ζεν

που λέτε και στην ρωσία ή και πρώιν ΕΣΣΔ δεν ήταν πρωτοτυπία να κυκλοφορούν ανέκδοτα για διάφορες μειωνότητες που υπήρχαν και υπάρχουν... εκεί κάπου. ενα απο αυτά τα πραγματάκια που ειναι βαθιά ριζωμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων προέρχονται απο εκεί είναι τα ανέκδοτα για τους Τσούκτσια, λαό που μένει βόρεια πολύ και αναγκαστικά λόγω συνθηκών άργησε να προσαρμωστεί στην νέα τάξη των πραγμάτων, και δυσκολεύεται ακόμα, και ίσως ξέρει κάτι παραπάνω για να το κάνει κιόλας, εδώ που τα λέμε.

μου την είχε σπάσει πριν απο μερικές εβδομάδες ενας γείτονας γιατί μας είδε να μπαίνουμε στην πολυκατοικία (εγώ και η μάνα μου) ενώ ήταν ήδη αρκετά σκοτεινά έξω, και δεν ανάψαμε το φως της εισόδου. μας ρώτησε διακριτικά αν μένουμε εδώ (αχ πόσο με αναστατώνει αυτή η διακριτική ευγένεια) - και αφού του είπαμε ναι - μας είπε πολύ ευγενικά - μα το φως δεν το βλέπετε, γιατί δεν το ανάβετε; - δεν θυμάμαι τι του απάντησα - τέλος πάντων δεν βρήκα τον λόγο να το ανάψω. εδώ το είχα όμως να του πω πως...

αλλά προτρέχω στα γεγονότα. να σας εξηγήσω λοιπόν κάτι. εγώ το φως δεν ανάβω. αλλά όταν μπαίνω το βράδυ και είναι όλα τα φώτα στο διάδρομο ανοιχτά λες και είναι μέρα, πάντα κλείνω τα μισά. για λόγους οικονομίας και εργονομικότητας. γι' αυτό εδώ είχα να του πω οτι εγώ δεν ανάβω τα φώτα, εγώ ξέρω μόνο να τα σβήνω.

και εδώ κολλάει το σοβιετικό ανέκδοτο - πείτε το και ρατσιστικό - αλλά έχω την... μια μικρή πρόθεση να το υπερασπιστώ και ως λίγο αγαπησιάρικο - με μια σχέση και με την εδώ παράδοση του Καραγκιώζη - ξέρω ότι αντικειμενικά μπορεί να ισχύουν άλλα πράγματα όμως. και το πράγμα πάει περίπου ως εξής - όταν κάποιος ζήτησε έναν εκ των Τσιούκτσια να διαβάσει ένα γράμμα που ήρθε προς αυτόν - σε κάποια χιονισμένη περιφέρεια - και εκείνος δεν ήξερε να το διαβάσει - απάντησε πολύ λακωνικά και έξυπνα - και με μια ζεν ηρεμία και σοφία που κάπως είναι ταιριαστή σε εκείνους τους λαούς - πως ο Τσιούκτσια δεν είναι διαβαστής. - ο Τσιούκτσια είναι συγγραφέας.

έτσι και εγώ είμαι σβηστής των φώτων. θα ήθελα, για την ακρίβεια, ίσως, να κατείχα μια ανάλογη σοφία. ή να ήμουν το ίδιο zen και να έβρισκα την υπομονή να αντιμετωπίζω ήρεμα και στοϊκά κάθε ενδεχόμενο άνθρωπο (ή έθνος) που αισθανόταν (ενα συχνό φαινόμενο) πως είναι αρκετά ικανός και ανώτερος  (θα αισθανόταν πως ήταν το χρέος του) να μου κάνει μια δικιά του παρατήρηση.

μουυυ

ήταν μια συνηθισμένη μέρα στην δουλειά. λίγο λιγότερο ταραγμένη απ' ότι συνήθως, ωφείλω να παραδεχτώ. κάποια στιγμή το μεσημέρι άρχισα να σιγοτραγουδάω χαζά, όπως αυτό που κάνουν κάποιοι όταν κάνουν μπάνιο και έχουν καλή διάθεση, και ίσως, ωφείλω να παραδεχτώ και πάλι, είχα λίγο καλύτερη διάθεση απο ότι συνήθως. ξαφνικά τα πράγματα άλλαξαν. άλλαξε και ο αντρέας που ξέρετε. ξεστώμησε ενα πρώτο εντελώς ξαφνικό, βαθύ και ξεκάθαρο "μουυυυ" σαν αυτό που κάνουν οι ταύροι και οι αγγελάδες (δεν ξέρω αν το κάνουν και τα δύο αυτά είδη και αν τα "μουυυ" τους διαφέρουν).

οι συνάδελφοί του έντρωμοι, σε πλήρη σύγχυση τον παρατηρούσαν άφωνοι, καθώς εκείνος ξεστώμιζε το δεύτερο "μουυυυυ" που πλέον δεν άφηνε περιθόρια αμφιβολίας για την κατάστασή του. χωρίς να μπορεί να το αντέξει άλλο ο αντρέας με γοργό βηματισμό έφυγε έξω απο την αίθουσα - για να αναζητήσει, φαίνεται, άλλα πρόσφορα λειβάδια, και οι συνάδελφοί του συνέχιζαν να ακούνε διάφορα μουγκριτά που απομακρύνονταν, ευτυχώς, μέχρι να εξαφανιστούν τελείως.

σιγά σιγά όλοι ξαναγύρισαν στις δουλειές τους. επέλεξαν να μην σχολιάσουν το περιστατικό, προς το παρόν τουλάχιστον, είτε γιατί έμειναν άφωνοι, ή επειδή ο καθένας στην δικιά του ζωή τέτοια φαινόμενα πια τα έχει συνηθίσει.

βίδες [πάλι]

όταν πήγα στην ρωσία τελευταία φορά, στο νεκροταφείο κάθισα και άφησα μεσα στο χώμα πάνω απο τους τάφους του παππού μου και της προγιαγιάς μου απο μια βίδα. βασικά σε όλους θα φάνηκε αψυχολόγητο και παράξενο - και δεν ήμουν μόνος εκεί. με ρώτησε η γυναίκα του πατέρα μου γιατί το έκανα, απο περιέργεια, και δεν θυμάμαι, μάλλον δεν έδωσα και πολύ πειστική απάντηση. βασικά ήθελα να φέρω και να αφήσω εκεί κάτι απο την γιαγιά μου, την γυναίκα εκείνου του παππού, που εκείνη την εποχή ήταν στην ελλάδα, κατάκοιτη και ταλαιπωρημένη, στις τελευταίες της.

αν είχε τα λογικά της εντάξει, σίγουρα θα ήθελε να έβλεπε τους τάφους των δικών της ανθρώπων. ευτυχώς που τα έχασε μάλλον, και δεν μπορούσε να καταλάβει με σαφήνεια το που βρίσκεται, και που είναι ο άντρας της και η μαμά της. μιλούσε συχνά με αυτούς, και με άλλους ανθρώπους - ή μιλούσε γενικώς, και μπορεί όπως την ρωτάγαμε - μιλάς με τον τάδε, με την τάδε, να έγνευε συγκαταβατικά, χωρίς να καταλαβαίνει όμως τι ρωτάμε - υπάρχει περίπτωση όμως σε όποιον και να μιλούσε εκείνη την στιγμή να είναι οποιοσδήποτε σέρναμε εμείς απο την δική μας μνήμη, απο την προβολή που κάναμε στην γιαγιά, κάποιος που σκεφτόμασταν πως εκείνη θα θυμόταν.

μια απο τις τελευταίες κουβέντες που κάναμε με την γιαγιά ήταν, καμια εβδομάδα ή λίγο παραπάνω πριν πεθάνε, να με ρωτάει για να επιβεβαιώσω - είναι μάλλον η ώρα να φύγω; και την ρώτησα που να πας; και μου λέει με τα μάτια - εκεί πάνω. κάποια χαζομάρα πρέπει να της απάντησα, ότι όλα θα πάνε καλά. είχα τύψεις απο παλιά πως δεν άφησα την γιαγιά μου να πεθάνει όταν ετοιμάστηκε να το κάνει μόνη της, την πρώτη φορά που την πήγαμε με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο, με αφυδάτωση, αφού είχε αρνηθεί να τρώει και να πίνει. εκείνη την νύχτα είχα επιμείνει να κάτσω νοσοκομείο μαζί της και της κρατούσα το χέρι και της εξέπεμπα αγάπη ας πούμε γιατί δεν ήθελα να πεθάνει μόνη της. μετά όταν συνήλθε και ήταν σπίτι πια, κάποια στιγμή με είχε ρωτήσει αν ήμουν εγώ αυτός που δεν την άφησα να φύγει. δεν θα έλεγα πως ήταν και πολύ ευχαριστημένη. ούτε εγώ μπορώ να πω ότι ήταν ας πούμε επιλογή μου να κάτσω εκείνη την μέρα δίπλα της - βασικά διαφορετικά να κάνω δεν μπορούσα. και εντάξει, να λέμε την αλήθεια, συνήλθε επειδή της βάλανε ενδοφλέβια και την συνεφέρανε στο νοσοκομείο, όχι οτι ας πούμε την κράτησε στην ζωή η αγάπη μου. απλά για κάποιο λόγο σκεφτόμουν μέσα ότι προσκολλημένος αρκετά στην γιαγιά δεν την άφηνα να φύγει μόνη της.

το ίδιο έκανα και την δεύτερη φορά που πήγε νοσοκομείο - δεν της κρατούσα το χέρι όμως, απλώς ήμουν δίπλα, την πρώτη νύχτα. η γιαγιά ταλαιπωριόταν πολύ γιατί είχε και κατακλήσεις στο σώμα επειδή όταν ξεκίνησε να μην σηκώνεται απο το κρεββάτι, δεν ξέραμε γκρι για το ότι πρέπει να την γυρνάμε κάθε τόσο, ούτε οι γυναίκες που είχαμε τότε, ούτε αερόστρωμα σκεφθήκαμε, στην αρχή αρχή. την τελευταία εβδομάδα και λίγο παραπάνω πριν πεθάνει σταμάτησε περίπου να μας μιλάει, και έδειχνε να μην μας αναγνωρίζει. έδειχνε αλλού, αλλά έδειχνε και κάπως θυμωμένη όταν μας βλέπει - σαν να μην της αρέσει να μας βλέπει - και σκεφτόμουν - ίσως μετά το σκέφθηκα - ότι ετοιμαζόταν να πεθάνει, προσπαθώντας να αποκολλήσει απο εμάς, τα σπλάχνα της, παύοντας να μας σκέφτεται, να μας αναγνωρίζει, να θέλει να μας βλέπει.

πέθανε το πρωϊ του σαββάτου, την 14/05/2016, μόλις είχε φάει, της άρεσε το φαγητό, δεν φάνηκε να ήταν απο πνυγμό, μάλλον σταμάτησε η καρδιά της. ήταν 79 χρονών συν κάποιους μήνες. παλιότερα, όταν περπατούσε ακόμα, στις βόλτες που κάναμε στην γειτονιά - το κάναμε συχνά αυτό - μου έλεγε γελώντας, πως της είχε πει στα νιάτα της μια τσιγγάνα ότι θα ζούσε 80 χρόνια, οπότε ξερωγώ στα 70 της δεν φοβόταν τον θάνατο. μπορεί να της είπε και κάποια άλλη ηλικία και να το θυμόμαστε τόσο σαν νούμερο τώρα - αλλά νομίζω ότι αυτό της είχε πει η τσιγγάνα. (λες να την έβγαλα απο το μυαλό μου και αυτήν;)

σε διάφορες ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου που της έχω κρατήσει στην καρδιά μου, το σχόλιο της μητέρας μου ήταν ότι κάποια απο αυτά που λέει μπορεί να τα έβγαλε απο το μυαλό της. ιδίως κάποια πράγματα για την σχέση της γιαγιάς με τον παππού - το γεγονός ότι τον παντρεύτηκε, γιατί ο άλλος της καβαλιέρος (την διεκδικούσαν δύο αγόρια στο σχολείο) μια φορά την αποκάλεσε χαζή και ότι στα αγόρια άρεσε μόνο λόγω των μεγάλων της κοτσίδων. δεν νομίζω να συγχόρεσε ποτέ τον εαυτό της για την απόφαση αυτή να διαλέξει τον έναν και όχι τον άλλον. μου έλεγε ότι τον παππού μου δεν τον αγάπησε πραγματικά, δεν τον είχε ερωτευτεί και ότι αισθάνεται ενοχή γι'αυτό (το προσθέτω εγώ τώρα ίσως δεν θυμάμαι να μου το είπε). ήταν όμως φυσικά πάντα πιστή σε αυτόν. μέχρι και όταν ο παππούς πέθανε (ο μακαρίτης στον τάφο του οποίου έβαλα την βίδα στο χώμα) δεν δεχόταν να γνωρίσει άλλον άντρα - η γιαγιά μου τότε ήταν 53ων - θα μπορούσε. μέχρι και ο άλλος της καβαλιέρος απο το σχολείο - ο άνθρωπος που υπήρξε καθ'όλη την ζωή τους φίλος της οικογένειας - φίλος φίλος, όχι μαλακίες, της έκανε πρόταση - μετά απο κάποια χρόνια αφου πέθανε ο παππούς - τον έδιωξε η γιαγιά. ο παππούς μου δεν ήταν ευτυχισμένος. άρχισε να πίνει απο νωρίς. άρχισε να πίνει και ο άλλος. και για άλλους λόγους ο καθένας τους. γενικώς η γιαγιά μου ισως να τα έκανε μαντάρα, και το σκεφτόταν στα τελευταία χρόνια.. ίσως να το σκεφτόταν όλη της την ζωή αλλά τι να έκανε.

η γιαγιά αυτή με έχει μεγαλώσει σχεδόν εξίσου με την μητέρα μου - όπως συμβαίνει συνήθως - η μητέρα μου ήταν αρκετά πιο απασχολημένη με διάφορα, και η γιαγιά μου με περιέλουζε με αγάπη - έμενα συχνά στο σπίτι της. και θα την αγαπάω πάντα και θα την θυμάμαι με δύναμη.

ήθελα να αφήσω λοιπόν κάτι απο την γιαγιά, στον παππού και την μαμά της, για να ενωθεί κάπως ο κύκλος τους - η γιαγιά χωρίς ακριβώς την θέλησή της βρέθηκε σε άλλη πόλη, αποκομμένη απο τους φίλους της και τους τάφους αυτούς των συγγενών της, σε ξένη γη σχεδόν - όταν έφυγε η μητέρα μου και πήρε εμένα μαζί της, αποφάσισαν να μετακομίσει η γιαγιά σε μια πόλη κοντά στην μόσχα, όπου θα ήταν σχετικά κοντά στον θείο μου, δηλαδή γιο της. δεν νομίζω να αισθανόταν και πολύ ωραία εκεί η γιαγιά - αλλά όπως κάθε πίκρα και συμφωρά, η γιαγιά τα αντιμετώπιζε και τα κουβαλούσε. όπως όλοι μας ίσως. σε μια Α ηλικία δεν θα ευχόμουν σε κανέναν να πρέπει να μετακομίσει σε άλλη εντελώς πόλη, χιλιάδες χιλόμετρα μακριά από την γενέτειρά του.

δεν κατάφερα να φέρω κάτι της γιαγιάς να το αφήσω στους τάφους - ούτε αυτός ήταν ο σκοπός μου - οι βίδες είναι άλλο πράγμα, άλλη κουβέντα και αυτές. για κάποιο λόγο έχουν συναισθηματική αξία για μένα - γιατί είναι κάτι που είχε κάποτε μια λειτουργία - και βρίσκονται πολλές φορές στο δρόμο πεταμένες - και απλώς το μάτι μου πέφτει συνέχεια σε αυτές, και μου άρεσε κάποτε να τις μαζεύω. σαν αδέσποτα παιδιά ας πούμε. και έθαψα απο μια βίδα [μάλλον θα φάνηκε σαν πολύ βλακεία, μπορεί να φάνηκε ότι πάει τρελάθηκα] γιατί είναι κομμάτι συναίσθημα απο μένα σε αυτούς που είναι δικοί μου άνθρωποι που δεν είναι πια ανάμεσά μας - είναι μαζί τους και η γιαγιά πια. ας είναι εντάξει εκεί που είναι..

έχω δικά μου θέματα πιά - χώρια τα ψυχολογικά, και το αλκοόλ, μέσα στο οποίο έχω συνηθίσει να χαλαρώνω και να ξεχνάω τα πρώτα, (δεν δουλεύει πιά ούτε αυτό - ελπίζω έτσι να είναι πιο εύκολο να το περιορίσω τουλάχιστον) - φοβάμαι πως αρχίζω να συνειδητοποιώ πως δεν μου αρέσει πια η δουλειά μου. (welcome to the club, είμαι σίγουρος πως θα πουν κάποιοι) - αλλά είναι λίγο τρομακτικό να το συνειδητοποιείς αυτό στο άνθος της ηλικίας σου (και λίγο παρακάτω, όταν, ελλείψει μιας ισορροπιμένης κατάστασης, αρχίζει η ροπή να σε παίρνει προς τα κάτω), εκεί που υποτίθεται πως μπορείς να δουλεύεις και να αποδίδεις πλήρως, ενώ δεν ξέρεις να κάνεις και τίποτε άλλο. ή θα περνάω μια περίοδο κατάθληψης ή θα πρέπει να... αλλά όλη την ζωή μου λέω τα "θα πρέπει να" και, συγγνώμη για την έκφραση, τα έχω γράψει όλα "να" και να συμμορφώνομαι ή να προχωρώ δεν βλέπω. εχ θα δείξει. δεν συμβαίνει πρώτη φορά και όλοι οι άνθρωποι γύρω τα έχουν αντιμετωπίσει αυτά πολλάκις. είναι το πως θα τα αντιμετωπίσει ο καθένας μέσα του, με τον ιδιαίτερό του τρόπο. ή δεν θα αντιμετωπίσει.

реви, реви

λοιπόν πλησιάζουμε εδώ στο τέλος της δεκαετίας '90, της πολύ δύσκολης δεκαετίας για την Ρωσία, και νοσταλγούμε εκτός των άλλων και αυτό εδώ το τραγούδι.. εγώ προσωπικά ήμουν ήδη στην ελλάδα όταν βγήκαν οι Ιβάνουσκι Ιντερνέησοναλ - που ήταν μέρος της μακράς παράδοσης συγκροτημάτων που συγκρατείτω απο χορευτές / τραγουδιστές, υπό έλεγχο 1-2 αόρατων τραγουδοποιών / producers που έγραφαν το κυρίως υλικό. μάλιστα π.χ. στην συγκεκριμένη περίπτωση ο ίδιος αόρατος "διευθυντής" (Игорь Матвиенко) μετείχε και σε ενα άλλο πασίγνωστο στην Ρωσία "σχήμα" (ЛЮБЭ), το οποίο είχε εντελώς διαφορετικό image - ενός πατριωτικού και "ώριμου" και "μάτσο" συγκροτήματος. (τώρα μιλώντας για business και brands και τέτοια.. την δεκαετία '80 με την περεστρόϊκα ίσως να τα μάθανε όλα αυτά τα κόλπα - και λίγο πιο πριν) τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

μου είναι δύσκολο να φανταστώ πόσες κοπελιές εκεί πάνω έχουν κλάψει μ'αυτό το τραγούδι τότε που βγήκε, αφού με έπιασε και μένα σχεδόν το κλάμα τωρα..[η μετάφραση είναι εντελώς στο περίπου με κάθε επιφύλαξη ασε που δεν κατανοώ ακριβώς αυτό το "όχι σοβαρά μέσα στην αγάπη σου"] (όπως επίσης αντί για λεύκες λέει ενα άλλο είδος δέντρου, το οποίο όμως δεν το εχω ξανακούσει ποτέ σαν λέξη στα ελληνικά, οπότε βάζω το λεύκες που είναι έτσι λίγο πιο συνηθισμένο πράγμα)

λεύκες ψυθιρίζουν: αγάπα,

και συμίδες - φίλα,

και εσύ την στιγμή θα σφύξεις σε μια γροθούλα.

σε μια γωνιά του ουρανού ενα πλωτό απο σύννεφα

θα μας πάει στις άκρες των αιώνων. [σ.σ. ναι με κάτι τέτοιες γλύκες πως να μην αρχίσεις να παρασυγκινείσαι..]

ομως εσύ μην κρατάς τα δάκρια - κλάψε, κλάψε,

δεν είμαι σοβαρά μέσα στην αγάπη σου

ομως εσύ μην κρατάς δάκρυα - κλάψε, κλάψε,

όπως ένα πουλί, την αγάπη τρέφε απο το χέρι
 

[λοιπόν μην γελάτε είμαστε σοβαροί εδω πέρα, νοσταλγούμε και κλαίμε, λέμε (σοβαρά τώρα)]
[που να μεταφράζεις κάτι τέτοια ποιήματα που αναφέρουν αγάπες και πουλιά και να μην προκαλείς γέλοιο σε ελληνικό ακροατήριο ας τα να πάνε] [ωπ βρίκα ενα κόλπο - αντί για "πουλί" ενα "σπουργήτι"! - ακούγεται πολύ πιο κομπλέ είναι η αλήθεια]

ενα μεγάλο ευχαριστώ στο κανάλι ReelFarm στο γιουτιούμπ που έφτιαξε αυτή εδώ την λίστα (https://www.youtube.com/playlist?list=PLB36301DA18754C78) η οποία σήμερα αποτέλεσε για μένα πηγή φοβερής γλυκιάς νοσταλγίας, και απο την οποία και πήρα το παραπάνω τραγούδι. η παρακάτω εικόνα είναι απο το discogs. πρόκειται για την πρώτη εκδοχή του συγκροτήματος - εντάξει τέτοια συγκροτήματα έτσι τα φτιάχνανε τότε - δύσκολα δεν θα τα λάτρευες ή δεν θα τα σχολίαζες τουλάχιστον - και οι συμμετέχοντες ήταν επαγγελματίες, είτε μοντέλα, ή απο σχολές θεάτρου / μουσικά σχολεία κλπ. - ο μεσαίος παρακάτω, αυτός με το πολύ διορατικό βλέμμα, δυστυχώς βρήκε τραγικό θάνατο το '98 σε περίεργες και αμφιλεγόμενες συνθήκες, έχοντας πριν απο λίγο φύγει απο το συγκρότημα για να κάνει σόλο καριέρα. κατά τα λεγόμενα πήδηξε απο 6ο όροφο (δεν βρήκαν "ουσίες" στο αίμα του). [αυτά συνέβαιναν συχνά στην show-biz, όπως και στην υπόλοιπη -biz στην ρωσία τότε... ίσως να συνέβαιναν πάντα, όχι μόνο στην ρωσία, ούτε μόνο στην μπίζνα, απλώς στην show-biz οι θάνατοι είναι πιο ορατοί]

Ουρ

[Abigor - Opus IV]... ήταν μάλλον το 2ο black metal CD που είχα αγοράσει ποτέ (το 1ο - Enthrone Darkness Triumphant) (το πρώτο οκ μάλλον το είχα ακουστά απο τις εκπομπές του Φλωράκη, ετούτο εδώ όμως δεν ξέρω πραγματικά γιατί το πήρα... ίσως επειδή το όνομα του συγκροτήματος ξεκινούσε απο το Α. αλλά εντάξει κάτι θα ήξερα απο την παραπάνω εκπομπή. και είναι απο τα άλμπουμ εκείνα που δεν συγκρίνονται με κάτι, που δεν μπορείς να τα κατατάξεις κάπου γιατί απλώς έτυχε να τα λιώσεις - και σε έχουν κάνει αυτό που είσαι.. (ακολουθεί το "Dimension Of Thy Unforgiven Sins Part I" - αν και το κρυμμένο μυστικό του δίσκου είναι στο τέλος)

πόσο θα ήθελα εκείνη η εποχή να μην τελείωνε, να άκουγα και να εισέπνεα πράγματα σαν μια μοναδική και πολύτιμη ανακάλυψη ακόμα και τώρα. αλλά πολλά θέλω, και πόσοι και πόσες φορές δεν τα έχουμε ξαναπεί.

ξαναεπιστρέφω σε αυτά τα ακούσματα κάποιες φορές για να προσπαθήσω (μπας και) να ξαναισθανθώ λίγο εκείνη την αίγλη και εκείνη την αίσθηση που μου έδιναν παλιά, και ίσως να βρω εκείνο το κάτι που μου παρέπεσε και το έχω χάσει κάπου, την συσκευή που σου δίνει πίσω την συγκίνηση, πηγαιότητα, αφέλεια και εξαφανίζει την κυνικότητα που έρχεται πια απο συνήθεια σαν αντίβαρο σε κάθε τι που βλέπεις και βιώνεις. στις διαστάσεις των ασυγχώρετων αμαρτιών σου (χαρ χαρ χαρ) (όπου ηχεί και φλάουτο όμως από παγωμένα δάση του εκείθε)

ήταν ενα reference point η μουσική. ιδίως αυτή εδώ που συμβατική δεν θεωρείται (μην ακούσω τα του στυλ "την άκουγες για να ανήκεις κάπου") - ήταν η μουσική μου και εγώ - όπως ενας φανταστικός μάγος που είναι και φίλος σου (αα ναι δυσκολευόμουν πάντα με φιλίες.. δεν ξέρω ποιό από τα φαινόμενα ξεκίνησε πρώτα). δεν ξέρω ίσως οι συνομίλικοί μου στην ίδια φάση μεγάλωσαν και απομυθοποίησαν αυτόν τον υποστηρικτικό ρόλο της μουσικής - ή έπαψαν να τον χρειάζονται - εγώ για κάποιο λόγο ακόμα ψάχνω το αόρατο χέρι του φανταστικού εκείνου στοιχείου που θα με κάνει να διαλυθώ και να ταυτιστώ πλήρως μαζί του, προσπαθώντας να ξεφύγω απο όσα με φοβίζουν εδώ;

αντε και λόγω των ημερΩ αλλο ενα τραγούδι απο τα πρώτα μου μουσικά αποκτήματα - το Κρουσιφίτσιο. για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν μου αρέσει κανένα άλμπουμ των Λακριμόζα. μόνο αυτό, το οποίο ομολογουμένως μάλλον το είχα πάρει για το εξώφυλλο. όχι για τα βυζιά. αλλά για τα κεριά. επίσης θυμάμαι ότι το είχα πάρει μαζί με το "wildhoney" των tiamat. και ότι το σχολείο τελείωνε σε άλλη μια χρονιά. και μετά; όπως η έκφραση που χρησιμοποιούν στην δουλειά μου κάποια παιδιά, που προσωπικά την αντιπαθώ. και μετά; μετά - σέξ.

φοβάμαι πως δεν εκτίμησα ποτέ το μετά, δεν έχω καταφέρει να αισθανθώ ασφαλής / ξένοιαστος, και ούτε η μουσική δεν μου βοηθάει και πολύ πιά, παρά ως μέρος αναμνήσεων - αναβιώσεων. ίσως είχε λειτουργήσει και αυτή σαν μιας μορφής ναρκοτικό. δεν θα πάψω να την εκτιμώ όπως και να έχει.
που θα πάει όμως. πρέπει να κλείσω με μια αισιόδοξη νότα. θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ χειρότερα. οπότε στην υγειά μας τσιν-τσιν και καλή ανανάσταση.

αρκούδα αράχνη ζάρια παραπληροφόρηση στα πυρά!

η αγαπημένη μου μπλούζα είναι μάλλον αυτή με τα ζάρια.
είναι κίτρινη και μου είναι σχετικά μικρή. όχι στους όμους, αλλά στο μήκος.
όταν κάθομαι και καμπουριάζω, φαίνεται λίγο το πίσω μέρος της μέσης μου. γι'αυτό πάντα την ψιλοελέγχω. μου την είχε αγοράσει κάποτε η μητέρα μου, και απο τότε απο κάτι πλυσίματα μπήκε.
τα ζάρια είναι ζωγραφισμένα στο μπροστινό της μέρος. δεν έχω μετρήσει ποτέ τους αριθμούς που δείχνουν. μου αρέσει η ιδέα των ζαριών και του παιχνιδιού - για την ακρίβεια μου αρέσει το γεγονός ότι σαν ιδέα δεν με εκφράζει καθόλου ώστε να την φοράω κιόλας στην μπλούζα μου. μου αρέσει που δεν ταιριάζει καθόλου στον τρόπο που σκέφτομαι και όμως είναι πάνω σε μπλούζα που φοράω. ίσως όμως με εκφράζει και με χαρακτηρίζει με τρόπους που δεν είναι συμβατοί με την λέξη "σκέφτομαι". λέω ίσως.

σημερα έστειλα ενα μηνυμα στην ραδιοφωνική εκπομπή που ακούω τα πρωϊνά, γιατί διάβασα κάπου ότι είναι παγκόσμια μέρα ύπνου σήμερα, και παράλληλα στο ραδιόφωνο είπανε για παγκόσμια μέρα ποίησης, και επίσης είναι και παγκόσμια μέρα κουκλοθεάτρου, και ας τα να πάνε και τρέχα γύρευε. και το είπανε και στον αέρα και ανέφεραν και το όνομά μου και εντάξει όπως αναμενόταν ντράπηκα πάρα πολύ - και πιο πάρα ακόμα όταν διασταύρωσα ότι η παγκόσμια μέρα ύπνου πάει με την σελίνη - κάτι τέτοιο, και μεταβάλλεται κάθε χρόνο, οπότε φέτος δεν είναι σήμερα, ήταν προ 4 ημερών. οπότε ντράπηκα πάρα πολύ που υπήρξα υπαίτιος διασποράς ψευδών ειδήσεων - ούτε σε ειδώλιο κατηγορουμένου να με έβαζες. μετά καθ'όλη την διαδρομή με το μετρό αισθανόμουν σαν στο τρουμαν σόου όπου όλοι ξέρουν την ζωή μου και με βλέπουν με ενα γνώριμο μάτι. άλλοι με κατηγορούν και άλλοι συμπάσχουν. δυο γυναίκες στο τρένο μου είπαν κάτι, βγάζω τα ακουστικά, μου δείχνουν το χέρι μου και με ρωτάνε με συμπάθεια - απο γάτα είναι; κάτι φρέσκιες γρατζουνιές, και ντράπηκα, απάντησα βέβαια, κάτι του στυλ, τι να κάνουμε, χαμογελόντας, και κρύβοντας το χέρι μου. στην υπόλοιπη διαδρομή εξακολουθούσε να με κυνηγά η εντύπωση ότι μερικοί από τους γύρω ανθρώπους με ξέρουν, και με κοιταζουν με ενδιαφέρον. ίσως να ισχύει αυτός ο περίεργος καθρεπτισμός όπου όταν αισθάνεσαι κάτι, οι άλλοι άνθρωποι καθρεπτίζουν το τι αισθάνεσαι - ή είναι η εντύπωσή σου (που εν τέλει δημιουργούν το ίδιο αποτέλεσμα).
θα γίνω άραγε κάποια στιγμή διάσημος; το θέλει ο οργανισμός μου, φαίνεται.

σημερα στον ύπνο μου είδα ότι φορουσα το σταυρουδάκι μου και είχε βγεί απ'έξω απο την μπλούζα - ενα "ατύχημα" που πάθαινα συχνά όταν το φορούσα. και στο ξύπνιο, όταν έκανα μπάνιο και φόρεσα το φρεσκοπλυμμένο μου (στενό) τζην, μετα απο 2 διαδρομές απο το δωμάτιο στο μπάνιο και πίσω έπεσε το μάτι μου σε κάτι μαύρο και μεγάλο πάνω στο παντελόνι, στο ύψος του μηρού. δηλαδή όσο μεγάλο είναι το ένα δίεύρο περίπου, άντε μεταξύ του ενός ευρώ και διεύρου. και δεν έπεφτε - στην αρχή νόμιζα πως είναι ενα κομμάτι ύφασμα που κόλλησε πάνω στο πόδι. μετά το είδα να κουνιέται και άρχισαν οι τρίχες μου να ανασηκώνονται. το ξετίναξα απο πάνω μου με τα δυο μεγάλα δάχτυλα του δεξιού χεριού. μετά, κοιτάζοντάς το να κάθεται μισοδιαλυμένο στην γωνία, έκανα ώρα για να μαζέψω τις σκέψεις μου. δεν ήθελα να δω καν τι ακριβώς είναι. καθώς ήταν στο πόδι μου είχα την εντύπωση πως είναι μια χνουδωτή αράχνη. μετά, όταν ήταν στο πάτωμα, έκανε ήχους μίγας που κάνει βζητ-βζητ με τα φτερά της. μάλλον ήταν ακόμα αποκοιμισμένο απο την χειμέρια νάρκη. μάλλον κρύφτηκε στις πτυχές του παντελονιού, όταν κρεμόταν αυτό έξω και στέγνωνε. μάλλον ήταν κάτι σαν μισός μπάμπουρας μισό σκαθάρι. το αξιοθαύμαστο όμως της υπόθεσης, και αυτό που με έκανε να νιώθω πολύ περίεργα και τρομαγμένα, ήταν ότι δεν είχε απολύτως τίποτα πάνω του που δεν ήταν άλλο χρώμα απο το μαύρο. ήταν ολόμαυρο. δεν έχω δει τίποτα άλλο τόσο μαύρο όσο ήταν αυτό το ζώο. μετά απο λίγη σκέψη το σκώτωσα με χαρτί και το συνέθλιψα, νιώθωντας ενα συναίσθημα-συνδιασμό συχαμάρας και ενοχής (είχε σκληρά μέρη - μάλλον προς σκαθάρι)
εννοείται πως δεν είδα ποτέ τι ακριβώς ήτανε.

ό-νιρα.

σημερα είδα τους πάντες. είδα την γιαγιά μου την συγχορεμένη που εμφανίστηκε στο δρόμο έξω απο το παράθυρο, στο εισόγειο που ζούσαμε στην ρωσία πριν φύγουμε - εμείς είμασταν μέσα στο σπίτι και την βλέπαμε έξω απο το λίγο θολό παράθυρο με κάγκελα που είχε βάλει η μητέρα μου για λόγους προστασίας - φορούσε μαντίλι και είχε μονίμως απασχολημένη έκφραση στο πρόσωπο - ίσως και λίγο στεναχορεμένη - αλλά τα πάθαινε αυτά η γιαγιά - στεναχοριόταν και αγχονόταν για πολλά και της έλεγα να μην ανησυχεί και ότι όλα είναι εντάξει (νεμπεσπακόϊσια). αυτά στην ζωή - στο όνειρο δεν θυμάμαι να μιλήσαμε - νομίζω ωστόσο ότι ή την φίλησα ή πήγα να την φιλήσω στο μάγουλο γιατί την αγαπάω πολύ.

είδα επίσης σε άλλη φάση το σπίτι μας το άλλο όπου ζούσαμε πριν μετακομίσουμε σε εκείνο το εισόγειο παραπάνω. εκείνο το σπίτι ήταν μια γκαρσονιέρα ας πούμε ευρήχωρη στον 8ο όροφο μιας πολυκατοικίας. από το παράθυρό μας εκεί βλέπαμε την εγκατάσταση δίπλα στο ποτάμι όπου άλεθαν και αποθήκευαν σιτάρι. μια φορά μου είχαν κάνει οι γωνείς μου δώρο ενα τηλεσκόπιο το οποίο το συναρμολογούσες νομίζω. αλλά αντί για αστέρια σε αυτό το τηλεσκόπιο μελετούσα τον μύλο. κοίταγα τις τεράστιες γκρίζες δεξαμενές που έμοιαζαν με διαστημόπλοιο. μερικές φορές έβλεπα και κανέναν άνθρωπο εκεί πάνω να κάνει ίσως συντήρηση. μετά κάποια στιγμή μου έπεσε κάτω το τηλεσκόπιο και δεν μπορούσα να το ξαναφτιάξω.

είδα λοιπόν αυτό το σπίτι - για την ακρίβεια, είδα ότι πήγα ταξίδι στην ρωσία, και ήταν χειμόνας - αλλά στην συνείδησή μου ήταν πάρα πολύ εύκολο το να πάω εκεί - μάλιστα, νομίζω πως πήγα με λεοφορείο - σαν εκδρομή. το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα εκεί ήταν να πάω σε εκείνο το σπίτι - μάλιστα μέσα μου σκέφθηκα σαν παρατήρηση - ότι πήγα εκεί ασυνείδητα, σαν να ήταν πάντα εκεί το σπίτι μου. (την ίδια πολυκατοικία την έχω δει σε άλλες υποστάσεις σε άλλα όνειρα - όπως π.χ. σε μια κατάσταση μισογκρεμισμένη, όπου έλειπαν κομμάτια απο σκάλες και διαδρόμους, μερικές φορές δεν λειτουργούσε το ασανσέρ (συνέβαινε και στην πραγματικότητα) και ο δρόμος προς τα πάνω ήταν απίστευτα δύσκολος)

το διαμέρισμα το είχαν αλλάξει - το είχαν ανακαινήσει - μάλιστα έβλεπα - σαν να βλέπω σε πρόγραμμα υπολογιστή - την κάτοψη του διαμερίσματος, και του διπλανού επίσης όπου μένουν ακόμα οι οικογενειακοί μας επίστηθοι φίλοι, μια οικογένεια τότε με δυο παιδιά που είναι και τώρα σαν αδέρφια μου. το πρόγραμμα είχε πολύ πλάκα γιατί σε πήγαινε σε 3D απεικόνιση απο όλα τα δωμάτια, αλλά ήταν όλα μοντελοποιημένα, με άσχημο rendering, και με κάποιον συζητούσαμε στο όνειρο πως προτιμάμε τις κανονικές φωτογραφίες για απεικόνιση εσωτερικών χώρων. τελος πάντων και εκείνο το διαμέρισμα πουλιόταν και να εκεί ήταν και η μητέρα μου και σκεφτόταν να το αγοράσει, και με ρωτάει αν θέλω να το αγοράσουμε, και είπα μα φυσικά ναι, το ρωτάς; είναι το σπίτι όπου μεγάλωσα. βέβαια ήταν όλο αλλαγμένο, αλλά τι σημασία έχει. σχεδόν συγκινήθηκα απο χαρά σκεπτόμενος πως θα το αγοράζαμε.

είδα και την δήμητρα, αλλά δεν θυμάμαι τι λέγαμε. έτσι και αλλιώς δεν τα πάω και πολύ καλά με τις γυναίκες καρκίνους.

mood of the day

μια αυτοσχέδια μετάφραση πολύ αγαπημένου κομματιού - δεν πρωτοτυπώ. είναι ενός κάλτ ρώσικου ροκ συγκροτήματος που το τελευταίο τους άλμπουμ (το δικό τους "μαύρο άλμπουμ") το έβγαλαν αφού διαλύθηκαν, λόγω του τραγικού θανάτου του τραγουδιστή και μνημειώδους ηγέτη τους Βίκτορ Τσόϊ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Επαναλαμβάνομαι, αλλά αν στις δυτικές κοινωνίες στις δεκαετίες 80-90 - κυρίως '90, όταν η επίδραση των παρακάτω συγκροτημάτων εδραιώθηκε, έβλεπες στους τοίχους γραμμένα τα "the smiths" και "ramones" (και ενίοτε panx romana), στην ρωσία, εκτός από την περιβόητη λέξη με τρία γράμματα, έβλεπες το "Τσόϊ Ζει" - ήταν ενας τύπος αινηγματικός που πέθανε πριν ανακαλύψουμε το αίνηγμά του, ή ίσως μπορεί και να μην ήταν αίνιγμα καθόλου - συνδίαζε βαθιά μελαγχολία με πολύ δύναμη, γενναιότητα. είχε παίξει και σε μια καλτ ταινία, το Ιγκλά που σημαίνει Βελώνα - και είναι για παράνομη διακίνηση ναρκοτικών ουσιών και εγκληματικότητα στην εποχή της Περεστρόϊκα - έπαιζε εναν ήρωα που όλοι εμείς που την βλέπαμε την ταινία μάλλον τους ταυτίζαμε - δηλαδή τον Τσόϊ στην πραγματικότητα τον φαντάζομαι όπως ήταν στην ταινία.

Το ούρλιασμα των λύκων και γαύγισμα των σκύλων
Δυνατά ως πόνο σφυγμένη γροθιά
Αίμα χτυπάει στις φλέβες σαν πουλί
Πίστη, ελπίδα, αγάπη αυτή
Θα σηκωθούν χίλια χέρια
Και η σημαία μας ψιλά
Γαλάζιος ουρανός και ηλίου μορφή
Όλα στις θέσεις τους, μα κάτι μου φταίει.

Πάνω μας στον ουρανό φέγγει το Αστέρι
Δεν υπάρχει άλλος κανείς να μας βοηθήσει
Σε μια νύχτα πολύ πολύ σκοτεινή

Νύχτα ήρθε, και μαζί της η καταιγίδα,
Λυπημένη βροχή, και ο πλακατζής ο άνεμος
Χέρια στις τσέπες, μάτια κάτω,
και την γλώσσα στο στώμα.
Ωχ, με τρώει μια μελαγχολία,
Η πιστή μου φίλη -
πίνε και διασκέδαζε, τραγούδα και χόρεψε,
είμαι μαζί σου ακόμα.

Πάνω μας στον ουρανό φέγγει το Αστέρι
Δεν υπάρχει κανείς άλλος να μας βοηθήσει
Σε μια σκοτεινή, σκοτεινή νύχτα.

κάτι σαν όνειρο

οταν σε πλησιαζει ενας αγνωστος τυπος στην μεση του πουθενα (σχετικως και δεδομενου των περιστασεων) στα πετραλωνα και σε ρωταει πως να παει προς το παγκρατι στις 12 ωρα το βραδυ τι του λες; οταν ακολουθει την συμβουλη σου να παει μηπως προλαβει ησαπ ως το μοναστηρακι ή ομονοια και σε ακολουθει επισης και τον ρωτας ρε φιλε πως βρεθηκες εδω και σου λεει ε περπατουσα και βρεθηκα και τον ρωτας τι εχει πιει αλλα επειδη τον συμπαθεις συνεχιζεις να του μιλας (καθως στριβει μαζι σου οχι προς τα κει που ειναι ο σταθμος)... και καθως σου λεει ρε φιλε βοηθα μου βγαλε με σε ενα κεντρικο δρομο καπου και του λες να σου σταματησω ενα ταξι και να του δωσω καποια χρηματα να σε παει οσο πανε αυτα (φαουλ..) και σου λεει οχι ειπαμε απλως βγαλε με καπου. και τον βγαζεις στην πλατεια του θυσειου, αφου πριν ειχατε περπατησει μιλησει σε ειχε ρωτησει μηπως εχεις κανενα τσιγαρο απ τα αλλα (ειχε δικια του μπυρα που μου ζητουσε να την κρατησω καμποσες φορες καθως το τσιγαρο με τον αερα δεν αναβε) - καθως τον περιμενες να κατουρησει σε κατι θαμνους σε καταλληλο μερος. καθως εχετε ανταλλαξει πληροφοριες για ηλικια και για επαγελματικη δραστηριοτητα. οσο αυτος δεν φορουσε τιποτα μια βλακεια και τον λυποσουν - βολιωτης γαρ - με αδεια απο ελδυκ (χμμμμ) - οταν τον αφηνεις στο θυσειο επιτελους και ξερει να παει απο 'κει - οταν τον ρωτας το ονομα του κ σου λεει αρης - τον πιστευεις; ξεκιναει απο αλφα οπως και το δικο σου και εχει πανσελινο και ... τα σκεφτεσαι καθως γυριζεις πισω, προσεχοντας διακριτικα μηπως σε ακολουθουν, ελεγχοντας αν το κατσαβιδι που εχεις αφησει κατα τυχη στην κωλοτσεπη ειναι ακομα εκει. οτι να' ναι. ακαθοριστα αβλαβης στο σπιτι συλλογιζομεθα. πλαισιονοντας την αφηγηση με ενα σχετικο ασχετο αγαπημενο μουσικο κομματι του παζλ. depeche mode - get the balance right (το ίδιο το δημοσίευσα και στο φμπ, κατά λάθος, ευτυχώς δεν το διάβασαν πολλοί)