ευχές για τις καλές γιορτές από την ΑΑΔΕ (στο inbox μου) είναι της ίδιας συνομοταξίας με την αστυνομική κλούβα που είναι στολισμένη με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες στο εσωτερικό της (στον κοσμο μου).
ζω την μπλε περίοδο (των γιορτών). είναι απόλυτα άοσμη, άχρωμη και άγευστη, καθώς την φρόντισα και την απολύμανα καλά.
έχουμε από τους πιο άχριστους άχαρους καιρούς αυτές τις μέρες (το άδειο διήμερο των Χριστουγέννων) (του Χρήστου και του Μανώλη), βρέχει σχεδόν ολομερίς και φυσσάει και κάνει κρύο, χωρίς να φτάνει η θερμοκρασία πιο χαμυλά ώστε να χιονίσει και να γλυκάνει.
γι' αυτό ανατρέχω στο τεφτέρι με τις παλιές σημειώσεις, το buffer μου. στο ΣΚΑΙ μιλούν για τις λευκές σφαίρες σε γράμματα στην Αμερική. η μάνα μου λέει για παρακολουθήσεις και απαγορεύσεις χρήσης VPN στην Ρωσία και προσπαθώ να της πω ότι γενικά δεν το κάνουν μόνο εκεί, και πιθανώς να το κάνουν και εδώ αλλά να μην το ξέρουμε, οπότε θυμώνει με κάτι τέτοια - εγώ δεν τα λέω επειδή το δικαιολογώ, το λέω για να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε στην κοιτίδα και φωτεινότοπο της δημοκρατίας και λογικότητας και ελευθερίας. στην συνέχεια των ειδήσεων - δολιοφθορές σε υποθαλάσσια καλώδια στην Βαλτική και χώρες της Βαλτικής σε έκτακτη κατάσταση (μην πω έξαλλη; αχ και πόσα λαϊκά άσματα θα έχουν γραφτεί με τίτλο "κατάσταση εκτάκτου ανάγκης").
πέφτω σε ένα πρόχειρο στο ηλεκτρονικό μου σταχτοδοχείο.. εμ.. εννοώ εκεί που κρατιούνται τα πρόχειρα στο ηλεκτρονικό γραμματοκυβότιο.
αυτό το πρόχειρο draft (όπως στην ντραφτ μπύρα - κάποτε την λέγαμε έτσι, μετά την λέγαμε βαρελήσια, μετα βριλίσια και μετά τα λέγαμε γενικότερα..) λέγεται "για το αρχείο #245" και απευθυνόταν κάποια στιγμή σε σένα (εγώ σαν να υπήρξα μια wannabe αδερφή ψυχή, μια φαντασίωση που ήθελα να διατηρώ με το έτσι θέλω παρά τις συζητήσεις / διαβεβαιώσεις / διαπιστώσεις για το αντίθετο..)
τα χέρια μου, και συγκεκριμένα τα δάχτυλα, είναι σαν να είναι περικυκλωμένα με ρεύματα κρύου αέρα, σαν να φοράνε λεπτά γάντια που αντί να σε ζεσταίνουν, σε κρυώνουν. λες να μπαίνω σε έναν κόσμο ανάποδο; όπως στην αλίκη στην χώρα των θαυμάτων που κάποια στιγμή μιλούσαν για τους αντίποδους, δηλαδή αυτούς που μένουν στην διαμετρικά αντίθετη άκρη της γης και σε σχέση με μας περπατούν ανάποδα (και όλα τα υπόλοιπα πράγματα τα κάνουν (δηλαδή δεν τα κάνουν) ανάποδα.. (παραθέτω ένα τραγούδι για τους αντίποδες από μια μουσική παράσταση για την Αλίκη στην ΕΣΣΔ (κυριολεκτικά, σχεδόν))
μετά το παράτησα (το αρχείο.. εμ.. το κείμενο που ξεκίνησε σαν μικρό γράμμα - γενικά τα παράτησα όλα) ή μάλλον το συνέχισα (μπαίνοντας ή βάζοντας στο ή βγαίνοντας από το
αρχείο), κανένα ιδιαίτερο ή φρέσκο νόημα (που θα ήταν καλοδεχούμενο, θαρρώ) δεν προέκυπτε έτσι και αλλιώς,
οπότε άρχισα να βάζω άλλες σκόρπιες σκέψεις. λοιπόν ξεκινώ.
"... πίτσα παπαδοπούλου - μη μιλάς. το άκουσα σε ένα ραδιόφωνο τυχαίο και μου σε θύμισε..."
"... μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο,
μη μιλάς, θα φύγω σε ένα τέταρτο ..."
αυτό ήταν. μετά άρχισα να γράφω άλλες βλακείες. όπως:
" ... κάποια στιγμή έπαιξα ένα point-and-click adventure με το όνομα charnel house trilogy. και ήθελα να μοιραστώ με κάποιον πως η καρδιά μου σπαρταριζόταν όταν έβλεπα την ηρωίδα του να φεύγει από το σπίτι μέσα στο μπουρίνι με κοντομάνικο χωρίς να πάρει καν το παλτό της. χωρίς να κοιτάζει καν στην γωνία που ήταν κρεμασμένο μπροστά ακριβώς στην φάτσα της. και κάπου λέγαμε για "τρύπες" στην πλοκή. εννοείται πως ήταν ο λόγος που σταμάτησα να παίζω αυτό το παιχνίδι (που με demo έμοιαζε περισσότερο, στο μήκος, η αλήθεια είναι) λόγω του cringey factor του χειμόνας, χιόνι, κοντομάνικο, όλα λάθος. ποιός (δεν) το σκέφθηκε αυτό;
15/11/2024
ουφ. ξέχασα τι ήθελα να γράψω, αφού ανέτρεξα σε όλα τα προηγούμενα drafts πραγμάτων ξεχασμένων πια. με τον ίδιο τρόπο ανατρέχω σε σκόρπια σωσμένες φωτογραφίες και αναπολώ (εξετάζω) τα παλιά στιγμιότυπα.
(edit: εδώ που τα λέμε, ανακάλυψα ένα σεβαστό κενό μεταξύ περίπου 2010 και 2015 στις φωτογραφίες που κρατώ από τα κινητά μου - και με ανησυχεί αρκετά - το 2010 είχα δεχτεί δύο επιθέσεις με σκοπό την κλοπή και στην δεύτερη μου το είχαν αφαιρέσει
εκείνο το κινητό ήταν μάρκας Sony Ericsson και είχε πορτούλα που άνοιγε μπροστά σε κάμερα, η οποία η κάμερα ήταν πολύ καλή για τα δεδομένα της εποχής (και του budget μου) - δεν ήταν smartphone
τις φωτογραφίες από τα κινητά είθισται να τις κρατάω σε subfolders με γλυκούλια ονόματα, ίσως επειδή και καλά προσωποποιώ τις συσκευές, φετιχιστής που είμαι
το folder με τις φοτογραφίες από το παραπάνω κινητό το ονόμαζα "sonia" - αχ τώρα μου έρχεται σιγά σιγά, ότι το επόμενό μου κινητό ήταν Samsung και το είχα μέχρι την στιγμή που με είδαν με αυτό στην ρωσία και μου χάρησαν ένα πιο καινούργιο LG - το folder αυτουνού το έλεγα "лягушкин" που παραπέμπει στο όνομα Βατραχακόπουλος - το samsung έχω προλάβει να το πω τίποτα; μου διαφεύγει τελείως αυτή την στιγμή.
το τωρινό μου το κινητό το λέω απλά Ρήμη και έχει σαν wallpaper την Kathy Rain με το τσιγάρο στο στώμα (εξ άλλου το ίδιο wallpaper είχε και το LG) (θυμήθηκα ότι Rain λέγανε την romantic fling του Woody Allen στο "husbands and wives" (ή ήταν το "crimes and misdemeanors"? (πως τους ξέρω όλους τους τίτλους τι καλός που είμαι) - το όνομά της το έδωσαν οι γωνείς της (ποιός άλλος) καθώς (νομίζω πως) ήθελε να τους παρουσιάσει ο W.A. σαν πολύ "into art" τυπάκια νεογιορκέζους)))..))))
| συσκευή | εποχή | folder με φωτο |
|RealMe | 2021-now | rimi |
|Nikon D3000 | 2010-now | nika |
(τέλος του edit και επιστροφή στο μακρινό 15/11/2024)
ήθελα να γράψω για τα όνειρα. χθες είχα δει την γιαγιά μου την μια - σε ένα σκηνικό πιο πολύπλοκο, να πηγαίνουμε πέρα δώθε κλπ, την είδα σε ένα σπίτι, να καθεται και να τρώει πατατάκια, και κάποια στιγμή να της φεύγουν και να σκορπίζουν μερικά στο πάτωμα, και να λέω μην ανησυχείς και να τα σκουπίζω. και είχα mental note στο κεφάλι μου εκείνη την ώρα να θυμηθώ να δω τι σημαίνει να βλέπω να σκουπίζω πατατάκια από το πάτωμα με την συγχωρεμένη γιαγια μου (την μια).
και τα παρακάτω μάλλον ήταν κάτι σαν όνειρο που το είδα κάπου, και το ξαναβλέπω έκτοτε κατά περιόδους.
" ... σε νιώθω διαφορετική, μην προσβάσιμη πάλι. μπορεί να είναι μια δικιά μου διεργασία.
νιώθω όλο και περισσότερο ότι δεν με θες, τουλάχιστον αυτή την περίοδο. νιώθω ότι αν δεν σου γράψω ή δεν πάρω τηλέφωνο, δεν θα με αναζητήσεις. θέλω να κάνω αυτό το πείραμα. και αν αποτύχει; ίσως να μην αλλάξει κάτι. ή ίσως να μου δωθεί ευκαιρία να σου πω ότι μου λείπεις, μου λείπει η επαφή μαζί σου, όσο και αν δεν με κάλυπτε ψυχολογικά και σωματικά ... "
" ... υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να μην σε σκέφτομαι πολύ, κοινώς, να σε ξεχνάω. να το ξέρεις αυτό, ότι όταν δεν με βλέπεις και δεν σου μιλάω, δεν σημαίνει ότι δεν σε σκέφτομαι, και αν δεν σε σκέφτομαι, δεν σημαίνει ότι το κάνω από έλλειψη ενδιαφέροντος (πρώτα συνειδητά το κάνουμε, μετά, δυστυχώς, βγαίνει και ασυνείδητα - αυτό δεν είναι και το επιθυμητό, δυστυχώς; ) ... "
H@liLu!)A ένα password που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ
vs
"μακώ", ένα είδος ευρώ με το οποίο πληρώνεσαι για τις χαμένες ώρες εργασίας στις οποίες δεν έκανες τίποτα ή τις οποίες έχασες από τον ύπνο σου δουλεύοντας μετά από ένα σχετικό ξενύχτι ("αντιμακώ" αυτό - ποιά να είναι η ισοτιμία; )
where does a deceased person go to find their backups? to drove.google.com (off course) for god's sake! άγιες μέρες που να 'ναι.
θα γράψω μια μέρα ένα βιβλίο που θα λέγεται "τα αστεία με τα οποία δεν γέλασε ποτέ κανείς" (το "κανώ με το κανίς" κανένας; ) και θα είναι γεμάτο από μακαβριότητες; έμαθα πρόσφατα και την έννοια του risqué - προσβλητικό, cringey humour, αν μπορεί να το πει κανείς χιούμορ κάτι τέτοιο.
αν επιζήσω και αυτό το hangover. ίσως κάποτε να ξαναγράψω κάτι.
