δουλεύω πάνω σε υπολογιστή, είναι το πλέον απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς μου. γι' αυτό κάποια στιγμή στην εταιρεία άρχισαν να μας δίνουν δικό τους laptop, αντί για desktop μηχανήματα που είχαμε στα γραφεία. με την τηλεργασία κιόλας τα λάπτοπ έγιναν αναντικατάστατα. αρχικά μου είχαν δώσει ένα lenovo. μετά μου έδωσαν ένα dell. μετά πρόσφατα ξαναπήρα ένα dell. τώρα που αγόρασα για μένα ένα refurbished μοντέλο, βγήκε σκάρτο, με ένα well-known πρόβλημα.
σπάσιμο - θα πρέπει να το γυρνάω πίσω. και τώρα που το σκέφτομαι, η έκφραση "γυρνάω" αντί να "γυρίσω" είναι σκόπιμη, με την έννοια ότι για μένα αυτό μοιάζει με μια μακριά διαδικασία η οποία ξεκινάει από την εμφάνιση ανάγκης και την σκέψη ότι πρέπει να το γυρίσω, συνεχίζεται με την παραμονή της σκέψεις σε κάποιο μέρος του μυαλού και συνεχόμενη επιστροφή σε αυτή, σαν τα hesitation wounds, ή τον τρόπο που βρέχεις πρώτα τα χέρια στην θάλασσα για να συνηθίσει το κρύο το σώμα, και τελειώνοντας μετά την εκτέλεση της διαδικασίας, αναμασώντας τις λεπτομέρειές της και τις προεκτάσεις της.
σκεπτόμενος τις διάφορες διεργασίες τις οποίες τις αποφεύγω ακριβώς για τους ίδιους λόγους, θυμάμαι πολλές. τις θυμάμαι με πόνο γιατί επειδή ακριβώς τις αποφεύγω, είναι ικανός ο άλλος να σου προσάψει τα χαρακτηριστικά της τεμπελιάς, της ατολμίας, της αργοσχολίας, όλα αυτά με τα οποία δεν την βγάζεις καθαρή σε ετούτη την κοινωνία. είναι διεργασίας που ο άλλος ίσως να μην έδινε σημασία καν να σκεφθεί πως θα μπορούσαν να επιφέρουν δυσκολία. όπως το να παραγγέλνω κάτι που εμπεριέχει την παραλαβή του από ένα κούριερ. ή τώρα που το σκέφτομαι, αγορά ενός τυλιχτού σουβλακίου. έχω πάρα πολύ καιρό να πάρω σουβλάκι - δεν γνωρίζω πια ούτε καν την τιμή στην οποία έχουν πάει. δεν μπαίνω καν σε μαγαζιά που τα πουλάνε επειδή δεν θέλω να περάσω αυτή την διαδικασία της παραγγελίας, και της αναμονής μέχρι να την φτιάξουν, της συνεχόμενης αγονίας μήπως αυτό που φτιάχνουν είναι δικό μου, και πότε θα με φωνάξουν, και το ίδιο το γεγονός του να βάζω κάποιον να μου φτάξει κάτι, έστω και με ανταλλαγή με μια αμοιβή (η οποία πάντα δεν μου φαίνεται αρκετή για την δουλειά που κάνει)
έχω μεγαλώσει μαλλιά και μούσια και χθες κυκλοφόρησα κιόλας με το μάλλινο φουτεράκι μου made in pakistan που μου το είχε χαρίσει πολύ παλιά ο αποχαιρετήσας θείος μου από ένα ταξίδι που είχε πάει τότε στην Τουρκία. αυτό το φουτεράκι πάντα μου θυμίζει κάτι τύπους σε κάποιο χωριό από ταινία του κουστούριτσα. γι' αυτό το χρησιμοποιώ αποκλειστικά σαν πιτζάμα στο σπίτι. εκτός από φορές που θα το αφήσω πάνω μου έχοντας βγει για μια εφημερίδα ώστε να γυρίσω αμέσως, και αλλάζοντας γνώμη και πηγαίνοντας για οχτώ ώρες στο κέντρο χωρίς ξεκάθαρο στόχο. περνάω την περίοδο του "παρατάω τον εαυτό μου, και το δείχνω σε όλους; " (το τελευταίο το πρόσθεσα τώρα, και γι' αυτό έχει και ενα ερωτηματικό, κάποιος που έχει μια επιφανειακή μόνο επαφή με την έννοια του νάρκισσου, ίσως να έβρισκε ναρκισσιστικά στοιχεία σε αυτό)
ωστόσο το να "δείχνω σε όλους" περιέχει μια επιθυμία μοιράσματος και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, χωρίς συγκεκριμένα λόγια ούτε συγκεκριμένους αποδέκτες. κάποιος θα το χαρακτήριζε αυτό μη εποικοδομητικό ίσως. εγώ θα προτιμούσα αυτή την στιγμή απλώς να το αφήσω εκεί, στο ότι είναι μια επιθυμία για μοίρασμα. αυτά που λέω.
επειδή λείπει το and also the trees - so this is silence από το γιουτούμπ, ας βάλουμε αυτό εδώ (πάλι)
No comments:
Post a Comment