έχω κρατήσει αρχείο με κάτι μουσικές που έφτιαχνα στις τελευταίες τάξεις λυκείου και άντε αρχές σχολής, απ' αυτά τα black metal με κλασσική κιθάρα, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι με ενθουσιάζει περίεργα (όχι, όχι τόσο περίεργα, αλλά αξιοπερίεργα ας πούμε) μόνο εμένα να τις ακούω και να τις περιεργάζομαι. είναι αυτή η περίεργη φάση της μοναξιάς που αντιλαμβάνεσαι πως κάποια πράγματα δεν πρόκειται να αρέσουν ή να ενδιαφέρουν κάποιον άλλον, τέλος. ούτε εμένα μ'ενδιαφέρουν για την αστεία ποιότητά τους - αλλά με εξιτάρουν καθώς εξετάζοντάς τα παρατηρώ την μυστηριώδη πάροδο του χρόνου.
... στις 25 Φλεβάρη λέει πως τα έγραφα αυτά τα παραπάνω. τώρα είναι Σεπτέμβρης έξω (και μέσα μου βαθύς χειμώνας). μου είναι δύσκολο να διαβάσω αυτά που έγραφα παραπάνω και να συγκεντρωθώ στις σκέψεις που ήθελα να μεταδώσω. μα είναι σχεδόν μια τεράστια πρόταση που αποτελείται από πολλές προτάσεις χωρίς τελείες, παύλες, κόμματα - μοιάζει σαν μανιώδης προσπάθειά να διευκολύνω όσο το δυνατόν λιγότερ έναν πιθανό αναγνώστη. αναγνωρίζω πως μερικές φορές δεν το σκέφτομαι, και το κάνω επίτηδες, γιατί είναι σαν να μιλάω στον εαυτό μου, ή σε κάποιον που με καταλαβαίνει όπως καταλαβαίνω τον εαυτό μου, και άρα δεν χρειάζεται να εξηγήσω τίποτα, να αποσαφηνίσω τίποτα, να ωραιοποιήσω τίποτα. ενδιαφέρον.
ωστόσο θυμάμαι την στιγμή και την αίσθηση που τα έγραφα αυτά - που είχα πέσει σε μια από τις φάσεις αναπόλησης, και έψαχνα στα παλιά folders, backups, σε κάτι ξεχασμένα CD και DVD που φοβάμαι να τα πετάξω για να μην τα βρει κάποιος (μπορεί να φτιάξω μια μέρα έναν αυτοσχέδιο καθρέφτη από όλα αυτά τα cd/dvd, μπορεί να γεμίσω τους τοίχους μου με δαύτα, θα είναι όμως δύσκολα στο καθάρισμα, και θα φτιάχνουν φωλιές έντομα και διάφορα άλλα πραγματάκια στις σχισμές, οπότε καλύτερα όχι.. θα πεταχτούν μια και καλή όλα μαζί μια μέρα που φύγω απ' αυτόν τον κόσμο που ακόμα δεν έχω καταφέρει να πειστώ πως είναι μάταιος, αλλιώς θα το έλεγα έτσι όπως το λένε οι άλλοι.. από τον μάταιο τούτο τον κόσμο - τέλος πάντων θα πεταχτούν γιατί δεν θα είμαι πια εδώ για να σκοτίζομαι το τι θα απογίνουν)
έψαχνα λοιπόν σε αυτά τα πράγματα μήπως και βρω κάποιο ξεχασμένο κείμενο, γράμμα ή κάτι, και βυθιστώ στην εποχή εκείνη, πριν από καμία εικοσαριά χρόνια - τα είκοσι χρόνια έχουν το μέγεθος μιας γεννιάς. περνάω στην τρίτη γεννιά τώρα, επεξεργαστής τρίτης γεννιάς - μόνο που πάει ανάποδα όλο αυτό το πράγμα. θυμάμαι τότε που έψαχνα, έριξα μια δειλή ματιά σε κάτι γράμματα και τρόμαξε το μάτι μου - γενικά δεν θέλω να τα διαβάζω, γιατί είναι σαν να διαβάζω κομμάτια ζωής κάποιου άλλου ανθρώπου.
τα μουσικά κομμάτια όμως δεν τα φοβάμαι - τα ακούω που και που, αστεία και χάλια έτσι όπως είναι, και μου είναι πολύτιμα, και με επιστρέφουν σε εκείνες τις εποχές που πονούσα και βασανιζόμουν στην ψυχή, μα η ζωή ξεκινούσε, και όλα θα τα έλυνα εν καιρό, και μέχρι τότε μπορούσα να πονάω και να περνάω όλο αυτό το πράγμα από ενα ρομαντικοκαλλητεχνικό πνεύμα, όπως κάνανε οι μπλακμεταλλάδες που άκουγα πάρα πάρα πολύ εκείνη την εποχή.
μια γαμημένη κλασσική κιθάρα είχα που την είχαμε φέρει από την πόλη μου, από την Ρωσία, είχε ενα σκυλάκι αυτοκόλλητο, και ήταν απ' αυτές τις φθηνές που έφτιαχναν μαζικά στην ΕΣΣΔ γιατί ήταν πολύ της μόδας το αυτοσχέδιο τραγούδι, και μαζώξεις γύρω από την φωτιά, μετά από μέρα δουλειάς (πήγαιναν οι φοιτητές και βοηθούσαν π.χ. να μαζεύουν πατάτες ή σε άλλες τέτοιες δουλειές) - έχω μια παλιά φωτογραφία με αυτή την κιθάρα,
και μια όχι τόσο παλιά (απόσταση μιας γεννιάς δηλαδή, και την τρίτη δεν σας την δείχνω, την μαρτυρά το κείμενο αυτό εδώ).
πάνω σε αυτή την κιθάρα και αυτό το καναπέ μια φορά που τσακονόμασταν σφοδρά με τον Μάνο, σε μια στιγμή που ούτε αυτός μάλλον δεν καταλάβαινε, με έσπροξε και έπεσα πάνω της και την ψιλοράγισα, ε, και ήταν κάπως σαν τέλος μιας εποχής και για μένα και για κείνη την κιθάρα (δεν είχε ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο, και ήταν πρώτη φορά, και είμαι σίγουρος πως ο Μάνος είχε μετανιώσει γι' αυτό - ήταν καθαρά μια στιγμή που ένας άνθρωπος που δεν τον υπακούει ένας άλλος άνθρωπος, τα χάνει, και το μόνο που του μένει είναι να βάλει χέρι ασυνείδητα μάλλον.. τέλος πάντων έχει πληρώσει αρκετά ο Μάνος γι' αυτό και για διάφορα άλλα, τώρα δεν είναι μαζί μας πια.
αυτές τις μέρες χάλασε και η άλλη κιθάρα που είχα αφού είχα πετάξει εκείνη την παλιά με το σκυλάκι. αυτή εδώ χάλασε στην ταστιέρα - σκέυρωσε, δεν ξέρω πως το λένε, - οι χορδές πλέον ακουμπάνε τα σηδεράνια τάστα κ δεν πατάνε σωστά οι νότες, και κάνουν θόρυβο. ίσως να σηματοδοτεί και αυτό τέλος μιας άλλης εποχής (που είπαμε πως έχουν μέγεθος μιας γεννιάς, ή είναι αυτό απλά μια σύμπτωση;)
είχα στείλει αυτό το κομμάτι μια φορά σε ένα γνωστό μου φίλο. σχεδόν μέντορα όσων αφορά τα μουσικά. και με ρώτησε αν του το έστειλα για πλάκα - και μάλλον ναι - δεν μπορούσα να το κάνω για άλλο λόγο - για πλάκα θα το έστειλα. δεν νομίζω να του εξήγησα ποτέ πως καθόλου για πλάκα δεν το είχα στείλει. ήθελα κρυφά να μου πει ίσως πως βγάζω πηγαίο συναίσθημα και να κάτσω να το βελτιώσω. αυτό μάλλον ήταν το πιο ευγενικό που θα μπορούσε να πει κάποιος.. γι' αυτό ίσως να μου άρεσε το black metal, γιατί με ενδιέφερε πάντα μόνο το συναίσθημα, τίποτε άλλο (σχεδόν - οκ, ας είμαι πραγματιστής). και στον τρόπο που εκφράζομαι μόνο αυτό με ενδιαφέρει μάλλον, και δεν μπαίνω στο κόπο να εξηγήσω.. έχοντας ίσως πειστεί εκ των προτέρων ... πως απέναντι δεν έχω τον εαυτό μου ... και άρα δεν θα γίνω κατανοητός όπως θα ήθελα. και τα παρατάω; ίσως ναι, ίσως όχι. τουλάχιστον αυτά εδώ τα κείμενα τα γράφω και δεν τα απευθύνω σε κανέναν, και δεν ζαλίζω αχ φρίδια κανενός. (εκτός και έχω ζητήσει από κάποιον από σας να το διαβάσει, οπότε ΟΚ, πάω πάσο - και αν γίνει κάτι τέτοιο θα το έχω κάνει από επιστημονικό ενδιαφέρον.)
έχω αγοράσει πειραματικά ένα παντελόνι στρατιωτικό γιατί πάντα μου άρεσαν και πάντα ήθελα να πάρω τέτοιο - μόνο που το πήρα 1-2 νούμερα πιο μικρό απ' ότι θα έπρεπε, το φοράω τώρα για να ανοίξει λίγο, και σκάω, γιατί ναι τελικά είναι 65% polyester, δίκιο είχε η μάνα μου, και την αποπήρα χωρίς να φταίει, καθώς με φλόμωσε στην κριτική που είπαμε ότι κάθε κριτική την εκλαμβάνω σαν πίεση και μάλωμα και ματώνω στην ψυχή.
θυμάμαι τον αδελφό του φίλου μου του Τ. που μια φορά (ίσως κάτι λιγότερο από μια γενιά πριν) είχα έρθει σπίτι του και ο αδερφός του έπαιζε κάπιο shoot em up, ή strategy, και φορούσε παντελόνι παραλλαγής, και αναρωτιόμουν γιατί το κάνει. (τότε σκεφτόμουν πως ήθελε να μπει στο πνεύμα του παιχνιδιού) Δεν τον ρώτησα ποτέ γιατί. Αλλά τώρα σκέφτομαι, μήπως το φορούσε επειδή ήθελε να ανοίξει όπως το κάνω εγώ τώρα; Τουλάχιστον το δικό μου δεν έχει το χρώμα της παραλλαγής. Ίσως να έχει χειρότερο χρώμα όμως γιατί μου εξήγησε ένας άλλος φίλος Α. πως τέτοιο χρώμα ήταν η στρατιωτική στολή παλιά - δηλαδή θεέ μου θυμήθηκα πως αυτό το χρώμα λέγεται "χακί". Και κάπως έτσι αρχίζω και καταλαβαίνω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να φορέσω αυτό το παντελόνι έξω στο δρόμο. Θα το φοράω μόνο στο σπίτι αντί για πιτζάμα τον χειμώνα. Καθώς θα παίζω μπλακ μέταλ με κλασσική κιθάρα. Γιατί έτσι.
No comments:
Post a Comment