σοκυ

 23/11/2024

(όνειρο) να βλεπω το σχολείο ή κάποιο μέρος που μοιάζει με αυτό. μαθήματα - σχολικές αίθουσες - διαλείματα - πράγματα κλασσικά. κάπνιζα πάρα πολύ. μερικές φορές κρατώντας από δύο τσιγάρα στο στόμα. συχνά τα τσιγάρα ήταν τρύπια ή όχι καλά στριμμένα, και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατώ τις τρύπες κλειστές με τα δάχτυλα. υπήρχε μια όμορφη κοπέλα, και μου έλεγε για τον θυμό της για τον πρώην σύντροφό της. εκείνος ήρθε μετά από λίγο. οι δυό τους μπροστά σε όλους είτε τσακονόντουσαν ή μετάνιωναν για τις πράξεις τους (δεν καταλαβαίνω τι γράφω ακριβώς, καθώς αντιγράφω αυτό το όνειρο από ένα πρόχειρο). εγώ δεν πρόλαβα να εκφραστώ. μέσα μου ζήλευα την κατάστασή τους. μετά αυτοί οι δύο μαζί μας είπαν πως εκείνη είναι έγκυος. εκείνη του μιλούσε για την ανασφάλειά του, ενώ εκείνος φαινόταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. στο τελευταίο διάλειμα μια γυναίκα νάνος ερχόταν και έφευγε και παραπονιόταν ότι είχε μαζέψει όλα τα χαρτιά για την υπόθεση της μητέρας της αλλά όλα πήγαν στράφη και έκανε τζάμπα κόπο. 

23/03/2025

(πραγματικότητα) είναι κυριακή σήμερα. ξύπνησα όχι ακριβώς αργά αλλά ούτε και νωρίς. θα κοιμόμουν παραπάνω εαν δεν με ξυπνούσε το γατούκι μου. όπως αρμόζει σε γατιά, σε τέτοιες φάσεις είναι εκνευριστικά επίμονο. κάποιος πάλι άναψε κάρβουνα κάτω στον κήπο της πολυκατοικίας και προβλέπετε να ψήσουν κάτι. όταν ανάβουν τα κάρβουνα μπαίνει όλο το ντουμάνι μέσα στο σπίτι  και αν δεν προλάβω να κλείσω τα παράθυρα ("... τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια...") μετά κάθομαι σε ένα ντουμανιασμένο σπίτι με κλειστά παράθυρα και με πιάνει πονοκέφαλος (γι' αυτό πρέπει να είμαι πάντα οσφρυτερός και σε επιφυλακή - ούτε ο γάτος πιάνει την πρώτη μυρωδιά της καύτρας)

οι λέξεις που χρησιμοποιώ συχνά είναι λανθασμένες. πλέον το κάνω και στα ελληνικά και στα ρώσικα. η cute ατέλεια που έχει συνέχεια και κάποια στιγμή φτάνει σε σημεία στήξης (σε τοίχο) και σε απρόσμενη ανάγκη να βρίσκω αυτόματο διορθωτή κειμένου. θα το ψάχνω και θα το βρίσκω αιώνια και θα είμαι τόσο δυσνόητος (χωρίς όμως να φτάνω ποτέ ούτε κοντά φυσικά σε επίπεδα ποιητικότητας και ποιοτηκότητας εκείνων των συνδυασμών των λέξεων) σαν τους στίχους των μυθικών "διοδίων" του σταύρου σιόλα, πόλι κυριάκου και φωτεινής βελεσιώτου (και λοιπών θα μπορούσα να πω αλλά ήδη το συμπλήρωσα) (θα μπορούσα να αφαιρέσω το κείμενο της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά γιατί να το κάνω; ) (θα μπορούσα να παραλείψω την εξήγη της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά, και πάλι, γιατί να το κάνω; ) (2013 ηταν η χρονιά των "διοδίων" - εγώ όμως τότε ούτε καν υποπτευόμουν τ-ί-π-ο-τ-α).

είναι μαγικά τα "διόδια" και μαγικά και "τα ανείπωτα" του ζερβουδάκη. γιατί τα ανακαλύπτω όλα μόλις τώρα; συνειδητοποιώντας την μικρότητά μου σε όλα τα επίπεδα (σεμνέ μου αγόρι, μα ξέρεις πως σε όποιον το πεις θα σου πει πως δεν πρέπει να είσαι καλά - θα ξέρεις όμως μέσα σου πως μέσα σου πάντα θα το αντικρούεις και δεν θα πιστεύεις ποτέ στα λόγια των άλλων). χθες πέρασα από το λουτράκι, πέρασα και από τα διόδια, ευχαριστήθηκα ταξίδι αλέ ρετούρ με το ΚΤΕΛ, ατέλειωτες ματιές στα παράθυρα, σε σπιτάκια μικρά ανάμεσα στα δέντρα και θάμνους, ... δυστυχώς πολλές φορές δάση νεκρά και κατακαμμένη γή που γίνεται και αυτό μια κανονικότητα και ένα δάσος που απλά θα το λέμε Δάσος Νεκρό, σαν την Νεκρή Θάλασσα.

έχω πάρει ένα δρεπανοκατσάβιδο της bosch, εκείνο το αγαπημένο σαν αυτό που είχε ο πατέρας μου. το πήρα γιατί θέλω να φτιάξω δύο τρύπες στην κιθάρα την κλασσική για να κρατιέται με δύο βίδες ο κάτω καβαλάρης. ή τέλος πάντων εκείνο το εξάρτημα στο οποίο στηρίζεται ο κάτω καβαλάρης και από το οποίο περνιούνται και στερειώνονται οι χορδές. το κόλλησα άτεχνα με μια κόλλα που βρήκα κάπου στο σπίτι, και τώρα θα το τρυπήσω κιόλας, οπότε θα είναι όλο ένα θαύμα μαστορικής τέκνης. αλλά τέλος πάντων ότι ξεκινάμε, πρέπει να το τελειώνουμε, και ας είναι σαν το ανάποδο γαμώτο.

ανακάλυψα όμως ότι έχω μόνο κάτι τρυπάνια για τούβλο και σοβά, τα οποία δεν κάνουν τίποτα στο ξύλο που θέλω να τρυπήσω - κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ τι είναι το ξύλο που θέλω να τρυπήσω, και πως δεν φανταζόμουν πως υπήρχαν τέτοια ανθεκτικά και σκληρά ξύλινα υλικά. (αλήθεια, άντε πάλι που να με κολλάει στον τοίχο (με σφυρί ή με τρυπάνι; ) η δαιδαλώδης και τανταλώδης* ερώτηση - είναι η σάννυ μπαλτζή άτομο ή συγκρότημα; ή ή το (they/her? ) * (από το Wikipedia - Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η λέξη Τάνταλος προέρχεται από τη λέξη ταλάντατος, που σημαίνει «πολύ βασανισμένος»)

λοπόν ανακάλυψα πως δεν έχω κατάλληλα τρυπάνια και μου έχουν τελειώσει τα χρήματα ως το τέλος του μήνα (όχι ακριβώς - αλλά σίγουρα εκείνα που είχα για ξόδεμα για τον εξοπλισμό του φαντασιακού μηχανουργείου μου). όμως βρήκα πολύ καλή χρήση στο κουτί του τρυπανιού που είναι ένα πράσινο πλαστικό πράγμα - το βάζω απο κάτω από το λάπτοπ μου και πλέον μπορώ να το δουλεύω από τα γόνατα, πράγμα που κάνω και αυτή την στιγμή. είναι πολύ βολικό τώρα που πιάνεται ο ποπός μου από το συνεχόμενο καθισιό λόγω της δουλειάς μου και της παρακμιακής περιόδου που περνώ (δυστυχώς πιάνεται και σε καναπέ που κάθομαι τώρα.. με άλλα λόγια, δεν υπάρχει σωτηρία, Φωφώ, σήκω και περπάτα και κάνε την ζωή σου μια βόλτα και ένα τσιφτετέλι)\

έχω άλλο ένα μεγάλο σημείωμα στο πρόχειρο, αλλά νομίζω για σήμερα φτάνει και αυτό που έγραψα με γνωστό γαμψό μου τρόπο. το σπίτι ακόμα μυρίζει ντουμάνι, και ούτε καν μου φτάνει η τσίκνα του καμμένου λίπους, και ας πούμε πως δεν είμαστε βήγκαν για όλους τους λάθος λόγους του κόσμου (για τον ίδιο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους και ας τρώμε ζωντανά που πονάνε σαν κι εμάς και γεννιούνται και πεθαίνουν σαν κι εμάς - για τον ίδιο λόγο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους που ζούμε σε μια κοινωνία καπιταλιστική και ας την συγκρίνουμε με αγγέλες λύκων που δεν κοιτάμε τα δικά μας τα μούτρα καλύτερα και οι λύκοι μας μάρανε...)

μήπως δεν υπάρχουν λόγοι σωστοί; και όταν πας να δικαιολογήσεις κάτι με έναν αριθμό από λόγους, αυτοί οι λόγοι είναι λάθος εξαρχής; γιατί αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να τους βρεις; να τους πεις.. για να σε καταλάβει κάποιος; αχ άντε πάω να φύγω να προλάβω μην με καταπιεί η χοάνη της ματαιότητας.

ιατροκί

την προηγούμενη μέρα είχα δει όλα τα σόγια (beans), ξεκινώντας από τον πατέρα μου που δεν ήταν καλά, αλλά δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο τον είχα δει εκτός ονείρου και λίγο πριν μας αφήσει. με αφηνε να του βοηθάω να σηκώνεται και ένιωθα ότι actually μπορούσα κάπως να τον σηκώνω (στην πραγματικότητα δεν μπορούσα καθόλου να τον σηκώνω όταν τον είδα άρρωστο). μετά είδα την γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς που δεν θυμάμαι τι κάναμε. και την μητέρα μου είδα, νομίζω. σε αυτή την γιαγιά έμενα πολύ συχνά όταν ήμουν παιδί. μερικές φορές νιώθω ότι με μεγάλωνε εξίσου ως προς τον χρόνο με την μητέρα μου. ήταν η γιαγιά που θυμόμουν την μυρωδιά στα σεντόνια που κοιμόνουν ανάμεσα σε εκείνη και τον παππού. ήταν η γιαγιά που μου είχε τραβήξει ένα μακρύ σκουλίκι από το ποπό όταν μια εποχή είχα γίνει σπίτι και για τέτοια. σας τα λέω αυτά για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν απλώς η ιδέα μου.

την επόμενη μέρα είδα ότι είχα φαλακρίσει ασύμμετρα, σε ένα μεγάλο σημείου του κεφαλιού. εντωμεταξύ το ανακάλυπτα κοιτώντας στον καθρέφτη και δεν θυμάμαι να έβλεπα πως είχα μακριά μαλλιά. είχα ένα πράγμα ... θαμνώδες;.. βασικά δεν θυμάμαι καν τι μαλλί είχα. μου είχε κάνει εντύπωση όμως το ασύμμετρο της υπόθεσης. και τραβούσα και μαλλιά να δω αν φεύγουν και δεν φεύγανε τα υπόλοιπα - απλώς εκείνα τα άλλα κάπου εξαφανίστηκαν. και τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα το καλύψω και σκεφτόμουν ότι τώρα θα τα ξυρίσω τελείως.

το πρωί σήμερα είχα βάλει νωρίς το ξυπνητήρι καθώς είχα να κάνω μια δουλειά (μια αποστολή - τελικά όντως μου φαίνεται πως με καθησυχάζει πιο πολύ αυτός ο όρος - παρά άλλοι όπως "μια δουλειά" - γιατί μια δουλειά ακούγεται σαν κάτι απλό - ενώ η αποστολή είναι πιο ακριβής όρος καθώς μπορεί να εμπεριέχει και μια δυσκολία την οποία ας την καταλαβαίνω μόνο εγώ - εξ' άλλου είναι όρος περιγραφικός μόνο για μένα εν προκειμένω). 

τέλος πάντων το πρωί ήταν τόσο γλυκός ο ύπνος που κάθε φορά που άφηνα το ξυπνητήρι να χτυπήσει 5 λεπτά αργότερα (το έκανα καμιά πενταριά (πιο λογοτεχνικό θα ήταν να το έλεγα μισή ντουζίνα) φορές - στα ρώσικα είναι ίδια λέξι εντωμεταξύ)) - κάθε φορά που αποκοιμόμουν για να ξυπνήσω 5 λεπτά αργότερα, σαν να έβλεπα και άλλο όνειρο.

σκέφτομαι γιατί στα λαϊκά που ψάχνω τώρα μου αρέσουν πιο πολύ οι γυναίκες τραγουδίστριες και όχι τόσο πολύ οι άντρες. εξηγείται εύκολα μεν, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι μόνο το φροϊδικό (ή φροϊδικά) θέμα που έχει να κάνει με το φύλο που αποδέχομαι για μένα και την σεξουαλική μου προτίμηση στο αντίθετο φύλο.

τελικά το μάτι που μου είχε κοκκινίσει και με ταλαιπωρούσε εδώ και μέρες είχε προκληθεί από μια βλεφαρίδα που είχε σφηνωθεί για τα καλά κάπου εκεί μέσα στο μάτι. αναγκάστηκα να πάω σε οφθαλμίατρο και μου την βρήκε και μου την έβγαλε. την τελευταία φορά που είχα πάθει κάτι τέτοιο ήταν στο Τόμσκ όπου παίζει να είχα πάει για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια και μου είχε μπει ένα σκουπιδάκι από το τάμα που έκανα εκειπέρα (ίσον = ατελείωτη βόλτα σαν την άδικη κατάρα) και μετά έτριβα το μάτι και μετά είχε γίνει να και δάκριζα συνέχεια και με πήγαν σε δύο οφθαλμίατρους γιατί είχαν την ευθύνη μου και την αγάπη μου.. ή εγώ την δική τους.. έπαθα κάτι παρόμοιο τώρα, αλλά από τότε είχα μάθει να μην ακουμπάω ξανά το μάτι μου, και έτσι δεν βρήκα την βλεφαρίδα. τέλος πάντων βλακείες. και η ζωή έχει γυρίσματα (και όμορφους καμεραμέν και μπούμεν (να πούμεν)) (εν πάσει περιπτώσει τι να μας κάνει εμάς και καλά το λέω έτσι καϊμενιάστικα (σιγά μην νοιάστηκε..))

άκουσα σήμερα το "βαλς της μοναξιάς" σε εκτέλεση από τζένη βάνου. και τον δίσκο "αναδρομή στην δεκαετία 70" που είχε κάτι ωραία πράγματα όπως the sounds - παράξενο ταξείδι και ηρακλή + dna που μου θύμισε πρόδρομους του έντεχνου παράλληλα με εκείνα που άρχισαν να βγάζουν ο μαρκόπουλος κλπ. (πετάω έτσι ένα όνομα γιατί κάπου το είχα ακούσει σχετικά...)

και είδα και αυτό από το χάζεμα, και μου έκανε εντύπωση - μόνο σε μένα αυτός ο ομαδικός χορός που κάνει μοιάζει με χορό των ζόμπις; ίσως να είναι αυτό το λευκό βάψιμο στο κόνσεπτ του τραγουδιού που είναι όλοι άρρωστοι εκειπέρα και αναζητούν ένα ιατρικό και έτσι... αχ τι εποχές και αυτές....

 

καρυγκράντ στα ψέμματα

έκανα ένα φοβερό αναγραμματισμό για το οποίο πρέπει να συγχαρώ πραγματικά τον εαυτό μου. ο αναγραμματισμός είναι pagackes αντί για packages. (μπορεί να μην σας φαίνεται πολύ αστείος, εμένα όμως παραμένει να με διασκεδάζει πολύ)

όταν ήμουν μικρό παιδί, έγραφα στα πρωτοσέλιδα των αυτοσχεδίων ημερολογίων μου πράγματα όπως : "καινούργιο κεφάλαιο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας", ανάμεσα σε άρθρα για τους Pink Floyd και Ace Of Base, κομμένα από τα νεανικά περιοδικά της εποχής (ένα τέτοιο άρθρο έχει μείνει για τους P.F. το οποίο στο πίσω μέρος της σελίδας είχε μια αφίσα A.O.B.)

τώρα θα γράφω "καινούργιο κεφάλαιο στην παρακμή της προσωπικότας" - αφήστε που έμαθα πρόσφατα και για το λούμπεν προλεταριάτο και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν είμαι ή δεν είμαι ένα τέτοιο (ένα απ' αυτά) γιατί πολύ ποπ ακούω. και επίσης είμαι ένας μικροαστός που έχει χάσει την συνείδηση της ταξικής του ταυτότητας (;) (του προλετάριου) (μιμώντας την αστική τάξη; ) άσε ένα μεγάλο μπέρδεμα. σαν την μαρίνα κουντουράκου νιώθω και πάλι.

δεν είναι κακό το λούμπεν. δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι κακό όταν είναι μέρος της ύπαρξής σου. γεννήθηκες με αυτό, πως το λένε...

τι έχω σημειώσει στο σημειωματάριό μου τις τελευταίες μέρες;

πως ακριβώς λειτουργεί και γιατί χρειάζεται το conditioner μαλλιών; (εξακολουθώ να μην γνωρίζω)

μπορείς να πάθεις σοβαρή ζημιά από κρότου λάμψης (εκτός από το να χάσεις την ακοή σου); (αυτό ίσως να το γνώρισαν αρκετοί την Παρασκευή στην διαδήλωση για τα Τέμπη όπου έγινε πάλι μπάχαλο - συνοδευτικό της (αφορμής που δεν χρειάζονται) οι μπάτσοι να ρήξουν τα παιχνίδια τους

το Σάββατο που βγήκα βόλτα, συνειδητοποίησα ότι δεν την ευχαριστιέμαι και τόσο πολύ. παλιότερα έβγαζα λίγο το άχτι μου περιπλανώμενος σε σοκάκια αυτής της πόλης. τώρα σαν να έχουν χάσει το ενδιαφέρουν τους για μένα. δεν τα ενδιαφέρω πια, πως το λένε.. τι είχα και τι έχασα; ένας αχταρμάς και μια ψυχεδέλεια, κυρίες και κύριοι. κάπως έτσι "θυμήθηκα την βόλτα σαν την άδικη κατάρα που έκανα όταν ζούσα με γωνείς και μετά με την μητέρα μου, και πιο πρόσφατα, όταν ερχόταν κάποια στιγμή επίσκεψη η μητέρα μου σπίτι και (τεχνικά εξακολουθώ να ζω με την μητέρα μου, απλώς δεν ζει σε αυτό το σπίτι εκτός από κάποιες σπάνιες επισκέψεις για κάποιες μέρες) - πήγαινα λοιπόν κάτι τέτοιες μέρες βόλτες και δεν ήθελα καθόλου να γυρίσω. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω επειδή ξέρω πως με περιμένει ένα άδειο σπίτι. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω σπίτι επειδή ξέρω ότι σε αυτό το σπίτι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι. ε ξέρετε τι συνειδητοποίησα. πως το τελευταίο πράγμα μου είναι πιο οικείο. είναι σχεδόν το safety zone μου, και αυτό που έμαθα να είναι η κανονικότητα για μένα. έγραψα "πως είναι μια κατάσταση περίεργη και όμως όλη δική μου. τώρα που έχω ένα άδειο σπίτι στο οποίο μπορώ να γυρίσω ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ευχόμουν να μην το είχα και να εξαναγκαζόμουν να τριγυρνάω στους δρόμους γιατί 'αγαπώ την ξενητιά και το να φιλοξενούμαι....'" 

κάπως σχετικά επίσης σημείωσα, με άλλη αφορμή, ότι ίσως να είμαι "πιο λειτουργικός", ή "λειτουργώ" μέσω των εξαναγκασμών, γιατί μου προσφέρουν μια ασφάλεια του τετελεσμένου πεπρωμένου μέσα από αυτή την ανασφάλειά του. καλά το είχε καταλάβει μια ψυχή πως ήθελα να μου δίνουν δουλειές και αποστολές, και ας το αρνιόμουν. και ας το αρνούμαι και τώρα. καλά εννοείται πως θα ήθελα να είχα δουλειές να κάνω, αρκεί να ήμουν κοντά της. ίσως να ψιλογκρίνιαζα ή να αισθανόμουν έμπρακτη ανασφάλεια - αλλά ίσως βαθύτερα μέσα μου να υπήρχε μια καλύτερη τάξη και ηρεμία.

λίγο πιο μετά το Σάββατο καθώς γυρνούσα, κάθησα για να τελειώσω την μπύρα μου στο Σύνταγμα, με την επίγνωση της βαριάς προηγούμενης μέρας όπου στο Σύνταγμα και πέριξ δεν έπεφτε καρφίτσα για την μεγαλειώδης διαδήλωση για τα Τέμπη. κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα την φυλλωσιά των δέντρων που με περιστοίχιζαν. θυμήθκα πως κοιτούσα τα δέντρα, αλλά και γενικά τα γύρω μου πράγματα, όταν ήμουν μικρός. ίσως να υπήρχε μια μαγικότητα σε αυτό καθώς όλα μου φαινόντουσαν πιο μεγάλα. και τα δέντρα ήταν πιο μεγαλειώδη και παράξενα, αξιοπρόσεκτα, με τα χιλιάδες φύλλα να σχηματίζουν περίεργους επαναλαμβανόμενους σχηματισμούς (η άτεχνη ελληνική μετάφραση της λέξης pattern). μου ήρθε λίγο η αίσθηση εκείνη από παλιά, το μεγαλείο που αισθανόμουν έτσι κοιτώντας τα δέντρα όταν ήμουν μικρός. τα δέντρα του χειμώνα, χωρίς φύλλα και το χιόνι πάνω τους, ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. οι λεύκες που υπήρχαν πολλές στην πόλη μου. επίσης όταν ήμουν μικρός είχα περισσότερο θάρρος να σκεφθώ πιο αδέσμευτα, πιο απλά ίσως - ίσως όλοι κάπως έτσι είμαστε μικροί και σκαλώνουμε μεγαλώνοντας, μερικοί. αισθανόμουν περισσότερη ασφάλεια (άγνοια κινδύνου) και μπορούσα να σκεφθώ πιο αφελώς και πιο "μεθυσμένα" χωρίς να χρειάζεται να πιω κανένα αλκοόλ. λέω τώρα, αμπελοφιλοσοφώντας.

ένα επίσης χαρακτηριστικό πράγμα στους δυό ξένους είναι το πόσο ανυπόμονα χτυπούν τα κουδούνια στις πόρτες. γενικά μεγάλο μέρος αυτής της σειράς είναι το κουδούνι της πόρτας. επίσης κάτι ωραίο που είπε η Ντένη κάποια στιγμή στο επεισόδιο που έβλεπα τώρα είναι κάτι του στυλ - "δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα (ή πολυτέλεια; ) από το να έχεις πολλές δουλειές, και να διαλέγεις να μην τις κάνεις"

... (αλήθεια, τουρκεμένη είναι ας πούμε κατακτημένη από τούρκους; ) (το παρακάτω ήταν και το τραγούδι της ημέρας στην εφ.σύν. κάποτε τον νοέμβριο του '23)

 

λεω

21/02 μετακομίζαμε πράγματα, τα πήγαινα από τον εισόγειο σε άλλον όροφο. ήταν ένα γνωστό μεγαλόχωρο βιομηχανικό ασανσέρ, στο οποίο στοίβαζα πολλά πράγματα, που ήταν κυρίως παλιατζούρες, μετά τα ξέβγαζα από το ασανσέρ στον πάνω όροφο, και φώναζα σε κάποιους πιο κάτω που περίμεναν το ασανσέρ, να περιμένουν λίγο ακόμα, και κάποιοι άλλοι περαστικοί μου λέγανε, τι να την κάνετε τόση παλιατζούρα, και τους απαντούσα να μην τους απασχολεί, θα δούμε τι θα κάνουμε. είχε σπασμένες γλάστρες, καλόγερους με ξεθωριασμένη μπογιά, τέτοια πράγματα.

τώρα έχει πάει 24 του μηνός και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει (όχι, δεν (συνεχίζω να) μετακομίζω ακόμα στα όνειρα, δεν ξαναείδα εκείνο (το ίδιο σκηνικό) προς το παρόν). τα νύχια μου πάλι μεγάλωσαν. ίσως και τα μαλλιά και οι τρίχες γενικότερα, στο πρόσωπο. έχω αγοράσει ένα eyeliner και ένα κραγιόν αλλά δεν ξέρω τι να τα κάνω, φοβάμαι να τα αγγίξω ως κομμάτι μιας άλλης προσωπικότητας την οποία δεν γνωρίζω και δεν έχουμε κοινές διαδρομές.

κάθε φορά που διαβάζω τις λιγοστές ειδησεις για το κόμμα της Νέας Αριστεράς (που τις βρίσκω αυτές τις ειδήσεις είναι μια καλή ερώτηση - διαβάζω την "Εποχή", βλέπετε) μπερδεύομαι οικτρά, καθώς όταν ειδικά την αναφέρουν σαν Ν.Α. την μπερδεύω εντελώς με την Ν.Δ. (καθόλου τυχαίο) - καλά, δεν το σκέφθηκαν και εκείνοι; μπορεί ακριβώς επειδή να το σκέφθηκαν.. κακό παράδειγμα και κακό προηγούμενο, όνομα που έχει να κάνει με οτιδήποτε "νέο" - γιατί, νομίζω, όταν το δηλώνεις κιόλας, είναι σαν να λες στον εαυτό σου εκατό φορές "είμαι νέος" "είμαι νέος" για να αισθανθείς νέος, στην πράξη όμως οι άλλοι θα κρίνουν πόσο νέος είσαι και φαίνεσαι. ναι; (άρα γιατί να το "πιέζεις"; )

σήμερα το soundrack ήταν, για κάποιο άσχετο λόγο, λίγο Immortal (πολύ χαοτικό και evil για μένα, αν και καποια κομμάτια έχουν μια ιδιαίτερα ελκιστική λακονική ψυχράδα), ο πιο πρόσφατος δίσκος Darkthrone (μου θύμισε Celtic Frost - χωρίς να είμαι ειδήμων - δεν μου τσίγκλισε κάτι όμως στην καρδιά), μετά το a blaze in... (μετά δυσκολίας και για λόγους εκπαίδευσης υπέβαλα τον εαυτό σε αυτό το άκουσμα - χωρίς ούτε αυτό να μου πει κάτι το ιδιαίτερο - εκτός από ένα κομμάτι ίσως), μετά Hypocrisy (επειδή διάβασα ότι ο τραγουδούσε σε αυτούς ο τύπος από τους Dark Funeral), λίγο Sinister (μου άρεσε πάντα το όνομα και η σχετική ομπσκιουριτάδα τους - αν και σαν μουσική πέφτουν σε πιο αρχέγονα και τεχνικά μονοπάτια για μένα) και τώρα Sadist - όλων αυτών έβαλα έτσι να ακούσω τις πρώτες τους δουλειές, τα πρώτα LP. οι τελευταίοι σαφώς μ'αρέσουν πιο πολύ από όλους γιατί έχουν πιο πολλά μελωδικά στοιχεία αναλογικά. ετσι είμαι σακερ για όμορφα μελίσματα - αυτοί διαθέτουν και γκοθέ πλήκτρα. και συνήθως έχουν και ένα μονουμένταλ μεστό ινστρουμένταλ σε κάθε δίσκο. επίσης κερδίζουν κάποιο βραβείο για ωραίο λογότυπο και άσχημο όνομα (γενικά τους ξέρω από το "crust" που είναι λίγο πιο updated μουσικά - θα μπορούσα να το πω κάτι σαν technodeath - ταιριάζει αυτό και με το στιχουργικό περιεχόμενο - εδώ ακούγονται πιο παραδοσιακοί - πάντως τα πλήκτρα και οι στίχοι συνεχίζουν να ασχολούνται με δυστοπίες του σήμερα και άλλα τέτοια. και με πολύ μελωδία και αχαλίνωτο ρομαντισμό (πλάκα κάνω με το αχαλίνωτο (ε μην κοιτάξω και αυτό σε λεξικό που κάθε τρεις και λίγο... χμμμ. ίσως να ήταν καλή ιδέα να έχω πάντα δίπλα μου ένα βιβλίο - λεξικό - πιο εύκολο μου είναι να ψάχνω την ορθογραφία εκεί - και έχω και επαφή με βιβλίο))

Μου θύμισαν σε αυτό το δίσκο τους αγαπητούς Mental Home (επηρεασμένους από τους πρώτους δίσκους των Tiamat), φυσικά τους Eucharist (αν και πιο σουιδικό melodeath αυτοί) - γενικά συγκροτήματα εποχής '93 - '96 με μπόλικα πλήκτρα και πειραματισμούς, χωρίς να έχουν ακόμα ξεφύγει.. (οι Moonspell και Tiamat / Cemetary τότε νομίζω ήδη είχαν μπει σε πιο ξεκάθαρα γκοθέ νερά. Τέλος πάντων για μουσικός κριτικός δεν κάνω. (πάλι καλά που δεν έγραψα/έγινα Κρητικός (γιατί Κρητικός δεν γίνεσαι, γεννιέσαι... - φανταστείτε να υπήρχε το αντίθετο αυτουνού - Κρητικός δεν γεννιέσαι, γράφεσαι (κατά λάθος))

σκεφτόμουν για ποιό λόγο αισθάνομαι απόκληρος και στην μουσική - όποια μουσική και να ακούσω, και έστω αν είναι μουσική που να μ'αρέσει, πάντα θα αισθάνομαι ότι είμαι ένα είδος μπασταρδάκι που δεν ανήκει στο συγκεκριμένο subculture - ίσως το μόνο είδος που μπορεί να με καλοδεχτεί (στο μυαλό μου) είναι η shameless pop (я - ничья, я - чужая)

28 η μαύρη επέτειος των τεμπών, πάμε για απεργία και διαδήλωση. εγώ μόνος μου και όλος μαζί χωριστά.

καμπουράλι

ακούγοντας την συλλογή της Universal "100 pop επιτυχίες", ξεχώρισα αρκετά κομμάτια - κυρίως παρατήρησα για μένα το πόσο πολύ δυτικότροπη προσπαθούσε να είναι η ελληνική ποπ μουσική του τότε - ίσως και τώρα - καμία νύξη για τα λαϊκά, καμία νύξη για καζαντζίδη, δυονυσίου, πουλόπουλο, μοσχολιού, μαρινέλλα, κλπ κλπ. που δρούσαν μεγαλοπρεπώς και αυτοί τις δεκαετίες '60, '70, '80.

υπάρχει βέβαια το ζήτημα του πως ορίζουμε την έννοια "pop". τέλος πάντων, κάπου το 1980 η τερέζα δελή είπε αυτή την όμορφη διασκευή ενός τραγουδιού που το είπε η dalida το 1979. παραθέτω παρακάτω και τα δύο version...δυστυχώς η ελληνική έχει χάλια ποιότητα. τέλος πάντων.

(15-16-17/02/2025) αχ βαχ μετά τους πυξ λάξ πήγα στον πλιάτσικα. ήταν αναμενόμενο. θα έφταιγε η ημέρα των ερωτευμένων. ξεπεσμός, αλλά δεν θα ντραπώ. θα είναι θαν ... ουφ.. σαν. (που τέτοιο πράγμα) σαν να μπαίνω στην κολυμβύθρα του σιλωάμ (sic sic sic) για να εξαγνιστώ και έτσι και να βαπτιστώ, ποτέ δεν ξέρεις. 

εννοείται πως το παρακάτω είναι από κάποια πράγματα που τα θυμόμουν χίλια τα εκατό αλλά τα είχα χάσει από το παρόν μου εδώ και δεκαετίες (ασχέτος από το γεγονός ότι το παρόν μου είναι γενικά χαμένο). μπορεί να το άκουγα καμία φορά σε κανένα ραδιόφωνο, αλλά πριν ενδιαφερθώ να το ψάξω, τελείωνε, ή είχα άλλα πράγματα να κάνω. 

ωραίο κομμάτι. στην συλλογή βέβαια που έχω και το άκουσα το αναφέρει σαν πλιάτσικας μόνος του - αμ δεν είναι τελικά, όπως φαίνεται.... είναι δηλαδή πλιάτσικας αλλά όχι ακριβώς αυτός ή μάλλον (δεν βλέπω καλά - βλέπω την εικόνα του να διπλαίνει) τα αδέρφια πλιάτσικοι, οι Όναρ που δημιουργήθηκαν από τον αδερφό του Φίλιππα, τον Λευτέρη. λίγο άνισος δίσκος κατά την γνώμη μου, αλλά αυτό το κομμάτι με έχει μαγέψει. θα μπει ανάμεσα στο "on the page" και κάτι του φάμελλου, ίσως την "μαγική εικόνα"...

που βρίσκω τόσο ενθουσιασμό για ανουσιότητες;

στο όνειρο χειμερινής νυκτός είδα πως πήγα σε ένα μέταλ φεστιβάλ. ήταν σε ένα νεκροταφείο. συνάντησα εκεί πολλούς μέταλ φίλους μου όπως τον Τάσο, και τον Νίκο, σε ξεχωριστές δώσεις. είχε περίτρανους τάφους και δρομάκια όπου χανόσουν. ήταν όμως ημέρα ακόμα. κάποια συγκροτήματα είχαν ακυρώσει την εμφάνισή τους και ήταν λίγο απογοήτευση αλλά είπαμε δεν πειράζει.

σακλιτόν

αλέξης βάκης - εκπομπή "εδώδιμα και αποικιακά" "στο κόκκινο" - αρχείο του soundcloud - έχει μόνο εκπομπές 2024-2025 - κάνει σαββατοκύριακα, νομίζω 4 με 6 το απόγευμα, δεν θυμάμαι καλά. έχει πάντα ενδιαφέροντες καλεσμένους και μιλάει για την ελληνική μουσική του κάποτε και του τώρα που έχει σχέση με κάποτε.
δεν ήξερα αλλά τελικά υπάρχει ιστορία πίσω από την έκφραση "εδώδιμα και αποικιακά". παρακάτω screenshot από wiktionary



άλλο. το άκουσα τυχαία ανάμεσα σε εκπομπές στο κόκκινο (kontact - που δεν ξέρω καν τι ώρες εκπέμπει.. από τα παραπάνω αρχεία το άκουσα). ένα κομμάτι για τις γυναικοκτονίες και βία εναντίων των γυναικών

και το παρακάτω μια εποχή το άκουσα πολυ από μια αγαπημένη ψυχή (είναι αστείο να το αναφέρω έτσι, αλλά το αναφέρω έτσι λόγω ανωνυμίας μιας και μιλάω δημόσια) - το θυμήθηκα επειδή είναι κάπως πιο "ροκ" και ξενίζει σε σχέση με το λαϊκό ρεπερτόριο και κάπως μου θύμισε το άλλο βιντεάκι και στυλ της μαριλίζας από τον ίμερο.



Σε μια άλλη εκπομπή που χάζευα τυχαία στο παραπάνω αρχείο του "Στο Κόκκινο" (αδέρφια, το χάνουμε; ) του Γιάννη Ανδρουλιδάκη, μιλούσε για και καλά ανακοίνωση του Πιερ. και Μητσοτάκη και λοιπούς για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και παραρτημάτων και λοιπά - για την Σορβόννη - και διευκρίνιζε πως αυτό που το λένε Σορβόννη πολή μικρή σχέση έχει με το καταξιωμένο πανεπιστήμιο της Γαλλίας που ξέρουμε με αυτό το όνομα. Βασικά είναι άλλο, πολύ μικρότερο, πανεπιστήμιο (link εδώ για το οποίο λέω στην επόμενη πρόταση).

Και από την εκπομπή έμαθα ότι υπάρχει η ελληνική έκδοση του δημοσιογραφικού - αριστερού site πολιτικών αναλύσεων Jacobin - που το ήξερα από κάποια γενικά στοχαστικά άρθρα για την κατάσταση των πραγμάτων, στην Βόρεια Αμερική, και το διάβαζα στα αγγλικά.

Τώρα το τι σχέση ο Οικονομόπουλος με το Jacobin είναι ένα μάλλον καθόλου πολύπλοκο ζήτημα, και απάντηση είναι (εικάζω) - καμία...

Και τέλος, μια συμπλήρωση, έτσι, μαζί εμπρός για την πληρότητα και την ολοκλήρωση:

"Σφάλμα είμαι που υπάρχω, σφάλμα που γεννήθηκα, ...
  ... Μα εγώ έκανα πολλά σφάλματα μεσ' στην ζωή μου,
  Και αν ψάξεις την ψυχή μου, θα τα βρεις με την σειρά ..."

καλαμπάκα

με αφορμή την επικεφαλίδα αυτού του ποστ, μπήκα ξανά στον αχανή κόσμο των google maps - και σκέφθηκα πως πλέον ίσως να έχουν εκλείψει από την εκδοτική πρακτική οι χάρτινοι χάρτες ("χάρτινοι χάρτες" - θα μπορούσε να είναι ταυτολογία μα δεν είναι... ίσως το αντίθετο της ταυτολογίας πως επανάληψης το ίδιου νοήματος με διαφορετικές λέξεις ούκ ίσον έκφραση διαφορετικών νοημάτων με λέξεις που έχουν ίδια ρίζα ή εν πάσει περιπτώσει (σ.σ. γιάννης: εν πάσει περιπτώσει φάε μια π. τόση) μοιάζουν ηχητικά)

(αν στην πράξη ήθελα να πω κάτι, θα χρειαζόταν μεταγλωττιστής για να καταλάβει κανείς τι λέω - μα δεν χρειάζεται αφού δεν θέλω να πω τίποτα που να έχει ουσία)

αφού έμεινα περιεργαζόμενος την αθήνα αφ' υψιλού (το συνετό, όμορφο ρημοτομικά συγκρότημα κτηρίων του παλαιού ΤΕΙ Αθήνας και νυν Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, σε σύγκριση με το κάπως άναρχο συγκρότημα κτηρίων του πρώην ΤΕΙ Πειραιά και νυν επίσης προαναφερθέντος ΠΔΑ, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, έχω περάσει και εγώ ίσως από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στην νιότη της ηλικιακής σκάλας όταν έβλεπες ακόμα τις κορυφές των δέντρων και μύριζες το άρωμα των λουλουδιών τους), 

μετά από το παραπάνω ταξίδι, λοιπόν, πήρα τα βουνά και προσγειώθηκα ακριβώς στην Καλαμπάκα που δεν είχα ιδέα πως βρίσκονται στα Μετέωρα, και ότι τα Μετέωρα τελικά δεν είναι στο Πήλιο αλλά στην Καλαμπάκα (όπως το βουνό στον Αβραάμ). Έτσι όπως παραπάνω είναι και η ζωή μου όλη, όντας πεπεισμένος για ένα πράγμα, και διαπιστώνοντας στην συνέχεια μετά από χρόνια και ζαμάνια, ότι στην πράξη ίσχυαν τα εντελώς αντίθετα, και δεν φταίει κανείς γι' αυτό, παρά μόνο ... η διαστρευλωμένη αντίληψή μου για τα πράγματα;

δεν ξέρω...

τι σημείωσα τελευταία στο ηλεκτρονικό μου μπλοκάκι, λοιπόν;

"κλανιά σε γεματο αβγονινσαννκοινγνικη παρατήρηση" - αυτό ήταν όταν σε ένα γεμάτο βαγόνι της μπλέ γραμμής του αθηναϊκού μετρό, αν θυμάμαι καλά (και να το πω "ενθυμούμαι" σαν μιαν άλλη Μαρίνα Κουντουράκου; ), στο ύψος των λαϊκών συνοικιών της Πανόρμου και των Αμπελοκήπων (μα που πήγαιναν όλοι αυτοί, ήταν μια καθημερινή το πρωί λίγο μετά τις εννέα που πήγαινα αργοπορημένος λίγο στην δουλειά - σαν κι εμένα αργοπορεί πολύς κόσμος, μου φαίνεται) - εκεί που δεν χωρούσε άλλος κόσμος, και ενώ εγώ καθόμουν στην άλλη πλευρά του βαγονιού από εκείνη όπου άνοιγαν οι πόρτες, κάποιος κοντά μου άφησε μια υψιλή... νότα, για να το πω γαμψά. και είναι η στιγμή που στο μυαλό μου έκανα την ανάλυση του ότι κάποιος μπορεί να σκέφτεται ότι μέσα σε πάρα πολύ μεγάλο συνωστισμένο  πλήθος, μια κλανιά παύει να έχει σχέση με τον δημιουργό της και γίνεται κτήμα της ανθρωπότητας στο πρόσωπο του πλήθους που βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί. εγώ εκείνη την ώρα έκανα πως κοιτάζω αδιάφορα στο βάθος του μυαλού μου, σκεπτόμενος εαν κάποιος από τους γύρω μου νομίζει αν την άφησα εγώ την φανταχτερή, την λυπημένη (αλήθεια, αν οι κλανιές είχαν συναισθηματικά χαρακτηριστικά, πως θα κατατασσόντουσαν; αχ, ξεχνάω, είχε γράψει μια αντίστοιχη μελέτη ο Σαλβαδώρ ΝΤΑΛΙ - και πλέον τίποτα δεν είναι ούτε σουρρεαλιστικό, ούτε παράλογο, - μια κοινοτυπία μέσα στην καθημερινότητα, όπως λέμε "στην άκρη του πουθενά", αλλά το αντίθετο απ' αυτό (και σκέφτομαι - πόσες φορές το "κέντρο-κέντρο, πιο κέντρο δεν γίνεται" είναι ώρες-ώρες πιο μελαγχολικό (και σαν μαχαίρι να τρυπά την καρδιά με μοναξιά) από την "άκρη του πουθενά" ;

μετά τι άλλο είχα σημειώσει.... πως ένα πρωί προσπαθώντας να ξυπνήσω, σκέφθηκα πως στα απομνημονεύματά μου θα περιέγραφα πως εκείνο το πρωί ξεκίνησε ως μια άνιση μάχι με το ξυπνητήρι, σαν άλλος μικρός αδερφός της μεγάλης έκφρασης της άνισης μάχης με το χρόνο, ή κάποιες αρρώστιες που κυκλοφορούν

(ποιός θα περίμενε να περιεργάζομαι στην ωριμη ηλικία των 44 (να που έφερα τεσσάρια) τους δίσκους των Πυξ Λαξ - και άλλες λαϊκές, ακόμα πιο λαϊκές, επιτυχίες; )

για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει όλο αυτό που έγραψα παραπάνω. αλλά ας είναι. τζάμπα είναι.
η τσανακλίδου είχε πει το μια αγάπη μικρή
η γαλάνη είχε κάνει το "μετα" με τον κωνσταντίνο βήτα (αλλά μάλλον μου αρέσει πιο πολύ το "στην μεγάλη πόλη" από γαλάνη / φάμελλο, αν και ενορχηστρικά λιγότερο ηλεκτρονικό και πιο παραδοσιακό)
η ευρυδίκη είχε πει κάποια με τον κοργιαλά τότε που το ebm ήταν και πολύ της μόδας.
και η πασπαλά είχε πει αυτό το εξίσου ωραίο chillout.... σήμερα το ξαννακάλυψα.

τατουτέστιν

μου είπε η δήμητρα να δω το [βάλε τίτλο σειράς εδώ]

συγκεκριμένα το τέλος από το "δύο ξένοι", και τα επεισόδια που είχαν την βανδή μέσα.
έβαλα να την δω (από το πρώτο επεισόδιο και δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς άλλωστε) και μου φάνηκε εξαιρετική, έστω και έτσι, χωρίς να προλαβαίνω όλες τις ατάκες (είναι αυτό που λένε "έχει replay value" - εμ μα, μαθαίνω ότι την παίζουν ακόμα στην τηλεόραση σε ατελείωτη επανάληψη, για εμπέδωση).

μου φαίνεται πως ο κανονικός τρόπος των πραγμάτων (αν δεν ερχόταν κάποιος από το μέλλον και δεν πατούσε εκείνη την πεταλούδα - μια μικρή ιστορία του Ray Bradbury που μου είχε κάνει αίσθηση κάποτε) θα ήταν να την δω (αυτή την σειρά) όταν αρχικά προβαλλόταν, στα τελευταία χρόνια πριν κλείσει η χιλιετυρίδα ("τυρ" από το τυρί φυσικά), και να την καταλάβω (ή να την μελετήσω έστω - που τέτοια τύχη όμως - έκανα τότε πως διάβαζα για τις πανελλήνιες). ίσως τότε θα καταλάβαινα λίγο καλύτερα την ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα γύρω μου, ώστε να είμαι ένα ικανό και συμμετοχικό μέλος της.

με έχει πιάσει μια μελαγχολία και μια ευσυγκινησία.
ίσως επειδή η σημερινή μέρα πήγε άπατη καθώς την μισή και βάλε κοιμόμουν, και άλλες πόσες ώρες απλά ήμουν ξαπλωμένος με ένα πονοκέφαλο του hangover. βλέπετε, χθες έκανα κραιπάλι και κοιμήθηκα γύρω στις επτά το πρωί, έχοντας ακούσει μπόλικα λαϊκά μουσικά κλασσικά εικονογραφημένα της Αλεξάνδρας. βλέπετε, πιάσαμε συζήτηση χθες και ρωτήθηκα για το ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου και δεν ήξερα τι να απαντήσω. απάντησα με το πιο λογικό - ότι ίσως να ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν μπήκα στην σχολή και άρχισα να βγάζω φτερά, ας πούμε. 

παρεπιπτόντως κάπου τότε ακόμα αντηχούσε το τέλος της άνω τηλεοπτικής σειράς. Και κάπου τότε, το καλοκαίρι του '98 είχα γνωρίσει τα τότε αμερικανικά μου άτυπα ξαδέρφια, τ' ανήψια του Μάνου και είχαμε βγει σε αυτή την μυθική φωτογραφία που μοιάζουμε με μπάντα μουσική - και εγώ να το παίζω και πολύ σκληρό ματσούκι. 

κάπως έτσι, ψάχνοντας για φωτογραφίες του ξαδερφού μου που μου γράφει ακόμα αρκετά συχνά, στο αρχείο των φωτογραφιών (το γνωστό και μη εξαιρετέο αποθετήριο μιας μεγάλης και γνωστής εταιρίας στα χνάρια της οποίας βρισκόμαστε επειδή η ζωή μας πλέον περιστρέφεται γύρω από αυτές τις ψηφιακές διευκολύνσεις π.χ. απομακρισμένου και απανταχού προσβάσιμου αποθηκευτικού χώρου - οργανώνει πολύ εύχρηστα τις φωτογραφίες κατά χρονολογική σειρά που πάρθηκαν), βυθίστηκα στο παρελθόν (και ταξίδεψα στο μέλλον, που ήταν δυσίωνο) ("... μα εσύ τι τον έχεις (τον εαυτό σου); είσαι ένα κλαρί αδύναμο, σου λέω. είσαι ένα παιδί που δεν ξεπέρασε τα δύσκολα. σου λέω...")

αν ο δαρβίνος ήταν αλμπίνος ΚΑΙ πιπίνος ΚΑΙ έφτιαχνε ανέκδοτα

σκέφθηκα καινούργιες λέξεις και εκφράσεις
όπως "respect the unexpected", "expect respect", "guitar ratiug -> guitar r...ig" (α, αυτό υπάρχει ήδη... - έχει όμως μια αρμονία σαν έκφραση που πλησιάζει το "gi..r rig" με την ίδια ομορφιά με τις λέξεις που κάπου είχα δει έναν χαρακτηρισμό γι' αυτές που δεν τον θυμάμαι πιά - όπως το όνομα 'άννα' που αποτελείται από δύο συλλαβές όπου η μία είναι ο κυριολεκτικός αναγραμματισμός της άλλης - βάλε στην μηχανή αναζήτησης "λέξεις που τελειώνουν με το ανάποδο της αρχής τους" και δεν θα βρείς τίποτα (ίσως όμως βρεις αυτό εδώ το γλυκούλικο μπλογκ και ποστ και δεν συμμαζεύεται) - άντε και βγάλε άκρη να εκπαιδεύσεις το ΑΙ (με το οποίο δεν κάνουμε καλή παρέα))

αλλά ίσως για κανέναν δεν θα έχουν σημασία αυτές οι εκφράσεις (όπως και οτιδήποτε που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι μου να γράψω. όπως είπαμε γράφω για την ωφέλεια του γραψίματος. που επίσης να γραφόταν αφέλεια, θα ίσχυε ίσως. (σκέφθηκα και τις αφέλειες, και έχω αρχίσει να έχω και απ' αυτές, μου είπε σήμερα η μητέρα μου ότι άρχισα να ασπρίζω με επιτάχυνση))

όπως δεν έχουν σημασία για μένα (αυτές οι εκφράσεις)

γιατί να έχουν για κανένα;

τα καμμένα και τα σβησμένα
από τον σχολικό μαύρο πίνακα
γράμματα στον αναγνώστη,
βρυσιές και απεικονίσεις
αναπαραγωγικών οργάνων
ανθρώπινου σώματος
μυρωδιά της κοιμωλίας
τα ευάκουα ώτα.. (κοίταξα στην ορθογραφία, τελικά μια άλλη λέξη την γράφω λάθος, αλλά είναι αυτό το cute λάθος που κάνουμε εμείς οι κατά τα άλλα μορφωμένοι

.. ξένοι

και ξενητεμένοι αναγνώστες γραμμάτων
που ξεχάσαμε να γράφουμε με την ίδια σπιρτάδα
όπως τότε, όταν γράφαμε τα ποιήματα|
προς και για τις μούσες των καιρών
και των γεννιών που ευλογάμε τώρα
όπως τότε που δεν είχαμε παρά τις πέντε τρίχες
που όμως τις δείχναμε - κοίτα φίλε μεγάλωσα.

τα videoclips είναι αυτό που μας έχει μείνει για να θυμόμαστε τα παλιά.

και οι παλιές φωτογραφίες;

είναι πια εκτός μόδας, όπως τα βιντεοκλιπς στις γεννιές που δεν είναι σαν την δικιά μου. αν και με το ίδιο ενδιαφέρον ταξιδεύουμε στον χρόνο αντικρίζοντας ένα από εκείνα τα πολύ πολύ παλιά βίντεοντοκουμέντα, αναμετρόμενοι με τα βλέμματα των ανθρώπων του τότε που κοιτάζουν την κάμερα λες και γνωρίζουν ότι κοιτούν μέσα στην χοάνη του μέλλοντος και αμέτρητους ανθρώπους και τα βλέμματα τα δικά τους.

έβλεπα πάλι την αφιέρωση του pitchfork για τα 250 καλύτερα τραγούδια των 90'ς - ξαναθυμήθηκα πόσο ωραία είναι, κυρίως λόγω των κιλών από άχριστες/χρήσιμες πληροφορίες-curios για τα κομμάτια που αναφέρει. για μένα ανακάλυψα για σήμερα τις κομματάρες που είχαν βγάλει οι En Vogue, καθώς και το αφόρητα όμορφο "that's the way love goes" της Janet Jackson που το θυμήθηκα μετά από πολύ καιρό. πρέπει να είδα νούμερα 170 μέχρι 140?

θα ήθελα να πω περισσότερα για το πως είμαι αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ, εδώ. είναι αστείο - που και καλά σταμάτησα να μπαίνω στο facebook για να μην γαλουχώ την ψευδαίσθηση ότι επικοινωνώ μέσω εκείνης της πλατφόρμας, και τώρα γράφω εδώ που επικοινωνώ ακόμα λιγότερο με ανθρώπους, εκτρέφοντας μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι μπορεί κάποιος να με διαβάζει - τώρα ή σε ένα απόμακρο μέλλον. (πλέον το να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον το θεωρούμε πολυτέλεια; )

είναι δύο μέρες που κάθομαι στο σπίτι
έχει πονέσει ο κόλος μου κυριολεκτικά από το πολύ κάθισμα
τελος πάντων για να μην πολυλογώ.
δεν θα πολυλογήσω.
γεια σας.

δεν το ήξερα αυτό.....

αυτό το ήξερα ...

δεν υπάρχει ενδιαφέρον

26/01/2025

ξεφύλλιζα κάποια βιβλία το σάββατο σε βιβλιοπωλείο της προτίμησής μου, και έπεσα πάνω σε ένα με το ημερολόγιο της Susan Sontag, και μου θύμισε δικό μου ημερολόγιο, όχι ακριβώς αυτό εδώ, αλλά ένα άλλο που είναι περισσότερο σημειωματάριο. καλά εντάξει εννοείται ότι είμαι μακριά ούτε κατά την διάνοια σαν κάτι που θα πλησίαζε την Σόνταγκ, κατ' αρχάς το όνομα μου είναι Φραϊταγκ (ένα κρύο αστείο, μπρρ)

μου είπε ο Τ. πως ακούει συχνά το Grand Declaration Of War των Mayhem, και θυμήθηκα να το ανασύρω στο spotify και να το ακούσω, μιας και δεν είχε τύχει ποτέ. και ίσως να καταλήγω ότι δεν είμαι για τέτοιο high lore, υψιλή τέχνη. προτιμώ πιο γήινα πράγματα, δεν ξέρω τόσο πολύ από φιλοσοφία για να θαυμάζω τον λόγο ύπαρξης και τον τρόπο εκτέλεσης αυτών των κομματιών. τεχνικά πολύ καλά παιγμένα, και φτιαγμένα, το αναγνωρίζω (θα ήταν ίσως ιεροσυλία να πω κάτι διαφορετικό, εξάλλου, τι είμαι εγώ για να κρίνω ιστορικά άλμπουμς) - αλλά δεν με συνεπαίρνει.

γενικά όλο αυτό το τρομακτικό evil metal δεν με εξιτάρει καθόλου. προτιμώ το death metal της οργής, κάτι που ίσως να έχει κοινό με την (hc) punk. τα black μου τα θέλω ολίγον ρομαντικά. και ναι, αν υπάρχει χώρος για απόγνωση - τόσο το καλύτερο.

είναι αστεία η σύμπτωση αλλά στο refrain του Goetia των Triptykon, λέει κάτι για το under the freezing sun - είναι ενδιαφέρον επειδή οι celtic frost, συνέχεια των οποίων είναι το triptykon, φυσικά υπήρχαν πριν από το freezing moon των mayhem. (ελπίζω να μην λέω καμια βλακεία). μπορεί να μην υπάρχει καμια σύνδεση κιόλας. too evil και το τρυπτικον για μένα. εκτός από κάποια σημεία που θα μπορούσαν να είναι από το Gothic των Paradise Lost (των οποίων επίσης επιρροή ήταν οι κλασσικοί δίσκοι των celtic(s) - με τους c.f. δεν κόλλησα ποτέ...) (πόσα name droppings θα κάνει αυτός;) (και ποιόν ενδιαφέρει όλο αυτό το πράγμα;) (writing for writing's sake? είχαμε και την γνωστή φράση "art for art's sake" στην κουβέντα μου με τον Τ. το Σάββατο - τώρα σκέφτομαι πως τα σάββατα που βρίσκομαι με τον Τ. στο μυαλό μου είναι ικανά να μετονομαστούν σε Τ. Σάββατα σε αντίθεση με το Μ. Σάββατο) (το οποίο πλησιάζει και θα ρθει κάποια στιγμή, αφού ο καιρός όλο επιταχύνεται και περνάει πολύ γρήγορα)

(από τα βάθη του χρόνου όταν την Τσαλιγοπούλου την έλεγαν Ελενίτσα στο εξώφυλλο - μάλλον είναι η μοναδική περίπτωση) (παπαπα αυτό το ύψος της φωνής μου σηκώνει τις τρίχες στο κεφάλι)

θα ήθελα να μπορώ να κάνω τον σταυρό μου όπως κάνει η Αλέξια στο παρακάτω βιντεοκλίπ - κουνόντας έτσι τα ισχύα. θα ήθελα επίσης να λύνονται πράγματα έτσι απλά με ένα "ορκίζομαι". παλιά όταν είμασταν παιδιά ορκιζόμασταν στο μικρό μας δάχτυλο ή στο μπροστινό δόντι. βάζαμε το νυχάκι του μεγάλου δαχτύλου πίσω από το ένα από τα δύο μπροστινά πάνω δόντια και το τραβούσαμε ώστε να φύγει το δάχτυλο κάνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο. μεγάλη αυθεντία να ορκιστείς έτσι. αποκλείεται να έλεγες ψέμματα.

δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτή την ανάρτηση. όπως έλεγαν μερικοί συγγραφείς σε υπότιτλους κεφαλαίων των δημιουργημάτων τους: Κεφάλαιο ΣΤ' - Σε αυτό το κεφάλαιο δεν συμβαίνει τίποτα. και ας μην αναφέρω τι δεν έκανα.

Υ.Γ. άκουσα και το άλμπουμ που έβγαλε το '24 η Kim Gordon και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε σε κρητικούς (συγκεκριμένα και όχι στερεοελλαδήτες... άλλο κρύο αστέρι.. εμ.. αστείο από τον δικό σας, με εκτίμηση, φίλο) - μου προκάλεσε σχεδόν αποστροφή το ότι ο τρόπος της απαγγελίας της έμοιαζε τόσο πολύ με τις απαγγελίες που έχουμε χιλιοακούσει, χιλιολατρέψει στους sonic youth - δεν λέω, δικό της σήμα κατατεθέν - μου φάνηκε όμως κάτι σαν επανάληψη, και δεν είναι και ότι δεν έχουμε ξανακούσει τέτοιους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς.

καπηταγών (μπλό)

καρδιοχτύπα με μέχρι να ισιώσω
στεριώσω μέσα στην γλυκιά μου πάλη
αθάνατο βαρύ φορτίο
να πάρω πάνω μου και πάλι

αλησβερίσια με αγγέλους
η ηγεσία δεν μου δίνει χάρη
αναρωτήθηκα αν πρέπει
δαγκωματιές στην Πέτρου Ράλλη

(ξεκίνησε καλούτσικα και κατέληξε σε φιάσκο, όπως συνηθίζεται, κυρίες και κύριοι)

ο τίτλος είναι από το τραγούδι που το λέει η καίτη, που λέγεται μπλοκ επιταγών. (είχα κι εγώ ένα τέτοιο ένα φεγγάρι - θυμάμαι επίσης να το ακυρώνω μια μέρα, μαζί με άλλους χαρούμενους σαν κι εμένα, με ένα μηχάνημα σχεδόν βιομηχανικό που έβαζε τρύπες σε χοντρές στοίβες χαρτιών)
επίσης ακούω την άντζυ, την κίτσα, και την δέσποινα, που ακούγεται κάπως παράφωνα μέσα σε αυτή την λίστα των υποκοριστικών; 

μετά από κάποιες μέρες άκουσα πριν από λίγο σε ραδιόφωνο το "μην ορκίζεσαι" της αρβανητάκη, και μου κόλλησε. αυτή όμως και η τσαλιγοπούλου δεν ήταν στο ύψος οι φωνές που αγαπούσα. ποιός ξέρει, μπορεί να αγαπήσω ακόμα;

δεν ξέρω.

τελευταία χαζεύω την σειρά home improvement, για το nostalgia value που έχει. αλλά μερικές φορές μου αρέσει και για άλλους λόγους. όχι προφανώς για τον έκδηλο σεξισμό με την έννοια του διαχωρισμού των φύλων και αναπαραγωγή διαφυλικών στερεοτύπων, που υπάρχει και είναι έντονος. αλλά για τον τρόπο που μέσα στις παραπάνω συνθήκες (ας τις πούμε συνθήκες) δείχνει τρόπους που βρίσκουν οι χαρακτήρες να συμφιλιώνονται, να κατανοούν τελικά τις ανάγκες του άλλου και να αγαπούν. το παρακάτω επεισόδιο έχει σημασία καθώς εμπεριέχει μια ωραία κουβέντα που κάνει όπως πάντα ο γείτονας πίσω από την μάντρα στον ήρωα - για την φύση της αντρικής διάδρασης όταν είναι σε ομάδα μεταξύ τους. για τον ανταγωνισμό που περικλείει και (το προσθέτω εγώ) ενστινκτώδης, σε μορφή χιονοστοιβάδας, υποταγή τους σε αυτόν.

ζαντες

και αν το διαβασετε κ νομιζετε πως δεν καταλαβαινετε τιποτα, δικιο θα εχετε. μερικες φορες γραφω ακαταλαβιστηκα γιατι μιλαω με σας μεσα στον εαυτο μου, ή μιλαω στον εαυτο μου μεσα απο σας. και ποιοι ειστε εσεις, κυριοι και κυριες; ειναι σαν τον ηρωα στο zero theorem που για τον εαυτο του μιλουσε παντα σε πληθυντικο. (αυτον τον προλογο τον εγραψα την επομενη μερα, απο κινητο, λιγο πριν κοιμηθω)

another name for a band: (ANFAB: from now on (FNO)) "heyruvim"
and no, it's not a kind of russian VI iMproved fork (... folk it could be?)
(let me use a programmer's jargon, where fork is not a dining fork, and VI is not a roman numerical value of 6 but an arcane abbreviation i no longer remember the meaning of - "vim" is a Unix/Linux text editor)
(thereof)

είναι έτσι γραφτό που πολλές φορές ειμαι καταραμένος με το να μην μπορώ να επιλέξω σε ποιά γλώσσα να (κατα)γράψω την επόμενή μου σκέψη - και πάλι, κάποιος θα πει πως είμαι άδικος καθώς δεν πρόκειται για κατάρα, αλλά για ευχή, για προνόμιο ουσιαστικά - καθώ απλώς έχω πιο πολλές επιλογές από έναν άνθρωπο που π.χ. ξέρει μόνο μια γλώσσα ή/και δεν θέλει καθολου να καταγράφει τις σκέψεις του (ή δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλα δεν έχει καθόλου χρόνο να το αφιερώσει στην καταγραφή των σκέψεών του)

ΟΚ, είμαι μεγάλος προνομιούχος αυτής της υπόθεσης. έχω ένα καινούργιο λάπτοπ όπου προσπαθώ να εγκαταστήσω το neoVim. τι θα γίνει με μένα και τους ΝΕΟλογισμούς μου; το μυαλό μου είναι παντού και πουθενά (σαν να), μόνο που ο Χατζής/Μαρινέλλα το έλεγαν για σένα...

συμφωνώ και επαυξάνω.. αν και μπορεί να μην φαίνεται και πολύ. τελεία και παύλα. υπέροχο τραγούδι.

είμαι έτοιμος να στερεώσω ενα ξυλάκι που κρατά τις χορδές της κλασσικής μου κιθάρας και είχε ξεκολλήσει, με κόλλα γενικής χρήσης, βαριέμαι να την τρίψω. γενικά μάλλον βαριέμαι. όλα είναι σε μια κατάσταση μισοδιάλυσης εδώ. βρήκα την κόλλα, για να την βρω έβγαλα τα μισά πράγματα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας (ένα απ' αυτά τα ντουλάπια όπως της Μόνικα στα Φιλαράκια όπου έβγαζε οτιδήποτε έβρισκε κατά το καθάρισμα και δεν ήθελε να πετάξει και το έκρυβε έτσι...) - και δεν ήθελα να τα βάλω μέσα αλλά να τα ξεσκαρτάρω, αλλά άφησα και αυτό στην μέση καθώς βαρέθηκα.

μάλιστα, νομίζω ότι θα σηκωθώ πάλι και θα πάρω τους δρόμους... ωραία κομμάτια ρε γαμώτο...... (όλα ξεκίνησαν βέβαια από την προχθεσινή συλλογή και το "πως θα γλυτώσουμε, θέ μου, ο ένας απ' τον άλλον" - τραγελαθικός σχεδόν τίτλος, δεδομένου ότι περικλείει και την δυσκολία και την προσύλωση - έτσι όπως το ακούω τουλάχιστον..)

ανακάλυψα ότι οι σκηροί μου δίσκοι παραπαίουν, και απογοητεύηκα καθώς φαντάστηκα ότι με τίποτα δεν θα μπορώ να είμαι 100% σίγουρος για την ασφάλεια / αιωνιότητα των δεδομένων μου - εξάλλου, όταν πεθάνω, δεν θα έχουν καμία ιστορία και κανείς δεν θα νοιάζεται γι' αυτά. θα είναι όπως οι αναμνήσεις που για κάποιους ανθρώπους δεν έχουν καμία δεσπόζουσα θέση στις ζωές τους - με την έννοια ότι προτιμούν να ζουν στο παρόν.

καρτερώ

ουδέν νέο από το μέτωπο
μόνο κάτι εσωτερικά πράγματα
για τα οποία δεν θέλω να επεκταθώ

(μετά από δύο μέρες)
είναι ένα θαλπωρό σάββατο στο οποίο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτε αξιόλογο να κάνω. προσπαθώ να καταλάβω αν όντως θέλω να πάω βόλτα στο κέντρο, και αν πάω, ποιός θα είναι ο λόγος. όλα αυτά είναι λόγια άδεια, χωρίς ουσία, - και αν το δέχομαι, τότε γιατί τα γράφω; γιατί μου αρέσει ο ήχος των πλήκτρων; γιατί θέλω να εμβαθύνω και άλλο στην εκμάθηση του εαυτού μου να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου σε μια μορφή προσητή σε έναν τρίτο αναγνώστη; (κάτσε ρε τον δεύτερο που τον βρήκες; )

δεν ξέρω.

σκεφτόμουν τις προάλλες διάφορες άλλες βλακείες. π.χ. ότι μου έχει κολλήσει τελευταία και διακρίνω (ακούω) να καταλήγουν με νοητό φωνήεν - ή να τραβούν κάπως το σύμφωνο σαν να ακούγεται σαν φωνήεν μετά από απότομες καταλήξεις (δανεισμένων επί τω πλείστω) λέξεων σε σύμφωνα (κιόλας διπλά σύμφωνα) - όπως τράμπ(ε) - δυσκολεύομαι να βρω τώρα άλλες λέξεις τέτοιου είδους - αλλά τις ακούω συνέχεια γύρω μου. αυτό έρχεται σε αντίθεση με το π.χ. "ν" που βάζανε στα ουδέτερα στην καθαρεύουσα, όπως π.χ. το μνημόνιον αντί για μνημόνιο. σύμφωνα με την δική μου σκέψη πιο πριν κάποιοι θα το τραβούσανε και θα λέγανε μνημονιον(ε).... και θα ακουγόντουσαν πιο πολύ σαν να μιλάνε ιταλικά. όχι;

δεν ξέρω.

τις προάλλες με την κυρία Χ που ψάχναμε για έλτον τζών, θυμήθηκα τα δύο κομμάτια του που δεν θυμόμουν πιο πριν και μου αρέσουν πάρα πολύ, κυρίως επειδή είναι ψιλο 90'ς ή τα πρωτοάκουσα τότε και τα χιλιοάκουγα τότε σε διάφορα σημεία της πραγματικότητας - είναι το "sorry seems to be the hardest word" και το "sacrifice"

(παω για βόλτα βαρέθηκα και όπου με βγάλει...) (ξέρω που θα με βγάλει)

(μετά από κάποιες ώρες) έβγαλε η βόλτα εκεί που ήξερα, ή, έστω, σε ένα από τα μέρη που ήξερα. πήρα cd, όχι δίσκους, (και, λες, μήπως, να πρωτοτυπώ, τώρα που τα cd είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα από τους δίσκους; ) (ο γάτος με καλεί πάλι για προσοχή...)

πήρα / βρήκα κάτι ελληνικά (αν)επίκαιρα (που είναι πάντα επίκαιρα), μαζί με κάτι άλλα, και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρακτηρίσω τα άλλα ως συμπλήρωμα στα ελληνικά ή τα ελληνικά ως συμπλήρωμα στα άλλα, ή το πως θα το έλεγα στον μαγαζάτορα (που πάντα θα με έκρινε, καθώς θα είχα σημασία, σύμφωνα με την εσωτερική μου τοποθέτηση)

(μέσα στα ελληνικά ήταν και η "στου αιώνα την παράγκα" του μικρούτσικου/μητροπάνου - δεν ξέρω, δεν είμαι ειδήμων, αλλά ίσως να είναι από τους κλασσικότερους και πιο αντιπροσωπευτικούς ελληνικούς μουσικούς δίσκους, με την κλασσική "ρόζα" και άλλα τραγούδια σε στοίχους άλκη αλκαίου, και άλλων..)

αυτό που θα ήθελα να πω ήταν κάτι άλλο.

περνώντας από ένα μέρος πο λεγόταν "αμφιθέατρο" σκέφθηκα πως γιατί δεν υπάρχει και ένα "αντιθέατρο", που δεν θα ήταν ανάγκι να είναι ενάντια στο θέατρο, αλλά να είναι ένα θέατρο όπου θα μπορούσαμε να πάμε εσύ κι εγώ χωρίς καμία δεύτερη σκέψη ("θέατρο της ζωής" λέγεται αυτό, θα μου πει καμια οξυδερκής καμμένη ψυχή, και είμαστε κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές σε αυτό από την γέννησή μας και όλα αυτά τα παρόμοια...)

σκέφτομαι τι άλλο σκεφτόμουν και δεν θυμάμαι, και προσπάθησα να θυμηθώ το πως έφτασα στο σπίτι (καθώς δεν θυμόμουν ακριβώς). και τελικά είχα κατέβει σε μεταγενέστερη στάση του μετρό, για να περάσω από ένα σουπερμάρκετ (ένας από τους λόγους είναι ότι αυτό το σουπερμάρκετ διαθέτει δημόσιες τουαλέτες, δώξα τω θεώ)

τελικά τα μουσικά άλμπουμ που αγοράζουμε - όταν πρόκειται για δισκοβόλτες όπου παίρνεις σβάρνα ότι σου τραβήξει ιδιαίτερη προσοχή (ψυχοθεραπεία, γαρ...) - ίσως να είναι σαν τις φωτογραφίες που τραβάμε και επιλέγουμε κάποιες απ' αυτές σαν δείγμα της καλλητεχνικής μας προσωπικότητας. κάποια είναι σκάρτα, κάποια δεν μας άρεσαν, και κάποια - και ας δεν μας άρεσαν και ήταν σκάρτα, τα επιλέξαμε να τα αγοράσουμε να τα ακούσουμε για την σύνδεση αυτών με την κοινωνία, την ιστορία (εννοείται και το προσωπικό μας σύμπαν) και το τωρινό γίγνεσθαι....)

ένα από τα παραπάνω ήταν τελικα σημερα το "τηλεφώνησέ μου" του βασίλη καρρά. χθες/προχθές άκουσα έναν άλλον δίσκο, μια συλλογή, που την κατέβασα λαθραία, με τις ελληνικές 90'ς επιτυχίες, και βρήκα διαμάντια, όπως το "δηλητήριο" του καρρά με την κωνσταντίνα, το "νυχτολούλουδο" της βανδή, το "μαργαρίτες" της άντζελας δημητρίου. μου αρέσουν πολύ αυτά τα τραγούδια όχι επειδή κρίνω κατά κάποιο τρόπο θετικά το μουσικό τους περιεχόμενο, αλλά επειδή είναι τα τραγούδια που με συνδέουν με τον τόπο και τον χρόνο, τέρμα και παύλα.

ωχ θεέ μου, μαζί με το "αντιθέατρο", ας κρατήσουμε και το "αστροπίθηκος" αν και νομίζω ότι αυτό υπάρχει ήδη, δεν γίνεται να μην το έχει ξανασκεφθεί κάποιος. καθώς γράφω αυτές τις λέξεις τα μεγαλωμένα νύχια στα δάχτυλά μου ακουμπάνε και κάνουν ευχάριστο κλακ κλακ με ένα ευπρόσδεκτο tactile αίσθημα που δεν ξέρω για πότε θα κρατήσει.

χαιρετισμούς από το υπερπέραν του αστροπίθηκου και της ρημαγμένης ανθρώπινης υπόστασης. μ' αγαπάει ή δεν μ' αγαπάει; έχει σημασία, και ακριβώς με αυτή την έννοια; ίσως όχι. αλλά ας κρατήσουμε το φαντασιακό στοιχείο και την στιγνή ψυχρή φιλοσόφηση, ή, αν θέλετε, θερμή ακραία αμπελοφιλοσοφία.

μαρτ

12/01/2025 ... το μόνο που θυμάμαι αυτή την στιγμή από το όνειρο της νυκτός είναι να κοιτάζω κρυφά τα δάχτυλα μιας συναδέλφου που έγραφε κάτι σε πληκτρολόγιο αφωσιομένη στην οθόνη του υπολογιστή, και να τα συγκρίνω νοητικά με τα δικά μου, σε μια φαντασμαγορική αναπαράσταση του Thing από το Addams Family, ενός χεριού αποκομμένου από τον καρπό και πάνω από το υπόλοιπο σώμα. 

... το άλλο που θυμάμαι είναι να βλέπω έναν μισοάδειο κεσεδάκι από καπνό, να βλέπω ότι το έχει αφήσει μια γυναίκα που καθόταν πριν λίγο στο μπαρ, να το πιέζω με το χέρι για να δω αν έχει κάτι μέσα ή αν το άφησε για πέταμα, και αφού διαπιστώσω ότι έχει μείνει λίγος καπνός, να σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να βγω έξω και να κηνυγήσω αυτή την γυναίκα - και θαρρώ πως τελικά βγήκα έξω αλλά δεν θυμάμαι αν την πρόλαβα, τι της είπα, και την αντίδρασή της (με αυτή την σειρά).

... δεν ειναι καλο μονο το να ανεβαζουμε τα μανικια - εχει σημασια να τα εχουμε κατεβασμενα π.χ. για να σκουπιζουμε υγρα σημαδια που αφησε το βρεγμενο χερι πανω σε πληκτρολογιο (και δεν μιλάω για τις μύξες), ή για να ζεσταίνουμε τα χέρια μας όταν κάνει κρύο ή για να τα κρύβουμε γενικώς όταν ντρεπόμαστε πολύ

... (με ευκαιρία της ανακάλυψης του κυκλώματος που πουλούσε προστασία σε οίκους ανοχής) μου προξενεί ενδιαφέρον με ίσως μια δόση χαιρεκακίας να παρατηρώ την αμηχανία των αστυνομικών αρχών όταν διαπιστώνουν παραβάσεις ή και χειρότερα πράγματα (βλέπε οργανωμένα κυκλώματα) που διαπράττονται από εν ενεργεία ή εν αποστρατία στελέχη τους

14/01/2025 σήμερα ζήτησα κανονική άδεια, αποφασίζοντας έτσι να σπάσω δυναμικά την ρουτίνα της αναμονής για το ερχόμενο σαββατοκύριακο 

να εξηγήσω - το ερχόμενο ή το επόμενο ή απλώς "αυτό" το σαββατοκύριακο ως ενδεχόμενο (ποτέ δεν είσαι σίγουρος) διάλειμα από την ρουτίνα της συνεχόμενης (καθημερινής πλην του σαββατοΚυριάκου) εναλλαγής δουλειάς και "αδουλείας" - της περιόδου εκείνης μέσα στην άγρυπνη μέρα δηλαδή όπου έχω σταματήσει την δουλειά και δεν έχω τι άλλο να κάνω (δεν βρίσκω ενδιαφέρον να κάνω τίποτα) και περιφέρομαι άσκοπα από εδώ και από εκεί

σαββατοΚυριάκος μη.. ΙτσεΤάκης (it's a Takis όπως λέμε it's a boy! - φύλο ανατεθέν κατά την γέννηση, πανάθεμά σε..) (γιατί το κεφάλι μου δεν "εκρίγνηται" αυτή την στιγμή; (και δεν είναι ότι δεν προσέχω όταν κάνω τα ορθογραφικά λάθη - ξέρω ότι τα κάνω και επωμίζομαι όλο το βάρος - απλώς επιλέγω να μην ανοίξω το λεξικό ή να διαφοροποιήσω την διαδικασία της συγγραφής μιας γραμμής κειμένου για να κρύψω άλλη μια άχρηστη λεπτομέρεια))

άνοιξα αυτό εδώ το ποστ για να γράψω για το σημερινό όνειρο - και καθώς η ώρα έχει περάσει, από αυτό το όνειρο τα μόνα που έχουν μείνει στην μνήμη μου είναι ίσως λιγότερα και από τα ελάχιστα επιπλεούμενα κομμάτια ξύλου μετά από συντρηβή ενός καραβιού σε τρικυμία (θέλω να φανταστείτε το καράβι να ήταν από σίδηρο και πλαστικό και καθόλου ξύλο)

στο όνειρο το σημερινό, καθώς είχα κοιμηθεί με πλήρης επίγνωση του ότι σήμερα δεν θα δούλευα και δεν θα πίεζα τον εαυτό μου να ξυπνήσω το πρωί, είχα δει μια τεράστια περιπέτεια ή ανασκόπηση περιπετειών. ήταν από αυτά τα όνειρα που όταν ξυπνάς νομίζεις ότι έχεις πάει για διακοπές στην καραϊβική και μετά στην κίνα και γύρισες σώος και αβλαβής, έτοιμος να (ξανά)αντιμετωπίσεις την πενιχρή καθημερινότητα με εντελώς διαφορετικό μάτι. ποιό ήταν το περιεχόμενο αυτών των περιπετειών; σάν πως θυμάμαι. ίσως να υπήρχαν 1-2 φυσικές καταστροφές - είναι το μόνο σίγουρο. ίσως να υπήρχαν 1-2 αποθανόντες συγγενείς με τους οποίους βρισκόμουν σε διάδραση (λες να σημαίνει κάτι - με είχαν πρίξει στο παρελθόν οι σκέψεις περί αυτού, και τι πρέπει να κάνεις για να ξορκίσεις το κακό..) τίποτε άλλο δεν μου έρχεται. πλέον βαριέμαι να βγάλω κινητό και να το σημειώνω το όνειρο την ώρα που είναι ακόμα ζεστό και φρέσκο... καθώς όταν είναι μπαγιάτικο δεν τρώγεται και δεν αναδύεται στην επιφάνεια της μνήμης καθόλου μα καθόλου..

στα άλλα νέα - το σημερινό συνθηματικό είναι : ρασσβέτ. (ωχ τι τα λέω και φάω τον μπελά μου αύριο που θα με περάσουν για πράχτωρα, και άντε να εξηγήσεις σε ανθρώπους χωρίς χιούμορ την σημασία της ψυχικής υγείας και της τραγικομικότητας αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελούν και οι ίδιοι)

εύχομαι να είστε καλά. μπορεί να μην ξέρω που πουλάν καρδιές, δίνω φιλιά και αγαλιές όμως, αρκεί να παραμείνουμε σε σχέση ανώνυμη, ασφαλής και περιτοιχισμένη. σε λίγο θα έρθει και ο Μάρτης.

(οι παρακάτω στίχοι είναι από το παραπάνω τραγούδι ενός πολύ αγαπημένου καλλητέχνη, αλεξέϊ ρουμιάντσεβ (μαθαίνω ότι είμαστε και συνομίληκοι, τον περνάω κάποιους μήνες), που ηγείται του πρότζεκτ "пионерлагерь пыльная радуга" που στην μετάφραση σημαίνει "κατασκήνωση σκονισμένο ουράνιο τόξο" - σαν αναφορά στις παιδικές κατασκηνώσεις στην Σοβιετική Ένωση, η μνήμη των οποίων σιγά σιγά φεύγει με τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς που είμασταν από τους τελευταίους ένοικους αυτών των κατασκηνώσεων στην εποχή της διάλυσης της ΕΣΣΔ)

Трубки из руки
Злые, душные койки
Гнили швы строки
Дождь обгладывал стройки
Мутный взгляд в мечту
Серебристые склоны
Мир встречал весну
Ампутировав кроны

σωλινώσεις από το χέρι
θυμωμένες, κουφόβραστες κλήνες
σάπιζαν τα ράμματα της γραμμής του τετράστιχου
ενώ η βροχή έγλυφε ως το μεδούλι τα γυαπιά των οικοδομών
θωλό βλέμμα στην ελπίδα
αστραφτίζουσες πλαγιές
ο κόσμος συναντούσε την άνοιξη
αποψιλώνοντας φυλλωσιές 

Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали мы...

εξαφανίζοντας μέσα στον Μάρτη
προσπαθώντας να θυμηθούμε τα όνειρα...
εξαφανιζόμενοι μέσα στον Μάρτη
θυμούμενοι τα όνειρά μας...

Станет сердце злей
Станет меньше, чем было
Выжгут в бельмах дней
Твоё имя чернила
Под дождём из глаз
Превратившийся в рану
В каждой клетке грязь
Я умру или встану

η καρδιά θα αποκτηνωθεί
θα γίνει μικρότερη απότι ήταν
μέσα στις καρατάκτες των ημερών
θα χαράξει το ονομά σου το μελάνι
κάτω από την βροχή από τα μάτια
έχοντας γίνει όλος πληγή
σε κάθε μου κύτταρο η λάσπη
θα πεθάνω ή θα σηκωθώ

Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали мы...

εξαφανιζόμενοι μέσα στον Μάρτη
προσπαθούσαμε να θυμηθούμε τα όνειρα
εξαφανιζόμασταν εμείς...

αβαρούμ

χθες βγήκα έξω και τα έκανα πάλι γιόλο και λίμπα. με αποτέλεσμα το πρωί να μην μπορώ να δουλέψω καθόλου, να είμαι εντελώς άχριστος, και να ξαναπέσω να κοιμηθώ, ζητώντας άδεια από την σημαία. σημειωτέον ότι όλες αυτές τις εκφράσεις που χρησιμοποιώ (συμπεριλαμβανομένου του "σημειωτέον", "λίμπα", "άδεια από σημαία") τις ξέρω μόνο επιφανειακώς - εν πάσει περιπτώσει για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά (il primo bacio όπως το 'λεγε η Μίνα στο "noi due", δεν περίμενα να υπάρχει και άρθρο στο wikiHow για το πως να κάνεις το πρώτο φιλί)

μην με περνάτε για στιγνό εκμεταλλευτή του εργοδότη μου, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις συμπληρώνω και με το παραπάνω τις χαμένες ώρες εργασίας άλλες στιγμές. μην σας πως ότι αυτό γίνεται έτσι και αλλιώς είτε χάνω ή δεν χάνω τις κανονικές ώρες εργασίας.

ο λόγος που τα έκανα έτσι χάλια χθες ήταν εκείνη η κυρία Χ (κυριολεκτικά καθώς μας έχει πει πως το όνομά της δεν έχει σημασία) η οποία πήγε και κάθισε δίπλα μας σε γνωστό μέρος που πηγαίνω που και που για μια-δυο-τρεις μπύρες. έτσι καθόμασταν οι τρεις μας (αργό βράδυ, κανείς άλλος σε εκείνο το μέρος) και ανταλλάζαμε πληροφορίες για τις ζωές μας. η άποψη της Χ (καθώς κάποια στιγμή περάσαμε στο ενικό, ευτυχώς) είναι ότι κανείς δεν πρέπει να ξέρει πράγματα που έχουμε μέσα μας. ότι πρέπει να είναι μυστικά. τέλος πάντων δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε εδώ. ο καθένας ας είναι με την άποψή του και αυτό που του ταιριάζει. γι' αυτό δεν μάθαμε για την Χ και πολλά, και αυτά που μάθαμε δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να τα πιστέψω.

τέλος πάντων δεν ήταν και από τις πιο εύκολες βραδιές, αλλά ως γνήσιος μαζώχας που είμαι, ήθελα να κάτσω και να αργήσω να γυρίσω σπίτι, καταστρέφοντας την επόμενη μέρα, για να πιω όλο το περίεργο ποτήρι της επικοινωνίας με την Χ. που ήθελε να ακούσει κάτι ρομαντικό, αλλά δικό της ρομαντικό, ήθελε να ακούσει ιταλικά, ελτον τζών, με τραβούσε πέρα δώθε από τον υπολογιστή με την μουσική (τον οποίο κατέλαβα επειδή με άφησε το σεφ) την μια για να βάλω κάτι, την άλλη να μην πειράξω τίποτε άλλο και να μην αλλάξω αυτό που παίζει. υπάρχει περίπτωση να την χάοσα κάποια στιγμή

έτσι κάπως άχριστα πέρασε εκείνο το βράδυ, με δικές μου διαπιστώσεις για την εσωτερική μοναξιά του καθενός μας που διαπερνά σηκώτια και σπλήνες.

δθβ

rejection 
               as                             zone
                             a safety

data                      
                                       mouth               

                  stream
pus(h)             

don't you (forget about me) (forgot about you mix)

сухой хруст веток под сидением
зеленоватое призрение
паук полный воодушевления
он разговаривает с тенью
под луной
что давеча имела отношение
к моей изисканной манере
пить пиво и казаться бременем
я никогда не буду счастлив
(за спиной)

σήμερα έβλεπα πως είχαν διαρρίξει
το σπίτι της α. και της το εξιστορρούσα
από μακριά καθώς εκείνη έλειπε για καιρό

τα νύχια μου πάλι άρχισαν να μεγαλώνουν
και πάλι άρχισα να μην θέλω να τα κόβω
σαν το μούσι ένα πράγμα
τα βασανίζω τα πειράζω σφύγγω το χέρι
σε γροθιά και τα νύχια μπίζουν ευχάριστα
μέσα στην παλάμι και νιώθω ότι ακόμα
υπάρχω.

γιατί να θέλω να δυσφημώ τον εαυτό μου;
γιατί κουράστηκα να κάνω fail τα expectations.
γιατί κουράστηκα να προσπαθώ να τηρώ αυτόν τον ρόλο.
μπορεί να μην προσπάθησα ποτέ.
γιατί ήθελα πάντα να με αγαπήσει κάποιος χωρίς λόγο.

emotional timeout

emotional timeout - έτσι θα έλεγα τον επόμενό μου δίσκο, ή την επόμενή μου ανησυχ΄... ούπς - εννοώ - επιτυχία. 

κάθε φορά που θα ανναστατώνομαι, πολύ ή λίγο, θα λέω "emotional timeout", θα κάνω και το σήμα με το Τ με τις δύο κάθετες παλάμες (βαριούνται και το κάνουν να μοιάζε με Τ ελαφροπεσμένο διαγώνια, ένα Τ μεθυσμένο), και θα διαφεύγω στην φούσκα(λα) μου

σήμερα έβλεπα (στον ύπνο μου) το πάρτυ του Ά.. ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος καθώς είμαι λίγο άρρωστος και σήμερα ήταν η νύχτα του ιδρώνω για να γίνω καλά, οπότε γενικά γινόμουν μούσκεμα, ξύπναγα, άλλαζα, και έπεφτα πάλι σε μουσκεμένο κρεββάτι. πίσω στο όνειρο. αλλά μισό να εξηγήσω κάτι άλλο ακόμα.

για την προϊστορία, ο Α. στα αλήθεια έχει πάρτυ, στο οποίο με έχει καλέσει και μου έχει πει να μην τολμήσω να μην έρθω. γι' αυτό πρέπει να πάω, αρρώστια ή ξεαρρώστια. (από κάτι τέτοια κάπιοι με βγάζουν και πολύ αδύναμο χαρακτήρα - ΟΚ - λέω εγώ - (παρεξηγούμαι) 

- (μέσα μου προσπαθώ να το εκλογιγεύσω και να πω ότι είτε παίρνω πάρα πολύ κυριολεκτικά αυτό που μου λέει ο άλλος, - δηλαδή ότι παίρνω επώμου μου μια ευθύνη πολύ συγκεκριμένη και πολύ σημαντική γιατί αλλιώς θα χαλάσει ο κόσμος, επειδή έχω τόση σημασία - βλέπετε - δεν είναι ότι ΠΙΣΤΕΥΩ ότι έχω σημασία - αλλά όταν ο άλλος μου λέει "μην τολμήσεις" προσπαθώ να μπω στην λογική του ότι ναι, θα χαλάσει ο κόσμος αν δεν έρθω - όχι επειδή έχω τόση σημασία - αλλά επειδή μου είπε κάτι κυριολεκτικό ο άλλος και ότι έχει γι' αυτόν σημασία. 

- (επίσης, το σκεφτόμουν τώρα που έκανα ένα ντους που δεν μου πολυαρέσει να κάνω τελευταία, καθώς είναι χειμώνας, και κάνει κρύο, και είμαι και κρυωμένος κάπως - σκεφτόμουν πως κάποιοι άλλοι μπορούν να πουν καλοπροαίρετα, όσο δηλαδή αυτό μπορεί να γίνει, πως αυτός θέλει και λίγο ζόρι και ξύλο για να τον βγάλουμε λίγο να επικοινωνήσει με κόσμο. ρε γαμώτο ναι μέχρι και εγώ το έχω σκεφθεί, πως μπορεί να θέλω λίγο δράμα ρε παιδί μου, ή όπως το λένε "θέλω ειδική πρόσκληση" ή και "παρακάλι". όμως δεν είναι έτσι. ας μην επεκταθώ - αλλά οφείλω να έχω λίγο σεβασμό στον εαυτό μου και να μην πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. (επειδή όντως δεν συμβαίνει ή επειδή δεν θέλω να συμβαίνει; - ή δεν θέλω να "φανεί" πως συμβαίνει; ασε μαμησέ τα... όλο το πράγμα είναι παράλογο από την αρχή και όλο μαζί..)

έμαθα ότι τα βιβλία ΑΡΛΕΚΙΝ τα βγάζει μια εκδοτική που λέγεται ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ. τι είναι αυτό, κάτι σαν το ΑΜΠΙΜΠΑΣ; ή το "ονομάσαμε το συγκρότημά μας ΣΟΒΘΟΡ γιατί το ΒΟΘΡΟΣ ήταν ήδη πιασμένο (άσε που το "σοβθορ" μοιάζει σχεδόν με το "σοφτκορ") (και ναι, δεν αναφέρομαι στην ποιότητα των βιβλίων Bell/ΑΡΛΕΚΙΝ, αλλά στην οικειότητα που έχω με το είδος μουσικής που θα μπορούσε να είναι κοιτίδα για ένα συγκρότημα με ένα τέτοιο όνομα)

πίσω στο όνειρο #2.

ήταν σε κάποιο εξοχικό του σπίτι, και στην αρχή ήμουν μόνος μου εκεί και αυτός ερχόταν και έφευγε, και σε κάποια φάση άρχισαν να έρχονται φίλοι του, άνθρωποι που δεν γνωρίζω ή τους ήξερα δια προσώπου μόνο και δεν είχαμε μιλήσει ποτέ. εδώ και με τον ίδιο τον Α. μιλάμε σπάνια, και είναι ζήτημα αν έχω γνωρίσει ή δει φατσικώς δύο φίλους του. 

μετά η κατάσταση έγινε κάτι σαν πάρτυ, ήρθε και ο Α., γινόταν φάση κάτι σαν εστιατόριο, με μακρόστερνα (έκανα αυτό το λάθος, αλλά τελικά μου άρεσε αυτή η λέξη - "μακρόστερνος" - πολύ μεγαλεπίβολη) τραπέζια - και κάποια στιγμή όλα κατέληξαν πάλι σε κάτι σαν περιπέτεια, στο κλασσικό μοτίβο που πρέπει να το έχω ξαναδεί - υπήρχε ένα ξενοδοχείο όπου έμενα σχετικά μόνιμα, ή για μεγάλα διαστήματα, και υπήρχε υπόγειο σαν εστιατόριο σε διπλανή πόρτα, και υπήρχε μια τουαλέτα εκεί που για κάποιο λόγο έδινα οδηγίες σε μια κυρία που θυμάμαι για το που είναι η τουαλέτα.

πριν λίγο μάλιστα προσπαθούσα να θυμηθώ αν στο όνειρο θυμάμαι κάποιο χαρακτηριστικό ή κάποιο αντικείμενο που να θυμίζει κάποιο δώρο - θα μπορούσα στην πραγματικότητα να βρω ένα τέτοιο δώρο ή κάτι που να του μοιάζει. θα είχε μια πολύ ωραία μεταφυσική χροιά. σου κάνω δώρο κάτι που είδα στον ύπνο μου να σου κάνω δώρο. τελικά επειδή δεν το θυμάμαι, δεν θα κάνω κανένα δώρο πάλι (επειδή η μνήμη είναι αυτή που μετουσιώνει πράγματα να αποκτούν διάσταση στον κόσμο μας ερχόμενα από τον κόσμο των ονείρων.. είπα μια μπούρδα κι εγώ)

κατά την διάρκεια της μέρας θυμήθηκα ότι κάποια στιγμή ο Α. δεν ήταν καλά, σαν να είχε φάει πάρα πολύ, και γύρω από το στόμα του ήταν ενας μεγάλος στρογγυλός λεκές από σάλτσα σαν να έτρωγε κάτι με τα μόύτρα που λέει ο λόγος. και δυσανασχετούσε. μετά δεν θυμάμαι τι έγινε.

Τ. emotional timeout.

στην πράξη όταν έκανα τα παραπάνω timeout, επέστρεφα στον κώδικά μου που μαζοχιστικά πειράζω (μπλα μπλα μπλά censored) (θυμήθηκα αυτό από το LSL1 - το πρώτο leisure suit larry, που το παίζαμε παιδάκια και μας φαινόταν και πολύ αστείο, βέβαια εγώ δεν θυμάμαι και κανέναν να μπορώ να μοιραστώ το γέλιο - παρά τα γραφικά εμείς τότε χτίζαμε κόσμους ολόκληρους από φαντασία - αχαχ ειδικά όταν είχες ένα τέτοιο αστείο μαύρο κουτί που μικραινε και μεγάλωνε - μην πω ότι τα πρώτα πορνό τα ζωγραφίζαμε εμείς οι ίδιοι - το δικό μου το θυμάμαι χαρακτηριστικά.)