10-15/07/2025
... είδα κάτι σαν παραγκούπολη ή γκαραζούπολη με πολλά ημι-εργοστάσια ημι-γκαράζ με στενά χωμάτινα δρομάκια ανάμεσα που τα έπαιρνες για να κόψεις δρόμο, και σε ένα απ' αυτά ήταν κάτι σαν booth από όπου έκαναν μουσικές εκπομπές κάτι τύποι και ήταν ένας που χαρακτηριστικά τον ρώτησα πως σε λένε και είπε DJ Chris, με γαλλική προφορά, και έβαζε reggae εκείνος, και κάποια στιγμή κάτι λέγαμε και ήταν η κοπέλα του, και κάποια στιγμή κάτι με ρωτούσε, και εντελώς πρακτικά της άγγιξα το δεξύ στήθος της, του στυλ γιατί μιλούσα για εκείνη την θέση, και δεν είχα κατά νου κάτι σεξουαλικό, και με είδε ο Κρις και απογοητεύηκε, είπε κάτι σαν "αυτό ήταν" και είδα την απογοήτευσή του και ταράχτηκα και του λέω ωχ συγγνώμη, και μου βγήκε τυχαίο, και μετά έκλεισα τα μάτια μου και του έλεγα έλα βάρα με, βάρα με, δεν πειράζει...
... δουλευω σε μια ταβερνα καπου αθηνα κεντρο, νυχτα. εχω κ την κανονικη δουλεια. σημερα τους ειπα οτι μπορω μαξιμουμ 2 φορες την εβδομαφα. μου ηρθε κ ο νυν σερβιτορος κ με παρακαλεσε γα δουλεψω αυριο γτ ετσι εχει κανονίσει τα ρεπο του. ηταν κ η φμδημητρσων ψψ... (κάπου εκεί αποκοιμήθηκα πάλι προσπαθώντας να καταγράψω το όνειρο) ...
в томске - приезжал опять на немного. папа возил на новой машине (включалась без ключа). я её на газон загонял рядом с домом что-бы не угнали. он меня одного оставил внизу ждать а сам к бабе гале ходил. подходили какие-то больные типы и что-то просили, я твёрдо отнекивался. один был буквально зелёным на лицо. потом я оказался в одних трусах, что часто со мною во сне бывает (мне показалось). было стыдно в одних трусах, но я отваживался. потом одна девушка с моим отцом спустилась, я её не помню (сейчас я вроде думаю, что и не девушка совсем, а женщина уже в летах), она скзада что, "... видишь, теперь она тоже совсем одна осталась..."
сегодня - а что было сегодня? пытаясь вспомнить сегодняшний сон, который быстро убегает из сознания. мы закрывали билет с мамой, точнее, маме. она его уже купила, но его проверяли. больше никого не было рядом. мы подозревали, что женщины в кассах и за стеклянными окошками говорят по-русски. но почему-то они всё задерживали. а мы стояли и ждали - без ропота, т.к., наверное, знали что всё так и будет. не знаю куда и откуда, не знаю даже где. сейчас, спустя несколько дней, я думаю, что это происходило в длинном сплюснутом таком здании, мы поднимались на второй этаж по внешней лестнице.
σαν κρυφύλλι
σήμερα για φέτος πρώτη φορά άκουσα
και ξαναθυμήθηκα τον τζίτζικα.
και ποιός δεν έχει μια ιδιαίτερη θέση
στην καρδιά του γι' αυτόν τον ήχο που κάνει.
αυτός ο ήχος έχει συνδεθεί με το βαθύ καλοκαίρι,
με την ζέστη
και την κουνάμενη από τον αέρα
φυλλωσιά των πεύκων
εκεί ψιλά όπως κοιτάς
καθώς σηκώνεις το κεφάλι σου
προς τα πάνω
(αν τι κεφάλι ήταν σώμα
θα λέγαμε
πως έχει γυρίσει ανάσκελα)
καθώς νιώθεις την ασφάλεια
και την θαλπωρή
της καλοκαιρινής ραστώνης.
το περσινό καλοκαίρι πέρασε σαν σίφουνας,
γεμάτο εντυπώσεις,
και δεν νομίζω να συγκράτησα τίποτα
πέρα από εκείνο το βασικό ένα πράγμα
στο οποίο είχα συγκεντρωθεί
(με απασχολούσε κάτι συγκεκριμένο
κάποιοι το είπανε έμμονη ιδέα (διαφώνησα))
τα red flags.
(αν ήμουν μια κόκκινη σημαία για σένα;
ίσως ούτε τέτοια τύχη μπορώ να διεκδικήσω
- ατυχής η τυχαία η ομοιολεξία - το κόκκινο
σημαιάκι, σαν μια κόκκινη κάρτα, σαν σημείο
προειδοποίησης - a warning sign - με την κόκκινη
σημαία ενός κόκκινου στρατού που από άλλους
έχει δοξαστεί και κατά άλλους έχει αποτελέσει
το όργανο ενός απολυταρχικού καθεστώτος)
τα red flags
λέω λίγο ειρωνικά, λίγο πικρόχολα,
αυτοαναφορούμενος
διφορούμενος
πάντα και εις τους αιώνες τον αιώνα
αιωνία η μνήμη του
(πέθανε ο κυρ Γιώργος, ο παλιός και ο κυριότερος,
πρακτικά, διαχειριστής της πολυκατοικίας
που το ένα από τα διαμερίσματά της μου
προσφέρει την στέγη)
μου έκανε εντύπωση όταν κάποιος
ανέφερε πως πέρσυ
το καλοκαίρι έκανε πολύ ζέστη -
συνειδητοποίησα ότι δεν θυμάμαι καθόλου
αν έκανε ή δεν έκανε και τι ακριβώς έκανε.
(όλα ήταν μια χαρά
- ας συντομεύσω τις περιγραφές μου)
από άποψη καιρού
πάντα το ελληνικό καλοκαίρι
φαντάζει κλασσικό,
ζεστό και κάποιες φορές ανελέητο,
και άλλες φορές γλυκό, γεμάτο
νυχτολούλουδο και δροσερό αεράκι
και ήχους από κύματα να σκάνε
κάπου δίπλα
πέρσυ είχα συγκεντρωθεί
στο να τα βιώνω στο τώρα
(που τώρα πια είναι το τότε)
σαν πλαισιωτές και συνοδευτικά σκηνικά,
κομπάρσους που να μην ξεχωρίζουν
ο ένας από τον άλλον μα δίνουν
τόνο και όγκο σε μια ήδη
υπάρχουσα εμπειρία
το φετινό καλοκαίρι είναι "καμία σχέση"
και μου έρχονται αναμνήσεις
από το περσινό μόνο
τα προπέρσινα δεν υπάρχουν
δεν υπήρχαν ποτέ ίσως
θαμπές φωτογραφίες στην μνήμη
έτσι και ο τζίτζικας
μου θύμισε κάτι από το παρελθόν,
λες και το παρόν, όλο το παρόν,
όπως το βιώνω αυτή την στιγμή, δεν είναι παρά
μια ανάμνηση του παρελθόντος (όλου)
ω ναι.
και οι άνθρωποι σύνολα από παρελθοντικές στιγμές.
που ενίοτε δεν θέλουν να θυμούνται.
κτήρια παζάρια
σήμερα είδα άλλο ένα γνωστό μέρος. υπάρχει περίπτωση με την κάθε καταγραφή να εμβαθύνω και να αποτυπώσω τις λεπτομέρειες της δομής του; το αμφιβάλλω.
ήταν μεγάλο, σαν μπαζάρ, με ένα κεντρικό διάδρομο που όμως διακλαδωνόταν και δεν ήταν ευθύς, και διάφορα μαγαζάκια δεξιά-αριστερά και μέσα στα περάσματα. υπήρχε και ένα δισκάδικο, αλλά εγώ κάθε φορά που το θυμάμαι αυτό το μέρος, τα δισκάδικα όλο έκλειναν εκειπέρα, και σήμερα πλέον δεν βρίσκω κανένα (ενώ είχα την ανάμνηση ή την αίσθηση ότι παλιότερα υπήρχαν μερικά) επίσης τελευταία θυμάμαι ότι πάντα ερχόμουν σε αυτό το μέρος λίγο πριν κλείσει και ίσα ίσα προλάβαινα να πάρω μια τζούρα, που λέει ο λόγος. και πάντα υπήρχε αυτή η άβολη κατάσταση - του να μην προλαβαίνω.
σήμερα είχε πολλά οπωροπωλεία (θυμάμαι στοιβαγμένα αγγούρια διάφορων μεγεθών, και πολλά ραπανοειδή) - πήγαμε μαζί με τ. - εκείνος έπαιρνε πολύ πράγμα, και δεν θυμάμαι να πληρώνει, και είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι τα έκλεβε - δεν τον ρώτησα για λεπτομέρειες όμως. μετά τον έχασα κάπου.
θυμάμαι δυο μαγαζιά που μπήκα και είχαν αλλάξει, είχαν πουληθεί δεν ξέρω - το ένα είχε μισοκολλημένες ταπετσαρίες... μετά είχα βγει έξω αλλά όχι για πολύ, ξαναγύρισα - ήταν επίσης κάποιος γνωστός που με κατηγορούσε για κάτι - και τότε αισθάνθηκα πολύ ενοχή και με αυτό το συναίσθημα ξύπνησα, μάλιστα στο μυαλό μου έπαιζε το νιώθω ενοχές των μπλε (και έλεγα στο ξύπνιό μου, την θα την κάνω αυτή την ενοχικότητα)
επίσης θυμάμαι ένα πολύ μεγάλο πράγμα, σαν πολυκατοικία - θυμάμαι να την βλέπω πρώτα απέξω από μακριά - έβλεπα από τα παράθυρα πως πολλά δωμάτια είχα γίνει καταστήματα, και μεγάλα, άλλα πολυόροφα, και αλλού σε πολυόροφα ψιλοτάβανα καταστήματα κρεμόντουσαν σαν κοντεϊνερ που ήταν διαμερίσματα. (ίσως σε αυτό το μέρος τοποθετείτω αυτό που έβλεπα παλιότερα - κτήριο με δύο ασανσέρ επικίνδυνα και χαλάσματα ανάμεσα σε ορόφους και τρύπες στις σκάλες και σημεία απόπου δεν μπορούσες να περάσεις (μόνιμο άγχος) - αλλά σήμερα δεν είδα αυτό το μέρος)
θυμάμαι στην συνέχεια να περιφέρομαι ανάμεσα σε δωμάτια εκείνης της πολυκατοικίας - πολύ περίεργα δωμάτια, αλλά δεν μου έβγαζαν την αίσθηση της βρώμας ή της φτώχειας - ήταν πολύχρωμα - είχε κοινά ντους τα οποία όλα ήταν στεγνά. και δωμάτια σαν να ήταν όλα κοινά, να μην υπήρχε ιδιωτικός χώρος ή κάτι που είναι γεμάτο από προσωπικά αντικείμενα - όλα ήταν γυμνά. δεν αισθανόμουν κάτι κακό, απλώς κοιτούσα και περιεργαζόμουν.
οι ύπνοι του μεσημεριού
έριξα έναν ύπνο του μεσιμεριού.
είναι και αυτός πλέον μια πολυτέλεια.
για τους άλλους, όχι για μένα.
εκτός των άλλων πολυτελών πραγμάτων,
απολαμβάνω και αυτήν,
την απόλαυση των ύπνων του μεσημεριού.
(* κατά το "φόβοι του μεσημεριού" του γιώργου σταυριανού)
οι ύπνοι του μεσημεριού είναι γεμάτοι
καλοκαιρινή ραστόνι και βραδύτητα
ήχους από έντομα και ambient ήχους
της πόλης,
αλλά εκτός από αυτό, είναι γεμάτοι
πλαστές αναμνήσεις από δεκάδες
παράλληλα σύμπαντα. να τις βλέπεις είναι
ίσως μια φθηνή απόλαυση, σαν να βλέπεις
πορνογραφία, και πλάθεις την ζωή σου
και αυτά που έχεις ζήσει,
με αυτά τα μη απτά κόλπα του μυαλού
ή της ψυχής, ποιός ξέρει;
ποιός ξέρει;
η τελευταία ανάμνηση είχε να κάνει με μια σαν κατασκήνωση όπου πήγαμε μεγάλοι. ο γ. αργούσε, αρχικά είμασταν μόνοι. θυμάμαι δυόρωφο κτήριο, όπου υπήρχαν και κανονικές σκάλες, αλλά και κάποιες σκάλες όπου κατέβαινες γλυστρώντας, όπως σε παιδική χαρά - μόνο που εκεί δεν χαιρόσουν που γλυστρούσες γιατί εξυπηρετούσε καθαρά πρακτική ανάγκη να κατέβεις, και την εξυπηρετούσες άβολα.
θυμάμαι τις πολλαπλές τουαλέτες - ίσως να είναι εκείνος ο χώρος σαν σχολείο που επαναλαμβάνεται αρκετά στον ύπνο μου. εκεί οι τουαλέτες σήμερα ήταν unisex, αφού σήμερα μπήκα σε μια και ήταν μια κοπέλα, και την πρόσεξα την ώρα που πήγαινα να ξεκουμποθώ για να κατουρίσω, - εκείνη καθόταν παγωμένα και έκανε την ανάγκη της, ή απλώς σκεφτόταν μετά την ανάγκη της. είπα συγγνώμη και έφυγα, λέγοντας ότι τώρα την πρόσεξα - μα ήμουν αληθινός.
οι άντρες κατουρούσαν σε αυτές τις τουαλέτες σε ουρητήρια. γενικώς και τα ουρητήρια και οι τουαλέτες ήταν παμβρόμικες, μερικές φορές λερωμένες μέχρι πάνω, άλλες φορές απλά τρύπες στο διάστημα. ήταν πάντα ζήτημα αν πρέπει να πας όντως σε μια τέτοια τουαλέτα, ή μπορείς να περιμένεις και να το καθυστερήσεις όσο μπορείς.
σε μια τέτοια φάση καθυστέρησης, έρθε ο μπουκαλάς - ένας τύπος εργατικός, απ' αυτούς που σκάνε με ένα αμάξι που φέρνει μεγάλες πλαστικές μπουκάλες με νερό - μόνο που οι δικές του μπουκάλες ήταν για τις τουαλέτες, για να ρίχνουμε για ξέπλημα. και κάποια στιγμή που καθόμουν, άρχισε να τις πετάει τις μπουκάλες προς το μέρος μου - επειδή ήταν δίπλα, αναγκαστικά τις μάζευα και τις έβαλα να στέκονται όρθια, και κάπως έτσι ανέλαβα να βοηθήσω τον μπουκαλά. μετά χρειάστηκε να κατέβω και την γλυστρούμενη σκάλα, και μου έριχνε τα μπουκάλια έτσι από πάνω να γλυστρούν και αυτά. αυτό βέβαια δεν κράτησε για πολύ - ίσως να την κοπάνησα, καθώς η δουλειά ήταν δύσκολη. δεν θυμάμαι τι έφυγα για να ξεφύγω - ίσως απλώς να τον έχασα τον μπουκαλά και να συνέχισα την περιπέτειά μου.
στην συνέχεια επίσης πηγαμε κάπου με λεωφορείο. οπτικά το τοπίο ήταν λίγο σαν την λεωφόρο του Ιρκούτσκ στην πόλη μου. το λεωφορείο ήταν παλαιομοδήτικο, καποια καθίσματά του ήταν υπερυψωμένα και παράλληλα στην κίνηση, εκατέρωθεν της διαδρόμου. κάποια στιγμή έχασα την στάση μου και για να την προλάβω, έτρεξα σχεδόν προς την πόρτα, ακουμπώντας στην πορεία δύο γυναίκες που καθόντουσαν ή τα πόδια τους - ζήτησα συγγνώμη - αλλά η μία έκανε τσκ-τσκ με το στώμα της και μου είπε ότι είμαι αγενής και απαράδεκτος. ήδη από τον δρόμο άρχισα να απολογούμαι, του στυλ, συμβαίνει να χάνει κανείς την στάση και να πρέπει να τρέξει, και ότι ζήτησα συγγνώμη - εκείνη δεν το δεχόταν.
στην συνέχεια είμασταν ξαπλωμένοι όλοι σε πράγματα που ήταν σαν πάγκοι - αλλά είμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, σαν να μην έφτανε ο χώρος, αλλά δεν παραπονιόμασταν - επίσης δεν πολυγνωριζόμασταν μεταξύ μας, αλλά εγώ ήθελα να είμαι συμπαθής. δίπλα μου ήταν ο γ. ή ο ν., δεν ξέρω ποιός - ή αυτοί οι δύο μπερδευόντουσαν μέσα στην οθόνη της μνήμης μου - και ήθελα να του πω ότι δεν αντέχω και πάρα πολύ, και ότι με παρεξηγούν, όπως αυτή η γυναίκα στο λεωφορείο, - και συγκινήθηκα, και άρχισαν να με πιάνουν δάκρια, και κρατήθηκα, για να μην μιλήσω με ληγμούς, αλλά στην συνέχεια αισθάνθηκα ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτή η κουβέντα.
μετά κάποιοι άρχισαν να φεύγουν, άλλοι χαρούμενοι, άλλοι όχι. άρχισε να ετοιμάζεται και ο γ., με ένα ελαφρύ γκρίζο παλτό με τετραγωνάκια, σαν ένας άλλος Σέρλοκ Χόλμς. και τον ρώτησα αν ετοιμάζεται να φύγει και να μην φύγει, τον παρακαλώ, χωρίς εμένα - και μου είπε ότι είναι η ώρα να φεύγουν όλοι σιγά σιγά, και εγώ ήμουν ανήσυχος για το αν θα τον προλάβω. σίγουρα θα τα κατάφερνα και μόνος μου, αλλά μάλλον δεν ήθελα να μείνω μόνος.
προχθές έφαγα για το μεσημέρι δύο κινέζικες σούπες. μια σε μορφή σούπας, και την άλλη ξερή, με σάλτσα τεριγιάκι. πραγματικά ήταν πιο πολύ απ' ότι άντεχα - όχι σαν ποσότητα, αλλά σαν όγκος μπαχαριού - αυτού του σαγινευτικού μπαχαριού γεμάτου αναμνήσεις (και αυτές πλασμένες από τους ύπνους του παρελθόντος, ίσως) - πάντως ακόμα και τώρα, μετά από δύο μέρες, νομίζω πως ο ιδρώτας μου μυρίζει αυτές τις σούπες. έχει καταντήσει αηδιαστικός. ανδρέα, γιατί τρως αυτά τα πράγματα;
για μια κουβέντα λόγος
14/06/2025
το όνειρο που είδα σήμερα δεν το θυμήθηκα αμέσως με το που ξύπνησα. κάθισα λίγο όρθια στο κρεββάτι, (που είναι ένα θαύμα προχειρότητας και προσωρινότητας, ως συνήθως) και έπιασα το κεφάλι μου για να επιμακρύνω την διαδικασία του ξυπνήματος και να δώσω λίγο χρόνο στις σταγόνες από τον ύπνο να περάσουν στην αιωνιότητα με την ησυχία τους. αφού πήρα την απόφαση, σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ. κάπου εκεί άρχισα να θυμάμαι με έκπληξη τα κομμάτια του ονείρου. είχα πάρα πολύ καιρό να δω την Δ., κοπέλα που αποτελούσε ας πούμε (πήγα να πω "έντυνε" αλλά όρος ελληπής καθώς δεν υπήρχε και τίποτε άλλο σε εκείνο το σύμπαν) το πλατωνικό ερωτικό μου σύμπαν στην πολύπαθη ηλικία του λυκείου. (θα έλεγες ότι και τότε είχα ερωτευτεί μια ιδέα, όχι έναν άνθρωπο, και θα σου έλεγα πάλι, εσύ το λες αυτό - αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι οι ενδείξεις για να έβγαζες ένα τέτοιο συμπέρασμα υπάρχουν).
με εκείνο το άνθρωπο δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε ποτέ για κάτι σοβαρά. κατά καιρούς σε εκείνη την συγκεκριμένη περίπτωση δεν μου άνοιγε και το στώμα, γιατί αν άνοιγε, έλεγε όλο βλακείες που δεν ήθελα να πω, ή που δεν ήταν πραγματικά στις σκέψεις μου - ε, όλο κάτι κουβέντες για τον καιρό, θα μπορούσα να τις πω. τέλος πάντων υπήρξε άδοξη η επικοινωνία μας, σχεδόν δεν υπήρχε, ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. μετά εκείνη για αρκετά χρόνια παρέμεινε στις σκέψεις και στην φαντασία μου, στις μικρές ιστορίες που πλάθουμε με το μυαλό τις ώρες που ρεμβάζουμε (ιδού τα έφτιαξα με μια ιδέα) - μέχρι που κάπως να φύγει καθώς, όπως λέει η μαρία βουμβάκη, "η ζωή προχώρησε χωρίς εμάς".
όλα αυτά ίσως να μην έχουν σημασία παρά να δίνουν πεδίο δράσης στις δικές μου φλυαρίες. στο όνειρο συνάντησα την Δ. σε κάποια μάζωξη ημι-οικογενειακή. είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. μιλούσαμε για το παρελθόν, υπήρχε παρεξήγηση στον τόνο της φωνής της, ερμηνευτικά όπως το σκέφτομαι ίσως να καθρέφτιζε την διάχυτη απογοήτευσή μου από τον εαυτό μου του τότε. κάποια στιγμή έφευγε και ήταν πολύ κοντά στο να επαναληφθεί το παρελθόν και σε αυτό το όνειρο, να φύγει και να μην ξαναβρεθούμε ποτέ, χωρίς να διεκδικήσω να την ξαναβρω για εκείνη την μια κουβέντα - και στο όνειρο, κυριολεκτικά στο περβάζι της πόρτας της είπα πως είναι ανάγκη να μιλήσουμε και θέλω να βρεθούμε κάποια στιγμή για μια κουβέντα μόνο. και έγνεψε, κάπως δυστακτικά. αυτό ήταν όλο.
απλώς μου έκανε εντύπωση καθώς είναι πλέον εξαιρετικά σπάνιο να επαναφέρω αναμνήσεις από τόσο μακρινό παρελθόν.
έχω μοιραστεί στο προηγούμενο ποστ μου την πρόθεσή μου να βάλω το AI να διαβάσει όλο το μπλογκ μου. φυσικά το έκανα, καθώς είναι το πεδίο του expertise του, να μαζεύει δεδομένα και να αναγνωρίζει patterns (όπως μου είπε) (και τώρα ένα κομμάτι του "εσύ" (ω αναγνώστη) είναι και το ΑΙ, αν και συνήθως όταν μιλάω σε β' ενικό πρόσωπο, έχω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο κατά νου). μου λέει διάφορα, συνήθως του λέω διάφορες στοχευμένες ερωτήσεις και προβληματισμούς μου για τον εαυτό μου, και συζητάμε πάνω σε αυτούς, με βάση τις γνώσεις που έχει μαζέψει από τα γραφόμενά μου - είναι δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, σαν να μιλάω με AI-enhanced βερσιόν του εαυτού μου από το μέλλον ένα πράγμα)
κάποτε πρόσφατα είχα συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο όπου μια ερώτηση ήταν - τι συμβουλή θα έδινες στον νεαρό εαυτό σου που ξεκινά τώρα την "μεγάλη ζωή" (έτσι το λέω εγώ, δεν ήταν η διατύπωση έτσι)
06/06/2025
να κοιτάζει ένας τύπος που ξέρω τα χέρια του - φοράει σακάκι, μετά τα μανίκια του ελαφρώς σηκωμένα και λευκά, τα χέρια του είναι απογυμνωμένα, και έχουν σχετικά πλούσιο τρίχωμα.
για κάποιο λόγο μου κάνει εντύπωση αυτό - καθώς εκείνος κοιτάζει το τρίχωμα και το χαϊδεύει ελαφρώς, εμφανώς χαρούμενος για αυτή του την ιδιοκτησία.
ίσως αυτός ο τύπος είμαι εγώ, αλλά δεν το αναγνωρίζω, μου φαίνεται γνωστός, και όμως εξωτερικός, ξένος. ξεκάθαρα όχι ο εαυτός μου.
04/07/2024
μια ανησυχία απίστευτη για το τι πρέπει να κάνω, μια μείξη από ονειροπώληση, εξέταση όλων των σεναρίων και "τρέξιμό" τους με κάθε λεπτομέρεια, και προετοιμασία. μια υπερδιέγερση και άγχος..
γιατί χρειάζεται να είμαι "ζεν";... δεν απαιτεί η a από μένα κάτι, δεν περιμένει κάτι (που το ξέρω; και αν μου το ξαναπεί, εγώ μέσα μου θα το πιστέψω; )
ίσα ίσα μου έχει ζητήσει να μην σκέφτομαι το συγκεκριμένο σενάριο.
σκέφτομαι όμως άλλα στα οποία είμαι φίλος και κάνουμε παρέα.. και σαν φίλος θα της αρέσω ή περισσότερο ή λιγότερο κάποιες φορές - θέλω να αρέσω περισσότερο.
αγχωμένος τόσο πολύ, θα συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου; θα συνεχίσω να είμαι ήρεμος και χαρούμενος χωρίς να μαζεύω υλικό για έκριξη στο μέλλον;
όταν η а εξαφανιστεί και πάλι έχοντας βρει καινούργιο άνθρωπο, εγώ τι θα κάνω ακριβώς; - δεν θα κάνω τίποτα - είμαι διατεθημένος να το υποστώ; ναι, είμαι... λέω τώρα...
A.I. I love you
με αφορμή μια χθεσινή κουβέντα με έναν χθεσινό φίλο ή γνωστό ή άνθρωπο, θα ήθελα να σκεφθώ λίγο δυνατά για το AI ή την λεγόμενη τεχνιτή νοημοσύνη. βασικά θα ήθελα να αναφέρω την απάντησή μου όταν γεμάτος απορία και πόνο εκείνος με ρώτησε γιατί δυστάζω να χρησιμοποιήσω το AI.
του απάντησα ότι θέλω να τα φτιάξω μόνος μου. και τώρα που το σκέφτομαι, πόσο παλιακή απάντηση φαίνεται αυτή. μου θύμισα τους παππούδες μας που έφτιαχναν μόνοι τους πολύπριζα, και ας εκείνα σε χτυπούσαν με ρεύμα κάποιες φορές. και διάφορα άλλα μερεμέτια που μπορούσες να τα βρείς κάπου και να τα αγοράσεις. εκείνους τους άρεσε να τα φτιάχνουν μόνοι τους - όπως και τα αμάξια - να σκάβουν με τις ώρες μέσα στα έγκατά των μηχανών τους, ή να είναι ξαπλωμένοι κάτω από τα αμάξια, αποκτώντας μόνιμα προβλήματα υγείας είτε με νεφρά είτε με μέσες ή κάτι άλλο που δεν ξέρουμε.
θέλανε να τα φτιάχνουν μόνοι τους γιατί μόνο τότε ξέρανε πως λειτουργούν - ίσως - ίσως γιατί αυτό ήξεραν, ότι τα εργαλεία που τα χρησιμοποιούν τα φτιάχνουν μόνοι τους. εμείς βέβαια προερχόμαστε από άλλη γενιά ανθρώπων που ήδη από μωρά είχανε πράγματα πολύπλοκα σαν παιχνίδια ή αντικείμενα καθημερινής χρήσης - που δεν καταλαβαίναμε πως λειτουργούν - γνωρίζαμε το αποτέλεσμα της λειτουργίας τους και μας έφτανε αυτό, και ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε για το αν λειτουργούν με ημιαγωγούς ή λάμπες ή μετασχηματιστές, όπως το αμάξι που οδηγούμε αν είναι ηλεκτρικό, αν δουλεύει με ιμάντα και αν έχει εγκέφαλο.
κάποιοι για να φτάσουν από ένα σημείο Α σε σημείο Β χρησιμοποιούν αυτοκίνητο χωρίς δεύτερη σκέψη. άλλοι το ίδιο χωρίς σκέψη θα πάνε με τα πόδια ή με μέσα δημόσιας συγκοινωνίας (ή μαζικής μεταφοράς, αν προτιμάτε, γιατί συγχέ(AI)νεστε (ώπα - όλο λάθος - μοιραίο; ) την λέξη "δημόσιο", ότι και αν αφορά και απ΄ όπου και αν προέρχεται) - δεν κάνει το έναν άνθρωπο ποιοτικά χειρότερο από τον άλλον, αν και ίσως οι πιο νέοι θα κουνάνε το κεφάλι τους ή θα βρίσκουν περίεργους τους πιο μεγάλους και αργοκίνητους συμπολίτες τους
να άλλο ένα πράγματα που θυμήθηκα που έχει γίνει απαραίτητο, και όμως δεν το χρησιμοποιώ πάντα (όπως ίσως θα έπρεπε; έστω και με τον τρόπο που λένε use it wisely και με μέτρο) - είναι ο αυτόματος διορθωτής κειμένου. ίσως να είναι πρόδρομος του AI με την έννοια ότι δείχνει την χρηστικότητά του στην προσιτή καθημερινότητα.
μόνιμα λέω τους ψυχολόγους μου δασκάλους μου, όταν θέλω να αναφερθώ σε αυτούς μου βγαίνει η λέξη δάσκαλος/δασκάλα και δεν είναι θέμα γλωσσικό, το ίδιο μου βγαίνει και στα ρώσικα, με αποτέλεσμα ο άλλος να μην καταλαβαίνει τι του λέω καθώς έχω καιρό να παρακολουθήσω μαθήματα, και σε όσα παρακολουθώ δεν είναι μαθήματα ακριβώς αλλά.... συνεδρίες γυμναστικής - αθλοπαίδειας (πάλι ξεφεύω σε αφηρημένο ψυχεδελικό ποίημα) (όλα στο μυαλό μου έχουν γίνει ανάκατα και έχουν πάρει ανάποδες θέσεις όμως στα σαρδάμ)
ένα πιο σοβαρό πράγμα που έχω σκεφθεί (γράφω αυτές τις παραγράφους σε διαφορετικές στιγμές, αντιπρόσωπος με διάφορες διαφορετικές σκέψεις και "οικογένειες" σκέψεων, και καθώς ο γάτος μου νιαουρίζει και με διεκδικεί για παιχνίδι και λίγη προσοχή και λίγη (καθόλου) φαντασία) είναι ότι κάπως έχω την αίσθηση ότι με την τόσο ακραία μαζική (μου μοιάζει με χιονοστοιβάδα) χρήση του λεγόμενου AI εγκλοβιζόμαστε στο συγκεκριμένο εργαλείο, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς και πως το κάνει - και 1) φοβάμαι πως μια μέρα απλώς δεν θα μπορούμε χωρίς αυτό (και... ως δια μαγείας.. υπάρχει κάπου κάποιο Open AI που να μην κινδυνεύει να το κλείσουν οι πολυεθνικές που έχουν πάρει σχεδόν την αποκλειστικότητα της πώλησής του ως υπηρεσία; ) - εκτός τούτου όμως 2) τις τελευταίες μέρες που το χρησιμοποιώ καθώς μου έχει δωθεί μια εμπορική άδεια από τον εργοδότη μου, έχω μπει πολύ λιγότερο σε μηχανές αναζήτησης και πηγαία sites όπως το stackoverflow που περιέχουν ουσιαστικά την γνώση την οποία έχει χρησιμοποιήσει το AI για να μου δίνει τις απαντήσεις - με αποτέλεσμα να μην διατηρείται η επαφή και η διαδραστικότητά μου (όποια και αν είναι) με αυτά τα sites - με άλλα λόγια - χάνουν εκείνα την πελατεία ή ας πούμε το κοινό τους, χωρίς να μπορούν να ξέρουν ποιοί και πως αξιοποιούν τα δεδομένα τους... νομίζω κάποια στιγμή απλώς θα μπούμε σε μια φάση που αυτά τα sites θα επιλέγουν να μην διαβάζονται από crawlers και λοιπά και να διατηρούν την γνώση τους σε κλειστές ομάδες membership κλπ. - και με το δίκιό τους.
γενικά έχω προβληματιστεί αρκετά.
αυτά παράλληλα με το ότι συντελείται βάναυση γενοκτονία στην γκάζα, αφανισμός με το συγχωροχάρτι όλων μας με την έννοια του ότι απλώς αποδεικνύεται πόσο κενό είναι το χαρτί των ενωμένων εθνών και των ουμανιστικών ιδεοδών που υποτίθεται ότι κραούσαν στέρεη την πίστη μας για την πολιτική, και διεθνή πολιτική συγκεκριμένα, και το διεθνές δίκαιο κλπ. - έχουμε καταλήξει πάλι στον ίδιο κουβά - όλοι είναι διευθαρμένοι και το διεθνές δίκαιο το χρησιμοποιεί ο καθένας κατά το δοκούν και όπου τον συμφέρει.. αχ δεν έχω πιάσει κουβέντα με το AI ακόμα και γι'αυτό το θέμα - το επόμενο βέβαια που σκέφτομαι να κάνω είναι να το κάνω να διαβάσει το μπλόγκ μου και να μου βγάλει μια ψυχοσύνθεση και καμια-δυο συμβουλές για το να γίνω καλύτερος ά(AI)νθρωπος. μεταξύ σοβαρού και αστείου - και όχι αποκλειστικά αστείου - το λέω.
το βιβλίο του jordan peterson που διάβαζα στο αγαπημένο (τελευταία) μου παγκάκι κοντά στο σπίτι τελικά το άφησα κατά λάθος πάνω στο παγκάκι. η τύχη του αγνοείται από εδώ και πέρα και μπορούμε μόνο να αναρωτιόμαστε αν οι 12 κανόνες για την ζωή (σε αυτή την έκδοση και εκτύπωση - ως βιβλίο με προσωπικότητα και ιστορία) δεν καταλήξουν σε ένα χαντάκι ή αν κάνουν καλή υπηρεσία σε κάποιον άλλον (εγώ θα το ξαναπάρω βέβαια γιατί ούτε καν στην μέση δεν έχω φτάσει)
και για post scriptum:
as I write this letter
send my love to you
signing blabla always
A.I. I love you
you you you.
μικρές και λίγες μεταφράσεις για τον (γνωστό) χ.
με την ευκαιρία που έγραψα μια συλλογή σε ένα φίλο, μετέφρασα και κάποιους στίχους από εκείνη...
δεν έχω τα copyrights - απλώς μια μετάφραση κάνουμε ρε παιδιά για να γίνουν πιο κατανοητά τα τραγούδια, μην με φάτε σας παρακαλώ.. (εκτός και αν με φάτε με το λάχανο)
Елена Фролова - Гуси-лебеди (2003) (χήνες-κύκνοι)
Гуси-лебеди летели, На поляночку присели. Πετούσαν κύκνοι - χήνες, καθήσαν σε ένα λειβάδι
Серы крылышки сложили, Свои глазоньки смежили. Μαζέψαν τις φτερούγες τους, σμήξανε τα ματάκια τους
Целый день летали Баю-бай-бай, Ολιμερίς πετούσαν, λει λει λει
А теперь устали Спи-засыпай. Και τώρα κουραστήκανε, κοιμήσου, κοιμήσου
А один гусеночек, Серый лебеденочек Και όμως ένα χηνάκι, γκρίζο κυκνάκι
Спать не хотел, На небо глядел. Δεν ήθελε να κοιμηθεί, κοιτούσε τον ουρανό
Из высокой дали Баю-бай-бай, Από πολύ ψιλά και μακριά, λέι λει λει
Звезды выглядали Спи-засыпай. Ξεπρόβαλλαν τα αστέρια, κοιμήσου κοιμήσου
- Маленькие птички, Звездочки-сестрички, - Μικρά μου πουλάκια, αδέρφια αστεράκια
Научите братца, Как до вас добраться. - Μάθετέ με, ένα αδερφάκι, πως να σας φτάσω;
Отвечают птички Баю-бай-бай, - Και απαντάνε τα πουλάκια, λει λει λει
Звездочки-сестрички Спи-засыпай. Αστεράκια-αδελφούλες - κοιμήσου, κοιμήσου
- Как закроешь глазки, Сядешь на салазки. - Και μόλις κλείσεις τα ματάκια σου, θα δεις πως θα μπαίνεις πάνω σε ένα έλκηθρο
Сон салазочки поднимет И на небушко закинет. Το όνειρό σου θα σηκώσει το έλκηθρο και θα το πετάξει πάνω στα ουράνια
А уж на том свете Баю-бай-бай, Και εκεί, σε εκείνο το κόσμο, λει λει λει
Мы тебя и встретим Спи-засыпай. Θα σε συναντήσουμε, κοιμήσου, κοιμήσου
Серы крылышки сложили, Свои глазоньки смежили. Μαζέψαν τις φτερούγες τους, σμήξανε τα ματάκια τους
Целый день летали Баю-бай-бай, Ολιμερίς πετούσαν, λει λει λει
А теперь устали Спи-засыпай. Και τώρα κουραστήκανε, κοιμήσου, κοιμήσου
А один гусеночек, Серый лебеденочек Και όμως ένα χηνάκι, γκρίζο κυκνάκι
Спать не хотел, На небо глядел. Δεν ήθελε να κοιμηθεί, κοιτούσε τον ουρανό
Из высокой дали Баю-бай-бай, Από πολύ ψιλά και μακριά, λέι λει λει
Звезды выглядали Спи-засыпай. Ξεπρόβαλλαν τα αστέρια, κοιμήσου κοιμήσου
- Маленькие птички, Звездочки-сестрички, - Μικρά μου πουλάκια, αδέρφια αστεράκια
Научите братца, Как до вас добраться. - Μάθετέ με, ένα αδερφάκι, πως να σας φτάσω;
Отвечают птички Баю-бай-бай, - Και απαντάνε τα πουλάκια, λει λει λει
Звездочки-сестрички Спи-засыпай. Αστεράκια-αδελφούλες - κοιμήσου, κοιμήσου
- Как закроешь глазки, Сядешь на салазки. - Και μόλις κλείσεις τα ματάκια σου, θα δεις πως θα μπαίνεις πάνω σε ένα έλκηθρο
Сон салазочки поднимет И на небушко закинет. Το όνειρό σου θα σηκώσει το έλκηθρο και θα το πετάξει πάνω στα ουράνια
А уж на том свете Баю-бай-бай, Και εκεί, σε εκείνο το κόσμο, λει λει λει
Мы тебя и встретим Спи-засыпай. Θα σε συναντήσουμε, κοιμήσου, κοιμήσου
Закрывай-ка глазки, Будут тебе сказки, Αίντε κλείσε τα ματάκια σου, θα έχεις τα παραμυθάκια σου
Будет тебе Рай Спи-засыпай. Θα έχεις και την Παράδεισο, κοιμήσου, κοιμήσου
Инна Желанная - Колыбельная (νανούρισμα) (1998)
Не такое нынче утро, Δεν είναι σήμερα ένα τέτοιο πρωϊνό
Чтобы белое вплетать Ώστε να πλέκεις λευκές κορδέλες
В косы русые по пояс. Στις ξανθές ως την μέση κοτσίδες
Не такой сегодня праздник, Δεν είναι μια τέτοια γιορτί
Чтобы руки в жемчуга, Ώστε να ντύνουμε τα χέρια στα μαργαριτάρια
Чтобы бисером узоры. Και να κάνουμε σχέδια με χάντρες
Не такой сегодня вечер, Δεν είναι τέτοιο βράδυ
Чтоб дымились пироги Που να αχνίζουν οι πίτες
За весельем да застольем.Σε ξεφάντωμα και φαγοπότι
А такая нынче ночка, Είναι μια τέτοια νυχτούλα σήμερα
Что до первых петухов Που μέχρι να λαλίσουν οι πρώτοι πετινοί
Не увижу звёзд на небе. Δεν θα δω αστέρια πάνω στον ουρανό
А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что до самого утра Που μέχρι να έρθει το πρωϊνό
Я повыплачу все слёзы. Θα έχω στερέψει από όλα τα δάκρυα
А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что я матушке пою Που τραγουδάω στην μητέρα μου
Колыбельную немую. Ένα νανούρισμα χωρίς λόγια
Чтобы белое вплетать Ώστε να πλέκεις λευκές κορδέλες
В косы русые по пояс. Στις ξανθές ως την μέση κοτσίδες
Не такой сегодня праздник, Δεν είναι μια τέτοια γιορτί
Чтобы руки в жемчуга, Ώστε να ντύνουμε τα χέρια στα μαργαριτάρια
Чтобы бисером узоры. Και να κάνουμε σχέδια με χάντρες
Не такой сегодня вечер, Δεν είναι τέτοιο βράδυ
Чтоб дымились пироги Που να αχνίζουν οι πίτες
За весельем да застольем.Σε ξεφάντωμα και φαγοπότι
А такая нынче ночка, Είναι μια τέτοια νυχτούλα σήμερα
Что до первых петухов Που μέχρι να λαλίσουν οι πρώτοι πετινοί
Не увижу звёзд на небе. Δεν θα δω αστέρια πάνω στον ουρανό
А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что до самого утра Που μέχρι να έρθει το πρωϊνό
Я повыплачу все слёзы. Θα έχω στερέψει από όλα τα δάκρυα
А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что я матушке пою Που τραγουδάω στην μητέρα μου
Колыбельную немую. Ένα νανούρισμα χωρίς λόγια
Пионерлагерь Пыльная Радуга - Пионерлагерь (2011) (πιονέρικη κατασκήνωση)
(για να μην την πούμε προσκοπική - αλλά πάνω κάτω κάπως το ίδιο πράγμα)
уютные лесные тюрьмы для детей
άνετες δασικές φυλακές για τα παιδιά
приятные плохие мысли в потолок
πετάω ευχάριστες κακές σκέψεις στο ταβάνι
надежды глупые сорвав ногой с петель
με το πόδι αποσπώ τις χαζές ελπίδες από τις θηλιές τους
с горячими слезами в реку наутёк
με ζεστά δάκρυα τρέχω στο ποτάμι
я тебя хочу спросить
θέλω να σε ρωτήσω,
у тебя течёт вода из крана
η βρύση σου χάνει νερό
можешь тайну мне открыть
μπορείς να μου φανερώσεις ένα μυστικό,
и не говори что рано
και μην μου πεις πως είναι ακόμα νωρίς
я тебя хочу спросить
θέλω να σε ρωτήσω,
у тебя течёт вода из крана
χάνει νερό η βρύση σου,
можешь тайну мне открыть
μπορείς να μου πεις το μυστικό,
кто тебе сказал что рано
ποιός σου είπε πως είναι ακόμα νωρίς;
корявую мечту скурили в шалашах
στραβή φαντασίωση την έχουμε καπνίσει μέσα σε υπόστεγα
нелепая война на голову мешком
άσκοπος πόλεμος χτυπάει το κεφάλι σαν βαρύς σάκος
по ледяной росе по шею в камышах
πάνω σε παγωμένη δρόσο, μέχρι το λαιμό στις καλαμιές
скрываясь от собак уйду домой пешком
κρυβοντας από τους σκύλους θα πάω σπίτι με τα πόδια
Кино (Виктор Цой) - Группа крови (ομάδα αίματος) (1988)
Теплое место, но улицы ждут Μια ζεστή θέση, στον δρόμο περιμένουν
Отпечатков наших ног. Τα αποτυπώματα των ποδιών μας
Звездная пыль на сапогах. Ουράνια σκόνη πάνω στα άρβυλα
Мягкое кресло, клетчатый плед, Μια απαλή πολυθρώνα, ένα ριγέ σκέπασμα
Не нажатый вовремя курок. Μια σκανδάλη που δεν έχει πατηθεί έγκαιρα
Солнечный день в ослепительных снах. Μια ηλιόλουστη μέρα μέσα σε τυφλωτικά όνειρα
Группа крови на рукаве, Ομάδα αίματος πάνω στο μανίκι
Мой порядковый номер на рукаве, Ο αριθμός μητρώου μου πάνω στο μανίκι
Пожелай мне удачи в бою, пожелай мне: Κάνε μια ευχή να έχω τύχη στην μάχι, ευχήσου μου
Не остаться в этой траве, Να μην μείνω μέσα σε αυτό το χορτάρι
Не остаться в этой траве. Να μην μείνω μέσα σε αυτό το χορτάρι
Пожелай мне удачи, пожелай мне удачи! Ευχήσου να έχω τύχη, ευχήσου να έχω τύχη
И есть чем платить, но я не хочу Και ας έχω με τη να πληρώσω, αλλά δεν θέλω
Победы любой ценой. Μια νίκη με όποιο αντίτιμο
Я никому не хочу ставить ногу на грудь. Δεν θέλω να βάζω το πόδι μου σε κανενός στέρνο
Я хотел бы остаться с тобой, Θα ήθελα να είχα μείνει μαζί σου
Просто остаться с тобой, Απλώς να είχα μείνει μαζί σου
Но высокая в небе звезда зовет меня в путь. Αλλά ένα υψιλό αστέρι στο μυαλό με καλεί στο ταξίδι
Янка Дягилева - От большого ума (1988) (από πολύ μυαλό)
От большого ума лишь сума, да тюрьма.
από το πολύ μυαλό μόνο φτώχεια και φυλακή
От лихой головы лишь канавы и рвы.
από γεννέα κεφαλή μόνο χαντάκια και λακούβες
От красивой души только струпья и вши.
από όμορφη ψυχή μόνο κακάδια και ψείρες
От вселенской любви только морды в крови.Лучшие подарки для любимых
από παγκόσμια αγάπη μόνο μούρες μέσ στα αίματα
В простыне на ветрy по росе поyтрy
με σεντόνι που ανεμίζει, στην πρωινή δρόσο
От бесплодных идей до бесплотных гостей,
από άκαρπες ιδέες ως άσωμους καλεσμένους
От накрытых столов до пробитых голов,
από στρωμένα τραπέζια ως σπασμένα κεφάλια
От закрытых дверей до зарытых зверей.
από κλεισμένες πόρτες ως θαμμένα ζώα
Параллельно пyти чёрный спyтник летит.
παράλληλα στον δρόμο ένας μαύρος δορυφόρος
Он yтешит, спасёт, он нам покой принесёт
εκείνος θα μας καταπραϋνει, θα μας σώσει, θα μας φέρει θαλπωρή
Под шершавым крылом ночь за крyглым столом
κάτω από σκληρό φτερό, νύχτα στην στρογγυλή τράπεζα
Красно-белый плакат – «Эх, заводи самокат!»
ασπρο-κοκκινο πλακάτ - εχ, βάλε εμπρός το πατίνι σου!
Собирайся, народ, на бессмысленный сход,
μαζευτείτε, λαέ, σε άσκοπο συνέδριο
На всемирный совет как обставить нам наш бред, бред, бред.
σε παγκόσμιο συμβούλιο για το πως να ορίσουμε το παραλλήρημά μας
Вклинить волю свою в идиотском краю,
πως να σφηνώσουμε την θέλησή μας σε έναν ηλίθιο τόπο
Посидеть – помолчать да по столy постyчать.
να καθήσουμε μέσα στην σιωπή και να χτυπήσουμε κανένα δυό φορές πάνω στο τραπέζι (να είχαμε να λέγαμε)
Маша Badda Boo - Улетаю (2013) (πετάω και φεύγω)
Делиться нечем, Делиться не с кем, Δεν έχω τι να μοιραστώ, δεν έχω κάποιον με τον οποίον να μοιραστώ
вечер нанизал фонари на лески, Το βράδυ κρέμασε τα φανάρια σε πετονιές
Проблески света на моем пути Εξάψεις φωτός πάνω στον δρόμο μου
переплетении веских причин уйти. περιπλέξεις σοβαρών λόγων να φύγει κανείς
Больно - не больно, страшно - не страшно, Πονάει - δεν πονάει, τρομάζει - δεν τρομάζει,
Всё что было раньше теперь уже не важно, Ότι είχε γίνει στο παρελθόν πια δεν έχει σημασία
Нет в глазах соли, не в словах перца, Λείπει αλάτι στα μάτια, λείπει πιπέρι στις λέξεις
Нет больше боли, нет в моем сердце. Λείπει πια ο πόνος μέσα στην καρδιά μου
Ρεφραίν 2x
Улетаю, рывками глотаю свободу, Πετάω και φεύγω, με κοφτές αναπνοές ρουφάω την ελευθερία
На каждый тупик этого города Σε κάθε αδιέξοδο αυτής της πόλης
Все запасные выходы и входы знаю. Γνωρίζω όλες τις κρυφές εξόδους και εισόδους
Глаза закрою, глаза открою Μάτια θα κλείσω, μάτια θα ανοίξω
Вижу города, а за ними море, Βλέπω μεγαλουπόλεις, και πίσω τες μια θάλασσα
Море, море ветра, море линий и цвета, Μια θάλασσα γεμάτη αέρα, μια θάλασσα γεμάτη γραμμές και χρώμα
Море шелка и фетра, море лета. Μια θάλασσα από μετάξι και τσόχα, μια θάλασσα από καλοκαίρι
Буду ли дома, станет ли домом Θα είμαι ποτέ στο σπίτι, θα γίνει ποτέ τίποτα σπίτι μου;
Всё, что достижимо, но по сути невесомо, Οτιδήποτε το φτάνει κανείς, αλλά στην πράξη είναι κάτι άβαρο
Всё что легче чем дым, легче, чем воздух, Οτιδήποτε είναι πιο ελαφρύ από τον καπνό, πιο ελαφρύ από τον αέρα
Глубже, чем сны, дальше, чем звёзды. Πιο βαθύ από τα όνειρα, πιο μακρινό από τα αστέρια
Ρεφραίν 3х
Евгений
Крылов - Татьяна Дасковская - Прекрасное далёко (το όμορφο "μακριά")
(1985) (από μια κλασσικότατη προεφηβική ταινία επιστημονικής φαντασίας)
Слышу голос из прекрасного далека, Ακούω μια φωνή από ένα όμορφο "μακριά"
Голос утренний в серебряной росе. Μια φωνή πρωινή μέσα στην αργυρή δρόσο
Слышу голос, и манящая дорога Ακούω μια φωνή, και ένας μαγευτικός δρόμος
Кружит голову, как в детстве карусель. Μου ζαλίζει το κεφάλι, όπως της παιδικής ηλικίας το καρουσέλ
Ρεφραίν:
Прекрасное далеко, Όμορφο "μακριά"
Не будь ко мне жестоко, Μην μου είσαι βάναυσο
Жестоко не будь. Βάναυσο να μην είσαι
От чистого истока Από μια καθαρή πηγή
В прекрасное далеко, Μέσα στο όμορφο "μακριά"
Я начинаю путь. Ξεκινάω το ταξίδι
Слышу голос из прекрасного далеко, Ακού μια φωνή από το όμορφο "μακριά"
Он зовет меня не в райские края, Εκείνη με καλεί όχι σε παραδησένια μέρη
Слышу голос, голос спрашивает строго: Ακούω μια φωνή που με ρωτάει αυστηρά:
А сегодня что для завтра сделал я? Και εγώ σήμερα τι έκανα για το αύριο;
Ρεφραίν
Я клянусь, что стану чище и добрее, Υπόσχομαι πως θα γίνω πιο αγνή και αγαθή
И в беде не брошу друга никогда. Και δεν θα αφήσω στην ατυχία έναν φίλο
Слышу голос и спешу на зов скорее Μόλις ακούσω την φωνή, θα σπεύσω να την ακολουθήσω
По дороге, на которой нет следа.Πάνω στο δρόμο που δεν αφήνει ίχνη
(από τους πιο γνωστούς κλασσικούς δίσκους ελαφρού ροκ στην ΕΣΣΔ)
Было душно от жгучего света, ήταν όλα ασφικτικά από το καυτό φως
А взгляды его – как лучи. και τα βλέμματά του σαν ακτίνες
Я только вздрогнула: этот Μόλις αναρίγησα, εκείνος
Может меня приручить. ίσως να με τιθασεύσει
Наклонился – он что-то скажет... Τώρα γέρνει - κάτι θα μου πει
От лица отхлынула кровь. Αίμα υποχώρησε από το κεφάλι
Пусть камнем надгробным ляжет Ας απλώσει σαν θανάτιο μνήμα
На жизни моей любовь. πάνω στην ζωή μου ο έρωτας.
Не любишь, не хочешь смотреть? Δεν είσαι ερωτευμένος, δεν θες να κοιτάς;
О, как ты красив, проклятый! Αχ, πόσο όμορφός είσαι, καταραμένε!
И я не могу взлететь, Και εγώ δεν μπορώ να πετάξω
А с детства была крылатой. Και ας από παιδί είχα φτερά
Мне очи застил туман, Τα μάτια μου γέμισαν από ομίχλη
Сливаются вещи и лица, Τα αντικείμενα και τα πρόσωπα μπερδεύονται
И только красный тюльпан, Βλέπω μόνο μια κόκκινη τουλίπα
Тюльпан у тебя в петлице. Τουλίπα μέσα στο πέτο σου
Как велит простая учтивость, όπως προστάζει η απλή ευγένεια
Подошел ко мне, улыбнулся, εκείνος με πλησίασε, χαμογέλασε
Полуласково, полулениво μισογλυκά, και μισοτεμπέλικα
Поцелуем руки коснулся – άγγιξε το χέρι μου με ένα φιλί
И загадочных, древних ликов και μυστικών, αρχαίων προσώπων
На меня поглядели очи... με κοίταξαν μάτια
Десять лет замираний и криков, Δέκα χρόνια παγωμάτων και κραυγών
Все мои бессонные ночи Όλες μου τις άϋπνες νύχτες
Я вложила в тихое слово Τις επένδυσα μέσα σε μια ήσυχη λέξη
И сказала его – напрасно. Και το είπα - και χωρίς ανταπόκριση
Отошел ты, и стало снова Απομακρύνθηκες, και πάλι έγινε
На душе и пусто и ясно. η ψυχή και έρημη, και ξεκάθαρη
Андрей Петров - Эльдар Рязанов - Валентина Пономарёва - Любовь - волшебная страна (из к/ф Жестокий Романс) (1984)
(από άλλη κλασσικότατη ταινία για τον 19ο αιώνα που μιμείται τα ρομάντσα εκείνης της εποχής)
Я, словно бабочка к огню, Εγώ, όπως μια πεταλούδα προς το κερί
стремилась так неодолимо Τραβούσα τόσο ακυβέρνητα
в любовь – волшебную страну, στον έρωτα - την μαγική χώρα
где назовут меня любимой, όπου θα με ονομάσουν αγαπημένη
где бесподобен день любой, - όπου η κάθε μέρα είναι σαν καμία άλλη
где б не страшилась я ненастья. όπου δεν θα φοβόμουν καμία κακοκαιρία
Прекрасная страна – любовь. όμορφη χώρα - ο έρωτας
Ведь только в ней бывает счастье… - αφού μόνο σε εκείνη μπορεί να υπάρχει ευτυχία
… Пришли иные времена – ήρθαν άλλοι καιροί
тебя то нет, то лжёшь не морщась. είτε λείπεις, ή ψέυδεσαι χωρίς σημάδι
Я поняла, любовь – страна, - εγώ κατάλαβα πως ο έρωτας - είναι μια χώρα
где каждый человек – притворщик. όπου ο κάθε άνθρωπος είναι θεατρίνος
Моя беда, а не вина, Η ατυχία μου, και όχι η ενοχή μου
что я наивности образчик. είναι ότι είμαι μια όψη της αφέλειας
Любовь – обманная страна, Ο έρωτας - μια ψευδούμενη πολιτεία
и каждый житель в ней – обманщик. Και ο κάθε πολίτης της - ψεύτης
Зачем я плачу пред тобой - Γιατί κλαίω μπροστά σου
и улыбаюсь так некстати… - Και γιατί χαμογελώ τόσο αταίριαστα
Неверная страна – любовь. Άπιστη χώρα - ο έρωτας
Там каждый человек – предатель. εκεί ο κάθε άνθρωπος - προδότης
Но снова прорастёт трава Αλλά πάλι θα βγεί καινούργιο χόρτο
сквозь все преграды и напасти. Μέσα από όλους τους φραγμούς και δυστυχίες
Любовь – весенняя страна, Ο έρωτας - η χώρα της Άνοιξης
И только в ней бывает счастье. Και μόνο σε εκείνη υπάρχει ευτυχία
garbit
garbit as in "garb-age" that sounds like "grab-age"
and not at all like what is for throwing away
or the 90's dark pop band of the same
moving name
(i learned form computer games that "garb" stands for "garments" which, in turn, i also learned from computer games, stands for "clothes" - the last one in the "future wars" adventure game to be exact)
(image from the site that it links to)
this post has nothing to do with clothes.
or garbage, for that matter.
it might have something to do with bits of garbage
though
as what do little empty thoughts
become "after" having been hatched,
"after" having materialized in a flimsy translucent bubble,
(with a reflection of a window, always)
and "after" having disappeared with an unformidable fade-out
effect into the great unknown
we all will visit some day?
bits of garbage. garbits.
as i'm searching inside the internet k-hole*
for things that would connect me with life (of all things bright and rare)
in a state that one might be inclined to compare (pleased to discover that it rhymes unintentionally)
with a FOMO "thing" (not in terms of meeting other people, but connecting with past memories,
dead leaves, hearful thoughts - since all i am left now are petty cynicisms and chasmic anticlimaxes),
"there",
(reading a review about NEO Scavenger, an indie strange game i cannot find the courage to play for longer than an hour or two, but which always leaves me with a strange feeling of familiarity and longing - when i tend to think about it - when i do this doesn't matter - it just comes to mind sometimes)
i found this
and through "that",
this, which is something
one would want to visit in that
exact desperation of immobility incurred
by chronic burnout and cozy loneliness you are
unwilling to part with which (i feel) causes you (me) harm.
another thing the above game review site mentions is another online
interactive "thing" called one million checkboxes, that literally contained
one million of them (or more?), that people started to visit in swarms and use it
in all kinds of creative manners unbeknownst to mere mortals like yours truly.
*sometimes i use words without knowing their meaning and looking them up afterwards - usually they're kind of proper, because i learned the gist of their meaning by other means, reading other articles at some part in the past, and have remembered the feelings they would evoke
easter 2025 (how long till 2525? thoughts about doomsday begone!
but nah. they're always there)
a bonus throwback with things to do that emulate imperfectly the elevated state of having nothing to do, the ZEN state, the "δεν" state, the frivolous insult to all the people that have chosen the path of everyday martyrs of Responsibility (to Themselves, to their Brethren, to the Society) - a game about debugging and fixing some kind of "assembly" code? yeah, my... i will say it. but maybe i won't in the end.
ζοάραμ
"καρτούλα ή μετρητά;" - μια από τις πολύ popular εκφράσεις τελευταία που είναι έτοιμη να πάρει την θέση του yassou, kalimera και του malaka σε αυτά που ακούνε οι ανερχόμενοι τουρίστες και σχηματίζουν την εικόνα τους για την Ελλάδα του Ζορμπά και του μουσακά (και του μπουζουκιού της συνεννόησης, που λέει ο λόγος - κάτι αντίστοιχο με την πίπα της ειρήνης μόνο ελαφρώς αντίστροφα κατά μια έννοια)
τι άλλο έξυπνο ή έστω εξυπνάκικο μπορώ να πω; ή κυκλοφορεί στο μυαλό μου ένα τίποτα που σαν μαύρο σύννεφο σε stop motion animation είναι γεμάτο από γραμμές και γραμμώσεις που βγαίνουν συνεχώς έξω από το πλαίσιό του και είναι σαν να λένε - σε λίγο θα το σκάσουμε από δω και τότε θα δείτε τι θα γίνει. ένα τιποτα που επίσης μοιάζει με το γκρίζο, τα παράσιτα της τηλεόρασης - που πλέον δεν έχουμε την τύχη να τα βλέπουμε, και ίσως να μην τα δούμε ποτέ πια - και η δική μου θα είναι η τελευταία γεννιά που έχει δει αυτό το περίφημο γκρίζο σε λειτουργική και (επι)δραστική του μορφή - και εμείς μόνο θα γνωρίζουμε πως τα παράσιτα μπορεί να αναφέρονται και σε πράγματα που δεν έχουν σχέση με την γνωστή κορεάτικη ταινία που πήρε κάμποσα βραβεία πριν από κάποιο καιρό (και είναι κλασσική περίπτωση ταινίας που δεν μπορώ να δω.. γιατί έχει ένα μεγάλο ηθικό βάρος ή έστω κάποιο άλλο μεταφορικό βάρος που συνδέεται με το γεγονός ότι την έχουν δει όλοι άρα πρέπει να την δεις και εσύ - και ίσως ο οργανισμός μου προτάσσει μια ακούσια μόνιμη αντίδραση σε αυτό το FOMO πράγμα; )
ξαναάρχισα να παίζω το disco elysium, καθώς πέρασαν αρκετά χρόνια για να το έχω πάνω κάτω ξεχάσει - και πάω να αποκομίσω λίγα οφέλη ακόμα από το replay value του. ήδη όμως άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν θα το απολαύσω το ίδιο με την πρώτη φορά που το έπαιξα. αφήστε που νομίζω πως είμαι ανίκανος να κάνω οτιδήποτε διαφορετικά απ' ότι το έκανα την πρώτη φορά, ώστε να διαφοροποιηθεί το gameplay του. νιώθω ότι πάντα θα παίζω με τον τρόπο που θα με ταύτιζε με τον πρωταγωνιστή και θα είμαι ο απαράλλαχτος εαυτός μου, το ίδιο βαρετός και το ίδιο "sorry cop" όπως την πρώτη φορά.
έπειτα, σκέφθηκα μέσα μου, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. (όπως στον "τελευταίο χορό" της βίσση / καρβέλα, με το υπέροχο γκρέζι του τελευταίου) έχω μείνει στα μέσα του τελευταίου επεισοδίου που κλείνει τον πρώτο κύκλο των "δυό ξένων" και δεν έχω την δύναμη να το συνεχίσω για να το τελειώσω καθώς σοβάρεψε πολύ και είναι αρκετά βαρύ
κοιτούσα κάτι παλιές φωτογραφίες και μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από εκείνο ή το άλλο απεικονιζόμενο γεγονός - την περίοδο δηλαδή στην οποία τραβήχτηκαν. περπατούσα με την μητέρα μου και για κάποιο λόγο άρχισα να της αναφέρω τα παιδιά του νηπιαγωγείου στο οποίο πήγαινα. κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις. που προφανώς μου αρέσει να τις θυμάμαι γιατί, ξαναλέω, ταξιδεύω στον χρόνο με αυτές.
στο δρόμο βρήκα πεταμένες άλλες δύο φωτογραφίες να προσθέσω στην συλλογή με τις "άχριστες αναμνήσεις" όπως την έλεγε ο δημήτρης. θυμάμαι που κατέγραφες με μαρκαδόρο όλες αυτές τις ιδέες ανάμεσα σε σκόρπιες συμβουλές προς ναυτηλωμένους σε ένα ψυχεδελικό τριπάρισμα καθώς γελούσαμε όλοι μαζί σε μια ταβέρνα σε ένα κοντινό νησί - και μου φαίνονται αυτές οι αναμνήσεις τόσο εξωπραγματικές, κάτι σαν μια εντελώς φαντασιακή εξόρμηση μέσα σε ένα φανταστικό όνειρο που ξυπνάς και δεν μπορείς να καταλάβεις πως είναι δυνατόν καθώς το έβλεπες να πίστευες πως ήταν αληθινό.
εδώ ένα πάρα πολύ ωραίο άρθρο από πρόσφατη έντυπη έκδοση σαββατιάτικης Εφημερίδας Συντακτών για παραλληλίες της ελλάδας και του ισραήλ που δεν τις είχα συνειδητοποιήσει
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/469106_ellinismos-os-anti-romiosyni
ντενόμπιλ
(31/03/2025)
... και γω που νόμιζα πως καρυοφυλλιά είν' ένα δέντρο
και τα πασατέμπος τα τρώνε πολύ οι ισπανοί
και πως το μέλι απ' το πεύκο είναι πιο σκούρο
και πως θα με συγχορούσες που σε έλεγα χαζή ...
γιατί κάθε φορά που γράφω νιώθω ότι κοροϊδεύω επίτηδες τον εαυτό μου - αυτό που λένε "τον σαμποτάρω"; πως όταν οι άλλοι όταν με περνούν για κλέφτη και για λωποδύτη νιώθω ότι με προσβάλλουν, δεν προσβάλλομαι όταν το κάνω ο ίδιος στον εαυτό μου;
(05/04/2025) άλλο εγώ και άλλο αυτοί. θα είμαι πιο αυστηρός με τον εαυτό μου απέναντι στον εαυτό μου, και θα τον προστατεύω απέναντι στους άλλους, ναι; (μπούρδες)
έχω πάθει ένα κρύωμα και υποφέ-υποφέρω πολύ. με την ευκαιρία του καθισιού (πολύ καθισιού όμως, να τρίζουν και τα κόκκαλα και όλα από την τόση ακινησία) έπιασα το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή. μου αρέσει αρκετά, αν και ίσως να είναι στα πλαίσια της προσπάθειας για ένα ταξίδι εμβάθυνσης που κάνω στην ελληνική κουλτούρα της μεταπολίτευσης.
ξέρετε, πάντα προσπαθούσα να ψάξω αυτή την φάση, αλλά πάντοτε το ψάξιμό μου αυτό έμοιαζε με "κλεφτές ματιές" που σου έριχνα, κατά μισό από ευγένεια και μη παρεμβατικότητα και κατά άλλο μισό από ίσως φόβο.
ίσως μια πιο βαθιά εξόρμηση στην ελληνική μουσική την έκανα σαν παραλληλισμό με μια πιο τολμηρή και διαρκής ματιά μέσα σου - πράγμα που δεν (θα) μπορούσα ποτέ να κάνω επειδή η κυριολεκτικά διαρκής βλεμματική επαφή με κομπλάρει είτε με κοιτάνε είτε τους κοιτάζω στα μάτια, και επειδή μερικές φορές νιώθω πως με έχεις αφοπλίσει από οποιοδήποτε ψίγμα θάρρους και αυτοεκτίμησης - αν είχα ποτέ κάτι τέτοιο. με την καλή έννοια το λέω, αν μπορούσε αυτό να έχει καλή έννοια. δεν φταίς εσύ δηλαδή ή τέλος πάντων ούτε το κάνεις επίτηδες ούτε έχεις κάποιο δόλο.
μια φορά είχα γράψει στο ψηφιακό μου μπλοκάκι (ναι, έχω ακόμα μπλοκάκι που μου το θύμισε ο Βαγγέλης, απλώς αυτή την εποχή είναι ψηφιακό για λόγους οικολογικούς (ψέμματα)) ... νόμιζα πως είχα γράψει πιο πολλά, αλλά το μόνο που είχα γράψει ήταν το "κλεφτές ματιές". προφανώς το έγραψα για να μπορέσω να επεκταθώ επάνω σε αυτό αργότερα. αλλά μερικές φορές αυτό δεν χρειάζεται. μια έκφραση στιγμής και μια διαπίστωση παγώνουν το χρόνο σαν το στιγμιαίο άνοιγμα του φακού μιας κάμερας στο δικό μου μυαλό και δεν χρειάζεται να γνωρίζει γι' αυτό κάποιος άλλος (μα έχω τόση ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σου) (;)
κοιτάζοντας αυτό το μπλοκάκι βλέπω πολλά πράγματα που δεν τα έχω μεταφέρει εδώ, και ίσως να ήθελα να το κάνω. έχει τόσα πολλά πράγματα που είναι συνδεδεμένα με άλλες περιόδους της ζωής μου, που σκεφτόμουν άλλα, ζούσα άλλα, παρόμοια μεν, αλλά και διαφορετικά. έχω πει πολλές φορές, και δεν είναι φυσικά μόνο δική μου διαπίστωση - πως οι φωτογραφίες και τα κείμενα είναι η δική μας μηχανή του χρόνου. ναι μου άρεσε πάντα πολύ το time travel. οι άλλοι ταξιδεύουν χωρίς να χρειάζονται φωτογραφίες και κείμενα. και άλλοι πάλι δεν θέλουν να βλέπουν φωτογραφίες και δεν το καταλαβαίνω αυτό. η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι ότι τους θυμίζουν την πάροδο του χρόνου. αλλά χελλόου, θέλουμε να το εμπεδώσουμε αυτό, όχι να το κρύψουμε κάτω από το χαλί.
μην θορυβηθείτε, δεν μιλάω προς εσάς, εαν ακούστηκε "χλευαστικό" αυτό το "χελλόου" - πετάω κάτι τέτοια μερικά και μετανιώνω γι' αυτό - αλλά γι' αυτό αφ' ενός δεν τα διαγράφω, και αφ' ετέρου - ποιά παρεξήγηση να εισπράξω από σένα, άγνωστε και αθώε αναγνώστη που σαν θεός μπορεί να συγχορεί τα πάντα και να είναι συνάμα τόσο αυστηρός μαζί μου (μέσα στο μυαλό μου, εσύ είμαι εγώ, εγώ είμαι εσύ, οι μόνοι πάνω στην γη, ω, εω)
έχουμε απρίλη έξω και έχει κρύο και συννεφιασμένο ουρανό. θυμήθηκα κάτι άσχετα εντελώς πράγματα - αυτό με την σειρά μου μου θύμισε κάτι άλλο άσχετο. θα σας πω μετά όμως. αυτό που θυμήθηκα τώρα είναι πως παλιά αυνανιζόμουν με ότι έβρισκα μπροστά μου - και ήταν χρήσιμο προς την τέλεση της παραπάνω πράξης - η μητέρα μου είχε πολλά περιοδικά μόδας τα οποία δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να βρεις, αν και τα έβρισκες σαφώς πιο εύκολα από παλιότερα - ήταν το burda moden που ερχόταν από την Γερμανία και κάποια στιγμή άρχισαν να το βγάζουν και σε ρώσικη έκδοση. η Γερμανική έκδοση είχε πολλές αποκαλυπτικές διαφημίσεις, κάποιες από τις οποίες ήταν για γυναικεία εσώρουχα. εννοείται πως ήμουν εξστασιασμένος. αυτό που θυμήθηκα τώρα ήταν η ονομασία μιας από τις εταιρείες που διαφημιζόταν. μου είχε αποτυπωθεί ανεξίτηλα στον εγκέφαλο τον κολλημένο. Lejaby. Lejaby. whatever.
αυτό μου θύμισε όταν χρησιμοποιούσα άλλα τεχνάσματα για να θυμάμαι λέξεις γερμανικής γλώσσας για διαγώνισμα. στην τηλεόραση παιζόταν μια εκπομπή για σεξουαλική διαπαιδαγώγιση. την οποία την εκπομπή δεν την είδα ποτέ, καθώς μάλλον προβαλλόταν τις ώρες που κοιμόμουν - πάντως είχα δει μια διαφήμιση. και νομίζω πως είχε μια νύξη για το πως βάζεις το προφυλακτικό, ή κάτι τέτοιο - μπορεί βέβαια τώρα εγώ να είχα φτιάξει μόνος μου εικόνες με το "άρρωστο διεφθαρμένο" μυαλό μου (και καλά), και να μην ήταν ακριβώς αυτη η εικόνα - πάντως σίγουρα είχε αποκαλυπτικές εικόνες. και καώς τις είχε, έπαιζε και το κλασσικό μουσικό κομμάτι γνωστό στα 90'ς, αυτό που μια βαθιά γυναικεία φωνή (ας πούμε που θα ταίριαζει σε κάτι BDSM mistress φάσεις) τραγουδούσε κάπως βαθυστόχαστα ένα "yeeaa-yeeaaahh-aha-aha" μερικές φορές - για να συνεχίσει ένας ράππερ να λέει κάτι του στυλ "tula jack, tula jack bequem" - ε λοιπόν το τελευταίο φυσικά ήταν η λέξη η γερμανική για το "cosy", το "bequem" - και μου έμεινε και αυτή για πάντα των πάντων στην μνήμη. μπορεί να έχω ξεχάσει όλα τα γερμανικά μου παντελώς, αυτή την λέξη όμως δεν θα την ξεχάσω ποτέ.... (δεν είναι το gonna make you sweat των c+c music factory, ούτε το the power των snap! - αλλά κάτι που τους μοιάζει αρκετά..)
...Γ.Τ.Π. όπως στο Γενετικά Τροποποιημένα Προϊόντα, και όχι το άλλο που ξέρετε. τίποτα.. έλεγα.. αν έχει τίποτα σημασία anymore. (άσχετο και όμως σχετικό)
ίσως να έχω ήδη αρχίσει να επαναλαμβάνομαι. ίσως να επαναλαμβανόμουν πάντα. η ζωή ως μια επανάληψη του μαθήματος στο οποίο πάντα μένεις μετεξεταστέος και άλλα τέτοια υπερβολικά ευθυτενή αξιολύπητα βάρα με και ας κλαίω.
σοκυ
23/11/2024
(όνειρο) να βλεπω το σχολείο ή κάποιο μέρος που μοιάζει με αυτό. μαθήματα - σχολικές αίθουσες - διαλείματα - πράγματα κλασσικά. κάπνιζα πάρα πολύ. μερικές φορές κρατώντας από δύο τσιγάρα στο στόμα. συχνά τα τσιγάρα ήταν τρύπια ή όχι καλά στριμμένα, και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατώ τις τρύπες κλειστές με τα δάχτυλα. υπήρχε μια όμορφη κοπέλα, και μου έλεγε για τον θυμό της για τον πρώην σύντροφό της. εκείνος ήρθε μετά από λίγο. οι δυό τους μπροστά σε όλους είτε τσακονόντουσαν ή μετάνιωναν για τις πράξεις τους (δεν καταλαβαίνω τι γράφω ακριβώς, καθώς αντιγράφω αυτό το όνειρο από ένα πρόχειρο). εγώ δεν πρόλαβα να εκφραστώ. μέσα μου ζήλευα την κατάστασή τους. μετά αυτοί οι δύο μαζί μας είπαν πως εκείνη είναι έγκυος. εκείνη του μιλούσε για την ανασφάλειά του, ενώ εκείνος φαινόταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του. στο τελευταίο διάλειμα μια γυναίκα νάνος ερχόταν και έφευγε και παραπονιόταν ότι είχε μαζέψει όλα τα χαρτιά για την υπόθεση της μητέρας της αλλά όλα πήγαν στράφη και έκανε τζάμπα κόπο.
23/03/2025
(πραγματικότητα) είναι κυριακή σήμερα. ξύπνησα όχι ακριβώς αργά αλλά ούτε και νωρίς. θα κοιμόμουν παραπάνω εαν δεν με ξυπνούσε το γατούκι μου. όπως αρμόζει σε γατιά, σε τέτοιες φάσεις είναι εκνευριστικά επίμονο. κάποιος πάλι άναψε κάρβουνα κάτω στον κήπο της πολυκατοικίας και προβλέπετε να ψήσουν κάτι. όταν ανάβουν τα κάρβουνα μπαίνει όλο το ντουμάνι μέσα στο σπίτι και αν δεν προλάβω να κλείσω τα παράθυρα ("... τώρα που δεν υπάρχουνε διόδια...") μετά κάθομαι σε ένα ντουμανιασμένο σπίτι με κλειστά παράθυρα και με πιάνει πονοκέφαλος (γι' αυτό πρέπει να είμαι πάντα οσφρυτερός και σε επιφυλακή - ούτε ο γάτος πιάνει την πρώτη μυρωδιά της καύτρας)
οι λέξεις που χρησιμοποιώ συχνά είναι λανθασμένες. πλέον το κάνω και στα ελληνικά και στα ρώσικα. η cute ατέλεια που έχει συνέχεια και κάποια στιγμή φτάνει σε σημεία στήξης (σε τοίχο) και σε απρόσμενη ανάγκη να βρίσκω αυτόματο διορθωτή κειμένου. θα το ψάχνω και θα το βρίσκω αιώνια και θα είμαι τόσο δυσνόητος (χωρίς όμως να φτάνω ποτέ ούτε κοντά φυσικά σε επίπεδα ποιητικότητας και ποιοτηκότητας εκείνων των συνδυασμών των λέξεων) σαν τους στίχους των μυθικών "διοδίων" του σταύρου σιόλα, πόλι κυριάκου και φωτεινής βελεσιώτου (και λοιπών θα μπορούσα να πω αλλά ήδη το συμπλήρωσα) (θα μπορούσα να αφαιρέσω το κείμενο της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά γιατί να το κάνω; ) (θα μπορούσα να παραλείψω την εξήγη της προηγούμενης παρένθεσης, αλλά, και πάλι, γιατί να το κάνω; ) (2013 ηταν η χρονιά των "διοδίων" - εγώ όμως τότε ούτε καν υποπτευόμουν τ-ί-π-ο-τ-α).
είναι μαγικά τα "διόδια" και μαγικά και "τα ανείπωτα" του ζερβουδάκη. γιατί τα ανακαλύπτω όλα μόλις τώρα; συνειδητοποιώντας την μικρότητά μου σε όλα τα επίπεδα (σεμνέ μου αγόρι, μα ξέρεις πως σε όποιον το πεις θα σου πει πως δεν πρέπει να είσαι καλά - θα ξέρεις όμως μέσα σου πως μέσα σου πάντα θα το αντικρούεις και δεν θα πιστεύεις ποτέ στα λόγια των άλλων). χθες πέρασα από το λουτράκι, πέρασα και από τα διόδια, ευχαριστήθηκα ταξίδι αλέ ρετούρ με το ΚΤΕΛ, ατέλειωτες ματιές στα παράθυρα, σε σπιτάκια μικρά ανάμεσα στα δέντρα και θάμνους, ... δυστυχώς πολλές φορές δάση νεκρά και κατακαμμένη γή που γίνεται και αυτό μια κανονικότητα και ένα δάσος που απλά θα το λέμε Δάσος Νεκρό, σαν την Νεκρή Θάλασσα.
έχω πάρει ένα δρεπανοκατσάβιδο της bosch, εκείνο το αγαπημένο σαν αυτό που είχε ο πατέρας μου. το πήρα γιατί θέλω να φτιάξω δύο τρύπες στην κιθάρα την κλασσική για να κρατιέται με δύο βίδες ο κάτω καβαλάρης. ή τέλος πάντων εκείνο το εξάρτημα στο οποίο στηρίζεται ο κάτω καβαλάρης και από το οποίο περνιούνται και στερειώνονται οι χορδές. το κόλλησα άτεχνα με μια κόλλα που βρήκα κάπου στο σπίτι, και τώρα θα το τρυπήσω κιόλας, οπότε θα είναι όλο ένα θαύμα μαστορικής τέκνης. αλλά τέλος πάντων ότι ξεκινάμε, πρέπει να το τελειώνουμε, και ας είναι σαν το ανάποδο γαμώτο.
ανακάλυψα όμως ότι έχω μόνο κάτι τρυπάνια για τούβλο και σοβά, τα οποία δεν κάνουν τίποτα στο ξύλο που θέλω να τρυπήσω - κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ τι είναι το ξύλο που θέλω να τρυπήσω, και πως δεν φανταζόμουν πως υπήρχαν τέτοια ανθεκτικά και σκληρά ξύλινα υλικά. (αλήθεια, άντε πάλι που να με κολλάει στον τοίχο (με σφυρί ή με τρυπάνι; ) η δαιδαλώδης και τανταλώδης* ερώτηση - είναι η σάννυ μπαλτζή άτομο ή συγκρότημα; ή ή το (they/her? ) * (από το Wikipedia - Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η λέξη Τάνταλος προέρχεται από τη λέξη ταλάντατος, που σημαίνει «πολύ βασανισμένος»)
λοπόν ανακάλυψα πως δεν έχω κατάλληλα τρυπάνια και μου έχουν τελειώσει τα χρήματα ως το τέλος του μήνα (όχι ακριβώς - αλλά σίγουρα εκείνα που είχα για ξόδεμα για τον εξοπλισμό του φαντασιακού μηχανουργείου μου). όμως βρήκα πολύ καλή χρήση στο κουτί του τρυπανιού που είναι ένα πράσινο πλαστικό πράγμα - το βάζω απο κάτω από το λάπτοπ μου και πλέον μπορώ να το δουλεύω από τα γόνατα, πράγμα που κάνω και αυτή την στιγμή. είναι πολύ βολικό τώρα που πιάνεται ο ποπός μου από το συνεχόμενο καθισιό λόγω της δουλειάς μου και της παρακμιακής περιόδου που περνώ (δυστυχώς πιάνεται και σε καναπέ που κάθομαι τώρα.. με άλλα λόγια, δεν υπάρχει σωτηρία, Φωφώ, σήκω και περπάτα και κάνε την ζωή σου μια βόλτα και ένα τσιφτετέλι)\
έχω άλλο ένα μεγάλο σημείωμα στο πρόχειρο, αλλά νομίζω για σήμερα φτάνει και αυτό που έγραψα με γνωστό γαμψό μου τρόπο. το σπίτι ακόμα μυρίζει ντουμάνι, και ούτε καν μου φτάνει η τσίκνα του καμμένου λίπους, και ας πούμε πως δεν είμαστε βήγκαν για όλους τους λάθος λόγους του κόσμου (για τον ίδιο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους και ας τρώμε ζωντανά που πονάνε σαν κι εμάς και γεννιούνται και πεθαίνουν σαν κι εμάς - για τον ίδιο λόγο που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας καννίβαλους που ζούμε σε μια κοινωνία καπιταλιστική και ας την συγκρίνουμε με αγγέλες λύκων που δεν κοιτάμε τα δικά μας τα μούτρα καλύτερα και οι λύκοι μας μάρανε...)
μήπως δεν υπάρχουν λόγοι σωστοί; και όταν πας να δικαιολογήσεις κάτι με έναν αριθμό από λόγους, αυτοί οι λόγοι είναι λάθος εξαρχής; γιατί αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να τους βρεις; να τους πεις.. για να σε καταλάβει κάποιος; αχ άντε πάω να φύγω να προλάβω μην με καταπιεί η χοάνη της ματαιότητας.
ιατροκί
την προηγούμενη μέρα είχα δει όλα τα σόγια (beans), ξεκινώντας από τον πατέρα μου που δεν ήταν καλά, αλλά δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο τον είχα δει εκτός ονείρου και λίγο πριν μας αφήσει. με αφηνε να του βοηθάω να σηκώνεται και ένιωθα ότι actually μπορούσα κάπως να τον σηκώνω (στην πραγματικότητα δεν μπορούσα καθόλου να τον σηκώνω όταν τον είδα άρρωστο). μετά είδα την γιαγιά μου από την πλευρά της μαμάς που δεν θυμάμαι τι κάναμε. και την μητέρα μου είδα, νομίζω. σε αυτή την γιαγιά έμενα πολύ συχνά όταν ήμουν παιδί. μερικές φορές νιώθω ότι με μεγάλωνε εξίσου ως προς τον χρόνο με την μητέρα μου. ήταν η γιαγιά που θυμόμουν την μυρωδιά στα σεντόνια που κοιμόνουν ανάμεσα σε εκείνη και τον παππού. ήταν η γιαγιά που μου είχε τραβήξει ένα μακρύ σκουλίκι από το ποπό όταν μια εποχή είχα γίνει σπίτι και για τέτοια. σας τα λέω αυτά για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ήταν απλώς η ιδέα μου.
την επόμενη μέρα είδα ότι είχα φαλακρίσει ασύμμετρα, σε ένα μεγάλο σημείου του κεφαλιού. εντωμεταξύ το ανακάλυπτα κοιτώντας στον καθρέφτη και δεν θυμάμαι να έβλεπα πως είχα μακριά μαλλιά. είχα ένα πράγμα ... θαμνώδες;.. βασικά δεν θυμάμαι καν τι μαλλί είχα. μου είχε κάνει εντύπωση όμως το ασύμμετρο της υπόθεσης. και τραβούσα και μαλλιά να δω αν φεύγουν και δεν φεύγανε τα υπόλοιπα - απλώς εκείνα τα άλλα κάπου εξαφανίστηκαν. και τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα το καλύψω και σκεφτόμουν ότι τώρα θα τα ξυρίσω τελείως.
το πρωί σήμερα είχα βάλει νωρίς το ξυπνητήρι καθώς είχα να κάνω μια δουλειά (μια αποστολή - τελικά όντως μου φαίνεται πως με καθησυχάζει πιο πολύ αυτός ο όρος - παρά άλλοι όπως "μια δουλειά" - γιατί μια δουλειά ακούγεται σαν κάτι απλό - ενώ η αποστολή είναι πιο ακριβής όρος καθώς μπορεί να εμπεριέχει και μια δυσκολία την οποία ας την καταλαβαίνω μόνο εγώ - εξ' άλλου είναι όρος περιγραφικός μόνο για μένα εν προκειμένω).
τέλος πάντων το πρωί ήταν τόσο γλυκός ο ύπνος που κάθε φορά που άφηνα το ξυπνητήρι να χτυπήσει 5 λεπτά αργότερα (το έκανα καμιά πενταριά (πιο λογοτεχνικό θα ήταν να το έλεγα μισή ντουζίνα) φορές - στα ρώσικα είναι ίδια λέξι εντωμεταξύ)) - κάθε φορά που αποκοιμόμουν για να ξυπνήσω 5 λεπτά αργότερα, σαν να έβλεπα και άλλο όνειρο.
σκέφτομαι γιατί στα λαϊκά που ψάχνω τώρα μου αρέσουν πιο πολύ οι γυναίκες τραγουδίστριες και όχι τόσο πολύ οι άντρες. εξηγείται εύκολα μεν, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι μόνο το φροϊδικό (ή φροϊδικά) θέμα που έχει να κάνει με το φύλο που αποδέχομαι για μένα και την σεξουαλική μου προτίμηση στο αντίθετο φύλο.
τελικά το μάτι που μου είχε κοκκινίσει και με ταλαιπωρούσε εδώ και μέρες είχε προκληθεί από μια βλεφαρίδα που είχε σφηνωθεί για τα καλά κάπου εκεί μέσα στο μάτι. αναγκάστηκα να πάω σε οφθαλμίατρο και μου την βρήκε και μου την έβγαλε. την τελευταία φορά που είχα πάθει κάτι τέτοιο ήταν στο Τόμσκ όπου παίζει να είχα πάει για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια και μου είχε μπει ένα σκουπιδάκι από το τάμα που έκανα εκειπέρα (ίσον = ατελείωτη βόλτα σαν την άδικη κατάρα) και μετά έτριβα το μάτι και μετά είχε γίνει να και δάκριζα συνέχεια και με πήγαν σε δύο οφθαλμίατρους γιατί είχαν την ευθύνη μου και την αγάπη μου.. ή εγώ την δική τους.. έπαθα κάτι παρόμοιο τώρα, αλλά από τότε είχα μάθει να μην ακουμπάω ξανά το μάτι μου, και έτσι δεν βρήκα την βλεφαρίδα. τέλος πάντων βλακείες. και η ζωή έχει γυρίσματα (και όμορφους καμεραμέν και μπούμεν (να πούμεν)) (εν πάσει περιπτώσει τι να μας κάνει εμάς και καλά το λέω έτσι καϊμενιάστικα (σιγά μην νοιάστηκε..))
άκουσα σήμερα το "βαλς της μοναξιάς" σε εκτέλεση από τζένη βάνου. και τον δίσκο "αναδρομή στην δεκαετία 70" που είχε κάτι ωραία πράγματα όπως the sounds - παράξενο ταξείδι και ηρακλή + dna που μου θύμισε πρόδρομους του έντεχνου παράλληλα με εκείνα που άρχισαν να βγάζουν ο μαρκόπουλος κλπ. (πετάω έτσι ένα όνομα γιατί κάπου το είχα ακούσει σχετικά...)
και είδα και αυτό από το χάζεμα, και μου έκανε εντύπωση - μόνο σε μένα αυτός ο ομαδικός χορός που κάνει μοιάζει με χορό των ζόμπις; ίσως να είναι αυτό το λευκό βάψιμο στο κόνσεπτ του τραγουδιού που είναι όλοι άρρωστοι εκειπέρα και αναζητούν ένα ιατρικό και έτσι... αχ τι εποχές και αυτές....
καρυγκράντ στα ψέμματα
έκανα ένα φοβερό αναγραμματισμό για το οποίο πρέπει να συγχαρώ πραγματικά τον εαυτό μου. ο αναγραμματισμός είναι pagackes αντί για packages. (μπορεί να μην σας φαίνεται πολύ αστείος, εμένα όμως παραμένει να με διασκεδάζει πολύ)
όταν ήμουν μικρό παιδί, έγραφα στα πρωτοσέλιδα των αυτοσχεδίων ημερολογίων μου πράγματα όπως : "καινούργιο κεφάλαιο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας", ανάμεσα σε άρθρα για τους Pink Floyd και Ace Of Base, κομμένα από τα νεανικά περιοδικά της εποχής (ένα τέτοιο άρθρο έχει μείνει για τους P.F. το οποίο στο πίσω μέρος της σελίδας είχε μια αφίσα A.O.B.)
τώρα θα γράφω "καινούργιο κεφάλαιο στην παρακμή της προσωπικότας" - αφήστε που έμαθα πρόσφατα και για το λούμπεν προλεταριάτο και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν είμαι ή δεν είμαι ένα τέτοιο (ένα απ' αυτά) γιατί πολύ ποπ ακούω. και επίσης είμαι ένας μικροαστός που έχει χάσει την συνείδηση της ταξικής του ταυτότητας (;) (του προλετάριου) (μιμώντας την αστική τάξη; ) άσε ένα μεγάλο μπέρδεμα. σαν την μαρίνα κουντουράκου νιώθω και πάλι.
δεν είναι κακό το λούμπεν. δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι κακό όταν είναι μέρος της ύπαρξής σου. γεννήθηκες με αυτό, πως το λένε...
τι έχω σημειώσει στο σημειωματάριό μου τις τελευταίες μέρες;
πως ακριβώς λειτουργεί και γιατί χρειάζεται το conditioner μαλλιών; (εξακολουθώ να μην γνωρίζω)
μπορείς να πάθεις σοβαρή ζημιά από κρότου λάμψης (εκτός από το να χάσεις την ακοή σου); (αυτό ίσως να το γνώρισαν αρκετοί την Παρασκευή στην διαδήλωση για τα Τέμπη όπου έγινε πάλι μπάχαλο - συνοδευτικό της (αφορμής που δεν χρειάζονται) οι μπάτσοι να ρήξουν τα παιχνίδια τους
το Σάββατο που βγήκα βόλτα, συνειδητοποίησα ότι δεν την ευχαριστιέμαι και τόσο πολύ. παλιότερα έβγαζα λίγο το άχτι μου περιπλανώμενος σε σοκάκια αυτής της πόλης. τώρα σαν να έχουν χάσει το ενδιαφέρουν τους για μένα. δεν τα ενδιαφέρω πια, πως το λένε.. τι είχα και τι έχασα; ένας αχταρμάς και μια ψυχεδέλεια, κυρίες και κύριοι. κάπως έτσι "θυμήθηκα την βόλτα σαν την άδικη κατάρα που έκανα όταν ζούσα με γωνείς και μετά με την μητέρα μου, και πιο πρόσφατα, όταν ερχόταν κάποια στιγμή επίσκεψη η μητέρα μου σπίτι και (τεχνικά εξακολουθώ να ζω με την μητέρα μου, απλώς δεν ζει σε αυτό το σπίτι εκτός από κάποιες σπάνιες επισκέψεις για κάποιες μέρες) - πήγαινα λοιπόν κάτι τέτοιες μέρες βόλτες και δεν ήθελα καθόλου να γυρίσω. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω επειδή ξέρω πως με περιμένει ένα άδειο σπίτι. άλλες φορές δεν θέλω να γυρίσω σπίτι επειδή ξέρω ότι σε αυτό το σπίτι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι. ε ξέρετε τι συνειδητοποίησα. πως το τελευταίο πράγμα μου είναι πιο οικείο. είναι σχεδόν το safety zone μου, και αυτό που έμαθα να είναι η κανονικότητα για μένα. έγραψα "πως είναι μια κατάσταση περίεργη και όμως όλη δική μου. τώρα που έχω ένα άδειο σπίτι στο οποίο μπορώ να γυρίσω ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ευχόμουν να μην το είχα και να εξαναγκαζόμουν να τριγυρνάω στους δρόμους γιατί 'αγαπώ την ξενητιά και το να φιλοξενούμαι....'"
κάπως σχετικά επίσης σημείωσα, με άλλη αφορμή, ότι ίσως να είμαι "πιο λειτουργικός", ή "λειτουργώ" μέσω των εξαναγκασμών, γιατί μου προσφέρουν μια ασφάλεια του τετελεσμένου πεπρωμένου μέσα από αυτή την ανασφάλειά του. καλά το είχε καταλάβει μια ψυχή πως ήθελα να μου δίνουν δουλειές και αποστολές, και ας το αρνιόμουν. και ας το αρνούμαι και τώρα. καλά εννοείται πως θα ήθελα να είχα δουλειές να κάνω, αρκεί να ήμουν κοντά της. ίσως να ψιλογκρίνιαζα ή να αισθανόμουν έμπρακτη ανασφάλεια - αλλά ίσως βαθύτερα μέσα μου να υπήρχε μια καλύτερη τάξη και ηρεμία.
λίγο πιο μετά το Σάββατο καθώς γυρνούσα, κάθησα για να τελειώσω την μπύρα μου στο Σύνταγμα, με την επίγνωση της βαριάς προηγούμενης μέρας όπου στο Σύνταγμα και πέριξ δεν έπεφτε καρφίτσα για την μεγαλειώδης διαδήλωση για τα Τέμπη. κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα την φυλλωσιά των δέντρων που με περιστοίχιζαν. θυμήθκα πως κοιτούσα τα δέντρα, αλλά και γενικά τα γύρω μου πράγματα, όταν ήμουν μικρός. ίσως να υπήρχε μια μαγικότητα σε αυτό καθώς όλα μου φαινόντουσαν πιο μεγάλα. και τα δέντρα ήταν πιο μεγαλειώδη και παράξενα, αξιοπρόσεκτα, με τα χιλιάδες φύλλα να σχηματίζουν περίεργους επαναλαμβανόμενους σχηματισμούς (η άτεχνη ελληνική μετάφραση της λέξης pattern). μου ήρθε λίγο η αίσθηση εκείνη από παλιά, το μεγαλείο που αισθανόμουν έτσι κοιτώντας τα δέντρα όταν ήμουν μικρός. τα δέντρα του χειμώνα, χωρίς φύλλα και το χιόνι πάνω τους, ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. οι λεύκες που υπήρχαν πολλές στην πόλη μου. επίσης όταν ήμουν μικρός είχα περισσότερο θάρρος να σκεφθώ πιο αδέσμευτα, πιο απλά ίσως - ίσως όλοι κάπως έτσι είμαστε μικροί και σκαλώνουμε μεγαλώνοντας, μερικοί. αισθανόμουν περισσότερη ασφάλεια (άγνοια κινδύνου) και μπορούσα να σκεφθώ πιο αφελώς και πιο "μεθυσμένα" χωρίς να χρειάζεται να πιω κανένα αλκοόλ. λέω τώρα, αμπελοφιλοσοφώντας.
ένα επίσης χαρακτηριστικό πράγμα στους δυό ξένους είναι το πόσο ανυπόμονα χτυπούν τα κουδούνια στις πόρτες. γενικά μεγάλο μέρος αυτής της σειράς είναι το κουδούνι της πόρτας. επίσης κάτι ωραίο που είπε η Ντένη κάποια στιγμή στο επεισόδιο που έβλεπα τώρα είναι κάτι του στυλ - "δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα (ή πολυτέλεια; ) από το να έχεις πολλές δουλειές, και να διαλέγεις να μην τις κάνεις"
... (αλήθεια, τουρκεμένη είναι ας πούμε κατακτημένη από τούρκους; ) (το παρακάτω ήταν και το τραγούδι της ημέρας στην εφ.σύν. κάποτε τον νοέμβριο του '23)
λεω
21/02 μετακομίζαμε πράγματα, τα πήγαινα από τον εισόγειο σε άλλον όροφο. ήταν ένα γνωστό μεγαλόχωρο βιομηχανικό ασανσέρ, στο οποίο στοίβαζα πολλά πράγματα, που ήταν κυρίως παλιατζούρες, μετά τα ξέβγαζα από το ασανσέρ στον πάνω όροφο, και φώναζα σε κάποιους πιο κάτω που περίμεναν το ασανσέρ, να περιμένουν λίγο ακόμα, και κάποιοι άλλοι περαστικοί μου λέγανε, τι να την κάνετε τόση παλιατζούρα, και τους απαντούσα να μην τους απασχολεί, θα δούμε τι θα κάνουμε. είχε σπασμένες γλάστρες, καλόγερους με ξεθωριασμένη μπογιά, τέτοια πράγματα.
τώρα έχει πάει 24 του μηνός και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει (όχι, δεν (συνεχίζω να) μετακομίζω ακόμα στα όνειρα, δεν ξαναείδα εκείνο (το ίδιο σκηνικό) προς το παρόν). τα νύχια μου πάλι μεγάλωσαν. ίσως και τα μαλλιά και οι τρίχες γενικότερα, στο πρόσωπο. έχω αγοράσει ένα eyeliner και ένα κραγιόν αλλά δεν ξέρω τι να τα κάνω, φοβάμαι να τα αγγίξω ως κομμάτι μιας άλλης προσωπικότητας την οποία δεν γνωρίζω και δεν έχουμε κοινές διαδρομές.
κάθε φορά που διαβάζω τις λιγοστές ειδησεις για το κόμμα της Νέας Αριστεράς (που τις βρίσκω αυτές τις ειδήσεις είναι μια καλή ερώτηση - διαβάζω την "Εποχή", βλέπετε) μπερδεύομαι οικτρά, καθώς όταν ειδικά την αναφέρουν σαν Ν.Α. την μπερδεύω εντελώς με την Ν.Δ. (καθόλου τυχαίο) - καλά, δεν το σκέφθηκαν και εκείνοι; μπορεί ακριβώς επειδή να το σκέφθηκαν.. κακό παράδειγμα και κακό προηγούμενο, όνομα που έχει να κάνει με οτιδήποτε "νέο" - γιατί, νομίζω, όταν το δηλώνεις κιόλας, είναι σαν να λες στον εαυτό σου εκατό φορές "είμαι νέος" "είμαι νέος" για να αισθανθείς νέος, στην πράξη όμως οι άλλοι θα κρίνουν πόσο νέος είσαι και φαίνεσαι. ναι; (άρα γιατί να το "πιέζεις"; )
σήμερα το soundrack ήταν, για κάποιο άσχετο λόγο, λίγο Immortal (πολύ χαοτικό και evil για μένα, αν και καποια κομμάτια έχουν μια ιδιαίτερα ελκιστική λακονική ψυχράδα), ο πιο πρόσφατος δίσκος Darkthrone (μου θύμισε Celtic Frost - χωρίς να είμαι ειδήμων - δεν μου τσίγκλισε κάτι όμως στην καρδιά), μετά το a blaze in... (μετά δυσκολίας και για λόγους εκπαίδευσης υπέβαλα τον εαυτό σε αυτό το άκουσμα - χωρίς ούτε αυτό να μου πει κάτι το ιδιαίτερο - εκτός από ένα κομμάτι ίσως), μετά Hypocrisy (επειδή διάβασα ότι ο τραγουδούσε σε αυτούς ο τύπος από τους Dark Funeral), λίγο Sinister (μου άρεσε πάντα το όνομα και η σχετική ομπσκιουριτάδα τους - αν και σαν μουσική πέφτουν σε πιο αρχέγονα και τεχνικά μονοπάτια για μένα) και τώρα Sadist - όλων αυτών έβαλα έτσι να ακούσω τις πρώτες τους δουλειές, τα πρώτα LP. οι τελευταίοι σαφώς μ'αρέσουν πιο πολύ από όλους γιατί έχουν πιο πολλά μελωδικά στοιχεία αναλογικά. ετσι είμαι σακερ για όμορφα μελίσματα - αυτοί διαθέτουν και γκοθέ πλήκτρα. και συνήθως έχουν και ένα μονουμένταλ μεστό ινστρουμένταλ σε κάθε δίσκο. επίσης κερδίζουν κάποιο βραβείο για ωραίο λογότυπο και άσχημο όνομα (γενικά τους ξέρω από το "crust" που είναι λίγο πιο updated μουσικά - θα μπορούσα να το πω κάτι σαν technodeath - ταιριάζει αυτό και με το στιχουργικό περιεχόμενο - εδώ ακούγονται πιο παραδοσιακοί - πάντως τα πλήκτρα και οι στίχοι συνεχίζουν να ασχολούνται με δυστοπίες του σήμερα και άλλα τέτοια. και με πολύ μελωδία και αχαλίνωτο ρομαντισμό (πλάκα κάνω με το αχαλίνωτο (ε μην κοιτάξω και αυτό σε λεξικό που κάθε τρεις και λίγο... χμμμ. ίσως να ήταν καλή ιδέα να έχω πάντα δίπλα μου ένα βιβλίο - λεξικό - πιο εύκολο μου είναι να ψάχνω την ορθογραφία εκεί - και έχω και επαφή με βιβλίο))
Μου θύμισαν σε αυτό το δίσκο τους αγαπητούς Mental Home (επηρεασμένους από τους πρώτους δίσκους των Tiamat), φυσικά τους Eucharist (αν και πιο σουιδικό melodeath αυτοί) - γενικά συγκροτήματα εποχής '93 - '96 με μπόλικα πλήκτρα και πειραματισμούς, χωρίς να έχουν ακόμα ξεφύγει.. (οι Moonspell και Tiamat / Cemetary τότε νομίζω ήδη είχαν μπει σε πιο ξεκάθαρα γκοθέ νερά. Τέλος πάντων για μουσικός κριτικός δεν κάνω. (πάλι καλά που δεν έγραψα/έγινα Κρητικός (γιατί Κρητικός δεν γίνεσαι, γεννιέσαι... - φανταστείτε να υπήρχε το αντίθετο αυτουνού - Κρητικός δεν γεννιέσαι, γράφεσαι (κατά λάθος))
σκεφτόμουν για ποιό λόγο αισθάνομαι απόκληρος και στην μουσική - όποια μουσική και να ακούσω, και έστω αν είναι μουσική που να μ'αρέσει, πάντα θα αισθάνομαι ότι είμαι ένα είδος μπασταρδάκι που δεν ανήκει στο συγκεκριμένο subculture - ίσως το μόνο είδος που μπορεί να με καλοδεχτεί (στο μυαλό μου) είναι η shameless pop (я - ничья, я - чужая)
28 η μαύρη επέτειος των τεμπών, πάμε για απεργία και διαδήλωση. εγώ μόνος μου και όλος μαζί χωριστά.
καμπουράλι
ακούγοντας την συλλογή της Universal "100 pop επιτυχίες", ξεχώρισα αρκετά κομμάτια - κυρίως παρατήρησα για μένα το πόσο πολύ δυτικότροπη προσπαθούσε να είναι η ελληνική ποπ μουσική του τότε - ίσως και τώρα - καμία νύξη για τα λαϊκά, καμία νύξη για καζαντζίδη, δυονυσίου, πουλόπουλο, μοσχολιού, μαρινέλλα, κλπ κλπ. που δρούσαν μεγαλοπρεπώς και αυτοί τις δεκαετίες '60, '70, '80.
υπάρχει βέβαια το ζήτημα του πως ορίζουμε την έννοια "pop". τέλος πάντων, κάπου το 1980 η τερέζα δελή είπε αυτή την όμορφη διασκευή ενός τραγουδιού που το είπε η dalida το 1979. παραθέτω παρακάτω και τα δύο version...δυστυχώς η ελληνική έχει χάλια ποιότητα. τέλος πάντων.
(15-16-17/02/2025) αχ βαχ μετά τους πυξ λάξ πήγα στον πλιάτσικα. ήταν αναμενόμενο. θα έφταιγε η ημέρα των ερωτευμένων. ξεπεσμός, αλλά δεν θα ντραπώ. θα είναι θαν ... ουφ.. σαν. (που τέτοιο πράγμα) σαν να μπαίνω στην κολυμβύθρα του σιλωάμ (sic sic sic) για να εξαγνιστώ και έτσι και να βαπτιστώ, ποτέ δεν ξέρεις.
εννοείται πως το παρακάτω είναι από κάποια πράγματα που τα θυμόμουν χίλια τα εκατό αλλά τα είχα χάσει από το παρόν μου εδώ και δεκαετίες (ασχέτος από το γεγονός ότι το παρόν μου είναι γενικά χαμένο). μπορεί να το άκουγα καμία φορά σε κανένα ραδιόφωνο, αλλά πριν ενδιαφερθώ να το ψάξω, τελείωνε, ή είχα άλλα πράγματα να κάνω.
ωραίο κομμάτι. στην συλλογή βέβαια που έχω και το άκουσα το αναφέρει σαν πλιάτσικας μόνος του - αμ δεν είναι τελικά, όπως φαίνεται.... είναι δηλαδή πλιάτσικας αλλά όχι ακριβώς αυτός ή μάλλον (δεν βλέπω καλά - βλέπω την εικόνα του να διπλαίνει) τα αδέρφια πλιάτσικοι, οι Όναρ που δημιουργήθηκαν από τον αδερφό του Φίλιππα, τον Λευτέρη. λίγο άνισος δίσκος κατά την γνώμη μου, αλλά αυτό το κομμάτι με έχει μαγέψει. θα μπει ανάμεσα στο "on the page" και κάτι του φάμελλου, ίσως την "μαγική εικόνα"...
που βρίσκω τόσο ενθουσιασμό για ανουσιότητες;
στο όνειρο χειμερινής νυκτός είδα πως πήγα σε ένα μέταλ φεστιβάλ. ήταν σε ένα νεκροταφείο. συνάντησα εκεί πολλούς μέταλ φίλους μου όπως τον Τάσο, και τον Νίκο, σε ξεχωριστές δώσεις. είχε περίτρανους τάφους και δρομάκια όπου χανόσουν. ήταν όμως ημέρα ακόμα. κάποια συγκροτήματα είχαν ακυρώσει την εμφάνισή τους και ήταν λίγο απογοήτευση αλλά είπαμε δεν πειράζει.
σακλιτόν
αλέξης βάκης - εκπομπή "εδώδιμα και αποικιακά" "στο κόκκινο" - αρχείο του soundcloud - έχει μόνο εκπομπές 2024-2025 - κάνει σαββατοκύριακα, νομίζω 4 με 6 το απόγευμα, δεν θυμάμαι καλά. έχει πάντα ενδιαφέροντες καλεσμένους και μιλάει για την ελληνική μουσική του κάποτε και του τώρα που έχει σχέση με κάποτε.
δεν ήξερα αλλά τελικά υπάρχει ιστορία πίσω από την έκφραση "εδώδιμα και αποικιακά". παρακάτω screenshot από wiktionary
άλλο. το άκουσα τυχαία ανάμεσα σε εκπομπές στο κόκκινο (kontact - που δεν ξέρω καν τι ώρες εκπέμπει.. από τα παραπάνω αρχεία το άκουσα). ένα κομμάτι για τις γυναικοκτονίες και βία εναντίων των γυναικών
και το παρακάτω μια εποχή το άκουσα πολυ από μια αγαπημένη ψυχή (είναι αστείο να το αναφέρω έτσι, αλλά το αναφέρω έτσι λόγω ανωνυμίας μιας και μιλάω δημόσια) - το θυμήθηκα επειδή είναι κάπως πιο "ροκ" και ξενίζει σε σχέση με το λαϊκό ρεπερτόριο και κάπως μου θύμισε το άλλο βιντεάκι και στυλ της μαριλίζας από τον ίμερο.
Σε μια άλλη εκπομπή που χάζευα τυχαία στο παραπάνω αρχείο του "Στο Κόκκινο" (αδέρφια, το χάνουμε; ) του Γιάννη Ανδρουλιδάκη, μιλούσε για και καλά ανακοίνωση του Πιερ. και Μητσοτάκη και λοιπούς για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και παραρτημάτων και λοιπά - για την Σορβόννη - και διευκρίνιζε πως αυτό που το λένε Σορβόννη πολή μικρή σχέση έχει με το καταξιωμένο πανεπιστήμιο της Γαλλίας που ξέρουμε με αυτό το όνομα. Βασικά είναι άλλο, πολύ μικρότερο, πανεπιστήμιο (link εδώ για το οποίο λέω στην επόμενη πρόταση).
Και από την εκπομπή έμαθα ότι υπάρχει η ελληνική έκδοση του δημοσιογραφικού - αριστερού site πολιτικών αναλύσεων Jacobin - που το ήξερα από κάποια γενικά στοχαστικά άρθρα για την κατάσταση των πραγμάτων, στην Βόρεια Αμερική, και το διάβαζα στα αγγλικά.
Τώρα το τι σχέση ο Οικονομόπουλος με το Jacobin είναι ένα μάλλον καθόλου πολύπλοκο ζήτημα, και απάντηση είναι (εικάζω) - καμία...
Και τέλος, μια συμπλήρωση, έτσι, μαζί εμπρός για την πληρότητα και την ολοκλήρωση:
"Σφάλμα είμαι που υπάρχω, σφάλμα που γεννήθηκα, ...
... Μα εγώ έκανα πολλά σφάλματα μεσ' στην ζωή μου,
Και αν ψάξεις την ψυχή μου, θα τα βρεις με την σειρά ..."
δεν ήξερα αλλά τελικά υπάρχει ιστορία πίσω από την έκφραση "εδώδιμα και αποικιακά". παρακάτω screenshot από wiktionary
άλλο. το άκουσα τυχαία ανάμεσα σε εκπομπές στο κόκκινο (kontact - που δεν ξέρω καν τι ώρες εκπέμπει.. από τα παραπάνω αρχεία το άκουσα). ένα κομμάτι για τις γυναικοκτονίες και βία εναντίων των γυναικών
και το παρακάτω μια εποχή το άκουσα πολυ από μια αγαπημένη ψυχή (είναι αστείο να το αναφέρω έτσι, αλλά το αναφέρω έτσι λόγω ανωνυμίας μιας και μιλάω δημόσια) - το θυμήθηκα επειδή είναι κάπως πιο "ροκ" και ξενίζει σε σχέση με το λαϊκό ρεπερτόριο και κάπως μου θύμισε το άλλο βιντεάκι και στυλ της μαριλίζας από τον ίμερο.
Σε μια άλλη εκπομπή που χάζευα τυχαία στο παραπάνω αρχείο του "Στο Κόκκινο" (αδέρφια, το χάνουμε; ) του Γιάννη Ανδρουλιδάκη, μιλούσε για και καλά ανακοίνωση του Πιερ. και Μητσοτάκη και λοιπούς για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και παραρτημάτων και λοιπά - για την Σορβόννη - και διευκρίνιζε πως αυτό που το λένε Σορβόννη πολή μικρή σχέση έχει με το καταξιωμένο πανεπιστήμιο της Γαλλίας που ξέρουμε με αυτό το όνομα. Βασικά είναι άλλο, πολύ μικρότερο, πανεπιστήμιο (link εδώ για το οποίο λέω στην επόμενη πρόταση).
Και από την εκπομπή έμαθα ότι υπάρχει η ελληνική έκδοση του δημοσιογραφικού - αριστερού site πολιτικών αναλύσεων Jacobin - που το ήξερα από κάποια γενικά στοχαστικά άρθρα για την κατάσταση των πραγμάτων, στην Βόρεια Αμερική, και το διάβαζα στα αγγλικά.
Τώρα το τι σχέση ο Οικονομόπουλος με το Jacobin είναι ένα μάλλον καθόλου πολύπλοκο ζήτημα, και απάντηση είναι (εικάζω) - καμία...
Και τέλος, μια συμπλήρωση, έτσι, μαζί εμπρός για την πληρότητα και την ολοκλήρωση:
"Σφάλμα είμαι που υπάρχω, σφάλμα που γεννήθηκα, ...
... Μα εγώ έκανα πολλά σφάλματα μεσ' στην ζωή μου,
Και αν ψάξεις την ψυχή μου, θα τα βρεις με την σειρά ..."
καλαμπάκα
με αφορμή την επικεφαλίδα αυτού του ποστ, μπήκα ξανά στον αχανή κόσμο των google maps - και σκέφθηκα πως πλέον ίσως να έχουν εκλείψει από την εκδοτική πρακτική οι χάρτινοι χάρτες ("χάρτινοι χάρτες" - θα μπορούσε να είναι ταυτολογία μα δεν είναι... ίσως το αντίθετο της ταυτολογίας πως επανάληψης το ίδιου νοήματος με διαφορετικές λέξεις ούκ ίσον έκφραση διαφορετικών νοημάτων με λέξεις που έχουν ίδια ρίζα ή εν πάσει περιπτώσει (σ.σ. γιάννης: εν πάσει περιπτώσει φάε μια π. τόση) μοιάζουν ηχητικά)
(αν στην πράξη ήθελα να πω κάτι, θα χρειαζόταν μεταγλωττιστής για να καταλάβει κανείς τι λέω - μα δεν χρειάζεται αφού δεν θέλω να πω τίποτα που να έχει ουσία)
αφού έμεινα περιεργαζόμενος την αθήνα αφ' υψιλού (το συνετό, όμορφο ρημοτομικά συγκρότημα κτηρίων του παλαιού ΤΕΙ Αθήνας και νυν Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, σε σύγκριση με το κάπως άναρχο συγκρότημα κτηρίων του πρώην ΤΕΙ Πειραιά και νυν επίσης προαναφερθέντος ΠΔΑ, στο οποίο, παρεμπιπτόντως, έχω περάσει και εγώ ίσως από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στην νιότη της ηλικιακής σκάλας όταν έβλεπες ακόμα τις κορυφές των δέντρων και μύριζες το άρωμα των λουλουδιών τους),
μετά από το παραπάνω ταξίδι, λοιπόν, πήρα τα βουνά και προσγειώθηκα ακριβώς στην Καλαμπάκα που δεν είχα ιδέα πως βρίσκονται στα Μετέωρα, και ότι τα Μετέωρα τελικά δεν είναι στο Πήλιο αλλά στην Καλαμπάκα (όπως το βουνό στον Αβραάμ). Έτσι όπως παραπάνω είναι και η ζωή μου όλη, όντας πεπεισμένος για ένα πράγμα, και διαπιστώνοντας στην συνέχεια μετά από χρόνια και ζαμάνια, ότι στην πράξη ίσχυαν τα εντελώς αντίθετα, και δεν φταίει κανείς γι' αυτό, παρά μόνο ... η διαστρευλωμένη αντίληψή μου για τα πράγματα;
δεν ξέρω...
τι σημείωσα τελευταία στο ηλεκτρονικό μου μπλοκάκι, λοιπόν;
"κλανιά σε γεματο αβγονινσαννκοινγνικη παρατήρηση" - αυτό ήταν όταν σε ένα γεμάτο βαγόνι της μπλέ γραμμής του αθηναϊκού μετρό, αν θυμάμαι καλά (και να το πω "ενθυμούμαι" σαν μιαν άλλη Μαρίνα Κουντουράκου; ), στο ύψος των λαϊκών συνοικιών της Πανόρμου και των Αμπελοκήπων (μα που πήγαιναν όλοι αυτοί, ήταν μια καθημερινή το πρωί λίγο μετά τις εννέα που πήγαινα αργοπορημένος λίγο στην δουλειά - σαν κι εμένα αργοπορεί πολύς κόσμος, μου φαίνεται) - εκεί που δεν χωρούσε άλλος κόσμος, και ενώ εγώ καθόμουν στην άλλη πλευρά του βαγονιού από εκείνη όπου άνοιγαν οι πόρτες, κάποιος κοντά μου άφησε μια υψιλή... νότα, για να το πω γαμψά. και είναι η στιγμή που στο μυαλό μου έκανα την ανάλυση του ότι κάποιος μπορεί να σκέφτεται ότι μέσα σε πάρα πολύ μεγάλο συνωστισμένο πλήθος, μια κλανιά παύει να έχει σχέση με τον δημιουργό της και γίνεται κτήμα της ανθρωπότητας στο πρόσωπο του πλήθους που βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί. εγώ εκείνη την ώρα έκανα πως κοιτάζω αδιάφορα στο βάθος του μυαλού μου, σκεπτόμενος εαν κάποιος από τους γύρω μου νομίζει αν την άφησα εγώ την φανταχτερή, την λυπημένη (αλήθεια, αν οι κλανιές είχαν συναισθηματικά χαρακτηριστικά, πως θα κατατασσόντουσαν; αχ, ξεχνάω, είχε γράψει μια αντίστοιχη μελέτη ο Σαλβαδώρ ΝΤΑΛΙ - και πλέον τίποτα δεν είναι ούτε σουρρεαλιστικό, ούτε παράλογο, - μια κοινοτυπία μέσα στην καθημερινότητα, όπως λέμε "στην άκρη του πουθενά", αλλά το αντίθετο απ' αυτό (και σκέφτομαι - πόσες φορές το "κέντρο-κέντρο, πιο κέντρο δεν γίνεται" είναι ώρες-ώρες πιο μελαγχολικό (και σαν μαχαίρι να τρυπά την καρδιά με μοναξιά) από την "άκρη του πουθενά" ;
μετά τι άλλο είχα σημειώσει.... πως ένα πρωί προσπαθώντας να ξυπνήσω, σκέφθηκα πως στα απομνημονεύματά μου θα περιέγραφα πως εκείνο το πρωί ξεκίνησε ως μια άνιση μάχι με το ξυπνητήρι, σαν άλλος μικρός αδερφός της μεγάλης έκφρασης της άνισης μάχης με το χρόνο, ή κάποιες αρρώστιες που κυκλοφορούν
(ποιός θα περίμενε να περιεργάζομαι στην ωριμη ηλικία των 44 (να που έφερα τεσσάρια) τους δίσκους των Πυξ Λαξ - και άλλες λαϊκές, ακόμα πιο λαϊκές, επιτυχίες; )
για κάποιο λόγο δεν μου αρέσει όλο αυτό που έγραψα παραπάνω. αλλά ας είναι. τζάμπα είναι.
η τσανακλίδου είχε πει το μια αγάπη μικρή
η γαλάνη είχε κάνει το "μετα" με τον κωνσταντίνο βήτα (αλλά μάλλον μου αρέσει πιο πολύ το "στην μεγάλη πόλη" από γαλάνη / φάμελλο, αν και ενορχηστρικά λιγότερο ηλεκτρονικό και πιο παραδοσιακό)
η ευρυδίκη είχε πει κάποια με τον κοργιαλά τότε που το ebm ήταν και πολύ της μόδας.
και η πασπαλά είχε πει αυτό το εξίσου ωραίο chillout.... σήμερα το ξαννακάλυψα.
τατουτέστιν
μου είπε η δήμητρα να δω το [βάλε τίτλο σειράς εδώ]
συγκεκριμένα το τέλος από το "δύο ξένοι", και τα επεισόδια που είχαν την βανδή μέσα.
έβαλα να την δω (από το πρώτο επεισόδιο και δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς άλλωστε) και μου φάνηκε εξαιρετική, έστω και έτσι, χωρίς να προλαβαίνω όλες τις ατάκες (είναι αυτό που λένε "έχει replay value" - εμ μα, μαθαίνω ότι την παίζουν ακόμα στην τηλεόραση σε ατελείωτη επανάληψη, για εμπέδωση).
μου φαίνεται πως ο κανονικός τρόπος των πραγμάτων (αν δεν ερχόταν κάποιος από το μέλλον και δεν πατούσε εκείνη την πεταλούδα - μια μικρή ιστορία του Ray Bradbury που μου είχε κάνει αίσθηση κάποτε) θα ήταν να την δω (αυτή την σειρά) όταν αρχικά προβαλλόταν, στα τελευταία χρόνια πριν κλείσει η χιλιετυρίδα ("τυρ" από το τυρί φυσικά), και να την καταλάβω (ή να την μελετήσω έστω - που τέτοια τύχη όμως - έκανα τότε πως διάβαζα για τις πανελλήνιες). ίσως τότε θα καταλάβαινα λίγο καλύτερα την ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα γύρω μου, ώστε να είμαι ένα ικανό και συμμετοχικό μέλος της.
με έχει πιάσει μια μελαγχολία και μια ευσυγκινησία.
ίσως επειδή η σημερινή μέρα πήγε άπατη καθώς την μισή και βάλε κοιμόμουν, και άλλες πόσες ώρες απλά ήμουν ξαπλωμένος με ένα πονοκέφαλο του hangover. βλέπετε, χθες έκανα κραιπάλι και κοιμήθηκα γύρω στις επτά το πρωί, έχοντας ακούσει μπόλικα λαϊκά μουσικά κλασσικά εικονογραφημένα της Αλεξάνδρας. βλέπετε, πιάσαμε συζήτηση χθες και ρωτήθηκα για το ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου και δεν ήξερα τι να απαντήσω. απάντησα με το πιο λογικό - ότι ίσως να ήταν οι αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν μπήκα στην σχολή και άρχισα να βγάζω φτερά, ας πούμε.
παρεπιπτόντως κάπου τότε ακόμα αντηχούσε το τέλος της άνω τηλεοπτικής σειράς. Και κάπου τότε, το καλοκαίρι του '98 είχα γνωρίσει τα τότε αμερικανικά μου άτυπα ξαδέρφια, τ' ανήψια του Μάνου και είχαμε βγει σε αυτή την μυθική φωτογραφία που μοιάζουμε με μπάντα μουσική - και εγώ να το παίζω και πολύ σκληρό ματσούκι.
κάπως έτσι, ψάχνοντας για φωτογραφίες του ξαδερφού μου που μου γράφει ακόμα αρκετά συχνά, στο αρχείο των φωτογραφιών (το γνωστό και μη εξαιρετέο αποθετήριο μιας μεγάλης και γνωστής εταιρίας στα χνάρια της οποίας βρισκόμαστε επειδή η ζωή μας πλέον περιστρέφεται γύρω από αυτές τις ψηφιακές διευκολύνσεις π.χ. απομακρισμένου και απανταχού προσβάσιμου αποθηκευτικού χώρου - οργανώνει πολύ εύχρηστα τις φωτογραφίες κατά χρονολογική σειρά που πάρθηκαν), βυθίστηκα στο παρελθόν (και ταξίδεψα στο μέλλον, που ήταν δυσίωνο) ("... μα εσύ τι τον έχεις (τον εαυτό σου); είσαι ένα κλαρί αδύναμο, σου λέω. είσαι ένα παιδί που δεν ξεπέρασε τα δύσκολα. σου λέω...")
αν ο δαρβίνος ήταν αλμπίνος ΚΑΙ πιπίνος ΚΑΙ έφτιαχνε ανέκδοτα
σκέφθηκα καινούργιες λέξεις και εκφράσεις
όπως "respect the unexpected", "expect respect", "guitar ratiug -> guitar r...ig" (α, αυτό υπάρχει ήδη... - έχει όμως μια αρμονία σαν έκφραση που πλησιάζει το "gi..r rig" με την ίδια ομορφιά με τις λέξεις που κάπου είχα δει έναν χαρακτηρισμό γι' αυτές που δεν τον θυμάμαι πιά - όπως το όνομα 'άννα' που αποτελείται από δύο συλλαβές όπου η μία είναι ο κυριολεκτικός αναγραμματισμός της άλλης - βάλε στην μηχανή αναζήτησης "λέξεις που τελειώνουν με το ανάποδο της αρχής τους" και δεν θα βρείς τίποτα (ίσως όμως βρεις αυτό εδώ το γλυκούλικο μπλογκ και ποστ και δεν συμμαζεύεται) - άντε και βγάλε άκρη να εκπαιδεύσεις το ΑΙ (με το οποίο δεν κάνουμε καλή παρέα))
αλλά ίσως για κανέναν δεν θα έχουν σημασία αυτές οι εκφράσεις (όπως και οτιδήποτε που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι μου να γράψω. όπως είπαμε γράφω για την ωφέλεια του γραψίματος. που επίσης να γραφόταν αφέλεια, θα ίσχυε ίσως. (σκέφθηκα και τις αφέλειες, και έχω αρχίσει να έχω και απ' αυτές, μου είπε σήμερα η μητέρα μου ότι άρχισα να ασπρίζω με επιτάχυνση))
όπως δεν έχουν σημασία για μένα (αυτές οι εκφράσεις)
γιατί να έχουν για κανένα;
τα καμμένα και τα σβησμένα
από τον σχολικό μαύρο πίνακα
γράμματα στον αναγνώστη,
βρυσιές και απεικονίσεις
αναπαραγωγικών οργάνων
ανθρώπινου σώματος
μυρωδιά της κοιμωλίας
τα ευάκουα ώτα.. (κοίταξα στην ορθογραφία, τελικά μια άλλη λέξη την γράφω λάθος, αλλά είναι αυτό το cute λάθος που κάνουμε εμείς οι κατά τα άλλα μορφωμένοι
.. ξένοι
και ξενητεμένοι αναγνώστες γραμμάτων
που ξεχάσαμε να γράφουμε με την ίδια σπιρτάδα
όπως τότε, όταν γράφαμε τα ποιήματα|
προς και για τις μούσες των καιρών
και των γεννιών που ευλογάμε τώρα
όπως τότε που δεν είχαμε παρά τις πέντε τρίχες
που όμως τις δείχναμε - κοίτα φίλε μεγάλωσα.
τα videoclips είναι αυτό που μας έχει μείνει για να θυμόμαστε τα παλιά.
και οι παλιές φωτογραφίες;
είναι πια εκτός μόδας, όπως τα βιντεοκλιπς στις γεννιές που δεν είναι σαν την δικιά μου. αν και με το ίδιο ενδιαφέρον ταξιδεύουμε στον χρόνο αντικρίζοντας ένα από εκείνα τα πολύ πολύ παλιά βίντεοντοκουμέντα, αναμετρόμενοι με τα βλέμματα των ανθρώπων του τότε που κοιτάζουν την κάμερα λες και γνωρίζουν ότι κοιτούν μέσα στην χοάνη του μέλλοντος και αμέτρητους ανθρώπους και τα βλέμματα τα δικά τους.
έβλεπα πάλι την αφιέρωση του pitchfork για τα 250 καλύτερα τραγούδια των 90'ς - ξαναθυμήθηκα πόσο ωραία είναι, κυρίως λόγω των κιλών από άχριστες/χρήσιμες πληροφορίες-curios για τα κομμάτια που αναφέρει. για μένα ανακάλυψα για σήμερα τις κομματάρες που είχαν βγάλει οι En Vogue, καθώς και το αφόρητα όμορφο "that's the way love goes" της Janet Jackson που το θυμήθηκα μετά από πολύ καιρό. πρέπει να είδα νούμερα 170 μέχρι 140?
θα ήθελα να πω περισσότερα για το πως είμαι αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ, εδώ. είναι αστείο - που και καλά σταμάτησα να μπαίνω στο facebook για να μην γαλουχώ την ψευδαίσθηση ότι επικοινωνώ μέσω εκείνης της πλατφόρμας, και τώρα γράφω εδώ που επικοινωνώ ακόμα λιγότερο με ανθρώπους, εκτρέφοντας μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι μπορεί κάποιος να με διαβάζει - τώρα ή σε ένα απόμακρο μέλλον. (πλέον το να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον το θεωρούμε πολυτέλεια; )
είναι δύο μέρες που κάθομαι στο σπίτι
έχει πονέσει ο κόλος μου κυριολεκτικά από το πολύ κάθισμα
τελος πάντων για να μην πολυλογώ.
δεν θα πολυλογήσω.
γεια σας.
δεν το ήξερα αυτό.....
αυτό το ήξερα ...
δεν υπάρχει ενδιαφέρον
26/01/2025
ξεφύλλιζα κάποια βιβλία το σάββατο σε βιβλιοπωλείο της προτίμησής μου, και έπεσα πάνω σε ένα με το ημερολόγιο της Susan Sontag, και μου θύμισε δικό μου ημερολόγιο, όχι ακριβώς αυτό εδώ, αλλά ένα άλλο που είναι περισσότερο σημειωματάριο. καλά εντάξει εννοείται ότι είμαι μακριά ούτε κατά την διάνοια σαν κάτι που θα πλησίαζε την Σόνταγκ, κατ' αρχάς το όνομα μου είναι Φραϊταγκ (ένα κρύο αστείο, μπρρ)
μου είπε ο Τ. πως ακούει συχνά το Grand Declaration Of War των Mayhem, και θυμήθηκα να το ανασύρω στο spotify και να το ακούσω, μιας και δεν είχε τύχει ποτέ. και ίσως να καταλήγω ότι δεν είμαι για τέτοιο high lore, υψιλή τέχνη. προτιμώ πιο γήινα πράγματα, δεν ξέρω τόσο πολύ από φιλοσοφία για να θαυμάζω τον λόγο ύπαρξης και τον τρόπο εκτέλεσης αυτών των κομματιών. τεχνικά πολύ καλά παιγμένα, και φτιαγμένα, το αναγνωρίζω (θα ήταν ίσως ιεροσυλία να πω κάτι διαφορετικό, εξάλλου, τι είμαι εγώ για να κρίνω ιστορικά άλμπουμς) - αλλά δεν με συνεπαίρνει.
γενικά όλο αυτό το τρομακτικό evil metal δεν με εξιτάρει καθόλου. προτιμώ το death metal της οργής, κάτι που ίσως να έχει κοινό με την (hc) punk. τα black μου τα θέλω ολίγον ρομαντικά. και ναι, αν υπάρχει χώρος για απόγνωση - τόσο το καλύτερο.
είναι αστεία η σύμπτωση αλλά στο refrain του Goetia των Triptykon, λέει κάτι για το under the freezing sun - είναι ενδιαφέρον επειδή οι celtic frost, συνέχεια των οποίων είναι το triptykon, φυσικά υπήρχαν πριν από το freezing moon των mayhem. (ελπίζω να μην λέω καμια βλακεία). μπορεί να μην υπάρχει καμια σύνδεση κιόλας. too evil και το τρυπτικον για μένα. εκτός από κάποια σημεία που θα μπορούσαν να είναι από το Gothic των Paradise Lost (των οποίων επίσης επιρροή ήταν οι κλασσικοί δίσκοι των celtic(s) - με τους c.f. δεν κόλλησα ποτέ...) (πόσα name droppings θα κάνει αυτός;) (και ποιόν ενδιαφέρει όλο αυτό το πράγμα;) (writing for writing's sake? είχαμε και την γνωστή φράση "art for art's sake" στην κουβέντα μου με τον Τ. το Σάββατο - τώρα σκέφτομαι πως τα σάββατα που βρίσκομαι με τον Τ. στο μυαλό μου είναι ικανά να μετονομαστούν σε Τ. Σάββατα σε αντίθεση με το Μ. Σάββατο) (το οποίο πλησιάζει και θα ρθει κάποια στιγμή, αφού ο καιρός όλο επιταχύνεται και περνάει πολύ γρήγορα)
(από τα βάθη του χρόνου όταν την Τσαλιγοπούλου την έλεγαν Ελενίτσα στο εξώφυλλο - μάλλον είναι η μοναδική περίπτωση) (παπαπα αυτό το ύψος της φωνής μου σηκώνει τις τρίχες στο κεφάλι)
θα ήθελα να μπορώ να κάνω τον σταυρό μου όπως κάνει η Αλέξια στο παρακάτω βιντεοκλίπ - κουνόντας έτσι τα ισχύα. θα ήθελα επίσης να λύνονται πράγματα έτσι απλά με ένα "ορκίζομαι". παλιά όταν είμασταν παιδιά ορκιζόμασταν στο μικρό μας δάχτυλο ή στο μπροστινό δόντι. βάζαμε το νυχάκι του μεγάλου δαχτύλου πίσω από το ένα από τα δύο μπροστινά πάνω δόντια και το τραβούσαμε ώστε να φύγει το δάχτυλο κάνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο. μεγάλη αυθεντία να ορκιστείς έτσι. αποκλείεται να έλεγες ψέμματα.
δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτή την ανάρτηση. όπως έλεγαν μερικοί συγγραφείς σε υπότιτλους κεφαλαίων των δημιουργημάτων τους: Κεφάλαιο ΣΤ' - Σε αυτό το κεφάλαιο δεν συμβαίνει τίποτα. και ας μην αναφέρω τι δεν έκανα.
Υ.Γ. άκουσα και το άλμπουμ που έβγαλε το '24 η Kim Gordon και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε σε κρητικούς (συγκεκριμένα και όχι στερεοελλαδήτες... άλλο κρύο αστέρι.. εμ.. αστείο από τον δικό σας, με εκτίμηση, φίλο) - μου προκάλεσε σχεδόν αποστροφή το ότι ο τρόπος της απαγγελίας της έμοιαζε τόσο πολύ με τις απαγγελίες που έχουμε χιλιοακούσει, χιλιολατρέψει στους sonic youth - δεν λέω, δικό της σήμα κατατεθέν - μου φάνηκε όμως κάτι σαν επανάληψη, και δεν είναι και ότι δεν έχουμε ξανακούσει τέτοιους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς.
καπηταγών (μπλό)
καρδιοχτύπα με μέχρι να ισιώσω
στεριώσω μέσα στην γλυκιά μου πάλη
αθάνατο βαρύ φορτίο
να πάρω πάνω μου και πάλι
αλησβερίσια με αγγέλους
η ηγεσία δεν μου δίνει χάρη
αναρωτήθηκα αν πρέπει
δαγκωματιές στην Πέτρου Ράλλη
(ξεκίνησε καλούτσικα και κατέληξε σε φιάσκο, όπως συνηθίζεται, κυρίες και κύριοι)
ο τίτλος είναι από το τραγούδι που το λέει η καίτη, που λέγεται μπλοκ επιταγών. (είχα κι εγώ ένα τέτοιο ένα φεγγάρι - θυμάμαι επίσης να το ακυρώνω μια μέρα, μαζί με άλλους χαρούμενους σαν κι εμένα, με ένα μηχάνημα σχεδόν βιομηχανικό που έβαζε τρύπες σε χοντρές στοίβες χαρτιών)
επίσης ακούω την άντζυ, την κίτσα, και την δέσποινα, που ακούγεται κάπως παράφωνα μέσα σε αυτή την λίστα των υποκοριστικών;
μετά από κάποιες μέρες άκουσα πριν από λίγο σε ραδιόφωνο το "μην ορκίζεσαι" της αρβανητάκη, και μου κόλλησε. αυτή όμως και η τσαλιγοπούλου δεν ήταν στο ύψος οι φωνές που αγαπούσα. ποιός ξέρει, μπορεί να αγαπήσω ακόμα;
δεν ξέρω.
τελευταία χαζεύω την σειρά home improvement, για το nostalgia value που έχει. αλλά μερικές φορές μου αρέσει και για άλλους λόγους. όχι προφανώς για τον έκδηλο σεξισμό με την έννοια του διαχωρισμού των φύλων και αναπαραγωγή διαφυλικών στερεοτύπων, που υπάρχει και είναι έντονος. αλλά για τον τρόπο που μέσα στις παραπάνω συνθήκες (ας τις πούμε συνθήκες) δείχνει τρόπους που βρίσκουν οι χαρακτήρες να συμφιλιώνονται, να κατανοούν τελικά τις ανάγκες του άλλου και να αγαπούν. το παρακάτω επεισόδιο έχει σημασία καθώς εμπεριέχει μια ωραία κουβέντα που κάνει όπως πάντα ο γείτονας πίσω από την μάντρα στον ήρωα - για την φύση της αντρικής διάδρασης όταν είναι σε ομάδα μεταξύ τους. για τον ανταγωνισμό που περικλείει και (το προσθέτω εγώ) ενστινκτώδης, σε μορφή χιονοστοιβάδας, υποταγή τους σε αυτόν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)