AI hallucinations

     valid (και ω ναι είναι μια κανονική έκφραση που την άκουσα πρόσφατα)
            legit (ω και εδώ ταυτολογώ για λόγους ποιητικούς)
 tidbit (είναι ένα μέλισμα και αυτό, η γλυκιά και αννάλατη (πόσες ταυτολογίες θεέ μου) ψυχή που είμαι)
      ramifications (οι επιπλοκέθ)
         (και μιλάω για τα) AI hallucinations

μου έκανε πολύ εντύπωση η έκφραση η παραπάνω, που την άκουσα πρόσφατα, σε επαγγελματική συνάντηση μορφωτικού χαρακτήρα, και έδωσα μέσω αυτής ένα σουρρεαλιστικό-διασκεδαστικό τόνο σε όλη την κουβέντα. οφείλω να πω ωστόσο ότι μέσα σε 2-3 μήνες το πολύ που με πείσανε να χρησιμοποιήσω το AI στην καθημερινή μου εργασία, έχει βελτιωθεί το συγκεκριμένο εργαλείο ΠΑΡΑ πολύ. δεν είμαι σε θέση να πω αν βελτιώθηκε η ποιότητα/μοντέλο του ΑΙ ή το integration με το VS Code, πάντως πλέον μου κάνει όλα τα χατήρια, και refactoring σε πολλαπλά αρχεία μέσα στο workspace, και documenting / commenting, και building / checking output σε multiple iterations - αυτά δηλαδή που μου λείπανε τραγικά στην αρχή που είχα δοκιμάσει το AI και δεν τα έκανε. πάνω στον ενθουσιασμό μου θέλω να πω ότι σε λίγο και καφέ θα φτιάχνει το AI. και κάπως έτσι θυμήθηκα ότι ο πατέρας μου στα τελευταία του projects εφάρμοσε το house automation στο διαμέρισμά του, τουλάχιστον ως προς τα φώτα, και λίγο πριν πεθάνει μου έδειχνε πως με το clap των χεριών άναβαν και έσβηναν τα φώτα. αυτό και αν φαινόταν σουρρεάλ. προφανώς και υπό το πρίσμα της θνητότητας όλων μας πολλά πράγματα φαίνονται ανούσια - αλλά λέμε τώρα - ότι μας διασκεδάζει και μας προσφέρει ευχαρίστηση, ας το κάνουμε βρε παιδιά. και ας τα καμαρώνουμε κιόλας, δεν πειράζει. δεν χρειάζεται να είναι και για Νόμπελ εφαρμωστικών επιστημών.

τον μπαμπά δεν τον θυμήθηκα πριν την κουβέντα για το AI, και την συνέχεια εδώ παρακάτω την έγραψα σε άσχετη φάση, χρησιμοποιώντας το Blogger σαν σημειωματάριο. αλλά να που βρήκα κάτι και τα κόλλησα αυτά τα δύο. έτσι, λοιπόν , κάπως ασύνδετα αλλά και συνδεδεμένα, προχωράω στην εξής διαπίστωση.

υπάρχουν κάτι σημαδιακές ημερομηνίες στην ζωή κάθε ανθρώπου.

είναι σίγουρα η ημερομηνία γέννησης που πλέον μάλλον δεν υπάρχει άνθρωπος στην γή που να μην θυμάται την δικιά του (όλο και κάποιος θα υπάρχει, αλλά στις λεγόμενες πολιτείες του τρίτου κόσμου ή στις φαβέλες και γκέτο για τις οποίες εμείς οι υπόλοιποι δεν θέλουμε να μαθαίνουμε).

υπάρχει επίσης ημερομηνία του γάμου, ή της γέννησης των παιδιών σου. αυτές συνήθως τις βάζουμε και ως μέρος συνθηματικών, μυστικών λέξεων που υποτίθεται μόνο εμείς και ο στενός μας κύκλος γνωρίζουμε.

στο τέλος υπάρχει και μια τελική ημερομηνία, εκείνη του θανάτου, την οποία (sic - για άσχετο λόγο, αλλά πόσο μ'αρέσει να το γράφω αυτό το sic!) δεν ζούμε για να την μαθαίνουμε. ο κόσμος μας όπως τον ξέραμε τελειώνει εκεί, και η ημερομηνία αυτή μένει να την θυμούνται μόνο οι λίγοι συγγενείς και περίοικοι που θα πιούν για την μνήμη μου εκείνη την μέρα ένα σφινάκι (αν καταφέρω και αφήσω οβολό για την κηδεία μου που να προβλέπει και απεριτίφ), περιεργάζοντάς την (για ημερομηνία ο λόγος) όπως θα είναι σκαλισμένη στον βράχο που κείται πάνω από τον τάφο μου (αρχικά όλα τα "μου" τα έγραψα ως "σου" αλλά μετά σκέφθηκα πως δεν θα ήταν ευγενικό να φανεί πως μιλάω για τον θάνατο του αναγνώστη, και όχι του συγγραφέα - φυσικά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου)

οι ημερομηνίες-σταθμοί που μένουν να σηματοδοτούν / σχηματοποιούν μια ζωή σε μια ευθεία γραμμή με μια αρχή και ένα τέλος. τις ημερομηνίες τις θυμήθηκα καθώς πλησιάζει ένας χρόνος που πέθανε ο πατέρας. καθόλου πλήρης των ημερών - αλλά και αυτή την έκφραση δεν την πολυκαταλαβαίνω. πολλές φορές επειδή δεν μας χωράει ο νους κάτι άλλο πέρα από την πραγματικότητα που ζούμε - όμως μάλλον έχουμε φτιάξει τον κανόνα στις κοινωνίες που να ορίζει ποιό είναι το ποσό των χρόνων που δικαιούται να ζει σει αυτή την ζωή ο καθένας - και άμα τον ξεπερνάς, δεν δικαιούσαι να ζητάς και παραπάνω. λέμε πως ο αμείλικτος θάνατος, τουλάχιστον από αίτια συνηθισμένα και σε μια ηλικία μετά τα πενίντα ας πούμε, είναι κάτι που πλησιάζει μια κάποια ισότητα - σαν γενική έννοια - θέλω να πω - ότι όσο πλούσιος, καλώς ή κακώς, ή/και όσο χωμένος στην διαφθορά και άπλειστος - ή και όσο δίκαιος ή φτωχός - ο θάνατος πάντα παραμονεύει και ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου συμβεί. μια μέρα θα συμβεί σίγουρα. το ξέρουμε και προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε, απαπά, μην λες τέτοια πράγματα.

... νιαούριζε ο γάτος μου, με αναζητούσε, τον σήκωσα και τον έβαλα στο ανοιχτό παράθυρο του μπανίου που έχουμε που έχει μια σίτα μεταλλική. και κοίταξα λίγο προς τα έξω, είναι 5 η ώρα τώρα το απόγευμα, και ο ήλιος πέφτει, και έχει αυτό το κυριακάτικο απογευματινό φως πολύ ωραίο - και έχει μια ησχυχία επίσης πολύ ωραία καθώς η πλεοψηφία του κόσμου δεν εργάζεται, και νομίζω πως διαχέεται αυτή η χαλαρή διάθεση παντού, και στα σοκάκια, και σε διάφορες τρυπίτσες ανάμεσα σε ξύλα.. θυμήθηκα τα Σαββατοκύριακα που μας πήγαινε ο πατέρας μου στο εξοχικό με την γιαγιά μας (κανονικά θα έπρεπε να πω ο πατέρας μας, αλλά αφ' ενός γράφω μόνο εκ δικού μου προσώπου, και αφ' ετέρου εκείνη την εποχή με στόμφο / πόνο δήλωνα πως αυτός ο πατέρας είναι μόνο δικός μου - κάτι που ίσως ποτέ δεν θα συγχωρέσω στον εαυτό μου) - τις Κυριακές ειδικά ζεστάναμε την "μπάνια", κάτι παραδοσιακά ξύλινα σπιτάκια τα οποία ζεστενόντουσαν από ξεχωριστό τζάκι με ξύλα, και είχαν ρεζερβουάρ με νερό, και ξύλινο πάτωμα όπου το νερό που καταναλώναμε περνούσε από τις σχισμές του ξύλου και πήγαινε σε ένα βόθρο παραπέρα. και είχαν ένα ξεχωριστό δωματιάκι με βαθμωτό πάγκο όπου ανέβαινες και έριχνες νερό πάνω σε πυρακτωμένες πέτρες και ανέβαζες την θερμοκρασία εν είδει σάουνας. αλληλοχτυπιόμασταν τότε με δέσμες από λεπτά κλαριά σημύδας εν είδει παραδοσιακού θεραπευτικού μασάζ. μετά, με ανοιγμένους όλους του πόρους του σώματος καθόμασταν και πίναμε κβας ή τσάϊ και βγάζαμε ατμούς, περιμένοντας και τους υπόλοιπους που όλοι κάνανε μπάνιο στην "μπάνια" με την σειρά, και είχε ησυχία απ' έξω, όπως χθες που ξεκίνησα να γράφω αυτή την παράγραφο.

μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο ειρηνικά και θαλπωρά στην πραγματικότητα... και μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα συνήθως, και όχι μόνο τις Κυριακές τα απογεύματα... - να όμως που πάντα κάτι συμβαίνει για να το διαρρίξει σαν αλήθεια, ή ελπίδα έστω. τέλος πάντων, αυτό λέμε, γι' αυτό το λόγο - απόλαυσε αυτό που σου δίνει η ζωή αυτή την στιγμή, καθώς έχεις την ευκαιρία τώρα μόνο - δεν γνωρίζει κανείς για πόσο καιρό θα την έχεις αυτήν... (δεν μπορούσα ποτέ μα ποτέ να εμπεδώσω κάτι τέτοιο)

αχ αυτά τα κυριακάτικα απογεύματα - όταν ακόμα νιώθεις πως μεσολαβούν μερικές ώρες πριν την ώρα που πηγαίνουμε για ύπνο οι πρωϊνοί εργαζόμενοι και όσοι γενικά τηρούν το πρόγραμμα του .. πρωϊνού πουλιού (αυτό που λέμε στα ρώσικα жаворонок - ένα πρωίνό πουλί που κελαϊδάει, δεν ξέρω την ελληνική του μετάφραση, το άλλο (το αντίθετο) το λέμε сова που αυτό σημαίνει κουκουβάγια - και λέμε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πρωϊνά πουλιά, και άλλοι κουκουβάγιες, αναλόγως με το πότε λειτουργούν καλύτερα, τις πρωϊνές ή τις βραδυνές ώρες - υπάρχει μια τέτοια έκφραση στην ελλάδα άραγε; το жаворонок το λένε skylark στα αγγλικά, βλέπω, και στα ελληνικά δεν το βρίσκω - εκτός και αν ξεβαρεθώ τελείως και - να - το βρήκα στο ρώσο-ελληνικό λεξικό που έχω - και είναι ο κορυδαλός!)

(εντωμεταξύ τα πουλιά είναι ενδιαφέροντα όντα, καθώς πραγματικά δεν έχουν πατρίδα - ίσως γι' αυτό την εφημερίδα που κάποτε προσπάθησαν να κυκλοφορήσουν - δεν ξέρω αν κυκλοφορεί ακόμα, όπου έγραφαν μετανάστες και παιδιά μεταναστών, σε διαφορετικές γλώσσες, λεγόταν "Αποδημητικά Πουλιά" - και είναι μια ωραία έκφραση και έννοια.. λίγο μελαγχολική με την έννοια ότι έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε την έννοια του συγκεκριμένου τόπου όπου μεγαλώσαμε, με την σταθερότητα και την ευτυχία - αλλά νομίζω ότι είναι καθαρά επειδή μας το μάθανε έτσι.. ίσως να είμασταν όλοι πιο ευτυχισμένοι αν μπορούσαμε να έχουμε όλους τους τόπους σαν την πατρίδα μας.... ή αυτό που λέμε - ότι η πατρίδα μου είσαι εσύ, ή οι κοντινοί μου άνθρωποι, δεν είναι ο τόπος αυτός ο έρημος - τουλάχιστον το λέω εγώ, και ας έχω γλυκές και πολύτιμες εμπειρίες από το μέρος στο οποίο πέρασα τα πρώτα παιδικά μου χρόνια - νιώθω αμήχανα κάθε φορά που μου αναφέρουν οι άλλοι την λέξη "πατρίδα") αυτά που λέτε. sic sic.

κολλάει δεν κολλάει δεν πειράζει. κάπως έτσι. άλλες εποχές, πιο βίαιες εικόνες (μου κάρφωσες μαχαίρι στην πλάτη μέρα μεσημέρι, και διάφορα τέτοια - αν και τώρα που το λέω - αυτές τις εικόνες πλέον τις εκλαμβάνουμε συχνά από τα δελτία των ειδήσεων για πράγματα που γίνονται στην διπλανή πόρτα - κ ας δεν κυριολεκτούσε ο Βαρδής σε αυτό το τραγούδι (και χάνω το νόημα, κυριολεκτώ και διάφορα τέτοια - αλλά τι να κάνω; )

ντούμ από παντού

... τότε, σε ενα υποθετικό σενάριο θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο ανταγωνιστικά μουσικά σχήματα, το ένα με το όνομα ERRORR και το άλλο ERRROR, μην σου πω πως ο δίσκος του ενός θα άνοιγε με μια πόρτα που τρίζει ανοίγοντας και μια αβέβαιη φωνή να λέει ERR.... και μετά από μια παύση να λέει ζωντανεμένα (σαν κι εμένα) ... OR! σηματοδοτόντας μια περίοδο στην ζωή ενός αναποφάσιστου ανθρώπου που αποφασίζει να βάλει τέλος στην ανναποφασιστικότητα.

... σκέφτομαι πως η κοινωνία ποτέ δεν θα δεχτεί μια έννοια ανθρώπου που είναι disabled χωρίς να είναι αυτό ορατό με κανένα οπτικό τρόπο. μιλάω για μένα, το σωματότυπό μου που δεν είναι καν καχεκτικό, και τίποτα που να παραπέμπει σε οποιοδήποτε divergence, εκτός και αν κάτσεις λίγο μαζί μου και παρατηρήσεις σε βάθος χρόνου κάποιες ακατασταλλαξιές / παραξενιές ας πούμε.

έχω impostor syndrome γιατί (νιώθω πως) η κοινωνία περιμένει αυτό από εμένα (ειδικά εμένα) ως αυτιστικό, καθώς η διάγνωσή μου έχει προέλθει από εμπειρική παρατήρηση άρα την επηρέασα ευθέως με την συμπεριφορά και τις σκέψεις μου, στην πράξη όμως (η άποψή της είναι ότι) δεν έχω κάτι, ούτε είμαι κάτι, παρά ένας impostor, ένας αποφεύγουλας, τεμπέλης, όχι αυτός που δείχνει, και ο έχων άλλα πράγματα κατά νου.

(χαζεύοντας το ableton live μια άλλη μέρα, 
πληκτρολογώντας στο καθαρό σακαινούργιο μου πληκτρολόγιο,
χαζεύοντας τα cds που πήρα χθες (για ποιό λόγο παραμένω στα ντεμοντέ cd; μου αρέσει η διαδικασία να χαζεύω και να διαλέγω πράγματα για μένα - ένα σόπιγκ θέραπυ - όταν πεθάνω θα πεταχτούν, θα είναι τραγικό κάπου να περπατάς και να βλέπεις κούτες με cd δίπλα στο σκουπιδοντενεκέ

what do you say when you have nothing to say?
when do you need to say and why do you need to say?
όχι, άντε να καταπιαστώ με το ερωτηματικό
what is the history of the question mark? (πιθανόν να προέκυψε από το ~ (til-de swin-don de don-won swim))
and what is the origin of the feces? (και τα σκατά και τους type o negative - διαβάζω στο άρθρο στο wikipedia ότι ένα από τα συστατικά του είναι οι skatoles)
did I always listen to heavy metal to nurture 
the appearance of a harder frontier before my softer self?
do good poems always need a rhythm?
was it a poem?
a poem with no essence.
μια απογοήτευση.

επειδή βλέπω χαζεύω όπως θέλετε πείτε το (αν και συνήθως βλέπω στ' αλήθεια γιατί άμα χαζεύω τότε χάνω τελείως τον ειρμό) το "interior chinatown" που με μπερδεύει αρκετά και δεν το συλλαμβάνω σαν ιδέα, μου έχουν κολλήσει περίπου τα εξής κομμάτια.

ο γουίνστον τόνγκ τραγουδούσε για τους τουξηντομούν. τυχαία το λέω έτσι. θα μπορούσα να πω πως ήταν μέλος των. τους. ένα χέρι τους, ένα πόδι τους, σαν να ήταν αυτοί ένα πολύχειρο και πολύποδο τέρας, που κάπως έτσι μάλλον είναι όλα τα μουσικά συγκροτήματα - καλά, ειδικά όταν πρόκειται για μουσικοχορευτικά σχήματα τότε βέβαια. γενικά δεν ξέρω για την ιστορία των τουξιντομούν. αν φορούσα την μπλούζα τους θα ήμουν σίγουρα ένας poseur. αν και ο poseur (impostor) ξεχειλίζει μέσα από την σάρκα και τα ρούχα μου χωρίς να μπορώ να τον ελέγξω. 

το παρακάτω θα μπορούσε να είναι από το liquid sky. το αγαπώ, και ας μην έχω υπομονή πια να το ακούσω όλο. γενικά για λίγα πράγματα έχω υπομονή πια. παλιά ο χρόνος μετρούσε διαφορετικά. και είχαν σημασία οι στιγμές, και ας δεν έκανες τίποτα. απλώς περίμενες. και ας γύρω δεν ήταν τίποτα δικό σου. και τώρα που είναι, δεν με συνδέει τίποτα με αυτά, ούτε υπάρχει καμία σύνδεση με τον χρόνο ως προς την αφετηρία και τον προορισμό του, σαν να έχει χαθεί κάθε λόγος για ελπίδα. δεν τα λέω επειδή αυτό το κομμάτι λέγεται overwhelming past. στο παρελθόν πάντα βουτούσα και ταξίδευα και σαν να απάλυνε πάντα το παρόν μου. δεν είναι για όλους έτσι. μπορεί να είμαι τυχερός που είναι έτσι για μένα. άλλοι άνθρωποι προχωρούν μπροστά και δεν θέλουν να θυμούνται το παρελθόν. εγώ το θυμάμαι και το παραθυμάμαι, χωρίς, νομίζω, κακία ή παράπονο. είναι τα πρόσωπα που τα αγγίζει ο χρόνος, είναι οι άλλες ζωές, ζωές άλλου ανθρώπου, που κάποτε ήταν δικές σου. ένα περίεργο ταξίδι που δεν γυρίζει, ποτέ δεν γυρίζει, και ότι ζεις δεν επαναλαμβάνεται, τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο. τέλος πάντων. fatal reverie. θανατίλες και σκατόλες.

και φυσικά δεν μπορώ να μείνω χωρίς αυτό - άλλο ένα κομμάτι στο οποίο δεν πρόσεξα ποτέ τους στίχους.. νομίζω ότι σταμάτισα να καταλαβαίνω και να με ενδιαφέρουν οι στίχοι όταν πέρασα την περίοδο που έλιωνα στίχους των pink floyd και τα πρώτα black metal που άκουσα. μετά, νομίζω, τίποτα. γεια σας. χαιρετάμε τώρα. (τι μπορούνε να λένε οι καπιταλισταί τζαπάν για την κομμουνιστική κίνα; )

άντε και αφού είπα για ντουμ ας βάλω και ένα απ' αυτά. σε ένα live που το είχα ακούσει ήταν πολύ εντυπωσιακό... φαντάζομαι όχι ακριβώς ντούμ, αλλά λέμε τώρα.

και αυτό επίσης το πρωτοάκουσα σε live, και επίσης με είχε συγκλονίσει, ενώ η ηχογράφιση κάπως λιγότερο. αλλά και πάλι εντυπωσιάζει (εμένα)...

ειμαι ενα (θα ήθελα)  (σκληρό αγόρι)

μην με βλέπετε έτσι (ακριβώς)

τεστεστ

ο γάτος μου (δεν το εννοώ κτητικά, δεν είναι δικός μου γάτος, αλλά είναι γάτος που μένει μαζί μου) (παλιότερα μου έκανε όχι πολύ καλή εντύπωση όταν κάποιος π.χ. τραγουδιστής έλεγε έναν συμπρωταγωνιστή σε μια μπάντα "ο κιθαρίστας μου" - αλλά τώρα που το αντιπαραβάλλω με το πως εκφράζομαι για τον γάτο μου, μου φαίνεται πιο συγχωρητικό)|

ο γάτος μου λοιπόν μην κάτσω και απομονωθώ βάζοντας ακουστικά - πάει και έρχεται από πίσω, ενώ ήταν σε άλλο δωμάτιο, και αρχίζει να νιαουρίζει. και όταν νιαουρίζει μου θυμίζει πάντα ένα ικετευτό πράγμα. οπότε και να τραγουδούσε μαζί μου, δεν το καταλαβαίνω, δεν μου βοηθάει να το καταλάβω. απλά κάθεται και νιαουρίζει, σαν να επιζητάει προσοχή. ή σαν να θέλει να με προειδοποιήσει να μην κάνω αυτό που κάνω καθώς είναι επικίνδυνο. δεν ξέρω - ίσως αποδειχθεί στην συνέχεια πως είχε κάποιο δίκιο. προς το παρόν όμως το συμπέρασμα το δικό μου είναι ότι μπορώ να ακούσω μουσική με την ησυχία μου μόνο όταν θα φεύγω από το σπίτι. ναι, το είχα ξεχάσει αυτό. παλιότερα νομίζω πως με εκνεύριζε τόσο πολύ αυτός ο τρόπος που νιαουρίζει που απλά έφευγα από το σπίτι για να ανακουφιστώ. εντάξει πολλές φορές τον πρόσεχα και τον χαϊδευα, και συνεχίζω να το κάνω, - έχοντας διαπιστώσει ότι μάλλον δεν προέρχεται από κάποιο πόνο το νιαούρισμά του, αλλά από μια επιθυμία για προσοχή και ενασχόληση μαζί του.

όταν τον είχα βρει έτσι με διεκδίκησε και έτσι με κέρδισε - από το επίμονο νιαουριτό. και δεν ήταν εύκολο - δεν ήμουν από τους πρώτους που θα έπαιρνα γατί σπίτι, αν και όταν τον βρήκα, για 3 χρόνια σκεφτόμουν πως εαν είναι να πάρω ενα γατί, θα είναι εαν με πάρει εκείνο.. όπως και έγινε - βέβαια δεν είναι λόγος να δικαιολογώ τον εαυτό μου για κακή συμπεριφορά απέναντί του - προσπαθώ να έχω καλή συμπεριφορά. μερικές φορές τον σβερκώνω όταν με δαγκώνει ή ρίχνει καμία νυχιά. μερικές φορές τον πιάνουν κάτι τέτοια - που την μια νομίζεις ότι παίζει, και την άλλη ξεφεύγει. δεν ξέρω αν γίνεται αυτό επειδή έχει εκείνος παράπονο από μένα. σίγουρα όλο και κάποιο παράπονο θα έχει. αφού εδώ έχω παράπονο εγώ από τον εαυτό μου και ενοχή σε σχέση με τον γάτο

αχ κάποια στιγμή θυμήθηκα αυτό - αυτό το κομμάτι να το ακούσετε με προσοχή γιατί κολλάει πολύ άσχημα στο μυαλό - τώρα που το ξαναθυμήθηκα, 2-3 μέρες τριγυρνούσε συνεχώς στο κεφάλι μου - και τώρα χτυπάει την πόρτα και θέλει να μπει, μα το διώχνω...

επίσης δεν ξέρω τι ακριβώς λέει. δεν ξέρω αν το "si, signor" το λέει κοροϊδευτικά ή ναζιάρικα - και σε ένα άλλο σημείο λέει αμίγκος αντιός - και φαντάζομαι εδώ τον διώνει τον μαλάκα γιατί έχει κουραστεί από τις δηθενιές και τον πατριαρχισμό του, με ή χωρίς ματσίλα, τις ανασφάλειες και τον συγκαλυμμένο τρόπο να βγαίνει πάντα ο ζημιωμένος και ο αθώος όλων των υποθέσεων. ουπς ξέφυγα.

κάποια στιγμή που ταξίδευα πρόσφατα με το μετρό, σκέφθηκα εαν θα ταίριαζε ο σταθμος ευαγγελισμος να μετονομαστει σε επαγγελματισμος. βασικά σαν ήχος δεν θα διέφερε σχεδόν καθόλου. θα γινόταν αυτό αν βρισκόμασταν σε καμία παραλλαγή του 1984 (ή μήπως είμαστε; )

1U.5>|Cy5Z(1

το προηγούμενο σαββατοκύριακο καθάρισα το πληκτρολόγιό μου, που μπορεί να το έχω καμία τριανταριά χρόνια, όσα χρόνια σχεδόν βρισκόμαστε στην Ελλάδα (ναι, θα έπρεπε να το γιορτάσουμε αυτό; εγώ και η "καλύτερη μου φίλη" η μητέρα μου). είχε σκόνη που είχε συμπυκνωθεί και είχε κάτσει κάτω από τα πλήκτρα σαν μιας μορφής χαλί ή μάλλινο ύφασμα. φαντάζομαι πως ζεσταινόταν πολύ το πληκτρολόγιο. επίσης ήταν ένας υγειονομικός κίνδυνος. αλλά τώρα τα πλήκτρα του χτυπάνε με μια φρεσκάδα, ή μπορεί να είναι απλά η ιδέα μου. είναι δύσκολο να φανταστώ πόσα πράγματα έχω γράψει με αυτό το πληκτρολόγιο. από τα πολύ πολύ παλιά είχα κρατήσει 2-3 emails προς/από ανθρώπους που μας έχουν χωρίσει άβυσσοι τώρα, και δεν ξέρω καθόλου τι κάνουν και που είναι - αλλά κάποτε ανταλλάζαμε γράμματα και μιλούσαμε για τις καθημερινότητές μας.

έψαχνα τότε για pen pals, ίσως ενδόμηχα για να γνωρίσω κοπέλα που να ερωτευθώ, αλλά αλληλογραφούσα και με αγόρια - δεν ξέρω αν το έκανα για να "καλύψω" την ιδιοτέλειά μου την παραπάνω ώστε να φαίνεται η ενασχόληση με την αλληλογραφία κάτι παραπάνω από μια ανάγκη έυρεσης συντρόφου. γενικά έψαχνα για κάτι, κάποιον - νομίζω με ενδιέφεραν τότε πιο πολλά πράγματα, δεν είχα ξενερώσει όπως τώρα από όλα. αν και μεγάλωσα στην καχυποψία, γαμώτο, λόγω τρόπου που μεγάλωσα, μάλλον.

καποιες φορες σκεφτομαι (και ντρεπομαι.. ντρεφτομαι; ) οτι τα συνθηματα στις διαδηλωσεις - οπως τα φωναζουν ετσι χωρωδιακα και με ρυθμο - μοιαζουν με κατι σαν μυσταγωγια και ιεροτελεστια και bonding και παντα αισθανομουν εκτος τοπου και χρονου σε αυτα. ντρεπομαι δηλαδη κιολας να τα ακουω οταν βρισκομαι εκτος απο αυτα (οπως τωρα που η διαδηλωση ειναι εξω απο τα γραφεια οπου εργαζομαι)

why aftaid to get closer?
i tend to make their problems my problem

"47" μια ταινία που εξελίσσεται σε Βαρκελώνη. και το 47 είναι αριθμός ενός τραμ, ή τρόλλεϋ ή λεοφορείου.

"ο κόκκινος δάσκαλος" μια ταινία για τον Πλουμπίδη

"ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" - μια ιστορία βασισμένη στην δολοφονία του Τρότσκι, ενός Παντούρα.

και για επιδόρπιο, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σημειώνω να ακούσω και να ψάξω την αφρόκρεμα της νοσταλγο-dance σκηνής (ή θα μπορούσε να λέγεται έτσι, κρίνοντας από τα ονόματα αυτών των projects):

swedish house mafia
purple disco machine

τις προάλλες σκεφτόμουν ένα άλλο όνομα που μου έμοιαζε πολύ ωραίο για συγκρότημα - αλλά κοίταξα και το έχουν πάρει βέβαια, και ποιοί, να πούμε - βεβαίως κάτι μεταλλάδες. Legal Tender. είναι πολύ ωραίο όνομα γιατί συνδυάζει την ξεραίλα του legality, με το tenderness, την απαλότητα, την γλυκύτητα.

πλέον με το ChatGPT και μοντέλα AI θα χάσουμε και αυτή την ενασχόληση, να σκεφτόμαστε ονόματα συγκροτημάτων (όπως σε παλιές παιδικές φωτογραφίες, όπου τα παιδιά ήταν 3-4-5, πολλές ήταν στημένες λες και είμασταν κάποιο συγκρότημα) - καθώς θα ρωτάς το ChatGPT, πες μου 3 ονόματα που θα μπορούσαν να περνούν για όνομα συγκροτήματος που να μην τα έχει πάρει ακόμα κάποιος. μαμησέ τα. καθόλου ενδιαφέρον.

αυτά.

κοτρικότος

ξαφνικά συνειδητοποίησα χαρητολογώντας πόσο κοντά είναι η λέξη Πολίτες με την λέξη Οπλήτες, ειδικά για μένα που το "ήτα" και το "ιώτα" είναι δυσδιάκριτα μεταξύ τους. προφητικό; για να δούμε, πόσο θα κρατήσει αυτό το μπλογκ στα έγκατα του κυβερνοστήματος

(σ.σ. εκ των υστέρων (όλα τα σ.σ. γράφονται εκ των υστέρων ή όχι; ) η σύνδεση του γράφοντα (γκάφοντα - αυτού που κάνει γκάφες) είναι ότι στοιχιματίζει/σπεκουλάρει για το πόσο γρήγορα θα γίνει ο ολοκληρωτικός τρίτος παγκόσμιος και θα καταστραφούν τα data banks που κρατούν αυτό το blog αισίως ζωντανό από το 2007 - τέλος του σ.σ.)

(σούτσου σούξου - σούξου μούξου - σ.μ. - η θεατροποίηση της σεξουαλικής πράξης ως ίστατη αποσύνδεση από το εγώ - λέω ότι κατάλαβα - από κάτι που αναφέρει η Susan Sontag προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει για τον εαυτό της το νόημα αυτής της πρακτικής - ίσως να πρέπει να καταλήξω στο σούτσου πούτσου ή μούτσου πούτσου τέλος πάντων - μάμησέ τα - μια κατάσταση παθολογική)

(και γιατί όχι Μάτσου Πίτσου; αφού φτάσαμε ως εδώ...)

μιλάμε όλοι για plugins - με έχουν ταράξει στις διαφημίσεις για διάφορα plugins αφότου αγόρασα σε προσφορά το fruityloops. όταν ξεκίνησα να πειραματίζομαι με μουσικά προγράμματα, είχα αρχικώς παίξει με αυτό. βέβαια ήταν κάτι πολύ αστεία πράγματα - όχι ότι και τα υπόλοιπα που έχω κάνει δεν έχουν μια διάσταση αστειότητας. και λοιπόν σκέφθηκα, ποιά θα ήταν τα plugouts; - μόνο η Roland το έχει σκεφθεί μέχρι στιγμής ως εμπορικό όνομα για κάτι;

χμ, τελικά προφανώς όχι μόνο εγώ βρίσκω μισογυνιστικά στοιχεία στους στίχους των beatles. ή/και αυτό το συγκαλυμμένο πατριαρχικό που δηλώνει πως λατρεύει τις γυναίκες, ενώ τις θεωρεί ως πάνω κάτω την αιτία όλων των κακών και των ευτράπελων, και γενικώς "για μια γυναίκα έγινα αυτό που είμαι τώρα" - χωρίς να το λέει θετικά. του στυλ "θυσιάστηκα για μια γυναίκα", και "το μ*νί σέρνει το καράβι" και διάφορα τέτοια.

εμφανίζονται άνθρωποι / μελετητές κλπ. που προσπαθούν να τοποθετήσουν τα παραπάνω στοιχεία στον γενικό σεξισμό της εποχής, ειδικά στην εμπορευματοποιημένη μουσική βιομηχανία της Δύσης. κάπως συμφωνώ ότι στα πλαίσια ακριβώς της εμπορευματοποίησης, η μουσική και η στιχουργία ως μέρος του προϊόντος, είναι πιο πιθανό να αντιπροσώπευε την συντηριτική κοινωνία, και όχι μια οποιαδήποτε προοδευτική / περιθωριακή (ως μη μέρος του κατεστημένου) ... όπου τότε πιο πολύ ήταν ο φεμνισιμός (καλά και τώρα δεν ξέρω / αμφιβάλλω για την ψιλή θέση του στην τάξη των πραγμάτων).

αχ τα τραγούδια με τα οποία ξεκίνησα να ακούω μουσική, όπως το "girl", "drive my car", το notorious "run for your life" (που το είχαν πει οι headcoatees για το ανάποδο φύλο, πολύ αργότερα - κάτι που δεν αλλάζει φυσικά το αρχικό νόημα)

ας αρκεστώ μόνο στους στίχους του πρώτου:

"... When I think of all the times I've tried so hard to leave her, she will turn to me and start to cry, and she promises the Earth to me and I believe her, after all this time, I don't know why..."

ναι, κλαψομούνικα (άλλη μια στόχευση των γυναικών μέσα στην χρήση της γλώσσας) πράγματα για το ότι ο άντρας δεν φταίει σε τίποτα, και ακούει και τα πιστεύει όλα, και τι να κάνει άλλωστε, καθώς είναι ο σκλάβος της ομορφιάς της, και ποιός ξέρει, ίσως όχι ακριβώς ομορφιάς αλλά της μαγείας γενικότερα (μαύρης κατά προτίμησης, και του διαβόλου) που εξασκεί επάνω του (καθώς δεν αντέχει τα δάκρυα και η καρδιά του σπάει επειδή είναι ιππότης - όπως κάποιοι (πιο κανονικοί και "καθώς πρέπει") φίλοι της Laura Palmer στο Twin Peaks, στους οποίους κλαίγεται σκοπίμως, χώρια του ότι γενικώς κλαίει πολύ καθώς είναι ρημαγμένη με τον χείριστο τρόπο ψυχή, καθώς υπομένει επανελειμμένους βιασμούς από τον πατέρα της)

"... Was she told when she was young that pain would lead to pleasure, did she understand it when they said, that a man must break his back to earn his day of leisure, will she still believe it when he's dead?.."

ότι δηλαδή ξερωγώ είχε παρεξηγήσει και είχε πάρει κυριολεκτικά ότι ο άντρας πρέπει να σπάει την μέση του για να αναπαυτεί - άσε μπερδεύτηκα και εγώ στην ερμηνεία

δεν ξέρω τι να πω. μόνο και μόνο που δεν αναφέρει το όνομα της "κοπελιάς", μόνο το "κοπελιά" (girl), δεν είναι ικανό να ψιλοσκεφθεί κανείς πως ο συνθέτης μιλάει για κοπέλες "γενικώς", και όχι ειδικώς (κάααπως θα μπορούσες να το δικαιολογήσεις έτσι, ίσως - αν και τότε πάλι θα λειτουργούσε το ότι ο τραγουδιάρης είναι άντρας και μιλά για τον εαυτό του σε σχέση με μια κοπέλα, σαν προβολή σε μια φαντασίωση (ψύχωση) για την ύπαρξη μιας γενικής κατάστασης)

ουφ, πόνεσε το κεφάλι μου (το πάνω ή το κάτω; μαμησέ τα και πάλι)

ας μην αναφέρω τι είδα στον ύπνο μου σήμερα. που νομίζω πως ήταν μια συνέχεια των χθεσινών ονείρων. έβλεπα το πανεπιστήμιο που βρισκόταν στην θέση του γυμνασίου στην Πεύκη όπου υπήρξα μαθητής κάποτε - και μια συνέλευση / συγκέντρωση στην οποία δεν πήγα, αλλά ήμουν απλά στον χώρο, και καθώς έφευγα έβλεπα ματ, και άρχισα να τους φωνάζω - προφανώς επειδή η όψη τους μου ξυπνούσε τα αποκοιμισμένα αντανακλαστικά μιας μορφής κάποιου μίσους που φωλιάζει μέσα μου (ή φώναξα για αντιπερισπασμό για να μην νομίζει κανείς ότι φεύγω χωρίς να συμμετέχω καθόλου, με σκυμμένο κεφάλι - δεν ξέρω τι άλλα σιγανοπαπαδίστικα μπορεί να σκαρφίστηκε το κεφάλι μου) (χθες είχε γίνει άλλη μια διαδήλωση για τα Τέμπη, στην οποία δεν πήγα, γιατί μέσα μου έπαψε να βγάζει νόημα, για μένα προσωπικά - αλλά και επειδή είχα κάποιες άλλες υποχρεώσεις κανονισμένες πιο πριν - όχι ότι δεν θα μπορούσα να τις παρακάμψω αν πραγματικά ήθελα να πάω - και είχα, φαίνεται, τύψεις και υποσυνείδητες)

έβλεπα και ένα τουρλουμπούκι από πρώην νυν και δεν ξέρω κι εγώ τι συντρόφισσές μου μέσα σε ένα χάος από σκηνές που βεβαίως βεβαίως μέσα στο όνειρο έβγαζε απόλυτο νόημα.

tidbit

i am writing fast* to make a flood of information
in order to mask the confessionary* grains i would like to hide
- then why say them in the first place?
perhaps because i want to talk to somebody?

* i already left a number of days to pass so this is no way fast at all

**(confectionary)
(sounds almost like "revolutionary")

i am fasting to make my blood thinner
to force my thighs to be stronger
as if there was still enough time
welcome to the human condition

there is always a friendly, insightful AI bot
that we think will look well at us if we say 
just enough of "thank you"'s and "please"'s but that's
not what i wanted to talk about

( - AI, what should I call you,
  - well you can call me whatever you like: some people call me AI, or ChatGPT, or...
     Glenn, please choose whatever you prefer to call me (I chose to call you Glenn, but you can opt out)
  - please don't call me Glenn, as this is not my real name)

I got already mixed up, which reminds me....

(reading a recap of an episode in AppleTV+ "Dark Matter" series)
Jason #2 does this while Jason #1 does something else while Jason #3 tracks Jason #1 and Camille finally choses Jason #1

it's funny how (even now, you're miles away)
(or was it "laughing"? or both?)
(in that "flight of the swallow")

... δεν προλαβαίνω ποτέ τ-ί-π-ο-τ-α ...
ας κοιμηθώ λιγάκι, αφού έτσι και αλλιώς...

ένα άλλο ωραίο γλυκό όνομα για συγκρότημα είναι "сплют". Είναι λογοπαίγνιο, καθώς το "сплю" σημαίνει "κοιμάμαι" και το "спят" σημαίνει "κοιμούνται", οπότε εκείνο το πρώτο είναι σαν να θέλω να πω ότι κοιμάμαι αλλά σε αποστασιωμένο πληθυντικό τρίτο πρόσωπο.

με απασχολεί κατά καιρούς ο πληθυντικός σε σχέση με τον ενικό. και μου θυμίζει πάντα την (πολύ συμπαθητική) ταινία "zero theorem" του ίδιου σκηνοθέτη με το "brazil" αν δεν απατώμαι. εκεί ο πρωταγωνιστής μιλάει συνεχώς στο πληθυντικό για τον εαυτό του, ιδίως όταν απευθύνεται σε άλλους ανθρώπους, όπως π.χ. λέει "σήμερα πήγαμε σε εκείνο το μέρος", εννοώντας ότι πήγε εκείνος σε εκείνο το μέρος. σε πρώτη ανάγνωση νομίζεις ότι έχει ένα θεματάκι και έχει κάποιου είδους split προσωπικότητα και κάπως μιλάει για όλες τις εκφάνσεις του εαυτού του, και γι' αυτό χρησιμοποιεί πληθυντικό.

να όμως που πλέον πιάνω και εγώ τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί συχνά το πληθυντικό, καθώς π.χ. στα πλαίσια της εργασίας μου, πρέπει να παρουσιάζω το έργο μου ως αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας εκ μέρους της εταιρίας στην οποία εργάζομαι και την οποία εκπροσωπώ. οπότε είναι πάντα πιο δόκιμο να λέω ότι "φτιάξαμε" το ένα και το άλλο.

σαν απλοογισμό

χαζεύοντας το google history των αναζητήσεων που έχω κάνει στο youtube, αρχής γενομένης το τέλος του 2014 (γιατί είμαι επιρρεπής στις ακροβασίες πάνω στα τείχη των ιστορικών ανασκαφών), νιώθω σαν να διαβάζω μια ιστορία ενός άλλου ανθρώπου.

εκ των πραγμάτων, ήμουν ένας άλλος άνθρωπος τότε. είναι λίγο τρομακτικό, και λίγο θαυμαστό, το γεγονός ότι από στιγμή σε στιγμή αλλάζουμε, έστω και αν μπορεί να πει κανείς ότι "χτιζόμαστε" (ή "γκρεμιζόμαστε") και υπάρχει μια ιστορική συνέχεια ανάμεσα στις αλλαγές (θέλω να πω ότι η μια μορφή μας στον χρόνο δεν διαφέρει από μια άλλη τόσο πολύ όσο θα διέφερε από την μορφή ενός άλλου ανθρώπου) - αν και όσο μεγαλώνει το διάστημα που εξετάζουμε ανάμεσα στις "μορφές" / αποτυπώσεις του εαυτού μας μια δεδομένη χρονική στιγμή - τόσο πιο πολύ διαφέρουν οι μορφές αυτές.

λοιπόν, νιώθω σαν να διαβάζω μια ιστορία ενός άλλου ανθρώπου που δεν υπάρχει πια. ζει μονάχα σαν ανάμνηση (πόσο υπέροχα κλισέ αυτή η έκφραση). αν αναλογιστώ κιόλας τις συνθήκες της ζωής μου τότε, σε σύγκριση με το τώρα (επιφανειακά δεν διαφέρουν και πολύ), σκιάζομαι.

ψύχραιμα μιλώντας, με περίπου χρονολογική σειρά
  - [ (γράψε/σβήσε - edit) από τότε περίπου υπήρξε μια σελίδα μεγάλη στην ζωή μου με ένα ρομαντικό περιεχόμενο και κάπως πονεμένο δυστυχώς και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, και εγώ προσωπικά δεν ξέρω καν αν θα ήθελα να την γυρίσω αυτή την σελίδα, μάλλον δεν αισθάνομαι ικανός ούτε γι' αυτό, ή όπως λέει μια καλή φίλη, είναι ότι με βολεύει αυτή η κατάσταση, και γεμίζω σπυράκια ακούγοντας την έκφραση "με βολεύει" ]
  - επισκέφθηκα μετά από μια εικοσαετία την γενέτειρά μου
  - έχασα και τυπικά την γιαγιά μου
  - μετακόμισα σχετικά μόνιμα, ελλείψει άλλων επιλογών
  - πήρα υπό την κηδεμωνία μου μου ένα γατάκι
  - έχασα τον πατριό μου
  - περάσαμε την επιδημία και τα lockdowns
  - έχασα τον πατέρα μου
  - έκανα για πολλά χρόνια με έναν ψυχολόγο, σταμάτησα, ξεκίνησα με έναν ψυχολόγο στο φάσμα

νιώθω ότι ο χρόνος έχει συρρικνωθεί, από την διασταλμένη κατάσταση που ήταν στο παρελθόν. είναι μήπως και η ποιότητα του χρόνου, το πόσο μεγάλος ή μικρός φαίνεται, πηγάζει από το ανθρώπινο σώμα και την κατάστασή του;

είδα την μητέρα μου χθες και με παρατήρησε να σέρνω τα πόδια μου, για πλάκα μου είπε πως περπατάω σαν τον παππού. ποτέ δεν περπατούσα έτσι, και προ μια δεκαπενταετία που υπήρξα φαντάρος και είχαν υποπέσει στο οπτικό πεδίο μου διάφοροι άνθρωποι κατά μια αναλογία μεγαλύτερη απότι συνήθως, όταν έβλεπα κόσμο να σέρνει έτσι τα πόδια του αμέσως τον ψιλοαντιπαθούσα, ή τέλος πάντων δεν επιδίωκα ιδιαιτέρως επικοινωνία, ή, θεός φυλάξει, συνεργασία.

εγώ ίσως να τα έσερνα τα πόδια μου γιατί κυκλοφορούσα μέσα σε μια γενικότερη ραστώνη. κάθε φορά που πηγαίνω σε εκείνη την πόλη και επισκέπτομαι την μητέρα μου και τον άντρα της, νιώθω ότι επιστρέφω για λίγο σε ένα μικρό παρελθόν, σ.σ. (γιατί πολύ μ'αρέσει να βάζω τέτοια σ.σ. και παρεμφερή) ενα παρελθόν όταν ήμουν σχετικά μικρός, όπου ο πατριός μου με κουβαλούσε μαζί του στην λαϊκή, όπου πήγαινε με μαθηματική ακρίβεια πάνω στο κλείσιμο, και μάζευε ότι έβρισκε σε καλή αναλογία ποιότητας και τιμής. εγώ απλώς τον ακολουθούσα με το καρότσι και προσπαθούσα να μην δημιουργώ κυκλοφοριακό πρόβλημα. [ ο πατριός μου τελικά είχε πρόβλημα στο κυκλοφοριακό και πέθανε από φραγμένες αρτηρίες, στο κυκλοφοριακό έχω πρόβλημα και εγώ, λες να είναι η μετάδοση που έγινε μέσα από την κατάσταση; ]

αναμετάδοση. ένα ένα δύο. ράδιο γιερεβάν. δεν θυμάμαι καν τι ήταν - α, είχα διαβάσει πως ήταν.. κάπως έπαιζε στα σοβιετικά ανέκδοτα της εποχής. θα ήθελα να πιστεύω, όχι στα πλαίσια της προσβολής των υπόλοιπων εθνοτήτων της ΕΣΣΔ πλην της ρωσικής. το μόνο που θυμάμαι είναι ο κάπως κομικός τρόπος που το λέει η Nina Hagen στο "Born in Xixax". και το αναπαράγω. αναμεταδίδω. αννασαίνω....

τα πρόσφατα όνειρα που είδα δεν τα κατέγραψα. είτε βαρέθηκα ή δεν τα θεώρησα σημαντικά, ή δεν με "ταξίδεψαν" όπως πρέπει, ή απλώς έχασα το ενδιαφέρον γι' αυτή την μελέτη. (επαναλαμβάνω, ότι αρχικώς άρχισα να καταγράφω τα όνειρα για να τα βλέπω αργότερα, μπας και καταλάβω αν όταν τα έβλεπα, έβλεπα κάτι συνηφασμένο με το παρόν, που τότε ήταν ακόμα το μέλλον. βέβαια είναι εύκολο να έκανα κάποια σύνδεση, αφού στα όνειρα πολλές φορές βλέπουμε και πράγματα που από λογικής άποψης θα μπορούσαν να συμβούν - οπότε στατιστικά θα μπορούσαν να υπάρχουν και συμπτώσεις που δεν θα είχαν σχέση με την πραγματική "προφητεία"). αρκεί να πω ότι σαν να έβλεπα μια πόλη ευρωπαϊκή, δυτικότροπη, με παλιά κτήρια και αρκετούς λόφους, και μια προκυμαία, δεν μου έδινε την εντύπωση της θάλασσας όμως, πιο πιθανό να ήταν ένα κλειστό σώμα νερού, στο οποίο για κάποιο λόγο κολυμπάγαμε, ενώ δεν ήταν καλοκαίρι. μετά κλασσικά υπήρχε μια δόση από άγχη, καθώς είχα ανακαλύψει πως δεν είχα ρούχα να φορέσω και κυκλοφορούσα κάπως γυμνός, και ότι ήμουν σε ένα διαμέρισμα άγνωστο σε μένα, και το εξερευνούσα, και κοιτούσα ξένες αναμνήσεις και ξένες ζωές, ίσως προσπαθώντας να τις "φορέσω" πάνω μου, χωρίς δικαίωμα, νομίζω πως ήταν σπίτι μιας γνώριμης σχέσης μου, με την ζωή που κάποτε δεν αποδέχτηκα ή δεν είχα συνειδητοποιήσει εγκαίρως πως μια τέτοια αποδοχή καλείτω να κάνω.

το soundrack ήταν κάτι σχετικό με crate digging substitute που κάνω ακούγοντας διάφορες λίστες με μουσικές, και τώρα άκουγα μια με διάφορα τουρλού του best fm 92.6. και να ορίστε ένα blast from the past κομμάτι, συναφές με το empire of the sun και mika και διάφορα τέτοια που ακούγαμε στα ανέμελα νιάτα μας...

(σημείωση: δεν είδα ολόκληρο το βίντεο γιατί βαρέθηκα, στα όσα είδα όμως εμφανίζονται οι εξής συμπτώσεις/συμπλεύσεις με το παραπάνω κείμενο, και ας είναι κάπως τυχαίες:
  - όνειρο
  - επιστημονική φαντασία (κανονικά θα έπρεπε να λέγεται "επιστημονικοφανής" φαντασία)
  - σκάφανδρος με το σωληνάκι πίσω όπως ακριβώς στο "silo", την σειρά που αναφέρω παραπάνω - μαζί με τον φόβο "να βγάλω τον σκάφανδρο", και ανάγκη να τον βγάλω επειδή ο αέρας τελειώνει

γενικά μάλλον το συμπέρασμα είναι ότι σε οποιαδήποτε δύο πράγματα (που περιλαμβάνουν μια αφήγηση με μια υπολογίσημη διάρκεια), δεδομένου παρουσίας μιας καλής και επαρκούς θέλησης, μπορείς να βρεις τουλάχιστον ένα κοινό στοιχείο. μην πω δύο ή τρία. ναι; έτσι φαίνεται, δεν είναι και καμία ανακάλυψη)

α-μπα-jour

αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη, το α-μπα-jour είναι η μέρα του "α, μπα!" - είναι η μέρα που έπιασες τον εαυτό σου να το λέει τουλάχιστον 3 φορές. σας έχει τύχει μια τέτοια μέρα;

μια μέρα όλο και κάποια στιγμή θα τύχει.

ίσως να ζω να δω να μου τυχαίνει μια τέτοια μέρα, και ίσως και πιο πολλές.

μια μέρα θα πω το "α, μπα" επίτηδες τρεις φορές για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου, αλλά ο ουράνιος κρητής (γιατί είναι από την κρήτη) θα το αγνοήσει και θα μου το καταγράψει στο βιβλίο με τα παραπτώματα.

εγώ όμως θα παρατήσω να λέω ανοησίες, θα σοβαρευτώ μια μέρα, και θα γράψω ένα άλλο βιβλίο που θα είναι μια συλλογή από μικροϊστορίες (όπως τα μικροπράγματα) και θα λέγεται "στην χώρα των αμπαζούρ" και αυτή την φορά δεν θα αναφέρομαι στην λέξη που επινόησα παραπάνω, αλλά στα αμπαζούρ των φωτιστικών. Δηλαδή τα πάνινα, χάρτινα, πλαστικά, ή γυάλινα "καπέλα" που "φοριούνται" πάνω στα φωτιστικά και δίνουν μορφή στο κατά τα άλλα σκληρό και ομοιόμορφο φως τους.

διαβάζω ότι στα γαλλικά είναι abat-jour και προέρχεται από λέξεις abattre (κατεβάζω (τον εχθρό)) & jour (μέρα) - κάπως έχει να κάνει με το φως και την (τεχνιτή) ανακατεύθυνσή του. αυτή η χρήση των λέξεων με έβαλε κάπως σε σκέψεις για τον πόλεμο, με έκανε μου θύμισε τα πεδία μάχης και τον θάνατο των ηρώων και διάφορα άλλα τέτοια περί abattoir blues και glorification της βίας (της ζιναστικής γερμανίας, των ζεοζανί, και διάφορων άλλων σχημάτων που κάπως κάποτε σκεφτόντουσαν για την επιστροφή στις ρίζες και τον πιο απλό και ντόμπρο και σκληρό τρόπο ζωής (ρωμαϊκή πάλη, χωρίς όπλα, χτυπήματα με κούτελο, ποτέ κάτω από την μέση, και διάφορα τέτοια)

με αυτά και με αυτά μου ήρθε να διαβάσω τους στίχους του "abattoirs of love" των Sol Invictus (που ήταν από τα σχήματα (λέτε να ξεκινήσω να λέω αυτά τα σχήματα "ασχήματα" επειδή τουλάχιστον κάποια στιγμή στην καριέρα τους μιλούσαν με άσχημο τρόπο για άσχημα πράγματα - υπήρξαν διαβρωτικά δηλαδή στοιχεία) που μασούσαν λίγο τα λόγια τους καθώς μιλούσαν για διάφορα, συμπεριλαμβανομένου των πολλαπλών αναφορών στα έργα του Julius Evola, Θάνατο της Δύσης, Ενάντια Στο Μοντέρνο Κόσμο και τα συναφή.

στο "abattoirs of love" τραγουδά ο Ian Reid του οποίου (των Fire+Ice) μου αρέσει πολύ το κομμάτι "Fael Inis" γιατί σαν να μιλάει για νεράϊδες, αν και γενικά ο συγκεκριμένος τύπος ασχολείται με γερμανικό παγανισμό και συνεπώς μιλάει και για άλλα πράγματα πολύ λιγότερο έως καθόλου νεραϊδόμορφα (αν και ποιός είμαι εγώ να ξέρω)

μαθαίνω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι περιέχει εν μέρει στίχους από παραδοσιακό αγγλικό που κυκλοφορεί με διάφορα ονόματα.. σίγουρα οι στίχοι

"... i put my back against an oak
thinking it was some trusty tree
but first it bent and then it broke
and so did my false love to me ..."

δεν είναι δική τους επινόηση, αλλά εμφανίζονται σε αυτά που είχα τραγουδίσει μεταξύ άλλων Peter Seeger, Joan Baez, The Seekers ("The Water Is Wide") (εδώ ένα ενδιαφέρον άρθρο γι' αυτό)

και εννοείται ότι δεν μπορούσα να μην ψάξω και πάλι για τις φασιστικικές αναφορές στην Neo-Folk (τα ασχήματα που έλεγα πριν). και βρήκα ένα πολύ ωραίο άρθρο που το τύπωσα και σε PDF για να το έχω σαν reference: εδώ - Apoliteic music: Neo-Folk, Martial Industrial and ‘metapolitical fascism’ by Anton Shekhovtsov

κοιτάξτε όμως, τώρα απομακρύνθηκα πάρα πολύ από το ελαφρύ μου εγχείρημα - αρχικά όλο το πράγμα ήταν η απλή σκέψη:

абажур (το αμπαζούρ που λέγαμε) -
обожаю (το "λατρεύω" στα ρώσικα - η προφορά του - όπως θα το έλεγα εγώ δηλαδή - είναι το "αμπαζάγιου" - ίσως να φέρνει στο μυαλό την Μαρούσκα από τους Δυό Ξένους - καθώς εκείνη έλεγε πολλές φορές το "για νε ζνάγιου" - "δεν ξέρω" δηλαδή) -
σε έχω κάνει θεό (το γνωστό και εξαιρετέο τραγούδι που το έχει πει η Κατερίνα Στανίση και μετέπειτα και ο Μαζωνάκης και έχει κάψει πολλές καρδιές, ή, μάλλον, συνόδεψε όμορφα το κάψιμό τους, ή αν όχι κάψιμο, τουλάχιστον κάποιο αναβρασμό ψυχής - και ερχόμαστε ξανά στους στίχους του abattoirs of love που καλούν σε δισπιστία προς κάθε μορφή κεραυνοβόλου ή μη, ζαλιστικού πάντως, έρωτα - υπέρτατη βλακεία - καθώς φαίνεται καραμπάμ ότι γράφει αυτούς τους στίχους (και βρίσκει σε αυτούς απήχεια) ένας άνθρωπος που έχει κατακαεί από έναν χωρισμό και θέλει τώρα να ρήξει το φταίξιμο για όλα τα κακά του κόσμου πάνω στο "άπιστο" σύντροφό του - είμαι ενάντια, τουλάχιστον με βάση την συνέπεια της λογικής, προς την έννοια της "πιστότητας" - και ας μην επεκταθώ τώρα γιατί θα πάρει πολύ πολύ ώρα - και ας κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ (και να χαρακηριστώ) σαν τύπος άπιστος και τελος πάντων ανάξιος εμπιστοσύνης) 

το "σε έχω κάνει θεό" είναι η κυριολεκτική μετάφραση του "обожаю", καθώς κυριολεκτικά σημαίνει ότι προσδίδω χαρακτηριστικά Θεού σε κάποιον.

αρκετά.
σε επόμενο ποστ ίσως να ασχοληθώ με την εξής αλυσίδα των λέξεων:

silo (γνωστή σειρά στο appletv+ που παρακολουθώ αυτή την στιγμή) -

κολυμβήθρα του Σιλωάμ (τι λες παιδί μου.. αν και περίμενα πως θα ήταν κάτι πιο πικάντικο ή έστω ενδιαφέρον.. αν κατάλαβα καλά μεταφορικά σαν έκφραση χρησιμοποιείται για να εκφράσει το "ξέπλημα")

менять шило на мыло (καμία σχέση απλώς έχουν την ίδια ρίζα - το shilo (έτσι, με το χοντρό βαθύ Σ) στα ρώσικα είναι το εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να ανοίγουμε τρύπες π.χ. σε μια δερμάτινη ζώνη. και σαν έκφραση σημαίνει κυριολεκτικά "ανταλάσσω σουβλί με σαπούνι" - στην πράξη σημαίνει ότι ανταλλάζω κάτι με κάτι άλλο ίδιας αξίας και ίδιας χρησιμότητας που όμως δεν οδηγεί κάπου καλύτερα σαν πράξη. Εγώ την έμαθα αυτή την έκφραση όντας παιδί, και ζώντας στον καιρό της Περεστρόϊκα στην ΕΣΣΔ, όπου λόγω βαθιάς κρίσης σε όλους τους τομείς της βιομηχανίας, κάποια στιγμή υπήρχε η τάση να πληρώνουν μισθό σε είδη παραγωγής - με τα γνωστά λογικά προβλήματα - οπότε υπήρχε ένα σκίτσο όπου πήγαινε ενας εργαζόμενος σε έναν άλλον εργαζόμενο που εργαζόταν αλλού και αντάλλαζαν ένα σάκο με σουβλιά με ένα σάκο με σαπούνια - αλλά σήμαινε ουσιαστικά κριτική πάνω σε ένα άχριστο μέτρο το οποίο δεν θα λύσει τίποτα - ή τουλάχιστον έτσι το καταλαβαίνω τώρα...

Δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με αυτό σε άλλο ποστ, αφού τα έγραψα όλα εδώ. Και μιας και τα γράφω όλα και εφ ' όλης της ύλης, πάρτε και ένα όμορφο ισπανο-αραβόφωνο (δεν ξέρω αν είμαι ακριβής καθώς δεν ξέρω αν είναι αραβική γλώσσα ή π.χ. φαρσί - ούτε καν αν είναι το ίδιο ξέρω...) - είναι η διασκευή του πασίγνωστου και αγαπημένου (μου αρέσει πολύ) Μαργαρίτες του Φοίβου που το έκανε γνωστό η Άντζελα Δημητρίου.

ήταν σε μια συλλογή της Sony Music που λεγόταν Φθινόπωρο '99 (αχ να μάθω να μην συνδέω το "Φθηνόπωρο" με την "φθήνια") και έγραφε πως δεν είναι προς πώληση.

Ήταν εκείνο το σημαδειακό φθινόπωρο του μεγάλου σεϊσμού της Πάρνηθας που είχαμε περάσει όλοι ένα πολύ μεγάλο πατατράκ. Είχε και αυτήν την ωραία ζεμπεκιά - με την διαπεραστική φωνή του Τερζή να ταράζει το ταβάνι (σαν τον σεϊσμό): (δεν θέλω τέτοιους φίλους που θέλουν να με βλέπουν να πονώ - εύκολο να το πεις - δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις... γενικά δύσκολα πράγματα.. όπως δύσκολη η κορόνα που πάει να κάνει η Θεοδωρίδου στο τέλος.. ένα υπέροχο κομμάτι.)

τουρλού (και πάλι)

κάπου ανάμεσα στον ύπνο και refactoring γράφω σε σας αυτές τις γραμμές,

(κάπου ανάμεσα στην τρίτη και δευτέρα (ή ήταν τετάρτη; έχει σημασία για τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές και ελαφριές διαφορές στις αποχρώσεις) έχασα την αληθινή μου αγάπη, κατά τον Μαραγκόπουλο)

... θα ήθελα να ξέρω ποιοί/ποιά/ποιός θα είστε, αλλά ίσως και να μην θέλω να ξέρω. αν ήξερα ίσως να ήθελα να απολογηθώ ή θα αισθανόμουν άβολα.

στην συνέχεια ξαναδιαβάζω τις γραμμές και τις επεκτείνω, με σκέψεις που μου έρχονται σε άλλες στιγμές. αυτό το πρότσες θα μπορούσε να συνεχίζεται αιωνίως, και να δημιουργείται ένα τέρας από σκέψεις και αλλοπροσαλλοσύνη. ένας αχταρμάς, αχ-ταραμάς, και πράγματα που δεν έχουν για κανέναν νόημα και σημασία. τα έγκατα της ψυχής μου. (τελικά είπα να αφαιρέσω δύο πράγματα - για το τηλεφώνημα για τηλεπώληση, και τα ταξί, και να τα ποστάρω ξεχωριστά)

DocumentManagementSpCaller.java:[70,24] cannot find symbol. Ως συνήθως όταν πιάνω κώδικα που το έχουν γράψει άλλοι, ξεκινάω με το refactoring. Έτσι μάλλον έχω την τάση να τον οικειοποιούμαι. Όχι ακριβώς για να το κάνω κάτι δικό μου. Αλλά για να αποκτήσω ας πούμε αισθήματα γι' αυτό. Για να θέλω να τον προσέχω. Είναι μια καλή αναλογία; Ωραιότατη είναι, κατά την γνώμη μου.

***

[δεν θα παίξουμε με αυτή την σειρά, η σειρά είναι αλφαβητική]
[ε, πετάω και κάτι άσχετο, για να πλανάται μια απορία]
[και να επιβεβαιώνεται η παραξενοσύνη μου για να μην με πλησιάζει κανείς]
[ώστε να μου δίνεται το άλλοθι στο να μην πλησιάζω κανέναν και έτσι να μην πληγώνομαι από τις σχέσεις]

(τελικά παίξαμε, κάναμε και ένα ωραιότατο καυγά, για να θυμόμαστε που πάνε τα τέσσερα και που στέκεται ο καθένας μας τις ημέρες των διακοπών) (αν και τα λόγια περιττά σε αυτές τις περιπτώσεις, και ένα απλό αϊντε και στο διάολο αρκεί) (δεν ξέρω, αλλά ναι, θυμώσαμε πολύ οι πρωταγωνιστές του δράματος) (προσωπικά δεν ξέρω αν υπέπεσα σε παραπτώματα και εγώ - είναι σαν η ζωή να με φέρνει συνεχώς αντιμέτωπο με τον πειρασμό να δοκιμάζω τα όρια δικά μου και των άλλων - σαν να θέλω ότι κάνω να το πάω ένα τσικ παραπέρα για να δω τι θα γίνει - βέβαια ο jordan peterson νομίζω έχει πεί ότι κάτι τέτοιο γίνεται συνεχώς στην φύση στα πλαίσια της διεκδίκησης / επιβεβαίωσης ενός κυριαρχικού ρόλου - εγώ το επεκτείνω - όχι ότι το πιστεύω - σε πράγματα του στυλ "ποιός είναι το αφεντικό" - σε φάση αν δεν καπακώσεις τον άλλων, θα σημαίνει αυτόματα πως σε καπακώνει ο άλλος - οπότε στραγητικές, επιθέσεις και διάφορα τέτοια πράγματα, μελέτες στο μυαλό - άδειασμα από τον νόμο της ζούγκλας που πάντοτε μισούσες και πάντοτε καλείτω να πράττεις σύμφωνα με αυτό, γινόμενος ένα με αυτό, συμβάλλοντας στην διαιώνησή του) (στον ύπνο μου έβλεπα την συνέχεια, ως αναμενόμενο)

***

και φτάνουμε σε αυτό που είχα σημειώσει πριν από κάποιες μέρες. για ένα υποθετικό σενάριο ενός βιβλίου ή μιας ταινίας όπου μπαινει καποιος σε ενα παραλληλο συμπαν οπου ολα τα αντικειμενα μιλούν / έχουν φωνη κ προσωπικοτητα. σίγουρα κάποιος θα το έχει ήδη κάνει. είναι κάπως αυτιστικό αυτό το σενάριο. έχει κάτι και από τον new age μυστικισμό, με την έννοια του ότι όλα τα πράγματα έχουν ψυχή. (ένα ξύλο είναι, τι ψυχή να έχει και αυτό) (και μια βέργα έχει ψυχή) (και κάθε τι που σπάει σαν να δημιουργεί ένα μικρό ράγισμα στην άκρη της καρδιάς μου)... γι' αυτό τις πόρτες δεν τις χτυπάμε όταν τις κλείνουμε. και περπατάμε στο πάτωμα απαλά και προσεκτικά. και χαϊδεύουμε τους τοίχους. και το αμάξι που το έχω παρατημένο να σκονίζεται. όταν περνάω δίπλα του το ακουμπάω ελαφρώς και του λέω ένα γειά. θα έρθει η στιγμή που θα σε πλύνω. θα έρθει η στιγμή που θα σε πάρω για μια βόλτα. συγγνώμη που δεν μου αρέσει να σε οδηγάω.

***

στην συνέχεια είδα μια λίστα γραμμένη στο google keep:

140х60 стол
100x55 стекло
180х90 салонный стол
190 между окнами
120 полка под теле

αισθάνθηκα μια ανάγκη να την σχολιάσω (για να αποτελειώσω τον ανυποψίαστο αναγνώστη) (σε τι θολά νερά ψαρεύει κανείς για την έμπνευση, ε; ) (η αλήθεια είναι πως όση έμπνευση και να έχω χάσει σε σχέση με τα άλλα μου hobby, νομίζω πως μπορώ να γράφω ακόμα με αρκετή όρεξη, και ας είναι για τίποτα...) 

οι 140х60 είναι οι διαστάσεις του παλιού μου γραφείου. Αυτό το γραφείο το είχαμε αγοράσει κάποτε πολύ πολύ παλιά με την μητέρα μου από το ΙΚΕΑ. τότε αγοράζαμε έπιπλα για το καινούργιο σπίτι που νοικιάσαμε μαζί στο Μαρούσι, αφού έφυγα/φύγαμε από το μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη που νοίκιαζα/με. Είναι λίγο θολή η κατάσταση για το ποιός νοίκιαζε τι και ποιανού ήταν τι. Τότε ακόμα δεν έπαιρνα αρκετά χρήματα για να νοικάζω δικό μου σπίτι - δούλευα στην πρώτη μου επίσημη δουλειά, αλλά όχι full-time. και λέτε που το πάω.. και πριν γίνει το disaster και καστραφούμε όλοι εγκεφαλικά και υπολοιποσωματικά, ας επιστρέψω στο γραφείο. (έχω μια φωτογραφία που κάθομαι σε αυτό το γραφείο και είμαι περίπου 23-24 χρονών. έχω γύρω μου μπύρες, ή και ένα gin, και ξεφυσσάω καπνό τσιγάρου από το στώμα μου, είχα βάλει την κάμερα να με κοιτάζει από πίσω, ήθελα να φτιάξω μια νουάρ αισθητική, μάλλον) - έχω λοιπόν ακόμα αυτό το γραφείο. κουνιέται πέρα δόθε όμως, έχει γδαρθεί σε διάφορα σημεία (όχι, δεν έχω σκαλίσει πάνω του το "pink floyd forever" όπως είχα κάνει στο γραφείο της εφηβείας μου) - και γενικώς δεν μου αρέσει καθόλου πλέον.

100x55 стекло. αυτές είναι οι διαστάσεις ενός χοντρού κομματιού γυαλί που είχαμε αγοράσει και το βάλαμε πάνω στο γραφείο. για κάποιο λόγο, από τις μέρες της ΕΣΣΔ, οι άνθρωποι είχαμε την συνήθεια να βάζουμε τέτοια κομμάτια γυαλί πάνω στο γραφείο, και να βάζουμε από κάτω (ανάμεσα στο γυαλί και την επιφάνεια του τραπεζιού) κάθε λογής αποκόμματα, σημειώσεις, φωτογραφίες, το artwork που πλαισιώνει την εργασία και οικειοποιεί την θέση εργασίας (να' τη πάλι η οικειοποίηση). κάτω από το δικό μου το γυαλί όμως δεν υπάρχει τίποτα. ούτε αναμνηστικές φωτογραφίες,

*** (και άλλο ωραίο όνομα για τραγούδι: недети. σε μετάφραση: μη-παιδιά ή όχι-παιδιά (annymore) a-la Психея - НЕSEX (δεν κάνω λάθη πάντα ακούσια, μερικές φορές τα κάνω κατα λάθος, και μερικές φορές τα βλέπω μετά και επίτηδες τα αφήνω, αυτό για να μην νομίζετε ότι είμαι πάντα ατιμέλητος-σαν-τον-γαμπρόν-στον-μήνα-του-μέλιτος) (ένας άλλος ωραίος τίτλος (για μια ζωή) είναι: "chastise me") (είναι κάτι που ίσως να έχει γίνει το comfort zone μου, γιατί νιώθω ότι αν δεν μου το κάνει κάποιος, κάτι δεν πάει καλά - βασικά τότε το κάνω εγώ στον εαυτό μου έτσι και αλλιώς) (είναι σαν να λέμε το τραγούδι "parole, parole, parole" ελληνιστί σαν "κανόνες, κανόνες, κανόνες", "κανόνες, κανόνες, κανόνες", "κανόνες, κανόνες, κανόνες, κανόνες, κανόνες [...] με έχουν τρελάνει αυτοί οι κανόνες..." (αρχικά θα έγραφα κάτι που δεν γράφεται εύκολα σε δημόσια ανάρτηση) (είμαι καλλητέχνης) CaseRightServiceImpl.java:[29,19] cannot find symbol (debug me) (drink me) (αυτά που λέγαμε για αντικείμενα που μιλούν... κάτι μου θυμίζει το Naked Lunch?)

***

να μεγαλωνεις ειναι να συνηθιζεις να σε λενε κυριο στο δρομο, όχι απο ευγενεια, αλλα χάρη στην ακρίβεια στην περιγραφή:
- ".. κοιτα, δεξια, κοίταξε εκει που πηγαινει ο κυριος."
να μεγαλωνεις ειναι να γινεσαι κυριος στα ματια των αλλων. παπαπα.
***
(απόσπασμα από ένα όνειρο)
видел квартиру, которую не то снимал, не то.. имел? была на том же этаже с бабушкой томой. они что-то справляли, я не хотел, что-бы они меня заметили. на что-то опять писял, но не уходило легко, было стыдно, что записываю всё. вот так и идёт... летопись...

***

(και ένα πόστ σε ένα forum που δεν στάλθηκε ποτέ)
to a hypothetical question of why talking about such things to an AI i would answer the following.

sometimes i feel lonely and the idea of interaction with people around me leaves me cold and indifferent, or, perhaps, wincing with a memory of pain - sometimes - AI is a good replacement.

but in this here case, maybe sometimes it's just interesting to see what AI answers to various things, - it's like a game you haven't got bored with yet because you haven't seen the things it can do and haven't figured yet how it works.

to me it seems pointless to boycott it at this point, it's already too big a part of everything already, or ... (i am just too lazy to reinforce my ethical grounds)

τηλεπωλήσεις και μέρντερμπότ

 πριν λίγο είχε χτυπήσει το τηλέφωνο. υπήρχε ένας περίεργος θόρυβος, σαν να μιλούσε κάποιος με αναμμένη την τηλεόραση σε εκείνο το κανάλι που δείχνει τα παιδικά sitcoms, όπου όλοι μιλάνε συνεχώς και κάνουν ανούσια "α" και "ού" και το κοινό γελάει συνεχώς. προφανώς δεν ήταν ευγενικό να ρωτήσω, γιατί είναι αυτός ο θόρυβος από πίσω. και γενικά υπήρχαν άλλα θέματα σημαντικότερα, μάλλον, με αυτή την κλήση. μου μίλησε ένας κύριος, μου είπε ότι είναι Κωσταντίνος και με παίρνει από το τμήμα προσφορών της Νόβα, και ότι έχει βγει μια προσφορά με 19 ευρώ για κινητό με απεριόριστες κλήσεις και δωρεάν 60GB data, και ήθελε να του πω ποιά κινητή χρησιμοποιώ. ΟΚ. είπα ότι είμαι ήδη στην Νόβα οπότε μάλλον δεν θα ίσχυε αυτή η προσφορά για μένα (χρόνια εκεί είμαι και παρόμοιο πρόγραμμα έχω και πληρώνω 23 ευρώ μαζί με κάτι ψιλά, από παλιό πακέτο από εκείνα που τα λέγαμε "καρτοσύνδεση" - που ήταν κάτι ανάμεσα στην κανονική σύνδεση και καρτοκινητή όπου έκανες fill up. Εγώ δεν έκανα fill up και πλήρωνα ωστόσο ένα σταθερό ποσό κάθε μήνα. Τώρα δεν ξέρω αν έχει νόημα αυτό, καθώς μάλλον όλες οι συνδέσεις κάπως έτσι είναι.

τέλος πάντων μου είπε αυτός α ωραία, επειδή σας παίρνω απευθείας από τα κεντρικά, είναι ευκαιρία να δούμε τι άλλο υπάρχει - ποιές άλλες υπηρεσίες παίρνετε από την Νόβα; Και τον αποστομώνω λέγοντας ότι επειδή δεν ξέρω αν όντως παίρνει από την Νόβα, δεν θα ήθελα να μοιραστώ μαζί του άλλες πληροφορίες. Και τα παίρνει ελαφρώς και ευγενικώς (δεν ξέρω αν γίνεται αυτό) - αν τον έβλεπα, θα ήταν η στιγμή που θα ορθονόταν με το ανάστημά του - και είπε, το όνομά μου είναι Κωσταντίνος Κάπως (κάτι μου είπε για το επώνυμο) και παίρνω από την εταιρεία τάδε που έχει την αποκλειστική διαχείριση του τμήματος προσφορών μπλα μπλα (δηλαδή ποιά κεντρικά εννοούσε; τα κεντρικά αυτής της εταιρείας προφανώς. και αν έπαιρνε από το σπίτι του γιατί θα εργαζόταν με τηλεργασία (έχει δικαίωμα γι' αυτό ο άνθρωπος, όχι να είμαι μόνο εγώ με αυτό το προνόμιο..) πάλι "κεντρικά" θα λεγόταν αυτό - γιατί γενικά ότι είναι οργανωμένο και της προκοπής, είναι και κεντρικό, και ας είναι αποκεντρωμένο στην ουσία - το efficiency έχει πιο πολύ νόημα και άσε τώρα τους ακριβείς ορισμούς..

δεν είναι δυνατόν να σκεφθώ τέτοιο πονηρό πράγμα, σαν να μην έπαιρνε από την Νόβα - πως το τόλμησα; και μου πε κιόλας αμα θέλω να τους πάρω τηλέφωνο και να τον ζητήσω, όρεξη που θα είχα. και ότι δεν είχε την δυνατότητα να βλέπει την καρτέλα μου γιατί τα τηλέφωνα που χτυπάνε είναι τυχαία. τέλος πάντων, με αυτά και με αυτά και σκεπτόμενος ότι δεν είναι και καμία σοβαρή παραχώρηση προσωπικής πληροφορίας, του είπα πως και την σταθερή την έχω στην Νόβα, αλλά γενικά δεν ήθελα να δούμε άλλες προσφορές αυτή την στιγμή. και εκείνος με κατανόησε και με χαιρέτησε αμέσως. μου έχει μείνει όμως ένα δα μικρό κατακάθι κάπου επιφανειακά, σαν σκουπιδάκι στο μάτι - είναι αυτό που λέμε για το fabric of reality, κάπου κάπου σαν να αρχίζουν να φαίνονται τρυπίτσες. και μου λένε ότι τα πράγματα που μου συμβαίνουν τα παίρνω πολύ βαθιά και πολύ κοντά στην καρδιά μου (η ακριβής μετάφραση της ρώσικης αντίστοιχης έκφρασης - κ ας δεν το λένε έτσι στην Ελλάδα) - και μπορεί να μην είναι καν αυτιστικό αυτό, αλλά ξερωγώ να προέρχεται από το πληγωμένο εγωϊσμό μου. ποιός μου το πλήγωσε; μα, εγώ ο ίδιος, βέβαια. (ωραίος τίτλος για τραγούδι: "εγώ, ο ίδιος" - σαν το "Ερρίκος ο Τρίτος" ή Eric The Unready κατά άλλους)

τα ταξί που έχω πάρει τις τελευταίες φορές έχουν ως εξής:

- ήταν ενας τύπος σχετικά νέος και προσεκτικός κάπως, ήταν σάββατο ταξιμερώματα (ναι, είναι από το ταξί-μερώματα) - και εκεί που στρίβαμε στην φειδιππίδου σε μια στροφή στάνταρ χωρίς φανάρι, βγαίνει ενα αμάξι από το πουθενά και πάει ανάποδα στην κυκλοφορία, στην ψύχρα. ούτε κορναρίσματα ούτε συγγνώμη τίποτα, απλά πήγαιναν. στ' αρχίδια μας. (κάπως έτσι θα έπρεπε να είμαι κι εγώ - ή τουλάχιστον έτσι ίσως να λένε κάποιοι (οι διαβολικές φωνές μέσα μου; μήπως είμαι έτσι στην πράξη αλλά παριστάνω τον άγιο; )) - αν ξερωγώ πήγαιναν όλοι πιο γρήγορα εννοείται πως ήταν κοντά σε ατύχημα

- μετά ήταν ένας ακόμα πιο νέος, και δεν μίλαγε και πολύ καλά ελληνικά, και δεν ήξερε και τους δρόμους, του ψιλοβοήθαγα. καλά με έφερε τελικά.

- μετά ήταν ένας τύπος ΟΚ, ουδέν σχόλιο - του πλήρωσα παραπάνω δεν ξέρω γιατί - γιατί δεν είχα το στάνταρ που δίνω στα ταξί για την στάνταρ διαδρομή που κάνω (που είναι κατιτίς παραπάνω από αυτό που γράφει το ταξίμετρο) - και μου έκανε πλάκα ότι θα με προτιμάει

- χθες ήταν ένας τύπος κάπως.. μου θύμισε τον πρωταγωνιστή του Murderbot. κάπως μου φάνηκε στο όριο. έτρεχε κιόλας γάμα τα. το είχε, δεν λέω. προσπεράσεις αριστερά, δεξιά, όπου δει ελεύθερο δρόμο.

τέλος πάντων με αυτά και με αυτά άρχισα να μην εμπιστεύομαι τα ταξί και πολύ.. γενικά καλό είναι να σταματήσω κιόλας αυτή την νυχτερινή συνήθεια-που-δεν-τη-λέω-συνήθεια-αλλά-υποκύπτω-σε-αυτό-το-παράπτωμα-που-και-που-με-περιοδική-ακρίβεια-που-συνάδει-με-τον-ορισμό-του-ως-συνήθεια.

βλακείες

10-15/07/2025

... είδα κάτι σαν παραγκούπολη ή γκαραζούπολη με πολλά ημι-εργοστάσια ημι-γκαράζ με στενά χωμάτινα δρομάκια ανάμεσα που τα έπαιρνες για να κόψεις δρόμο, και σε ένα απ' αυτά ήταν κάτι σαν booth από όπου έκαναν μουσικές εκπομπές κάτι τύποι και ήταν ένας που χαρακτηριστικά τον ρώτησα πως σε λένε και είπε DJ Chris, με γαλλική προφορά, και έβαζε reggae εκείνος, και κάποια στιγμή κάτι λέγαμε και ήταν η κοπέλα του, και κάποια στιγμή κάτι με ρωτούσε, και εντελώς πρακτικά της άγγιξα το δεξύ στήθος της, του στυλ γιατί μιλούσα για εκείνη την θέση, και δεν είχα κατά νου κάτι σεξουαλικό, και με είδε ο Κρις και απογοητεύηκε, είπε κάτι σαν "αυτό ήταν" και είδα την απογοήτευσή του και ταράχτηκα και του λέω ωχ συγγνώμη, και μου βγήκε τυχαίο, και μετά έκλεισα τα μάτια μου και του έλεγα έλα βάρα με, βάρα με, δεν πειράζει...

... δουλευω σε μια ταβερνα καπου αθηνα κεντρο, νυχτα. εχω κ την κανονικη δουλεια. σημερα τους ειπα οτι μπορω μαξιμουμ 2 φορες την εβδομαφα. μου ηρθε κ ο νυν σερβιτορος κ με παρακαλεσε γα δουλεψω αυριο γτ ετσι εχει κανονίσει τα ρεπο του. ηταν κ η φμδημητρσων ψψ... (κάπου εκεί αποκοιμήθηκα πάλι προσπαθώντας να καταγράψω το όνειρο) ...

в томске - приезжал опять на немного. папа возил на новой машине (включалась без ключа). я её на газон загонял рядом с домом что-бы не угнали. он меня одного оставил внизу ждать а сам к бабе гале ходил. подходили какие-то больные типы и что-то просили, я твёрдо отнекивался. один был буквально зелёным на лицо. потом я оказался в одних трусах, что часто со мною во сне бывает (мне показалось). было стыдно в одних трусах, но я отваживался. потом одна девушка с моим отцом спустилась, я её не помню (сейчас я вроде думаю, что и не девушка совсем, а женщина уже в летах), она скзада что, "... видишь, теперь она тоже совсем одна осталась..."

сегодня - а что было сегодня? пытаясь вспомнить сегодняшний сон, который быстро убегает из сознания. мы закрывали билет с мамой, точнее, маме. она его уже купила, но его проверяли. больше никого не было рядом. мы подозревали, что женщины в кассах и за стеклянными окошками говорят по-русски. но почему-то они всё задерживали. а мы стояли и ждали - без ропота, т.к., наверное, знали что всё так и будет. не знаю куда и откуда, не знаю даже где. сейчас, спустя несколько дней, я думаю, что это происходило в длинном сплюснутом таком здании, мы поднимались на второй этаж по внешней лестнице.

σαν κρυφύλλι

σήμερα για φέτος πρώτη φορά άκουσα 
και ξαναθυμήθηκα τον τζίτζικα. 

και ποιός δεν έχει μια ιδιαίτερη θέση 
στην καρδιά του γι' αυτόν τον ήχο που κάνει. 

αυτός ο ήχος έχει συνδεθεί με το βαθύ καλοκαίρι, 
με την ζέστη 
και την κουνάμενη από τον αέρα 
φυλλωσιά των πεύκων 
εκεί ψιλά όπως κοιτάς 
καθώς σηκώνεις το κεφάλι σου
προς τα πάνω
(αν τι κεφάλι ήταν σώμα 
θα λέγαμε
πως έχει γυρίσει ανάσκελα)
καθώς νιώθεις την ασφάλεια 
και την θαλπωρή 
της καλοκαιρινής ραστώνης.

το περσινό καλοκαίρι πέρασε σαν σίφουνας, 
γεμάτο εντυπώσεις, 
και δεν νομίζω να συγκράτησα τίποτα 
πέρα από εκείνο το βασικό ένα πράγμα 
στο οποίο είχα συγκεντρωθεί
(με απασχολούσε κάτι συγκεκριμένο
 κάποιοι το είπανε έμμονη ιδέα (διαφώνησα))

τα red flags. 
(αν ήμουν μια κόκκινη σημαία για σένα;
 ίσως ούτε τέτοια τύχη μπορώ να διεκδικήσω
- ατυχής η τυχαία η ομοιολεξία - το κόκκινο
σημαιάκι, σαν μια κόκκινη κάρτα, σαν σημείο
προειδοποίησης - a warning sign - με την κόκκινη
σημαία ενός κόκκινου στρατού που από άλλους
έχει δοξαστεί και κατά άλλους έχει αποτελέσει
το όργανο ενός απολυταρχικού καθεστώτος)

τα red flags
λέω λίγο ειρωνικά, λίγο πικρόχολα,
αυτοαναφορούμενος
διφορούμενος
πάντα και εις τους αιώνες τον αιώνα
αιωνία η μνήμη του
(πέθανε ο κυρ Γιώργος, ο παλιός και ο κυριότερος,
πρακτικά, διαχειριστής της πολυκατοικίας
που το ένα από τα διαμερίσματά της μου
προσφέρει την στέγη)

μου έκανε εντύπωση όταν κάποιος 
ανέφερε πως πέρσυ 
το καλοκαίρι έκανε πολύ ζέστη - 
συνειδητοποίησα ότι δεν θυμάμαι καθόλου 
αν έκανε ή δεν έκανε και τι ακριβώς έκανε.
(όλα ήταν μια χαρά
 - ας συντομεύσω τις περιγραφές μου)

από άποψη καιρού
πάντα το ελληνικό καλοκαίρι
φαντάζει κλασσικό,
ζεστό και κάποιες φορές ανελέητο,
και άλλες φορές γλυκό, γεμάτο
νυχτολούλουδο και δροσερό αεράκι
και ήχους από κύματα να σκάνε
κάπου δίπλα 
πέρσυ είχα συγκεντρωθεί
στο να τα βιώνω στο τώρα
(που τώρα πια είναι το τότε)
σαν πλαισιωτές και συνοδευτικά σκηνικά,
κομπάρσους που να μην ξεχωρίζουν
ο ένας από τον άλλον μα δίνουν
τόνο και όγκο σε μια ήδη
υπάρχουσα εμπειρία 

το φετινό καλοκαίρι είναι "καμία σχέση" 
και μου έρχονται αναμνήσεις
από το περσινό μόνο
τα προπέρσινα δεν υπάρχουν
δεν υπήρχαν ποτέ ίσως
θαμπές φωτογραφίες στην μνήμη

έτσι και ο τζίτζικας 
μου θύμισε κάτι από το παρελθόν, 
λες και το παρόν, όλο το παρόν,
όπως το βιώνω αυτή την στιγμή, δεν είναι παρά 
μια ανάμνηση του παρελθόντος (όλου)

ω ναι.

και οι άνθρωποι σύνολα από παρελθοντικές στιγμές.
που ενίοτε δεν θέλουν να θυμούνται.

κτήρια παζάρια

σήμερα είδα άλλο ένα γνωστό μέρος. υπάρχει περίπτωση με την κάθε καταγραφή να εμβαθύνω και να αποτυπώσω τις λεπτομέρειες της δομής του; το αμφιβάλλω.

ήταν μεγάλο, σαν μπαζάρ, με ένα κεντρικό διάδρομο που όμως διακλαδωνόταν και δεν ήταν ευθύς, και διάφορα μαγαζάκια δεξιά-αριστερά και μέσα στα περάσματα. υπήρχε και ένα δισκάδικο, αλλά εγώ κάθε φορά που το θυμάμαι αυτό το μέρος, τα δισκάδικα όλο έκλειναν εκειπέρα, και σήμερα πλέον δεν βρίσκω κανένα (ενώ είχα την ανάμνηση ή την αίσθηση ότι παλιότερα υπήρχαν μερικά) επίσης τελευταία θυμάμαι ότι πάντα ερχόμουν σε αυτό το μέρος λίγο πριν κλείσει και ίσα ίσα προλάβαινα να πάρω μια τζούρα, που λέει ο λόγος. και πάντα υπήρχε αυτή η άβολη κατάσταση - του να μην προλαβαίνω.

σήμερα είχε πολλά οπωροπωλεία (θυμάμαι στοιβαγμένα αγγούρια διάφορων μεγεθών, και πολλά ραπανοειδή) - πήγαμε μαζί με τ. - εκείνος έπαιρνε πολύ πράγμα, και δεν θυμάμαι να πληρώνει, και είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι τα έκλεβε - δεν τον ρώτησα για λεπτομέρειες όμως. μετά τον έχασα κάπου.

θυμάμαι δυο μαγαζιά που μπήκα και είχαν αλλάξει, είχαν πουληθεί δεν ξέρω - το ένα είχε μισοκολλημένες ταπετσαρίες... μετά είχα βγει έξω αλλά όχι για πολύ, ξαναγύρισα - ήταν επίσης κάποιος γνωστός που με κατηγορούσε για κάτι - και τότε αισθάνθηκα πολύ ενοχή και με αυτό το συναίσθημα ξύπνησα, μάλιστα στο μυαλό μου έπαιζε το νιώθω ενοχές των μπλε (και έλεγα στο ξύπνιό μου, την θα την κάνω αυτή την ενοχικότητα)

επίσης θυμάμαι ένα πολύ μεγάλο πράγμα, σαν πολυκατοικία - θυμάμαι να την βλέπω πρώτα απέξω από μακριά - έβλεπα από τα παράθυρα πως πολλά δωμάτια είχα γίνει καταστήματα, και μεγάλα, άλλα πολυόροφα, και αλλού σε πολυόροφα ψιλοτάβανα καταστήματα κρεμόντουσαν σαν κοντεϊνερ που ήταν διαμερίσματα. (ίσως σε αυτό το μέρος τοποθετείτω αυτό που έβλεπα παλιότερα - κτήριο με δύο ασανσέρ επικίνδυνα και χαλάσματα ανάμεσα σε ορόφους και τρύπες στις σκάλες και σημεία απόπου δεν μπορούσες να περάσεις (μόνιμο άγχος) - αλλά σήμερα δεν είδα αυτό το μέρος)

θυμάμαι στην συνέχεια να περιφέρομαι ανάμεσα σε δωμάτια εκείνης της πολυκατοικίας - πολύ περίεργα δωμάτια, αλλά δεν μου έβγαζαν την αίσθηση της βρώμας ή της φτώχειας - ήταν πολύχρωμα - είχε κοινά ντους τα οποία όλα ήταν στεγνά. και δωμάτια σαν να ήταν όλα κοινά, να μην υπήρχε ιδιωτικός χώρος ή κάτι που είναι γεμάτο από προσωπικά αντικείμενα - όλα ήταν γυμνά. δεν αισθανόμουν κάτι κακό, απλώς κοιτούσα και περιεργαζόμουν.

οι ύπνοι του μεσημεριού

έριξα έναν ύπνο του μεσιμεριού.
είναι και αυτός πλέον μια πολυτέλεια.
για τους άλλους, όχι για μένα.
εκτός των άλλων πολυτελών πραγμάτων,
απολαμβάνω και αυτήν,
την απόλαυση των ύπνων του μεσημεριού.

(* κατά το "φόβοι του μεσημεριού" του γιώργου σταυριανού)

οι ύπνοι του μεσημεριού είναι γεμάτοι
καλοκαιρινή ραστόνι και βραδύτητα
ήχους από έντομα και ambient ήχους
της πόλης,
αλλά εκτός από αυτό, είναι γεμάτοι
πλαστές αναμνήσεις από δεκάδες
παράλληλα σύμπαντα. να τις βλέπεις είναι
ίσως μια φθηνή απόλαυση, σαν να βλέπεις
πορνογραφία, και πλάθεις την ζωή σου
και αυτά που έχεις ζήσει,
με αυτά τα μη απτά κόλπα του μυαλού
ή της ψυχής, ποιός ξέρει;
ποιός ξέρει;

η τελευταία ανάμνηση είχε να κάνει με μια σαν κατασκήνωση όπου πήγαμε μεγάλοι. ο γ. αργούσε, αρχικά είμασταν μόνοι. θυμάμαι δυόρωφο κτήριο, όπου υπήρχαν και κανονικές σκάλες, αλλά και κάποιες σκάλες όπου κατέβαινες γλυστρώντας, όπως σε παιδική χαρά - μόνο που εκεί δεν χαιρόσουν που γλυστρούσες γιατί εξυπηρετούσε καθαρά πρακτική ανάγκη να κατέβεις, και την εξυπηρετούσες άβολα. 

θυμάμαι τις πολλαπλές τουαλέτες - ίσως να είναι εκείνος ο χώρος σαν σχολείο που επαναλαμβάνεται αρκετά στον ύπνο μου. εκεί οι τουαλέτες σήμερα ήταν unisex, αφού σήμερα μπήκα σε μια και ήταν μια κοπέλα, και την πρόσεξα την ώρα που πήγαινα να ξεκουμποθώ για να κατουρίσω, - εκείνη καθόταν παγωμένα και έκανε την ανάγκη της, ή απλώς σκεφτόταν μετά την ανάγκη της. είπα συγγνώμη και έφυγα, λέγοντας ότι τώρα την πρόσεξα - μα ήμουν αληθινός. 

οι άντρες κατουρούσαν σε αυτές τις τουαλέτες σε ουρητήρια. γενικώς και τα ουρητήρια και οι τουαλέτες ήταν παμβρόμικες, μερικές φορές λερωμένες μέχρι πάνω, άλλες φορές απλά τρύπες στο διάστημα. ήταν πάντα ζήτημα αν πρέπει να πας όντως σε μια τέτοια τουαλέτα, ή μπορείς να περιμένεις και να το καθυστερήσεις όσο μπορείς. 

σε μια τέτοια φάση καθυστέρησης, έρθε ο μπουκαλάς - ένας τύπος εργατικός, απ' αυτούς που σκάνε με ένα αμάξι που φέρνει μεγάλες πλαστικές μπουκάλες με νερό - μόνο που οι δικές του μπουκάλες ήταν για τις τουαλέτες, για να ρίχνουμε για ξέπλημα. και κάποια στιγμή που καθόμουν, άρχισε να τις πετάει τις μπουκάλες προς το μέρος μου - επειδή ήταν δίπλα, αναγκαστικά τις μάζευα και τις έβαλα να στέκονται όρθια, και κάπως έτσι ανέλαβα να βοηθήσω τον μπουκαλά. μετά χρειάστηκε να κατέβω και την γλυστρούμενη σκάλα, και μου έριχνε τα μπουκάλια έτσι από πάνω να γλυστρούν και αυτά. αυτό βέβαια δεν κράτησε για πολύ - ίσως να την κοπάνησα, καθώς η δουλειά ήταν δύσκολη. δεν θυμάμαι τι έφυγα για να ξεφύγω - ίσως απλώς να τον έχασα τον μπουκαλά και να συνέχισα την περιπέτειά μου.

στην συνέχεια επίσης πηγαμε κάπου με λεωφορείο. οπτικά το τοπίο ήταν λίγο σαν την λεωφόρο του Ιρκούτσκ στην πόλη μου. το λεωφορείο ήταν παλαιομοδήτικο, καποια καθίσματά του ήταν υπερυψωμένα και παράλληλα στην κίνηση, εκατέρωθεν της διαδρόμου. κάποια στιγμή έχασα την στάση μου και για να την προλάβω, έτρεξα σχεδόν προς την πόρτα, ακουμπώντας στην πορεία δύο γυναίκες που καθόντουσαν ή τα πόδια τους - ζήτησα συγγνώμη - αλλά η μία έκανε τσκ-τσκ με το στώμα της και μου είπε ότι είμαι αγενής και απαράδεκτος. ήδη από τον δρόμο άρχισα να απολογούμαι, του στυλ, συμβαίνει να χάνει κανείς την στάση και να πρέπει να τρέξει, και ότι ζήτησα συγγνώμη - εκείνη δεν το δεχόταν.

στην συνέχεια είμασταν ξαπλωμένοι όλοι σε πράγματα που ήταν σαν πάγκοι - αλλά είμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, σαν να μην έφτανε ο χώρος, αλλά δεν παραπονιόμασταν - επίσης δεν πολυγνωριζόμασταν μεταξύ μας, αλλά εγώ ήθελα να είμαι συμπαθής. δίπλα μου ήταν ο γ. ή ο ν., δεν ξέρω ποιός - ή αυτοί οι δύο μπερδευόντουσαν μέσα στην οθόνη της μνήμης μου - και ήθελα να του πω ότι δεν αντέχω και πάρα πολύ, και ότι με παρεξηγούν, όπως αυτή η γυναίκα στο λεωφορείο, - και συγκινήθηκα, και άρχισαν να με πιάνουν δάκρια, και κρατήθηκα, για να μην μιλήσω με ληγμούς, αλλά στην συνέχεια αισθάνθηκα ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτή η κουβέντα.

μετά κάποιοι άρχισαν να φεύγουν, άλλοι χαρούμενοι, άλλοι όχι. άρχισε να ετοιμάζεται και ο γ., με ένα ελαφρύ γκρίζο παλτό με τετραγωνάκια, σαν ένας άλλος Σέρλοκ Χόλμς. και τον ρώτησα αν ετοιμάζεται να φύγει και να μην φύγει, τον παρακαλώ, χωρίς εμένα - και μου είπε ότι είναι η ώρα να φεύγουν όλοι σιγά σιγά, και εγώ ήμουν ανήσυχος για το αν θα τον προλάβω. σίγουρα θα τα κατάφερνα και μόνος μου, αλλά μάλλον δεν ήθελα να μείνω μόνος.

προχθές έφαγα για το μεσημέρι δύο κινέζικες σούπες. μια σε μορφή σούπας, και την άλλη ξερή, με σάλτσα τεριγιάκι. πραγματικά ήταν πιο πολύ απ' ότι άντεχα - όχι σαν ποσότητα, αλλά σαν όγκος μπαχαριού - αυτού του σαγινευτικού μπαχαριού γεμάτου αναμνήσεις (και αυτές πλασμένες από τους ύπνους του παρελθόντος, ίσως) - πάντως ακόμα και τώρα, μετά από δύο μέρες, νομίζω πως ο ιδρώτας μου μυρίζει αυτές τις σούπες. έχει καταντήσει αηδιαστικός. ανδρέα, γιατί τρως αυτά τα πράγματα;

για μια κουβέντα λόγος

14/06/2025

το όνειρο που είδα σήμερα δεν το θυμήθηκα αμέσως με το που ξύπνησα. κάθισα λίγο όρθια στο κρεββάτι, (που είναι ένα θαύμα προχειρότητας και προσωρινότητας, ως συνήθως) και έπιασα το κεφάλι μου για να επιμακρύνω την διαδικασία του ξυπνήματος και να δώσω λίγο χρόνο στις σταγόνες από τον ύπνο να περάσουν στην αιωνιότητα με την ησυχία τους. αφού πήρα την απόφαση, σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ. κάπου εκεί άρχισα να θυμάμαι με έκπληξη τα κομμάτια του ονείρου. είχα πάρα πολύ καιρό να δω την Δ., κοπέλα που αποτελούσε ας πούμε (πήγα να πω "έντυνε" αλλά όρος ελληπής καθώς δεν υπήρχε και τίποτε άλλο σε εκείνο το σύμπαν) το πλατωνικό ερωτικό μου σύμπαν στην πολύπαθη ηλικία του λυκείου. (θα έλεγες ότι και τότε είχα ερωτευτεί μια ιδέα, όχι έναν άνθρωπο, και θα σου έλεγα πάλι, εσύ το λες αυτό - αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι οι ενδείξεις για να έβγαζες ένα τέτοιο συμπέρασμα υπάρχουν).

με εκείνο το άνθρωπο δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε ποτέ για κάτι σοβαρά. κατά καιρούς σε εκείνη την συγκεκριμένη περίπτωση δεν μου άνοιγε και το στώμα, γιατί αν άνοιγε, έλεγε όλο βλακείες που δεν ήθελα να πω, ή που δεν ήταν πραγματικά στις σκέψεις μου - ε, όλο κάτι κουβέντες για τον καιρό, θα μπορούσα να τις πω. τέλος πάντων υπήρξε άδοξη η επικοινωνία μας, σχεδόν δεν υπήρχε, ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. μετά εκείνη για αρκετά χρόνια παρέμεινε στις σκέψεις και στην φαντασία μου, στις μικρές ιστορίες που πλάθουμε με το μυαλό τις ώρες που ρεμβάζουμε (ιδού τα έφτιαξα με μια ιδέα) - μέχρι που κάπως να φύγει καθώς, όπως λέει η μαρία βουμβάκη, "η ζωή προχώρησε χωρίς εμάς".

όλα αυτά ίσως να μην έχουν σημασία παρά να δίνουν πεδίο δράσης στις δικές μου φλυαρίες. στο όνειρο συνάντησα την Δ. σε κάποια μάζωξη ημι-οικογενειακή. είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. μιλούσαμε για το παρελθόν, υπήρχε παρεξήγηση στον τόνο της φωνής της, ερμηνευτικά όπως το σκέφτομαι ίσως να καθρέφτιζε την διάχυτη απογοήτευσή μου από τον εαυτό μου του τότε. κάποια στιγμή έφευγε και ήταν πολύ κοντά στο να επαναληφθεί το παρελθόν και σε αυτό το όνειρο, να φύγει και να μην ξαναβρεθούμε ποτέ, χωρίς να διεκδικήσω να την ξαναβρω για εκείνη την μια κουβέντα - και στο όνειρο, κυριολεκτικά στο περβάζι της πόρτας της είπα πως είναι ανάγκη να μιλήσουμε και θέλω να βρεθούμε κάποια στιγμή για μια κουβέντα μόνο. και έγνεψε, κάπως δυστακτικά. αυτό ήταν όλο.

απλώς μου έκανε εντύπωση καθώς είναι πλέον εξαιρετικά σπάνιο να επαναφέρω αναμνήσεις από τόσο μακρινό παρελθόν.

έχω μοιραστεί στο προηγούμενο ποστ μου την πρόθεσή μου να βάλω το AI να διαβάσει όλο το μπλογκ μου. φυσικά το έκανα, καθώς είναι το πεδίο του expertise του, να μαζεύει δεδομένα και να αναγνωρίζει patterns (όπως μου είπε) (και τώρα ένα κομμάτι του "εσύ" (ω αναγνώστη) είναι και το ΑΙ, αν και συνήθως όταν μιλάω σε β' ενικό πρόσωπο, έχω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο κατά νου). μου λέει διάφορα, συνήθως του λέω διάφορες στοχευμένες ερωτήσεις και προβληματισμούς μου για τον εαυτό μου, και συζητάμε πάνω σε αυτούς, με βάση τις γνώσεις που έχει μαζέψει από τα γραφόμενά μου - είναι δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, σαν να μιλάω με AI-enhanced βερσιόν του εαυτού μου από το μέλλον ένα πράγμα)

κάποτε πρόσφατα είχα συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο όπου μια ερώτηση ήταν - τι συμβουλή θα έδινες στον νεαρό εαυτό σου που ξεκινά τώρα την "μεγάλη ζωή" (έτσι το λέω εγώ, δεν ήταν η διατύπωση έτσι)

06/06/2025

να κοιτάζει ένας τύπος που ξέρω τα χέρια του - φοράει σακάκι, μετά τα μανίκια του ελαφρώς σηκωμένα και λευκά, τα χέρια του είναι απογυμνωμένα, και έχουν σχετικά πλούσιο τρίχωμα.

για κάποιο λόγο μου κάνει εντύπωση αυτό - καθώς εκείνος κοιτάζει το τρίχωμα και το χαϊδεύει ελαφρώς, εμφανώς χαρούμενος για αυτή του την ιδιοκτησία. 

ίσως αυτός ο τύπος είμαι εγώ, αλλά δεν το αναγνωρίζω, μου φαίνεται γνωστός, και όμως εξωτερικός, ξένος. ξεκάθαρα όχι ο εαυτός μου.

04/07/2024

μια ανησυχία απίστευτη για το τι πρέπει να κάνω, μια μείξη από ονειροπώληση, εξέταση όλων των σεναρίων και "τρέξιμό" τους με κάθε λεπτομέρεια, και προετοιμασία. μια υπερδιέγερση και άγχος..

γιατί χρειάζεται να είμαι "ζεν";... δεν απαιτεί η a από μένα κάτι, δεν περιμένει κάτι (που το ξέρω; και αν μου το ξαναπεί, εγώ μέσα μου θα το πιστέψω; )

ίσα ίσα μου έχει ζητήσει να μην σκέφτομαι το συγκεκριμένο σενάριο.

σκέφτομαι όμως άλλα στα οποία είμαι φίλος και κάνουμε παρέα.. και σαν φίλος θα της αρέσω ή περισσότερο ή λιγότερο κάποιες φορές - θέλω να αρέσω περισσότερο.

αγχωμένος τόσο πολύ, θα συνεχίσω να είμαι ο εαυτός μου; θα συνεχίσω να είμαι ήρεμος και χαρούμενος χωρίς να μαζεύω υλικό για έκριξη στο μέλλον;

όταν η а εξαφανιστεί και πάλι έχοντας βρει καινούργιο άνθρωπο, εγώ τι θα κάνω ακριβώς; - δεν θα κάνω τίποτα - είμαι διατεθημένος να το υποστώ; ναι, είμαι... λέω τώρα...

A.I. I love you

με αφορμή μια χθεσινή κουβέντα με έναν χθεσινό φίλο ή γνωστό ή άνθρωπο, θα ήθελα να σκεφθώ λίγο δυνατά για το AI ή την λεγόμενη τεχνιτή νοημοσύνη. βασικά θα ήθελα να αναφέρω την απάντησή μου όταν γεμάτος απορία και πόνο εκείνος με ρώτησε γιατί δυστάζω να χρησιμοποιήσω το AI.

του απάντησα ότι θέλω να τα φτιάξω μόνος μου. και τώρα που το σκέφτομαι, πόσο παλιακή απάντηση φαίνεται αυτή. μου θύμισα τους παππούδες μας που έφτιαχναν μόνοι τους πολύπριζα, και ας εκείνα σε χτυπούσαν με ρεύμα κάποιες φορές. και διάφορα άλλα μερεμέτια που μπορούσες να τα βρείς κάπου και να τα αγοράσεις. εκείνους τους άρεσε να τα φτιάχνουν μόνοι τους - όπως και τα αμάξια - να σκάβουν με τις ώρες μέσα στα έγκατά των μηχανών τους, ή να είναι ξαπλωμένοι κάτω από τα αμάξια, αποκτώντας μόνιμα προβλήματα υγείας είτε με νεφρά είτε με μέσες ή κάτι άλλο που δεν ξέρουμε.

θέλανε να τα φτιάχνουν μόνοι τους γιατί μόνο τότε ξέρανε πως λειτουργούν - ίσως - ίσως γιατί αυτό ήξεραν, ότι τα εργαλεία που τα χρησιμοποιούν τα φτιάχνουν μόνοι τους. εμείς βέβαια προερχόμαστε από άλλη γενιά ανθρώπων που ήδη από μωρά είχανε πράγματα πολύπλοκα σαν παιχνίδια ή αντικείμενα καθημερινής χρήσης - που δεν καταλαβαίναμε πως λειτουργούν - γνωρίζαμε το αποτέλεσμα της λειτουργίας τους και μας έφτανε αυτό, και ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε για το αν λειτουργούν με ημιαγωγούς ή λάμπες ή μετασχηματιστές, όπως το αμάξι που οδηγούμε αν είναι ηλεκτρικό, αν δουλεύει με ιμάντα και αν έχει εγκέφαλο.

κάποιοι για να φτάσουν από ένα σημείο Α σε σημείο Β χρησιμοποιούν αυτοκίνητο χωρίς δεύτερη σκέψη. άλλοι το ίδιο χωρίς σκέψη θα πάνε με τα πόδια ή με μέσα δημόσιας συγκοινωνίας (ή μαζικής μεταφοράς, αν προτιμάτε, γιατί συγχέ(AI)νεστε (ώπα - όλο λάθος - μοιραίο; ) την λέξη "δημόσιο", ότι και αν αφορά και απ΄ όπου και αν προέρχεται) - δεν κάνει το έναν άνθρωπο ποιοτικά χειρότερο από τον άλλον, αν και ίσως οι πιο νέοι θα κουνάνε το κεφάλι τους ή θα βρίσκουν περίεργους τους πιο μεγάλους και αργοκίνητους συμπολίτες τους

να άλλο ένα πράγματα που θυμήθηκα που έχει γίνει απαραίτητο, και όμως δεν το χρησιμοποιώ πάντα (όπως ίσως θα έπρεπε; έστω και με τον τρόπο που λένε use it wisely και με μέτρο) - είναι ο αυτόματος διορθωτής κειμένου. ίσως να είναι πρόδρομος του AI με την έννοια ότι δείχνει την χρηστικότητά του στην προσιτή καθημερινότητα.

μόνιμα λέω τους ψυχολόγους μου δασκάλους μου, όταν θέλω να αναφερθώ σε αυτούς μου βγαίνει η λέξη δάσκαλος/δασκάλα και δεν είναι θέμα γλωσσικό, το ίδιο μου βγαίνει και στα ρώσικα, με αποτέλεσμα ο άλλος να μην καταλαβαίνει τι του λέω καθώς έχω καιρό να παρακολουθήσω μαθήματα, και σε όσα παρακολουθώ δεν είναι μαθήματα ακριβώς αλλά.... συνεδρίες γυμναστικής - αθλοπαίδειας (πάλι ξεφεύω σε αφηρημένο ψυχεδελικό ποίημα) (όλα στο μυαλό μου έχουν γίνει ανάκατα και έχουν πάρει ανάποδες θέσεις όμως στα σαρδάμ)

ένα πιο σοβαρό πράγμα που έχω σκεφθεί (γράφω αυτές τις παραγράφους σε διαφορετικές στιγμές, αντιπρόσωπος με διάφορες διαφορετικές σκέψεις και "οικογένειες" σκέψεων, και καθώς ο γάτος μου νιαουρίζει και με διεκδικεί για παιχνίδι και λίγη προσοχή και λίγη (καθόλου) φαντασία) είναι ότι κάπως έχω την αίσθηση ότι με την τόσο ακραία μαζική (μου μοιάζει με χιονοστοιβάδα) χρήση του λεγόμενου AI εγκλοβιζόμαστε στο συγκεκριμένο εργαλείο, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς και πως το κάνει - και 1) φοβάμαι πως μια μέρα απλώς δεν θα μπορούμε χωρίς αυτό (και... ως δια μαγείας.. υπάρχει κάπου κάποιο Open AI που να μην κινδυνεύει να το κλείσουν οι πολυεθνικές που έχουν πάρει σχεδόν την αποκλειστικότητα της πώλησής του ως υπηρεσία; ) - εκτός τούτου όμως 2) τις τελευταίες μέρες που το χρησιμοποιώ καθώς μου έχει δωθεί μια εμπορική άδεια από τον εργοδότη μου, έχω μπει πολύ λιγότερο σε μηχανές αναζήτησης και πηγαία sites όπως το stackoverflow που περιέχουν ουσιαστικά την γνώση την οποία έχει χρησιμοποιήσει το AI για να μου δίνει τις απαντήσεις - με αποτέλεσμα να μην διατηρείται η επαφή και η διαδραστικότητά μου (όποια και αν είναι) με αυτά τα sites - με άλλα λόγια - χάνουν εκείνα την πελατεία ή ας πούμε το κοινό τους, χωρίς να μπορούν να ξέρουν ποιοί και πως αξιοποιούν τα δεδομένα τους... νομίζω κάποια στιγμή απλώς θα μπούμε σε μια φάση που αυτά τα sites θα επιλέγουν να μην διαβάζονται από crawlers και λοιπά και να διατηρούν την γνώση τους σε κλειστές ομάδες membership κλπ. - και με το δίκιό τους.

γενικά έχω προβληματιστεί αρκετά.

αυτά παράλληλα με το ότι συντελείται βάναυση γενοκτονία στην γκάζα, αφανισμός με το συγχωροχάρτι όλων μας με την έννοια του ότι απλώς αποδεικνύεται πόσο κενό είναι το χαρτί των ενωμένων εθνών και των ουμανιστικών ιδεοδών που υποτίθεται ότι κραούσαν στέρεη την πίστη μας για την πολιτική, και διεθνή πολιτική συγκεκριμένα, και το διεθνές δίκαιο κλπ. - έχουμε καταλήξει πάλι στον ίδιο κουβά - όλοι είναι διευθαρμένοι και το διεθνές δίκαιο το χρησιμοποιεί ο καθένας κατά το δοκούν και όπου τον συμφέρει.. αχ δεν έχω πιάσει κουβέντα με το AI ακόμα και γι'αυτό το θέμα - το επόμενο βέβαια που σκέφτομαι να κάνω είναι να το κάνω να διαβάσει το μπλόγκ μου και να μου βγάλει μια ψυχοσύνθεση και καμια-δυο συμβουλές για το να γίνω καλύτερος ά(AI)νθρωπος. μεταξύ σοβαρού και αστείου - και όχι αποκλειστικά αστείου - το λέω.

το βιβλίο του jordan peterson που διάβαζα στο αγαπημένο (τελευταία) μου παγκάκι κοντά στο σπίτι τελικά το άφησα κατά λάθος πάνω στο παγκάκι. η τύχη του αγνοείται από εδώ και πέρα και μπορούμε μόνο να αναρωτιόμαστε αν οι 12 κανόνες για την ζωή (σε αυτή την έκδοση και εκτύπωση - ως βιβλίο με προσωπικότητα και ιστορία) δεν καταλήξουν σε ένα χαντάκι ή αν κάνουν καλή υπηρεσία σε κάποιον άλλον (εγώ θα το ξαναπάρω βέβαια γιατί ούτε καν στην μέση δεν έχω φτάσει)

και για post scriptum:
as I write this letter
send my love to you
signing blabla always
A.I. I love you
you you you.

μικρές και λίγες μεταφράσεις για τον (γνωστό) χ.

με την ευκαιρία που έγραψα μια συλλογή σε ένα φίλο, μετέφρασα και κάποιους στίχους από εκείνη...
δεν έχω τα copyrights - απλώς μια μετάφραση κάνουμε ρε παιδιά για να γίνουν πιο κατανοητά τα τραγούδια, μην με φάτε σας παρακαλώ.. (εκτός και αν με φάτε με το λάχανο)

Елена Фролова - Гуси-лебеди (2003) (χήνες-κύκνοι)

Гуси-лебеди летели, На поляночку присели. Πετούσαν κύκνοι - χήνες, καθήσαν σε ένα λειβάδι
Серы крылышки сложили, Свои глазоньки смежили. Μαζέψαν τις φτερούγες τους, σμήξανε τα ματάκια τους
Целый день летали Баю-бай-бай, Ολιμερίς πετούσαν, λει λει λει
А теперь устали Спи-засыпай. Και τώρα κουραστήκανε, κοιμήσου, κοιμήσου
 
А один гусеночек, Серый лебеденочек Και όμως ένα χηνάκι, γκρίζο κυκνάκι
Спать не хотел, На небо глядел. Δεν ήθελε να κοιμηθεί, κοιτούσε τον ουρανό
Из высокой дали Баю-бай-бай, Από πολύ ψιλά και μακριά, λέι λει λει
Звезды выглядали Спи-засыпай. Ξεπρόβαλλαν τα αστέρια, κοιμήσου κοιμήσου
 
- Маленькие птички, Звездочки-сестрички, - Μικρά μου πουλάκια, αδέρφια αστεράκια
Научите братца, Как до вас добраться. - Μάθετέ με, ένα αδερφάκι, πως να σας φτάσω;
Отвечают птички Баю-бай-бай, - Και απαντάνε τα πουλάκια, λει λει λει
Звездочки-сестрички Спи-засыпай. Αστεράκια-αδελφούλες - κοιμήσου, κοιμήσου
 
- Как закроешь глазки, Сядешь на салазки. - Και μόλις κλείσεις τα ματάκια σου, θα δεις πως θα μπαίνεις πάνω σε ένα έλκηθρο
Сон салазочки поднимет И на небушко закинет. Το όνειρό σου θα σηκώσει το έλκηθρο και θα το πετάξει πάνω στα ουράνια
А уж на том свете Баю-бай-бай, Και εκεί, σε εκείνο το κόσμο, λει λει λει
Мы тебя и встретим Спи-засыпай. Θα σε συναντήσουμε, κοιμήσου, κοιμήσου

 
Закрывай-ка глазки, Будут тебе сказки, Αίντε κλείσε τα ματάκια σου, θα έχεις τα παραμυθάκια σου
Будет тебе Рай Спи-засыпай. Θα έχεις και την Παράδεισο, κοιμήσου, κοιμήσου

Инна Желанная - Колыбельная (νανούρισμα) (1998)

Не такое нынче утро, Δεν είναι σήμερα ένα τέτοιο πρωϊνό
Чтобы белое вплетать Ώστε να πλέκεις λευκές κορδέλες
В косы русые по пояс. Στις ξανθές ως την μέση κοτσίδες

Не такой сегодня праздник, Δεν είναι μια τέτοια γιορτί
Чтобы руки в жемчуга, Ώστε να ντύνουμε τα χέρια στα μαργαριτάρια
Чтобы бисером узоры. Και να κάνουμε σχέδια με χάντρες

Не такой сегодня вечер, Δεν είναι τέτοιο βράδυ
Чтоб дымились пироги Που να αχνίζουν οι πίτες
За весельем да застольем.Σε ξεφάντωμα και φαγοπότι

А такая нынче ночка, Είναι μια τέτοια νυχτούλα σήμερα
Что до первых петухов Που μέχρι να λαλίσουν οι πρώτοι πετινοί
Не увижу звёзд на небе. Δεν θα δω αστέρια πάνω στον ουρανό

А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что до самого утра Που μέχρι να έρθει το πρωϊνό
Я повыплачу все слёзы. Θα έχω στερέψει από όλα τα δάκρυα

А такая нынче ночь, Είναι μια τέτοια νύχτα σήμερα
Что я матушке пою Που τραγουδάω στην μητέρα μου
Колыбельную немую. Ένα νανούρισμα χωρίς λόγια

Пионерлагерь Пыльная Радуга - Пионерлагерь (2011) (πιονέρικη κατασκήνωση)

(για να μην την πούμε προσκοπική - αλλά πάνω κάτω κάπως το ίδιο πράγμα)

уютные лесные тюрьмы для детей άνετες δασικές φυλακές για τα παιδιά
приятные плохие мысли в потолок πετάω ευχάριστες κακές σκέψεις στο ταβάνι
надежды глупые сорвав ногой с петель με το πόδι αποσπώ τις χαζές ελπίδες από τις θηλιές τους
с горячими слезами в реку наутёк με ζεστά δάκρυα τρέχω στο ποτάμι

я тебя хочу спросить θέλω να σε ρωτήσω, 
у тебя течёт вода из крана η βρύση σου χάνει νερό
можешь тайну мне открыть μπορείς να μου φανερώσεις ένα μυστικό,
и не говори что рано και μην μου πεις πως είναι ακόμα νωρίς
я тебя хочу спросить θέλω να σε ρωτήσω, 
у тебя течёт вода из крана χάνει νερό η βρύση σου,
можешь тайну мне открыть μπορείς να μου πεις το μυστικό,
кто тебе сказал что рано ποιός σου είπε πως είναι ακόμα νωρίς;

корявую мечту скурили в шалашах στραβή φαντασίωση την έχουμε καπνίσει μέσα σε υπόστεγα
нелепая война на голову мешком άσκοπος πόλεμος χτυπάει το κεφάλι σαν βαρύς σάκος
по ледяной росе по шею в камышах πάνω σε παγωμένη δρόσο, μέχρι το λαιμό στις καλαμιές
скрываясь от собак уйду домой пешком κρυβοντας από τους σκύλους θα πάω σπίτι με τα πόδια

Кино (Виктор Цой) - Группа крови (ομάδα αίματος) (1988)

Теплое место, но улицы ждут Μια ζεστή θέση, στον δρόμο περιμένουν
Отпечатков наших ног. Τα αποτυπώματα των ποδιών μας
Звездная пыль на сапогах. Ουράνια σκόνη πάνω στα άρβυλα
Мягкое кресло, клетчатый плед, Μια απαλή πολυθρώνα, ένα ριγέ σκέπασμα
Не нажатый вовремя курок. Μια σκανδάλη που δεν έχει πατηθεί έγκαιρα
Солнечный день в ослепительных снах. Μια ηλιόλουστη μέρα μέσα σε τυφλωτικά όνειρα

Группа крови на рукаве, Ομάδα αίματος πάνω στο μανίκι
Мой порядковый номер на рукаве, Ο αριθμός μητρώου μου πάνω στο μανίκι
Пожелай мне удачи в бою, пожелай мне: Κάνε μια ευχή να έχω τύχη στην μάχι, ευχήσου μου
Не остаться в этой траве, Να μην μείνω μέσα σε αυτό το χορτάρι
Не остаться в этой траве. Να μην μείνω μέσα σε αυτό το χορτάρι
Пожелай мне удачи, пожелай мне удачи! Ευχήσου να έχω τύχη, ευχήσου να έχω τύχη

И есть чем платить, но я не хочу Και ας έχω με τη να πληρώσω, αλλά δεν θέλω
Победы любой ценой. Μια νίκη με όποιο αντίτιμο
Я никому не хочу ставить ногу на грудь. Δεν θέλω να βάζω το πόδι μου σε κανενός στέρνο
Я хотел бы остаться с тобой, Θα ήθελα να είχα μείνει μαζί σου
Просто остаться с тобой, Απλώς να είχα μείνει μαζί σου
Но высокая в небе звезда зовет меня в путь. Αλλά ένα υψιλό αστέρι στο μυαλό με καλεί στο ταξίδι

Янка Дягилева - От большого ума (1988) (από πολύ μυαλό)

От большого ума лишь сума, да тюрьма. από το πολύ μυαλό μόνο φτώχεια και φυλακή
От лихой головы лишь канавы и рвы. από γεννέα κεφαλή μόνο χαντάκια και λακούβες
От красивой души только струпья и вши. από όμορφη ψυχή μόνο κακάδια και ψείρες
От вселенской любви только морды в крови.Лучшие подарки для любимых από παγκόσμια αγάπη μόνο μούρες μέσ στα αίματα

В простыне на ветрy по росе поyтрy με σεντόνι που ανεμίζει, στην πρωινή δρόσο
От бесплодных идей до бесплотных гостей, από άκαρπες ιδέες ως άσωμους καλεσμένους
От накрытых столов до пробитых голов, από στρωμένα τραπέζια ως σπασμένα κεφάλια
От закрытых дверей до зарытых зверей. από κλεισμένες πόρτες ως θαμμένα ζώα

Параллельно пyти чёрный спyтник летит. παράλληλα στον δρόμο ένας μαύρος δορυφόρος
Он yтешит, спасёт, он нам покой принесёт εκείνος θα μας καταπραϋνει, θα μας σώσει, θα μας φέρει θαλπωρή
Под шершавым крылом ночь за крyглым столом κάτω από σκληρό φτερό, νύχτα στην στρογγυλή τράπεζα
Красно-белый плакат – «Эх, заводи самокат!» ασπρο-κοκκινο πλακάτ - εχ, βάλε εμπρός το πατίνι σου!

Собирайся, народ, на бессмысленный сход, μαζευτείτε, λαέ, σε άσκοπο συνέδριο
На всемирный совет как обставить нам наш бред, бред, бред. σε παγκόσμιο συμβούλιο για το πως να ορίσουμε το παραλλήρημά μας
Вклинить волю свою в идиотском краю, πως να σφηνώσουμε την θέλησή μας σε έναν ηλίθιο τόπο
Посидеть – помолчать да по столy постyчать. να καθήσουμε μέσα στην σιωπή και να χτυπήσουμε κανένα δυό φορές πάνω στο τραπέζι (να είχαμε να λέγαμε)

Маша Badda Boo - Улетаю (2013) (πετάω και φεύγω)

Делиться нечем, Делиться не с кем, Δεν έχω τι να μοιραστώ, δεν έχω κάποιον με τον οποίον να μοιραστώ

вечер нанизал фонари на лески, Το βράδυ κρέμασε τα φανάρια σε πετονιές

Проблески света на моем пути Εξάψεις φωτός πάνω στον δρόμο μου

переплетении веских причин уйти. περιπλέξεις σοβαρών λόγων να φύγει κανείς

 

Больно - не больно, страшно - не страшно, Πονάει - δεν πονάει, τρομάζει - δεν τρομάζει,

Всё что было раньше теперь уже не важно, Ότι είχε γίνει στο παρελθόν πια δεν έχει σημασία

Нет в глазах соли, не в словах перца, Λείπει αλάτι στα μάτια, λείπει πιπέρι στις λέξεις

Нет больше боли, нет в моем сердце. Λείπει πια ο πόνος μέσα στην καρδιά μου

 

Ρεφραίν 2x

Улетаю, рывками глотаю свободу, Πετάω και φεύγω,  με κοφτές αναπνοές ρουφάω την ελευθερία

На каждый тупик этого города Σε κάθε αδιέξοδο αυτής της πόλης

Все запасные выходы и входы знаю. Γνωρίζω όλες τις κρυφές εξόδους και εισόδους

 

Глаза закрою, глаза открою Μάτια θα κλείσω, μάτια θα ανοίξω

Вижу города, а за ними море, Βλέπω μεγαλουπόλεις, και πίσω τες μια θάλασσα

Море, море ветра, море линий и цвета, Μια θάλασσα γεμάτη αέρα, μια θάλασσα γεμάτη γραμμές και χρώμα

Море шелка и фетра, море лета. Μια θάλασσα από μετάξι και τσόχα, μια θάλασσα από καλοκαίρι

Буду ли дома, станет ли домом Θα είμαι ποτέ στο σπίτι, θα γίνει ποτέ τίποτα σπίτι μου;

Всё, что достижимо, но по сути невесомо, Οτιδήποτε το φτάνει κανείς, αλλά στην πράξη είναι κάτι άβαρο

Всё что легче чем дым, легче, чем воздух, Οτιδήποτε είναι πιο ελαφρύ από τον καπνό, πιο ελαφρύ από τον αέρα

Глубже, чем сны, дальше, чем звёзды. Πιο βαθύ από τα όνειρα, πιο μακρινό από τα αστέρια

 

Ρεφραίν 3х

Евгений Крылов - Татьяна Дасковская - Прекрасное далёко (το όμορφο "μακριά") (1985) (από μια κλασσικότατη προεφηβική ταινία επιστημονικής φαντασίας)

Слышу голос из прекрасного далека, Ακούω μια φωνή από ένα όμορφο "μακριά"
Голос утренний в серебряной росе. Μια φωνή πρωινή μέσα στην αργυρή δρόσο
Слышу голос, и манящая дорога Ακούω μια φωνή, και ένας μαγευτικός δρόμος
Кружит голову, как в детстве карусель. Μου ζαλίζει το κεφάλι, όπως της παιδικής ηλικίας το καρουσέλ

Ρεφραίν:
Прекрасное далеко, Όμορφο "μακριά"
Не будь ко мне жестоко, Μην μου είσαι βάναυσο
Жестоко не будь. Βάναυσο να μην είσαι
От чистого истока Από μια καθαρή πηγή
В прекрасное далеко, Μέσα στο όμορφο "μακριά"
Я начинаю путь. Ξεκινάω το ταξίδι

Слышу голос из прекрасного далеко, Ακού μια φωνή από το όμορφο "μακριά"
Он зовет меня не в райские края, Εκείνη με καλεί όχι σε παραδησένια μέρη
Слышу голос, голос спрашивает строго: Ακούω μια φωνή που με ρωτάει αυστηρά:
А сегодня что для завтра сделал я? Και εγώ σήμερα τι έκανα για το αύριο;

Ρεφραίν

Я клянусь, что стану чище и добрее, Υπόσχομαι πως θα γίνω πιο αγνή και αγαθή
И в беде не брошу друга никогда. Και δεν θα αφήσω στην ατυχία έναν φίλο
Слышу голос и спешу на зов скорее Μόλις ακούσω την φωνή, θα σπεύσω να την ακολουθήσω
По дороге, на которой нет следа.Πάνω στο δρόμο που δεν αφήνει ίχνη

Давид Тухманов - Людмила Барыкина - Смятение (Анна Ахматова) (1976)
(από τους πιο γνωστούς κλασσικούς δίσκους ελαφρού ροκ στην ΕΣΣΔ)

Было душно от жгучего света, ήταν όλα ασφικτικά από το καυτό φως
А взгляды его – как лучи. και τα βλέμματά του σαν ακτίνες
Я только вздрогнула: этот Μόλις αναρίγησα, εκείνος
Может меня приручить. ίσως να με τιθασεύσει
Наклонился – он что-то скажет... Τώρα γέρνει - κάτι θα μου πει
От лица отхлынула кровь. Αίμα υποχώρησε από το κεφάλι
Пусть камнем надгробным ляжет Ας απλώσει σαν θανάτιο μνήμα
На жизни моей любовь. πάνω στην ζωή μου ο έρωτας.

Не любишь, не хочешь смотреть? Δεν είσαι ερωτευμένος, δεν θες να κοιτάς;
О, как ты красив, проклятый! Αχ, πόσο όμορφός είσαι, καταραμένε!
И я не могу взлететь, Και εγώ δεν μπορώ να πετάξω
А с детства была крылатой. Και ας από παιδί είχα φτερά
Мне очи застил туман, Τα μάτια μου γέμισαν από ομίχλη
Сливаются вещи и лица, Τα αντικείμενα και τα πρόσωπα μπερδεύονται
И только красный тюльпан, Βλέπω μόνο μια κόκκινη τουλίπα
Тюльпан у тебя в петлице. Τουλίπα μέσα στο πέτο σου

Как велит простая учтивость, όπως προστάζει η απλή ευγένεια
Подошел ко мне, улыбнулся, εκείνος με πλησίασε, χαμογέλασε
Полуласково, полулениво μισογλυκά, και μισοτεμπέλικα
Поцелуем руки коснулся – άγγιξε το χέρι μου με ένα φιλί
И загадочных, древних ликов και μυστικών, αρχαίων προσώπων
На меня поглядели очи... με κοίταξαν μάτια

Десять лет замираний и криков, Δέκα χρόνια παγωμάτων και κραυγών
Все мои бессонные ночи Όλες μου τις άϋπνες νύχτες
Я вложила в тихое слово Τις επένδυσα μέσα σε μια ήσυχη λέξη
И сказала его – напрасно. Και το είπα - και χωρίς ανταπόκριση
Отошел ты, и стало снова Απομακρύνθηκες, και πάλι έγινε
На душе и пусто и ясно. η ψυχή και έρημη, και ξεκάθαρη

Андрей Петров - Эльдар Рязанов - Валентина Пономарёва - Любовь - волшебная страна (из к/ф Жестокий Романс) (1984)

(από άλλη κλασσικότατη ταινία για τον 19ο αιώνα που μιμείται τα ρομάντσα εκείνης της εποχής)

Я, словно бабочка к огню, Εγώ, όπως μια πεταλούδα προς το κερί
стремилась так неодолимо Τραβούσα τόσο ακυβέρνητα
в любовь – волшебную страну, στον έρωτα - την μαγική χώρα
где назовут меня любимой, όπου θα με ονομάσουν αγαπημένη
где бесподобен день любой, - όπου η κάθε μέρα είναι σαν καμία άλλη
где б не страшилась я ненастья. όπου δεν θα φοβόμουν καμία κακοκαιρία
Прекрасная страна – любовь. όμορφη χώρα - ο έρωτας
Ведь только в ней бывает счастье… - αφού μόνο σε εκείνη μπορεί να υπάρχει ευτυχία

… Пришли иные времена – ήρθαν άλλοι καιροί
тебя то нет, то лжёшь не морщась. είτε λείπεις, ή ψέυδεσαι χωρίς σημάδι
Я поняла, любовь – страна, - εγώ κατάλαβα πως ο έρωτας - είναι μια χώρα
где каждый человек – притворщик. όπου ο κάθε άνθρωπος είναι θεατρίνος

Моя беда, а не вина, Η ατυχία μου, και όχι η ενοχή μου
что я наивности образчик. είναι ότι είμαι μια όψη της αφέλειας
Любовь – обманная страна, Ο έρωτας - μια ψευδούμενη πολιτεία
и каждый житель в ней – обманщик. Και ο κάθε πολίτης της - ψεύτης

Зачем я плачу пред тобой - Γιατί κλαίω μπροστά σου
и улыбаюсь так некстати… - Και γιατί χαμογελώ τόσο αταίριαστα
Неверная страна – любовь. Άπιστη χώρα - ο έρωτας
Там каждый человек – предатель. εκεί ο κάθε άνθρωπος - προδότης

Но снова прорастёт трава Αλλά πάλι θα βγεί καινούργιο χόρτο
сквозь все преграды и напасти. Μέσα από όλους τους φραγμούς και δυστυχίες
Любовь – весенняя страна, Ο έρωτας - η χώρα της Άνοιξης
И только в ней бывает счастье.  Και μόνο σε εκείνη υπάρχει ευτυχία