"ντπ" (whatever)

είναι διακοπές και κοιμάμαι πολύ. ξυπνάω σχετικά νωρίς γιατί έχω συνηθίσει και επιπλέον με ξυπνάει το γατόνι μου. μετά κοιμάμαι το μεσημέρι, χοντρικά λίγο πιο μετά από το φαγητό. από εκείνο το μεσημεριανό ύπνο, όπως συνηθίζουμε πολλοί άνθρωποι, ξυπνάω σαν ζόμπι και για κάποια ώρα ξανακοιμάμαι ή σηκώνομαι και ξαναπέφτω.

σε έναν από τέτοιους ύπνους πριν από λίγο έβλεπα τον γάτο μου που στα αλήθεια μου έγλυφε το πίσω μέρος του κεφαλιού, απλά στο όνειρο σε κάποια φάση έκανα διάφορα πράγματα, και συγκεκριμένα, προσπαθούσα να μπω στην μπανιέρα, και αισθανόμουν ακόμα το γλύψιμο στο κεφάλι, και συνειδητοποιώ ότι το γατί έχει ανέβει μαζί μου και είναι πάνω στους ώμους μου χωρίς καθόλου να με βαραίνει (εντύπωση) - γι' αυτό το παίρνω και το κατεβάζω, η γλώσσα του όμως είναι ακόμα εκεί, και πως γίνεται αυτό - και το βλέπω να είναι μπερδεμένος, σαν να μου επιβεβαιώνει τους φόβους μου, ότι η γλώσσα του έσπασε από την ρίζα της και έμεινε πάνω να συνεχίζει να γλείφει το πίσω μέρος του εγκεφάλου μου, και στην ίστατη προσπάθεια την ξεκολλάω με τα χέρια, και την χώνω στο στοματάκι του γατιού και βλέπω, ψιλομπήκε στην θέση της, και κρατάω τα δάχτυλά μου σταυρωμένα και ελπίζω ότι το σάλιο του γατιού θα κάνει μαγικά πράγματα και η επταψυχότητά του επίσης και θα κολλήσει μόνη της η γλώσσα. το ελπίζω ακόμα.

επήσης σήμερα έβλεπα διάφορα από τα blogs ανθρώπων στο φάσμα αυτισμού που προσπαθούσαν να εξηγήσουν κάποιες βασικές έννοιες και καταστάσεις που βιώνουν, και προσπαθούσα να κάνω identify with them. κάποιες φορές το πετύχαινα, κάποιες όχι και τόσο. δηλαδή δεν "προσπαθούσα" συνειδητά, απλά μελετούσα τον εαυτό μου αν κάνει identify ή όχι. και μετά πλένοντας τα πιάτα, ή καθαρίζοντας ένα πορτοκάλι και μελετώντας αν είναι πιο εύκολα μασίσιμο όταν έχεις βγάλει την φλούδα με μαχαίρι ή όταν την έχεις βγάλει με τα χέρια, σκέφθηκα πως η θεωρία μου θα μπορούσε να είναι ότι όλοι μας είμαστε στο φάσμα αυτισμού, και μια μικρή σχετικά ομάδα κάποιων πέρασε τους κανόνες της νευροτυπικότητας ("σαν" κάποιας μορφής Βίβλο) στους οποίους δια ροπάλου έπρεπε όλοι να προσαρμοστούμε, κάποιοι με περισσότερη, κάποιοι με λιγότεροι προσπάθεια. και δεν το γνωρίζουμε, και το αρνούμαστε με όλο μας το είναι, γιατί αυτό ήταν μέρος του προγραμματισμού.

γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε.. πόσο βασανίζονται ο καθένας για να φορέσει το κοινωνικά αποδεκτό αυτό προσωπείο, τι έχει περάσει για να μην μπορεί να ανεχτεί την πιθανότητα να ανήκει στο φάσμα αυτισμού όχι μόνο ο εαυτός του, αλλά και όσοι μοιάζουν "κανονικοί" γύρω του.

και αν το "κανονικό" δεν ήταν ποτέ κανονικό; αν η "κανονικότητα" είναι ένα πολιτικόκοινωνικό εργαλείο για να φέρει όλους τους μετέχοντες σε μια κοινότητα - που υπό αρχικές, ανεπηρέαστες συνθήκες - θα ήταν όλοι διαφορετικοί, με τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς (ώστε να μην υπάρχει συμπεριφορά "αποκλείνουσα") σε ένα κοινό βαθμό αλληλοκατανόησης και πειθαρχίας;

ίσως να είναι ένα στάδιο από το οποίο να περνάμε όλοι - το στάδιο όπου η αμφισβήτιση βρίσκει βοηθό την φυσική προβολή ότι όλοι πάνω κάτω νιώθουμε με τον ίδιο τρόπο - και τέλος πάντων δεν είμαι κάτι διαφορετικό. και κάπως δυσκολεύεται να το χωρέσει το μυαλό μου - ωστόσο είναι κάτα κάποιον τρόπο μια κάποια άνεση να σκέφτεσαι πως δεν χρειάζεται να προσποιείσαι πάντα, δεν χρειάζεται να κάνεις και άλλη και άλλη προσπάθεια να χωρέσεις στις προσδοκίες που έχουν όλοι από σένα...

σύμπλεγμα ονείρων τελευταίας περιόδου με κάποιες υποσημειώσεις (29/11/2021)

ας προσπαθήσω να δημοσιεύσω μερικά αποσπάσματα συγκεντρωμένα, α-λα Πεσσόα, που όσο και να με ελκυε, ακόμα δεν έχω καταφέρει ούτε καν να ξεκινήσω να τον διαβάσω.

νιώθω την ανάγκη να επικεντρώνομαι σε έναν άνθρωπο. και με φίλο άμα βγω θα νιώθω ότι απατώ την σχέση. ασε το τι γίνεται άμα βγω με κάποια πρώην.

πραγματικά time and time again, συνειδητοποιώ πως όλα αυτά τα 25+ χρόνια που ζω στην Ελλάδα, το μόνο που δεν έχει αλλάξει καθόλου είναι η μονότονη φωνή του ηχογραφημένου έξυπνου (playing the race card? playing the class card?) μυνήματος του παλιατζή.

στην αρχή είδα ένα όνειρο που δεν ήταν καθόλου καλό. δεν το θυμάμαι τώρα, μου έρχεται μια γενικότερη αίσθηση και κάτι αναλαμπές / εικόνες, αλλά δεν μπορώ να τις συνδέσω. ξύπνησα μέσα στην νύχτα, με έτρωγαν τα κόκκαλα, πήγα και κατούρισα, και ξαναξάπλωσα αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ για πολύ ώρα - ίσως επειδή χόρτασα ύπνο το μεσημέρι. με ξαναπήρε σιγά σιγά ο ύπνος - και απλά θυμάμαι πως εκείνη την στιγμή θυμόμουν πως το όνειρο που είδα ήταν πολύ weird, με την κακή έννοια

θυμάμαι ένα διαμέρισμα με παράθυρα μόνο σε μια πλευρά ενός τοίχου, όπως στην πεύκη, θυμάμαι ένα γατί σαν τον μύτη, θυμάμαι που σε κάποια φάση μπήκε ένα πλήθος μεγάλο κόσμου, και πέρασε κυριολεκτικά μέσα από το διαμέρισμα, και έφυγε, θυμάμαι πως με κάλεσε ένας γείτονας για να δω κάτι στον υπολογιστή του, και πως μου έδωσαν αυτός και η γυναίκα του κυριολεκτικά στην αγαλιά μου μια μεγάλη ποσότητα φαγητού που ξεχείλιζε από τα χέρια μου και έπεφτε κάτω, και έκαναν αχ και ουχ και αυτοί και εγώ, καθώς προσπαθούσα να σηκώσω κομμάτια από κρεμώδη κεϊκ από το πάτωμα

по-моему "самоирония" - когда себя иронизируешь вслух, при разговоре, возникает именно как защитная реакция - типа, стратегическое принижение себя. а может ты имеешь в виду самоиронию, как инструмент борьбы с автоматическими негативными мыслями? я не очень согласен- я предпочел-бы опять же все эти негативные мысли брать всчёт, и просто их отбрасывать, основываясь на том-же, что этот мужик говорит - что наш организм направлен....

παλιά που είχαμε για screen saver τον ουρανό με τα άστρα που πήγαιναν προς εσένα, ή πήγαινες εσύ προς αυτά, δεν είμαι σίγουρος - τον ουρανό που στον Norton Commander ζωγραφιζόταν με ψευδογραφικά, δηλαδή με τελίτσες που γινόντουσαν αστεράκια και μετά @παπάκια (μην πω παπαράκια - και θυμάστε τι χαρακτήρα χρησιμοποιούσαμε για την έκφραση κότσια ή αρχίδια στον παλιό καλό καιρό του mIRC).. το θυμήθηκα τώρα το screen saver καθώς το βλέμμα μου καρφώθηκε και παρέμεινε σαλεμένο, ζαλισμένο και μεταίωρο (και ας μην κάνει νόημα) στο αναβοσβήνοντα κέρσορα της κονσόλας του υπολογιστή - και στις μνήμες που επαναφέρει αυτό το μικρό τσουτσούνι που απλά εμφανίζεται και εξαφανίζεται, σαν τον χτύπο της καρδιάς και την επόμενη σύνδεση που μας έρχεται στο μυαλό, που είναι το αδιάφορο, το σημαντικό, μέχρι να γίνει ενοχλητικό τιν-τιν του μηχανήματος παρακολούθησης καρδιακής λειτουργίας σε εντατικές.

segodnia vo sne - ja potixonku vspominaju - ja i v parikmaxerskuju xodil (gde mest ne bilo), i krov sdaval (sdal, no dolgo iskal, zachli-li mne eto v donorskuju kartochku)

σήμερα είδα να βοηθάω τον Γκορμπατσέβ να προχωρήσει σε ένα διάδρομο που έμοιαζει με Σινικό τείχος, σαν να ήταν χειμόνας επίσης, και σε κάποια φάση του είπα να ανέβει πλάγια και να προχωρήσει έτσι, και μετά τον κατέβασα, ρισκάροντας την μέση μου, καθώς ήταν πολύ βαρύς (αλλά πρώην ΓΓ, καταξιωμένη προσωπικότητα, και πρωταγωνιστής σε εξελήξεις παγκόσμιας ιστορικής σημασίας και εμβέλειας, αν και όχι και πολύ λαμπρής - τι είναι η μέση μου μπροστά σε αυτόν, χαλί θα γίνω..) - καπου διάβαζα γι' αυτόν πρόσφατα, γι' αυτό τον είδα, κατά πάσα. είδα και άλλα πράγματα τα οποία βέβαια δεν τα θυμάμαι τώρα.

09/12/2021

σήμερα.. αχ τι είδα σήμερα.. είδα ένα πελώριο όνειρο πάλι που ήταν συνδυασμός από πολλά κομματάκια - και θυμάμαι δύο συγκεκριμένες "διαδραστικότητες" - 1) ότι βρέθηκα να ψάχνω και να τριγυρνάω γύρω από το εξοχικό του Μάνου, έψαχνα να ποτίσω τα φυτά / δέντρα, να σκουπίσω πράγματα, πεσμένες βελόνες, να κάνω δουλειές - να περιεργάζομαι όλο το γύρω γύρω ψυχικό περιβάλλον που στηνόταν όταν πήγαινα εκεί - π.χ. πως θα πάω, πως θα γυρίσω, ο δρόμος που οδηγεί από την Σαρονίδα στην Ανάβυσσο - τέτοια πράγματα - και στις σκέψεις για το πότισμα και αν πρέπει να αφήσω ανοιχτή ή κλειστή την θύρα εισόδου, - σκέφθηκα χαρακτηριστικά να παραιτηθώ (махнуть рукой), έχοντας θυμηθεί πως ο Μάνος δεν ζει πιά, και το σπίτι αυτό δεν του ανήκει, και δεν βοηθάω σε κανέναν τριγυρνόντας εκειπέρα. 

2) έψαχνα για πολύ ώρα να βρω μια κυρία από ένα άλλο όνειρο (ξεκάθαρα εδώ όντως συνεχιζόταν ένα όνειρο που είχα δει παλιότερα - αλλά εντάξει δεν είναι τιποτα παράξενο, - εξηγείται κάπως) - με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είχε πει οτι έμενε σε τάδε και τάδε διεύθυνση, την οποία και δεν την άκουσα καλά, και δεν την είχα σημειώσει και πολύ καλά σε ένα χαρτί - ήταν αριθμός 53 ή 57, και πάνω και κάτω είχα σημειώσει άλλους αριθμούς που με μπέρδευαν - αυτή και καλά αναγκάστηκε να πάει να μείνει εκεί επειδή νοίκιασε το σπίτι που έμενε - τέλος πάντων και δεν εξέταζα την ορθότητα της απόφασής της αυτής - απλά έπρεπε να την επισκεφθώ επειδή δεν είχε κανέναν άλλον να την επισκεφθεί - κάτι τέτοιο - και πήγαινα σε αυτή την διεύθυνση, και ήταν ψιλοσκοτεινά, μια γειτονια όχι πάρα πολύ ήρεμη, και ήταν ένα σπίτι σαν πολυκατοικία πενταόροφη προκάτ όπως στην παλιά ΕΣΣΔ (χρουσιόβκα?) - ανάμεσα σε πολλές που ήταν έτσι σε σειρά, και ήταν στον 4ο ή 5ο όροφο, και καθώς έψαχνα το δωμάτιό της είχα αμφιβολία μήπως έκανα λάθος τον όροφο. Γενικά η διάταξη των δωματίων έμοιαζε με νοσοκομείο - είχαν και νούμερα τα δωμάτια, και υπήρχαν πτέριγες. Τώρα που το σκέφτομαι ακριβώς σαν νοσοκομείο ήταν, το οποίο το επισκεπτόμουν στην πραγματικότητα όταν έπρεπε να επισκεφθώ τον Μάνο. Και δεν την έβρισκα με τίποτα, δεν θυμόμουν και πως έμοιαζε - και μετά όταν έφυγα σε κάποια φάση με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ξανά που είναι, και της είπα ότι όντως πέρασα από εκεί - και μίλησα με την κυρία που της είχα ζητήσει οδηγίες - και λέω - α, εγώ είμαι που σας επισκέφθηκα πιο πριν και έψαχνα την κυρία Ιωάννα (κυρία Ιωάννα ήταν νομίζω η σπιτονοικοκυρά μου όταν έμενα στα Πετράλωνα, και την επισκεφτόμουν κάπου κοντά στην Αχαρνών, και πλατεία Βικτωρίας κάθε μήνα για να της δώσω το ενοίκη, και αισθανόμουν weirdly γιατί σε κάποια φάση με έβλεπε ίσως λίγο σαν τον εγγονό της - ή έτσι αισθανόμουν εγώ, χωρίς να το θέλω..) - τέλος πάντων, όταν ξαναμπήκα σε εκείνο το κτήριο και τους ξαναβρήκα - ή μπορεί απλά να πήρα τηλέφωνο - εκείνη η κυρία μου είπε ότι η κυρία Ιωάννα είχε πονοκέφαλο και δεν μπορεί να έρθει... τέλος πάντων ιστορία ολόκληρη.

αρχικά όμως ήθελα να πω αυτό: ότι οι τρίχες στο κεφάλι μου δεν έχουν ομοιόμορφη ποιότητα και πάχος - τώρα ιδίως που έχω μεγαλώσει έχω τρία (;) είδη τρίχας - την τρίχα που φτιάχνει μπούκλα και είναι μεσαίου πάχους, την τρίχα λεπτή ίσια, την τρίχα που είναι μπουκλιαστή και χοντρή, σαν πουτσότριχα, συγγνώμη για την λέξη, και την τρίχα χοντρή ίσια.

προχθές είπα σε μια κοπέλα στην προπόνηση που άρχισε να τρίβει ξαφνικά το μάτι της, πως νόμιζα ότι έπεσε ένα σκουπίδι από το πόδι μου και της έπεσε στο μάτι, και δεν της φάνηκε καθόλου αστείο. εμένα μου αρέσει να κάνω τέτοια αστεία γιατι μερικές φορές μεταφέρομαι στην χρονική περιόδο του δημοτικού όπου τέτοια αστεία ήταν μια καθημερινότητα και δεν σκεφτόμουν αν είναι proper ή unproper... τώρα που το σκέφτομαι ότι και να έλεγα, δεν αναρωτιόμουν αν είναι έξυπνα ή όχι - όλα έξυπνα μου φαινόντουσαν χοχο.

γκοστλυ

24/11/2020 η πανταχού παρούσα υπόκρουση των αρχών δεκαετίας '80 στην ΕΣΣΔ - θυμάμαι πως όντως υπήρχε κάπου να ακούγεται σε κάποιες ταινίες εκείνης της εποχής, ή μεταγενέστερες που κοιτούσαν πίσω στον χρόνο για διάφορους λόγους. έτσι, σε χαμυλή ποιότητα, ηχητικά και οπτικά, αυτό το τραγούδι ακούγεται λίγο σαν ένας χορός φαντασμάτων, ή μουσική για κάποια επόμενη Σασπίρια ή Την Λάμψη, την ξένη, εκείνη με τον Νίκολσον και τους μακρινούς διαδρόμους αδειανού παρατημένου ξενοδοχείου. σκέφθηκα να δω τι ακριβώς λέει στους στίχους - γιατί τον τίτλο μόνο θυμόμουν όλη την ζωή - "πανηγύρια και χρώματα" - εξιστορεί όντως μια φάση που ο σολίστ χάνεται στην ανάμνηση ενός πανηγυριού, απαρηθμεί τις χρωματιστές, έντονές εικόνες που έμειναν στην μνήμη του, γυρνάει πίσω στην πραγματικότητα, συνειδητοποιεί πως μια ζωή σχεδόν πέρασε από τότε, λυπάται λίγο και ξαναθυμάται..

cavallo bianco

 

αρχικά ξεκίνησα γράφοντας "εδώ ο κόσμος απαυτώνεται και εγώ ακούω για άσπρα άλογα" - καλά - υπάρχουν διάφορα τραγούδια για άσπρα άλογα - και τα ερμηνεύουμε ο καθένας όπως του βγει... τέλος πάντων πήγα να το προσαρμόσω λίγο.

ξερω κι εγώ. κάποια στιγμή ίσως θα έχει άσπρη μέρα.. και θα ρθει κι ένα άσπρο άλογο.. (αν δηλαδή μπορεί να το συνδυάσει κανείς με ευχάριστα συναισθήματα - αν όχι - θα υπάρχει κάτι άλλο αντίστοιχο) έστω και αν ο μόνος τρόπος που θα μείνει για να έρθει είναι να το φέρεις εσύ κοντά - γιατί θα έχεις χάσει τα πάντα και δεν θα έχεις να περιμένεις τίποτα από μια παγκόσμια επανάσταση ξερωγώ.

εγώ, εσύ, δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί.

είναι λίγο στην καρδιά μας αυτά τα πράγματα.. απλά εγώ έχω γίνει ξυνισμένος, με τα πολλά γύρω μου, με το ανθρώπινο είδος, τον εαυτό μου, - ίσως και συ με κάτι απ' αυτά (ωπ κάτι μου θυμίζει αυτός ο τόνος) και μοιάζει απίθανο και άτοπο ένα κάπως αισιόδοξο, ταξιδιάρικο, ρομαντικό ποίημα. Αλλά όταν λιγοστεύουν όλα τα άλλα, αυτά, και η εικόνα που πλάθουν, είναι από τα λίγα που σου μένουν - εκτός από έμπρακτο αγώνα και τις αληθινές σχέσεις ειλικρίνειας στην καθημερινότητα?

ουφ τέλος πάντων λόγια του αέρα λίγο - εγώ θα ήθελα να ακουγόμουν ποιητικός πάντως - αν το δούλευα [ένα άγνωστο χρονικό διάστημα] ακόμα ίσως να έβγαζα κάτι πιο ποιοτικό.

το βίντεο είναι αρκετά ασυγχρόνιστο, βάλανε το κανονικό τραγούδι πάνω σε λαιβ εκτέλεση, δύσκολα το παρακολουθείς αλλά είναι πολύ ωραίο το τραγούδι όπως και να έχει. άσπρο άλογο λέγεται, κάτι ταξιδιάρικο λέει, ίσως για ένα όνειρο, και για ένα ξύπνημα, νομίζω μιλάει για "μας" - δεν δένω κόμπο γιατί είναι google translate - για διάφορα τέτοια. τέλος πάντων, όλοι άνθρωποι είμαστε γαμώτο, και δεν είμαστε "μόνοι", όλο και κάπου θα υπάρχει και κάποιος άλλος που θα νιώθει το ίδιο για κάποια πράγματα, ή τουλάχιστον μπορεί να καταλάβει.

ένα μεγάλο μέρος της δικιάς μου φοβίας είναι ότι δεν θα υπάρχει πουθενά ένας τέτοιος άνθρωπος, ή αν υπάρχει, ξερωγώ θα σφαχτούμε επειδή αγαπάμε το ίδιο πράγμα και διαφωνούμε με τον ίδιο τρόπο ή επειδή θα θέλουμε να μιλάμε ακατάπαυστα για τον εαυτό μας, και θα πνυγούμε στον θόρυβο. αλλά δε βαριέσαι. είναι αισιόδοξο να φαντάζεσαι πως δεν είσαι μόνος "τέτοιος", ότι δεν είσαι μια ανωμαλία. όπως και να έχει μερικά μουσικά κομμάτια μου ξυπνάνε το φαντασιακό μου στοιχείο που ζωντανεύει κάπως και με κάνει να συγκινούμαι αισιοδοξόντας και αμπελοφιλοσοφώντας.

ίσως να μοιάζει με escapism αυτό?

και άλλα μπλα μπλα τέτοια.

πολύ μ'αρέσουν οι Matia Bazar, αλλά αυτό το κομμάτι δεν το είχα ξεχωρίσει μέχρι σήμερα, τυχαία λίγο. Πολύ grande το δημοσίευμά μου σήμερα, κρίμα που κανονικά είμαι σε mode σαμποταρίσματος του φεησμπουκ. και θα το ποστάρω σε μπλογκ χοχο.

(εκ των υστέρων, - την επόμενη μέρα ξυπνάω και με τρώει μια σκέψη - σαμποτάρισμα - κάτι λάθος έγραψα - μποϋκοτάρω λοιπόν ήταν η σωστή λέξη)

(Matia Bazar - Cavallo Bianco)

patchelor bad

σήμερα αρχικά έβλεπα κάτι επίσημο και πολύπλοκο που δεν θυμάμαι τώρα τι ήταν - [σ.σ. μπορεί να ήταν μια δίκη] - κάποια στιγμή νωρίτερα θυμόμουν όμως, οπότε δεν χάνω την ελπίδα πως θα μου ξαναέρθει. μετά έβλεπα έναν βετεράνο συνδάδελφο πως κάναμε παρέα, και μια μέρα μετά την δουλειά με πήγε στο bachelor pad του, σε ένα διαμερισματάκι μικρό στο κέντρο (μιας απροσδιόριστης πόλης) - γκαρσονιέρα με μια μικρή κουζινίτσα - θυμάμαι χαρακτηριστικά πως α) δεν ήμουν σίγουρος αν δεν ήταν στις προθέσεις του να με αποπλανήσει οπότε γενικώς στο πίσω μέρος του εγκεφάλου ήμουν standby β) κοιτούσα διάφορα πράγματα γύρω γύρω που τώρα μου διαφεύγουν, πάντως ήταν κάτι σαν ενθύμια από μια εφηβική ζωή που κάποιος έχοντας μεγαλώσει πλέον δεν ενθαρρύνεται να τα βγάζει φόρα παρτίδα σαν εμβλήματα πάνω σε τοίχους - μιλάω για ποστερ συγκροτημάτων, παλιά μπιχλιμπίδια, δίσκους, τέτοια πράγματα - οπότε το μπάτσελορ πάντ σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί και σαν κάτι σε παιδικό δωμάτιο / playroom γ) σε κάποια φάση για κάποιο λόγο έπρεπε να φύγει και με άφησε μόνο μου να φύγω λίγο αργότερα - και θυμάμαι χαρακτηριστικά το βασανιστήριο που περνούσα για μην αφήσω κάτι ανοιχτό πριν φύγω - κοιτούσα ένα ένα τους διακόπτες - έψαχνα κυριολεκτικά τους διακόπτες στους τοίχους και τους ανοιγόκλεινα, γιατί, καθως φαίνεται, δεν ήμουν καν σε θέση να καταλάβω αν υπάρχει κάποιο ανοιχτό φως κάπου ή όχι - και δεν ήταν όπως ψάχνουμε τα φώτα ενώ έχει ντάλα ήλιο έξω. ήταν άλλη αίσθηση. επίσης στην κουζίνα, ανακάλυψα πως όσο ήταν ακόμα εκεί ο συνάδελφος, είχαμε βάλει ένα μπρίκι με νερό να ζεσταίνεται, και ως συνήθως είχε μείνει ανοιχτό το μάτι. μάλιστα ήταν από τις κουζίνες τις "καλές" (που τις φοβάμαι πιο πολύ) - τις γκαζιού. θυμάμαι αργά αργά και, το ξέρω πως έχω ξαναπεί αυτή την λέξη, βασανιστικά, έψαχνα όλα τα κουμπιά και χερούλια πάνω στην συσκευή της κουζίνας, μελετούσα τις θέσεις τους σε σύγκριση μεταξύ τους, για να καταλάβω ποιό κλείνει ποιό μάτι, και ποιό είναι ανοιχτό, θυμάμαι να πειραματίζομαι και με έναν αναπτύρα για να δω ποιό είναι ανοιχτό χωρίς να καίει - τέλος πάντων - τέρμα δυσκολία. αφού τελείωσα με αυτό (χωρίς να είμαι σίγουρος ότι όντως τελείωσα) - ξαφνικά ανακαλύπτω πως στο σπίτι υπάρχει και ένα μικρό γατάκι, στην ηλικία του δικού μου όταν το βρήκα - 5 μηνών, όχι τελείως μικρό, αλλά αρκετά μικρό για να είναι χαδιάρικο και χαζούλι τελείως. και μου φώναζε μάλλον γιατί πεινούσε, και βρήκα ότι κάπου είχε λίγο φαγητό, αλλά ήταν λίγο σαν φαγητό - παιχνίδι, είχε σε ένα μικρό μπωλ ανακατεμένα κάτι σαν άχυρα με λίγη ξηρά τροφή και κάτι άλλα πραγματάκια που δεν ξέρω αν τρογώντουσαν, και έκανα μια σημείωση στο μυαλό μου να του πω του συναδέλφου ότι έχει και ένα γάτο στο σπίτι και δεν έχει πολύ φαϊ. δεν θυμάμαι πως έφυγα τελικά.
αυτό που θυμάμαι είναι πως - πριν ή μετά απ' αυτό το προηγούμενο όνειρο, έβλεπα να παίρνω ταξί από κάποιο απροσδιόριστο δρόμο, και να πηγαίνω κάπου, και ήταν γυναίκα η ταξιτζής, και να με πηγαίνει αλλά σε κάποια φάση να μπερδεύεται και να μην ξέρει που να πάει και να τις δίνω οδηγίες, και σε κάποια φάση εκτροχιάζεται τελείως και αρχίζει και οδηγεί αλλοπρόσαλλα, βγαίνει π.χ. μετά από φανάρι σε ένα τεράστιο δρόμο με πολλαπλές λωρίδες με διαχωριστικό, σε αντίθετο ρεύμα, και να προσπαθώ να κουλάρω τον εαυτό μου και αυτήν, και να δίνω περισσότερες και πιο ακριβείς ακροβατικές οδηγίες (" - έλα έλα τώρα τρέξε, για να στρίψουμε εκεί για να ξαναπεράσουμε στο δικό μας ρεύμα, ίσα ίσα προλαβαίνουμε πριν την μετωπική.." (ίσως κάπως έτσι να συμβαίνουν οι μετωπικές..)) - και κάπως έμπλεξαν τα παραπάνω δυο όνειρα επίσης, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, και να μου έρχονται κάποιες εικόνες, δεν σας λέω γιατί μπορεί να τις έφτιαξα εκ των υστέρων. [τι είναι τσόντες, απλά όνειρα των αντρών; - βλέπετε, ήξερα καλύτερα εκείνο κομμάτι της πόλης από την ταξιτζού, ήμουν σε θέση ισχύος, σε θέση να δίνω καίριες συμβουλές, και όμως δεν οδηγούσα ο ίδιος - πολύ πολύπλοκος συλλογισμός και όμως με χαρακτηρίζει;...]

σδφ

σήμερα ή μάλλον χθες, για την ακρίβεια, είχα μια δυσκολία να με πάρει ο ύπνος, γιατί είχα μια ανησυχία ότι θα πάθω κάτι με τις κρισούλες που παθαίνω που κάτι συμβαίνει και νομίζω ότι μου κόβεται η αναπνοή - δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι, αν είναι η καρδιά, το πνευμόνι ή κάτι σαν γαστροισοφαγικοτέτοια παλινδρόμηση. το πολύ πολύ το στέρνο μου να μετατρέπεται σιγά σιγά σε οπίσθια και ο λαιμός μου σε μια κωλοτρυπίδα (έτσι έτσι - μαθαίνω να λέω και καμία άσχημη λέξη, για να συνηθίζω την φυλακή ή τον άδη, δεν ξέρω ποιόν από τα δύο αντικρίσω πρώτο, (τον άδη μάλλον, ) εκτός και αν με μπουρδουκλώσουν για κακές λέξεις - οπότε και αληθευτεί αυτό που μας λέγανε (ίσως;) όταν είμασταν παιδιά - μην μιλάς άσχημα γιατί αλλιώς θα σε συλλάβει η αστυνομία λέξεων [σ.σ. μάλλον σίγουρα εμένα δεν μου το έλεγαν όταν ήμουν παιδί, αλλά σίγουρα αυτό που θυμάμαι καλά ήταν και καλά μεταξύ σοβαρού και αστείο δάσκαλος θρησκευτικών στο γυμνάσιο να λέει στην τάξη πως για τις αταξίες τα παιδιά τα κλείνανε σε φυλακές στην Σοβιετική Ένωση - και να υπάρχει εδώ ο Ανδρέας να το επιβεβαιώσει - έτσι ήταν τα πράγματα; ναι - έτσι ήταν, έγνευα εγώ, χωρίς να καταλαβαίνω πλήρως τι εννοούσε εκείνος, και σε τι συμφωνούσα - ήταν, να φανταστώ, κάτι σαν το πιστοποιητικό φρονημάτων στην μεταπολεμική Ελλάδα, και το υπέγραφα εκείνη την στιγμή]).

επιτροχάδην. είδα έναν από τους ψυχολόγους με τους οποίους συνεδριάζουμε, σε περιπέτειες όπου πηγαίναμε πέρα δώθε ανάμεσα σε σπίτια και το γραφείο του (κάτι που έμοιαζε με μαγαζί ή κομμωτήριο ισόγειο ή γραφείο τελετών - ξέρετε - ένα άδειο γραφείο με μια ολόσωμη τζαμαρία να μην χάνεις λεπτομέρεια από το τι γίνεται μέσα ή έξω από τον χώρο), συνομιλούσαμε, και έβρισκε αυτός και κάτι φίλους και τον επισκεπτόντουσαν και του μίλαγαν και εγώ παρακολουθούσα, προνομιούχος συμμετέχων και συνομιλών σε εκείνη την ξενάγηση - μέχρι και ένα διαμέρισμα θυμάμαι που είχαμε πάει, και κοιτούσα τις ονομασίες των παλιών βιβλίων που είχε στοιχισμένα σε κάτι ράφια. (έχω συνηθίσει, φαίνεται, όταν το βλέμμα μου πλανάται, να ξεκουράζεται πέφτοντας σε βιβλία πάνω σε ράφια... τα βιβλία πάνω σε ράφια.. το απόλυτο παυσίπονο στην αμηχανία που νιώθω μέσα σε μια άγνωστη αίθουσα)

είδα επίσης σε δεύτερο επεισόδιο ένα night club και την Ο., κάτι λέγαμε, κάναμε σοσιαλάϊζινγκ, ήταν και ο μπαμπάς της για κάποιο λόγο εκεί ως θαμώνας του night club, αλλά επειδή δεν ήταν πια εκείνης της ηλικίας που να αντέχει τα ξενύχτια, έριχνε κάτι ύπνους σε έναν καναπέ, και μας μιλούσε περιστασιακά.

το πρωί ξύπνησα ανανεωμένος, λες και η ζωή μου ήταν ανέκαθεν γεμάτη περιπέτειες και μόλις έζησα μια απ' αυτές, για να αισθάνομαι πλήρης εντυπώσεων, όχι πλήρης ημερών, ελπίζω, προς το παρόν - αλλά τέλος πάντων, ικανοποιημένος κι έτσι. δεν έκανα στο όνειρο σέξ.

...

οταν συχνά περιγράφοντάς με αναφέρονται σε κλασσική περίπτωση βλάβης, δεν ξέρω τι εννοούν. η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι κανέναν συγκεκριμένο να το έχει πει ποτέ σε μένα, στ' αλήθεια, το φαντάζομαι απλώς. φαντάζομαι πως αν μου λέγαν έτσι θα σκεφτόμουν τους ρομπότ του Στάνισλαβ Λεμ, έτσι όπως τους περιγράφει στις ζωγραφιές του, με τσίγγινο κέλυφος και ορατά παξιμάδια, και δεν θα ήξερα αν πρέπει να πάρω με περιφάνεια ή με ντροπή αυτόν τον χαρακτηρισμό. Θα έγερνα προς περιφάνεια. Καθώς μου αρέσουν μισοσπασμένα πράγματα (? a broken toy, gift from a broken girl to a broken boy? a broken boy, gift from a broken girl to a broken toy ?)

...

επίσης σε κάτι φανταστικές χώρες ιστοριών επιστημονικής φαντασίας (που τελικά δεν είναι ούτε πολύ επιστημονική, αλλά ούτε και πολύ φαντασία) κατοικούσαν φιλές καλών archers (half-elf?) που έφερναν ονομασία Ινγκιμπόγκεν ή κάτι τέτοιο, και μάχονταν πάντα στο πλευρό του καλού και φορούσαν πλατιά κόκκινα καπέλα γιατί ζούσαν κανονικά σε δάσος με κόκκινα φύλλα και εκεί τα κόκκινα καπέλα ήταν καλό καμουφλάζ, και τα έχουν συνηθίσει.

για κάποιο λόγο όχι ιδιαίτερα σαφή άκουγα αυτό στο τραίνο. το εξώφυλλο μοιάζει με το pit στο οποίο έπεφταν (ή τους έριχναν) διάφοροι στο Incal του Jodorowski, και τους παρακολουθούσαν για διασκέδαση οι περίοικοι και επισκέπτες σε ενδιάμεσους ορόφους. δεν ήταν λόγος που το άκουγα - και δεν είναι και κάτι που ακούω συνήθως. απλώς έχει κολλητική lead γραμμή πως το λένε. επικούρα. επίκαιρα. επίκουρος ιατρός. να πάμε και στα ιατρικά μας. (Modern Rites - Unburdened)

έπεσα σε κάτι άλλα μπλογκς που υπάρχουν στην μπλογκόσφαιρα και πέρασα από μια πληθώρα συναισθημάτων, π.χ. θαυμασμού, ενδιαφέροντος, ζήλιας, ζήλιας #2, ικανοποίησης (που είμαι στεγανά απομονωμένος από το κοινωνικό κομμάτι των bloggers? που δεν είμαι ο χειρότερος ever? (ποιός είναι ο χειρότερος ever? xiroteros ever. ωραίο όνομα για συγκρότημα (πελτές το μυαλό μου, ζημώνει σαν το ψωμί και αποκτά αλκοολικό βαθμό). το ωραίο μπλογκ που ανακάλυψα ήταν το V for Valis - αν και δεν μπορώ να το διαβάσω για πολύ, περιστασιακά μόνο από λίγο κάτι. ίσως. κάτι που να μην έχει να κάνει με την Ταϋλάνδη μάλλον. (μήπως είναι κάποια επινόηση ή κωδική λέξη για κάτι άλλο που ακόμα είμαι πολύ μικρός ψυχικά

octopus

at some point life converts itself into constant fear
fear of dying, fear of learning that somebody died
you knew that death existed all around you,
you had developed coping mechanisms of not taking it 
literally, 
of switching your thoughts ingeniously

to something else, it was easy enough at some point,
it's not easy anymore -
is it because biologically and statistically
you feel closer to death yourself?
more coping mechanisms of a different kind
will spring to life, you think,
to squelch yet another offensive,
but, as in a good Atomic Roster song, 
"death walks behind you" - 
at one point I have been thinking that my
writing "death" all the time in my notebooks, 
listening to death metal and what not,
was a part of that same coping mechanism, 
as a way to accustom myself to that constant
looming shadow that haunts every person,
and is a part of global mysticism that
unites us by definition
and divides us all the same
(death is a parting, a forced farewell,
sodom's "'till death do us unite",
paradise lost' "faith divides us, death unites us",
in death we are all equal,
and yeah, some quality shit this way)

I have confessed time and time again that
when I write in English, it helps me feel
less confessional.
(I did it again - I want to confess yet I don't want to feel like I am confessing)
(have I ever told you that I strongly dislike the capital 'I'?)
(has it something to do with the fact that I began THIS

 confessional with "you"?)
when i choose to write in english, it happens
half-heartedly, almost as a prank,
an experiment, like submerging myself into the sea
to see how it might feel.

I have a feeling now that I am rereading one of my letters
from a long time ago, maybe twenty years ago. A letter
by a different person that happens to share the same past
with me. Sometimes I feel sorry or angry at that person, 

sometimes I feel kind of proud at some interesting poetry
in some specific turn of thought, but most of the times I feel
ashamed - which is a shame that has two sharp edges, 
one edge are some things that I do not agree with now, or that seem
childish and extremely naive to my current "ME", and the other
edge is the feeling that I start crossing
some border of inappropriateness when 
reading a material belonging to someone who isn't me (SWIM),
which is kind of psychologically strange, as legally, that person

is really ME, so neither I am eligible for spending time in jail, 
nor God gonna prick me with a burning prod for all eternity.

I have this feeling possibly because I chose to write in English.
A case where a foreign language might work
as a kind of a shield from oneself.
Is it?
And when does this endless babble signifies ME, or is just some
kind of remnant debris from a Noah's Ark of myself?

I have many feelings.
I have many feelers.
Sometimes I feel as if I got drunk on myself.
Too much of myself making me dizzy.
Not necessarily in a bad sense.
Yeah?
Maybe.
Playing with myself.
Enjoying that inverted companionship,
introvert relationship,
with the different facets of myself
- look! I forgot about death.
For a while.
As long as I don't get too excited
that I forget to keep breathing.
(breathe out, breathe in, as in Kate Bush "Breathing")

καθημερινές παραστάσεις σε όνειρα καθώς κοιμάσαι (κάπου το έχω ξαναγράψει αυτό..)

... είδα τρεις ιστορίες, είδα την .. να με καλεί σε ένα σπίτι μεγάλο μονοκατοικία αγροτική με μεγάλο κήπο γύρω γύρω, και να βλέπω κάτι που περίμενα, να μαζευόμαστε 3-4 διεκδικητές της ας πούμε, και να μας βάζει να παίζουμε κάτι σαν κρυφτό και να την ψάχνουμε, και να μην την βρίσκουμε για μέρες, και να αρχίζουμε να κατασκηνώνουμε σε αυτό το σπίτι, και άλλοι να φεύγουν σιγά σιγά έχοντας χάσει την ελπίδα, και κάπως να μαθεύεται πως εκείνη έφυγε με τον πέμπτο διεκδικητή της από την αρχή του παιχνιδιού, επιβεβαιώνοντας πως είμαστε κάτι σαν χαμένοι. (θυμίζει το "she's gotta have it" του spike lee, αλλά δεν θα έλεγα ότι επηρεάστηκε το όνειρό μου από αυτό - απλώς βρήκα κάποια κοινά στοιχεία σε αυτή την ταινία με τις δικές μου ανησυχίες και διλήμματα) μετά είδα για κάποιο λόγο να κάνω έρωτα με μια συνάδελφο που ας πούμε πως όχι, δεν είναι κάτι που συνηθίζω να βλέπω σε όνειρα, ούτε το είχα ποτέ φανταστεί σε σκέψεις ας πούμε - και δεν είναι και κάτι που συνηθίζουμε να το λέμε δυνατά, εδώ που τα λέμε - αλλά το λέω έτσι για να κανω ένα πείραμα και να σπάσω το φίλτρο για μια στιγμή.. και μετά είδα να επιστρέφω σε ένα δομάτιο μιας πρώην φίλης μου, και να μελετάω προσεκτικά ένα-ένα τα ράφια σε ένα έπιπλο, που είχε διάφορα μεμοραμπίλια να στέκονται, και να έχω αυτή την αίσθηση του περασμένου χρόνου, της νοσταλγίας, της επίσκεψης μετ επιστροφής (όχι επιστροφής) στο παρελθόν, ήρθε και κάποια γυναίκα συγγενής ενδιάμεσα με άσχετα σχόλια και στεκόμουν στην άκρη, δεν θυμάμαι την συνομιλία με την φίλη εκείνη και αν συνομίλησα ποτέ και αν ήταν όντως εκείνη.

το πρωί καθώς χτυπούσε πολλαπλώς το ξυπνητήρι, παρατήρησα πως η οθόνη του ήταν σαν αχνισμένη, σαν τα γυαλιά σε πρωϊνή ομίχλη, ή τα παράθυρα των αυτοκινήτων που γίνονται έτσι όταν είναι κάποιος μέσα και πρέπει να πατήσεις ένα κουμπί (για να βγει μια πορδή.. σόρρυ, απλώς αυτοειρωνεύομαι που θέλω να περιγράψω και άλλες εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό) - σαν να έζησε τέλος πάντων και το κινητό μου όλα αυτά τα όνειρα της σημερινής νυκτός με τα πολλά πάθη τους. όχι δικά μου πάθη.

ηλιαχτίδα

δεν ξέρω αν είχα στείλει ποτέ αυτό το ποίημα στον προορισμό του, αν είχα στείλει, ζητώ συγγνώμη για την δημοσίευση. απλά μου έκανε εντύπωση που το βρήκα ξαφνικά μετά από δεκα χρόνια, και αναπώλησα πως κάποτε είχα μια τέτοια έμπνευση και μια τέτοια ελευθερία ας πούμε να την εκφράσω (και αισιοδοξία ίσως..)

strnen

Κυριακή..

έκανα ξανά refresh μια λίστα στο foobar2000 όπου έχω όλα τα αρχεία από το media library μου (όλων των πιθανών και απίθανων καλλητεχνών που έχω μαζέψει σε αυτήν (και μερικών άτακτων πιθήκων (πως είναι το "ηθική", αλλά ανάποδα) που έχουν παρεισφρήσει)), και μου λέει πως είναι διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων και μιας μέρας και δεκατριών ωρών. που σημαίνει ότι αν αφήσω να παίζει το foobar την λίστα από την αρχή, με την σειρά όπως εμφανίζονται τα κομμάτια, θα τελειώσει να παίζει μόνο μετά από 29 μέρες, κοντά ένα μήνα δηλαδή. για κάποιο λόγο σκέφθηκα ξανά τον θάνατο, ή μάλλον, μου ήρθε μια εικόνα με μένα πεθαμένο, και την λίστα με τα τραγούδια να συνεχίζει να παίζει - σε random mode δε, θα παίζει για πάντα, μέχρι να πέσει το ρεύμα (δηλαδή μέσα στο μήνα κάποια στιγμή δεν θα τύχει και αυτό; - δηλαδή το "για πάντα" δεν συμβαίνει ποτέ σε αυτή την διάσταση).

γράψτε λάθος. θα παίζει για 45 εβδομάδες πέντε μέρες και δεκατέσσερεις ώρες. δεν θα αντέξω ούτε πεθαμένος να ακούω τόση μουσική. πάλι καλά που είμαστε ευλογημένοι με κάποιες διακοπές ρεύματος. αν δεν ήταν αυτές και αν είχα αυτιά που να άκουγαν, θα ήταν ένα σωστό βασανιστήριο.

πόσο δύσκολο να χωρέσει ο νους το τίποτα (δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον). τόσο δύσκολο που ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να το κάνεις είναι να μην το σκέφτεσαι καθόλου.

έξω πριν λίγο έβρεξε και μυρίζει ωραία. ο ουρανός έχει αυτά τα λευκά σύννεφα που κάνουν αντίθεση με το φόντο ξωπίσω τους και που και που ξεπετάγεται και κανένα αστέρι. ένας ωραίος λόγος να ζεις είναι να έχεις αυτά τα διαλείματα που βγαίνεις στο μπαλκόνι και βλέπεις τα σύννεφα και μυρίζεις τον αέρα. το σκέφτομαι φιλοσοφικά και λογικά τώρα ωστόσο, χωρίς να το συνειδητοποιώ βαθιά αυτό που λέω.

Τρίτη..

στεγνοκαθαριστήρια. στεγνά καθαριστήρια. ημίφως. όταν δουλεύω από το σπίτι έχω τα μπατζούρια κλειστά. η καρδιολόγος μου έλεγε για την έλλειψη βιταμίνης D μόνιμη όμως, και αναρωτιόταν πως δεν με βλέπει ήλιος καθόλου; καθόλου, έγνευα καταφατικά. γνεύω είναι μια λέξη που μου αρέσει - ως προς αυτό που περιγράφει - πάντα όμως έχω την αίσθηση ότι την γράφω λάθος, ή δεν είναι αυτό που νομίζω πως περιγράφει. είναι πάντα πολύ πιθανό κάπου να έχω κάνει ένα μεγάλο λάθος. ή τουλάχιστον μένω, υπάρχω, συνυπάρχω, με αυτή την αίσθηση (στον λαιμό) (εντάξει, κάνω μια ποιητική μεταφορά, στην πράξη δεν τα σκέφτομαι τόσο βαθιά όσο ακούγονται - απλώς παραθέτω λέξεις και μετά σκέφτομαι πόσο βαριές ακούγονται, ή πόσο ποιητικές, και πόσο πιο άδειος είμαι εγώ που τις ξεστομεί - όχι επειδή αδειάζω λεγοντάς τες, αλλά επειδή ήμουν κενός νοήματος εξαρχής. όχι ακριβώς κενός. αλλά ανάλατος, χωρίς γεύση, και ούτε μυρωδιά. με ψυχικό covid χαχα. θυμήθηκα (πιο πριν, απλά έπλαθα και μια μεταβατική παράγραφο) ένα παλιό κομμάτι (λίγο να εαυτοβατήσω, λίγο ακόμη - πέντε λεπτά). που κάτι έλεγε του στυλ -

κάποιοι σε περνάνε για έξυπνο, και κάποιοι για εντελώς ανίδεο,
και εσύ τι τον περνάς τον εαυτό σου;
προτιμάς να πλανάσαι..
χωρίς να αγαπάς ..
χωρίς να συναισθάνεσαι ..
χωρίς να καταλαβαίνεις
.. την μαγικότητα .. την ελαφρότητα .. την σαθρότητα .. της ανθρώπινης ύπαρξης ..
(σου λέω)

tiptoetan · γκρίζο

ποιητική μεταφορά κάνω. πουθενά δεν κυριολεκτώ.

τι να εννοούσαν οι mekons όταν ονόμαζαν το πρώτο LP τους "the quality of mercy is not strnen"? a-ha. δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα πλήρως, αλλά κάτι πιάνω. μια γενικότερη αίσθηση, θα έλεγα. εκτός και αν κάνω κάπου ένα μεγάλο λάθος.

φμπ

έτσι μια μέρα θα "σβήσει" σαν το φως και το γκούγκλ και θα μείνω με την Π%$% στο χέρι που λέει ο λόγος (να eucharistούμε τον θεό), και μαζί μου όλος ο πλανήτης. τι θα κάνω όταν δεν θα έχω να τοποθετώ κάπου τις αυτάρεσκές μου αγαπησιάρικες σκέψεις; τέλος πάντων μέχρι να γίνει αυτό πρέπει να μοιραστώ με τον εαυτό μου αυτό το τεράστιο κομμάτι που το ξαναανακάλυψα μετά από πολλά χρόνια.

κυριακάτικο σεϊκ

μια πιθανή ενδιαφέρουσα ενασχόληση θα μπορούσε να είναι ("πιθανή" και "θα μπορούσε" - λακονικότητα μηδέν! (και μου αρέσει.. (..λέω τώρα)).. (έχει αυτή η δραστηριότητα μια περίεργη αναδραστική χροιά που δεν μπορεί παρά να μου προκαλεί έναν μικρό θαυμασμό). λοιπόν για να μην σας κρατώ σε αγωνία, η δραστηριότητα πάει ως εξής: πιάνω στην τύχη μια πρόταση από ένα ποστ στο μπλογκ μου, και την χρησιμοποιώ όπως είναι σε μηχανή αναζήτησης (ονόματα δεν λέμε - για να μην διαφημίσουμε - αν και τι να διαφημίσουμε - η πλαφόρμα στην οποία διατηρώ αυτό το μπλογκ ανήκει στην εταιρεία που έχει και την μηχανή αναζήτησης και τα δικαιώματα διανομής του λειτουργικού του κινητού από το οποίο θα διαβάζω αυτό το μπλογκ - τέλος πάντων σαν να λέμε πως όλα ανήκουν σε αυτή την εταιρεία της οποίας επιλέγω να μην αναφέρω το όνομα, γιατί... μήπως γιατί το έχω ξεχάσει; ή μήπως επειδή η ίδια εταιρεία κατέχει και το μυαλό μου και το όνομά της για κάποιο λόγο ... αντιστοιχεί σε έννοια που ορισμό δεν χρειάζεται, είναι δηλαδή συνόνυμη με κάτι σαν Θεό)

λοιπόν κάτσε να δω τι λαυράκια ανακάλυψα με το "έξω από το παράθυρο χιονίζει καταρακτοδώς και η πλεοψηφία".. ένα κείμενο του Κώστα Φρυγανιώτη για το Γαλαξίδι που δεν ξέρω κανέναν από τους δύο, ούτε που πέφτουν, γιατί ως γνωστόν επέμεινα να μην μάθω τίποτα απο Ελληνική γεωγραφία από μια ιδιάζουσα άρνηση και καταπίεση της επιθυμίας/αποδοχή της έλλειψης επιθυμίας να ταξιδέψω.\

ένα άρθρο από ειδησεογραφία από μακρινό Φλεβάρη του 2015. και ένα review για την ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Μπάρακ Ομπάμα. και κάτι άλλα αποσπάσματα από βιβλία ή απομνημονεύματα. δεν μου φάνηκε τίποτα αρκετά ενδιαφέρον ώστε να στρέψω την προσοχή εκτός της δικιάς μου ενδοσκόπησης και του εσωτερικού μου ειδησεογραφικού γραφείου.

μπήκα λίγο σε κάτι email drafts πρόσφατα, όπου βάζω πράγματα για να θυμάμαι ή που προόριζα για κάπου, σαν πρόχειρο. και δεν ξέρω αν τα χρησιμοποίησα ποτέ - οπότε σκεφτόμουν με το search να βρω αν τα έχω ήδη χρησιμοποιήσει σε μπλογκ, αλλά πάπαλα, δεν φαίνεται να βγάζει καν το μπλογκ μου.

αχ τι κρίμα, παντού περισσεύεις, και τα λοιπά.

ίσως και καλύτερα - αφού έτσι πράγματι μιλάω στον εαυτό μου εδώ μέσα, και πολύ με απασχόλησε το θέμα. τέλος πάντων, σας εξηγώ πως ανακάλυψα την ωραία ενασχόληση που περιέγραψα παραπάνω (τελικά δεν ήταν και ΤΟΣΟ διασκεδαστική)

σας αφήνω στον κόσμο της φαντασίας, με τις φαντασιακές φιλικές συνάψεις και κλικ και τσαφ και το κομμάτι Love Before Romance των The Undertones που το άκουγα σήμερα το απόγευμα, μέσα σε γενικότερο κλίμα φοβερής υποτονικότητας και κυριακάτικης μελαγχολίας. αυτό το κομμάτι δεν μπορεί να μου ξεκολλήσει από το μυαλό πόσο πολύ μου θυμίζει το "Sweet Harmony" των The Beloved. έχουν κάτι παρόμοιο κάπου.

χαμαλέων

αυτό ξεκίνησε σαν γράμμα προς τον Ν. μετά όμως σκέφθηκα πως έχει μια δυναμική ενός πιο γενικού πράγματος. μάλλον όλα αυτά που γράφω έχουν τέτοια δυναμική του "απευθύνομαι προς όλους, και σε κανέναν, και συνάμα μόνο στον εαυτό μου"

χαζεύω το youtube λίγο, έχω σήμερα μια διάθεση τέτοια, ή έλλειψη διάθεσης για οτιδήποτε άλλο - μου φάνηκε ξαφνικά πολύ έξυπνη και ποιητική αυτή η παραπάνω θέση. μόλις έγραψα τα παραπάνω αισθάνθηκα να κουνιέμαι και τρόμαξα νομίζοντας πως κάνει σεϊσμό, αλλά η αλήθεια είναι πως και το τραπέζι στο οποίο κάθομαι δεν είναι και πολύ στέρεο, και έχω και ένα μίνι χανγκόβερ και μια τάση να συγκινούμαι και να δακρίζω, σκεπτόμενος διάφορους τρόπους "να αφεθώ" - σκεπτόμενος πως κουράστηκα να συγκρατιέμαι, κουράστηκα να είμαι καθώς πρέπει.. διάφορα τέτοια. μου ήρθε και το "negative" των mansun στο μυαλό και το άκουσα, και στα καπάκια ακολούθησε το "i can only disappoint you" και μου έφερε συνηθισμένους οικείους συνειρμούς.

μου είπε ένας φίλος γνωστός να ακούσω halsey γιατί αξίζει και επίσης επειδή συνεργάστηκε με τον trent reznor/atticus ross στην τελευταία της δουλειά. έχει και μια επιβλητικότητα οπτική, δεν μπορείς να πεις. "άκουσα" με τα μάτια λοιπόν, με τα αυτιά όχι ακόμα. (έξτρα προσπάθεια να βάλω αυτάκια για να επεξηγήσω κάτι στον εαυτό μου, να φανώ πιο έξυπνος από το πιο πεζό "τσέκαρα", αλλά αλήθεια, τι πρωτοσκέφθηκα; το "άκουσα". και γιατί να θέλω να το εξηγήσω ή να ασχοληθώ με αυτό, και η επιθυμία του να εμβαθύνω και να αμπελοφιλοσοφώ, και αυτό μου το κάνει το ASD ή απλά το βρίσκω mildly amusing? το ASD είναι αστείο γιατί είναι τα τρία μεσαία γράμματα του πληκτρολογίου που βρίσκονται σε σειρά απο αριστερά, και - πόσα άπειρα αρχεία έχουν φτιαχτεί με το όνομα "asdasd" από όλους τους ανθρώπους παγκοσμίως. it just grew on them. the revenge of ASD. alien syndrome darkness.

και για κάποιο λόγο διαβάζοντας για τον τραγουδιστή των mansun είδα πως συνεργάστηκε σε κάποια φάση με την Catherine A.D. (aka The Anchoress) και μου θύμισε αυτό τα Entombed A.D. και Catherine Wheel και Chaos A.D. (τι είναι αυτό - συγκρότημα - α, άλμπουμ.. το έχω κιόλας, δεν θυμάμαι αν πρόλαβα ποτέ να το ακούσω ολόκληρο) και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα......

δεν είχε σεϊσμό. μπορεί να είχε άλλα πράγματα για τα οποία δεν πρέπει να γράψω. δεν μπορώ να κάνω align το κείμενο παρά μόνο στο κέντρο. και τι μας νοιάζει;

εποποποοιεια.. ενα ξεχασμένο draft (ρεύμα αέρα, λουμπάγκο, χιόνι, καταιγίδα)

15/02/21

αχ ξέχασα να καταγράψω το όνειρο που είδα σήμερα, και το καταγράφω τώρα καθώς έξω από το παράθυρο χιονίζει καταρακτοδώς και η πλεοψηφία του κόσμου είναι excited στην αττική, πέρα από τα προβλήματα που δημιουργούνται, γιατί όσο να'ναι, είναι κάτι που βλέπουμε μια φορά στα 2-3-4 χρόνια εμείς οι αθηναίοι. (σίγουρα συγκαταλέγω τον εαυτό μου σε αυτούς; όχι στους excited, στους αθηναίους εννοώ.. δεν είμαι σίγουρος)

είδα λοιπόν ότι είχε πολύ μεγάλο σεϊσμό, τόσο μεγάλο που είπαμε τελείωσε, πέφτουμε κάτω. και μετά είδα μια εποποιεία, ένα πράγμα που δεν είχε ούτε αρχή μα ούτε και τέλος. κάτι που είχε πολλές αποχρώσεις, πολλά πρόσωπα, πολλές τοποθεσίες εξωτικές, πολλή δράση. σίγουρα απ' αυτά που θυμάμαι είναι ότι ήταν μια πόλη εγκατελειμμένη, στην οποία είχε συμβεί μια καταστροφή. και πολλές φράξιες ζωντανών και νεκρών πραγμάτων ανταγονιζόντουσαν για τον έλεγχό της. κάθε στιγμή οργανωνόταν ή αποκρουόταν μια επίθεση από γιγαντιαίους βράχους, απολυθωμένα δέντρα, ή βίαιους ληστές. θυμάμαι να τρέχουμε και να κρυβόμαστε, σε εγκατελειμμένα γυάλινα σπασμένα κτήρια σαν φούσκες και εκεί που νομίζαμε πως ξεφύγαμε φαινόντουσαν στον ορίζοντα και άλλα τέρατα α-λα neon genesis evangelion.

19/09/21

άντε ας βάλω και ένα μουσικό κομμάτι από την τωρινή εποχή, δηλαδή τώρα που το ακούω, γιατί το ίδιο το κομμάτι είναι από την εποχή που γεννήθηκα. μου αρέσει πάρα πολύ.
λέγεται το κομμάτι "παίξε μαζί μου, καταιγίδα" και μιλάει από πρώτο πρόσωπο για κάποιον που είναι έτσι αντίθασο πνεύμα και δεν κάθεται σε μια θέση, και ρίχνει ευθεία πρόκληση στην καταιγίδα να δυναμώσει, γιατί δεν τον πειράζει, και ίσα ίσα, με πολύ δυνατό αέρα του είναι πιο εύκολο να τραγουδά. περιγράφει δηλαδή κάποιον που ας πούμε δεν του μοιάζω καθόλου, αλλά ποιός ξέρει, ίσως υποσυνείδητα αυτό είναι το θαυμαστό πρότυπο που μου έχουν διδάξει (ή έχω διδάξει τον εαυτό μου από μυριάδες ερεθίσματα) πως θα ήταν πολύ cool να του μοιάζω, και κρυφά μια φαντασιακή πραγματικότητα μέσα μου συντονίζεται με κάτι τέτοια τραγούδια, και μπερδεύει κάποιους που μπορεί να βρίσκουν πως έχω potential, δυναμικό δηλαδή, δεν ξέρω πως να το πω, και απογοητεύονται στην συνέχεια, καθώς παραμένω ενα πλαδαρό ήπιο πλάσμα που δεν κάνει τίποτα. (σλοθ) - και κάποιοι απ' αυτούς που απογοητεύονται πιο πολύ απ' όλους ζουν εξ' ολοκλήρου μέσα μου (και κάποιοι μπορεί να βγαίνουν και λίγο απ' έξω)

πάλι για τα δικά μου παιδικά μπλακ μέταλ

έχω κρατήσει αρχείο με κάτι μουσικές που έφτιαχνα στις τελευταίες τάξεις λυκείου και άντε αρχές σχολής, απ' αυτά τα black metal με κλασσική κιθάρα, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι με ενθουσιάζει περίεργα (όχι, όχι τόσο περίεργα, αλλά αξιοπερίεργα ας πούμε) μόνο εμένα να τις ακούω και να τις περιεργάζομαι. είναι αυτή η περίεργη φάση της μοναξιάς που αντιλαμβάνεσαι πως κάποια πράγματα δεν πρόκειται να αρέσουν ή να ενδιαφέρουν κάποιον άλλον, τέλος. ούτε εμένα μ'ενδιαφέρουν για την αστεία ποιότητά τους - αλλά με εξιτάρουν καθώς εξετάζοντάς τα παρατηρώ την μυστηριώδη πάροδο του χρόνου.

... στις 25 Φλεβάρη λέει πως τα έγραφα αυτά τα παραπάνω. τώρα είναι Σεπτέμβρης έξω (και μέσα μου βαθύς χειμώνας). μου είναι δύσκολο να διαβάσω αυτά που έγραφα παραπάνω και να συγκεντρωθώ στις σκέψεις που ήθελα να μεταδώσω. μα είναι σχεδόν μια τεράστια πρόταση που αποτελείται από πολλές προτάσεις χωρίς τελείες, παύλες, κόμματα - μοιάζει σαν μανιώδης προσπάθειά να διευκολύνω όσο το δυνατόν λιγότερ έναν πιθανό αναγνώστη. αναγνωρίζω πως μερικές φορές δεν το σκέφτομαι, και το κάνω επίτηδες, γιατί είναι σαν να μιλάω στον εαυτό μου, ή σε κάποιον που με καταλαβαίνει όπως καταλαβαίνω τον εαυτό μου, και άρα δεν χρειάζεται να εξηγήσω τίποτα, να αποσαφηνίσω τίποτα, να ωραιοποιήσω τίποτα. ενδιαφέρον.

ωστόσο θυμάμαι την στιγμή και την αίσθηση που τα έγραφα αυτά - που είχα πέσει σε μια από τις φάσεις αναπόλησης, και έψαχνα στα παλιά folders, backups, σε κάτι ξεχασμένα CD και DVD που φοβάμαι να τα πετάξω για να μην τα βρει κάποιος (μπορεί να φτιάξω μια μέρα έναν αυτοσχέδιο καθρέφτη από όλα αυτά τα cd/dvd, μπορεί να γεμίσω τους τοίχους μου με δαύτα, θα είναι όμως δύσκολα στο καθάρισμα, και θα φτιάχνουν φωλιές έντομα και διάφορα άλλα πραγματάκια στις σχισμές, οπότε καλύτερα όχι.. θα πεταχτούν μια και καλή όλα μαζί μια μέρα που φύγω απ' αυτόν τον κόσμο που ακόμα δεν έχω καταφέρει να πειστώ πως είναι μάταιος, αλλιώς θα το έλεγα έτσι όπως το λένε οι άλλοι.. από τον μάταιο τούτο τον κόσμο - τέλος πάντων θα πεταχτούν γιατί δεν θα είμαι πια εδώ για να σκοτίζομαι το τι θα απογίνουν)

έψαχνα λοιπόν σε αυτά τα πράγματα μήπως και βρω κάποιο ξεχασμένο κείμενο, γράμμα ή κάτι, και βυθιστώ στην εποχή εκείνη, πριν από καμία εικοσαριά χρόνια - τα είκοσι χρόνια έχουν το μέγεθος μιας γεννιάς. περνάω στην τρίτη γεννιά τώρα, επεξεργαστής τρίτης γεννιάς - μόνο που πάει ανάποδα όλο αυτό το πράγμα. θυμάμαι τότε που έψαχνα, έριξα μια δειλή ματιά σε κάτι γράμματα και τρόμαξε το μάτι μου - γενικά δεν θέλω να τα διαβάζω, γιατί είναι σαν να διαβάζω κομμάτια ζωής κάποιου άλλου ανθρώπου.

τα μουσικά κομμάτια όμως δεν τα φοβάμαι - τα ακούω που και που, αστεία και χάλια έτσι όπως είναι, και μου είναι πολύτιμα, και με επιστρέφουν σε εκείνες τις εποχές που πονούσα και βασανιζόμουν στην ψυχή, μα η ζωή ξεκινούσε, και όλα θα τα έλυνα εν καιρό, και μέχρι τότε μπορούσα να πονάω και να περνάω όλο αυτό το πράγμα από ενα ρομαντικοκαλλητεχνικό πνεύμα, όπως κάνανε οι μπλακμεταλλάδες που άκουγα πάρα πάρα πολύ εκείνη την εποχή.

μια γαμημένη κλασσική κιθάρα είχα που την είχαμε φέρει από την πόλη μου, από την Ρωσία, είχε ενα σκυλάκι αυτοκόλλητο, και ήταν απ' αυτές τις φθηνές που έφτιαχναν μαζικά στην ΕΣΣΔ γιατί ήταν πολύ της μόδας το αυτοσχέδιο τραγούδι, και μαζώξεις γύρω από την φωτιά, μετά από μέρα δουλειάς (πήγαιναν οι φοιτητές και βοηθούσαν π.χ. να μαζεύουν πατάτες ή σε άλλες τέτοιες δουλειές) - έχω μια παλιά φωτογραφία με αυτή την κιθάρα, 

 και μια όχι τόσο παλιά (απόσταση μιας γεννιάς δηλαδή, και την τρίτη δεν σας την δείχνω, την μαρτυρά το κείμενο αυτό εδώ). 

 

πάνω σε αυτή την κιθάρα και αυτό το καναπέ μια φορά που τσακονόμασταν σφοδρά με τον Μάνο, σε μια στιγμή που ούτε αυτός μάλλον δεν καταλάβαινε, με έσπροξε και έπεσα πάνω της και την ψιλοράγισα, ε, και ήταν κάπως σαν τέλος μιας εποχής και για μένα και για κείνη την κιθάρα (δεν είχε ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο, και ήταν πρώτη φορά, και είμαι σίγουρος πως ο Μάνος είχε μετανιώσει γι' αυτό - ήταν καθαρά μια στιγμή που ένας άνθρωπος που δεν τον υπακούει ένας άλλος άνθρωπος, τα χάνει, και το μόνο που του μένει είναι να βάλει χέρι ασυνείδητα μάλλον.. τέλος πάντων έχει πληρώσει αρκετά ο Μάνος γι' αυτό και για διάφορα άλλα, τώρα δεν είναι μαζί μας πια.

αυτές τις μέρες χάλασε και η άλλη κιθάρα που είχα αφού είχα πετάξει εκείνη την παλιά με το σκυλάκι. αυτή εδώ χάλασε στην ταστιέρα - σκέυρωσε, δεν ξέρω πως το λένε, - οι χορδές πλέον ακουμπάνε τα σηδεράνια τάστα κ δεν πατάνε σωστά οι νότες, και κάνουν θόρυβο. ίσως να σηματοδοτεί και αυτό τέλος μιας άλλης εποχής (που είπαμε πως έχουν μέγεθος μιας γεννιάς, ή είναι αυτό απλά μια σύμπτωση;)

 είχα στείλει αυτό το κομμάτι μια φορά σε ένα γνωστό μου φίλο. σχεδόν μέντορα όσων αφορά τα μουσικά. και με ρώτησε αν του το έστειλα για πλάκα - και μάλλον ναι - δεν μπορούσα να το κάνω για άλλο λόγο - για πλάκα θα το έστειλα. δεν νομίζω να του εξήγησα ποτέ πως καθόλου για πλάκα δεν το είχα στείλει. ήθελα κρυφά να μου πει ίσως πως βγάζω πηγαίο συναίσθημα και να κάτσω να το βελτιώσω. αυτό μάλλον ήταν το πιο ευγενικό που θα μπορούσε να πει κάποιος.. γι' αυτό ίσως να μου άρεσε το black metal, γιατί με ενδιέφερε πάντα μόνο το συναίσθημα, τίποτε άλλο (σχεδόν - οκ, ας είμαι πραγματιστής). και στον τρόπο που εκφράζομαι μόνο αυτό με ενδιαφέρει μάλλον, και δεν μπαίνω στο κόπο να εξηγήσω.. έχοντας ίσως πειστεί εκ των προτέρων ... πως απέναντι δεν έχω τον εαυτό μου ...  και άρα δεν θα γίνω κατανοητός όπως θα ήθελα. και τα παρατάω; ίσως ναι, ίσως όχι. τουλάχιστον αυτά εδώ τα κείμενα τα γράφω και δεν τα απευθύνω σε κανέναν, και δεν ζαλίζω αχ φρίδια κανενός. (εκτός και έχω ζητήσει από κάποιον από σας να το διαβάσει, οπότε ΟΚ, πάω πάσο - και αν γίνει κάτι τέτοιο θα το έχω κάνει από επιστημονικό ενδιαφέρον.)

έχω αγοράσει πειραματικά ένα παντελόνι στρατιωτικό γιατί πάντα μου άρεσαν και πάντα ήθελα να πάρω τέτοιο - μόνο που το πήρα 1-2 νούμερα πιο μικρό απ' ότι θα έπρεπε, το φοράω τώρα για να ανοίξει λίγο, και σκάω, γιατί ναι τελικά είναι 65% polyester, δίκιο είχε η μάνα μου, και την αποπήρα χωρίς να φταίει, καθώς με φλόμωσε στην κριτική που είπαμε ότι κάθε κριτική την εκλαμβάνω σαν πίεση και μάλωμα και ματώνω στην ψυχή.

θυμάμαι τον αδελφό του φίλου μου του Τ. που μια φορά (ίσως κάτι λιγότερο από μια γενιά πριν) είχα έρθει σπίτι του και ο αδερφός του έπαιζε κάπιο shoot em up, ή strategy, και φορούσε παντελόνι παραλλαγής, και αναρωτιόμουν γιατί το κάνει. (τότε σκεφτόμουν πως ήθελε να μπει στο πνεύμα του παιχνιδιού) Δεν τον ρώτησα ποτέ γιατί. Αλλά τώρα σκέφτομαι, μήπως το φορούσε επειδή ήθελε να ανοίξει όπως το κάνω εγώ τώρα; Τουλάχιστον το δικό μου δεν έχει το χρώμα της παραλλαγής. Ίσως να έχει χειρότερο χρώμα όμως γιατί μου εξήγησε ένας άλλος φίλος Α. πως τέτοιο χρώμα ήταν η στρατιωτική στολή παλιά - δηλαδή θεέ μου θυμήθηκα πως αυτό το χρώμα λέγεται "χακί". Και κάπως έτσι αρχίζω και καταλαβαίνω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να φορέσω αυτό το παντελόνι έξω στο δρόμο. Θα το φοράω μόνο στο σπίτι αντί για πιτζάμα τον χειμώνα. Καθώς θα παίζω μπλακ μέταλ με κλασσική κιθάρα. Γιατί έτσι.

και άλλος ύπνος

4/4/2021 σήμερα είδα στον ύπνο μου μια συναυλία, DIY φάση, όπου όμως παίζαμε και εμείς μουσική. εγώ και ο τάσος. ήταν φάση άτυπη, σαν να, ξερωγώ, να μην ήρθε μια μπάντα, και έπρεπε κάποιος να συμπληρώσει το κενό. και μέσα μου ήμουν διχασμένος ανάμεσα στο να το κάνουμε γιατί θα είναι ευκαιρία να δείξουμε κάτι που κάνουμε σε έξω κόσμο έτσι άμεσα, και στο ότι δεν έχουμε να δείξουμε τίποτα (μιας και στην πραγματικότητα με τον τάσο δεν παίζουμε και ούτε έχουμε παίξει ποτέ κανονικά).
και έβλεπα στον ύπνο μου όλο το μαρτύριο εκείνης της αυτοσχέδιας συναυλίας. ότι πήγε ο τάσος να πιάσει κουβέντα με το κοινό (κατ' εμέ για να γλυτώσει λίγο χρόνο), ότι εγώ είχα την παλιά μου κλασσική κιθάρα, ότι δεν είχαμε καθόλου κομμάτια και αυτοσχεδιάζαμε πάνω σε τίποτα (και σκέφθηκα τότε πολλαπλές φορές, αχ τι καλά θα ήταν να ξέρω 2-3-4 κομμάτια τουλάχιστον να παίζω σε τέτοιες φάσεις)..
οπότε γενικά η θεματολογία του σημερινού ονείρου ήταν:

embarassment

18/06/2021 σήμερα είδα να εξιστορώ με σαφίνεια στον ύπνο μου κάτι που είχα δει το ίδιο βράδυ στο ξύπνιο, ήτοι μια καφετέρια στην άλλη άκρη της πλατείας να παίζει κάποια ελληνικά λαϊκά τραγούδια με ανατολήτικες καταβολές, όπου ο τραγουδιστής την μια έλεγε την μελωδία με "τραλαλα" και εκεί που δεν το έλεγε με τραλαλά έλεγε "σωστά, σωστά, σωστά, σωστά" - και μάλλον αυτό ήταν το ρεφραίν. είχα κάτσει στην πλατεία για να πάρω κάτι ανάσες και γενικά να μου πέσει η πίεση, γιατί αισθανόμουν πως το κεφάλι μου είχε φουσκώσει και θα έτρωγα εγκεφαλικό, μετά από ξαφνική αερόβια άσκηση 1.5 ώρας, ενώ είχα να γυμναστώ 8 μήνες. σε αυτές τις συνθήκες άκουγα λοιπόν το "σωστά σωστά σωστά" (στο ξύπνιο), καθώς θυμήθηκα έντονα πως στον ύπνο μου καθώς το εξιστορούσα, δεν μπορούσα καθόλου να προφέρω το σίγμα στο "σωστά" καλά - τέλος πάντων κάτι λάθος έκανα, και έλεγα στον συνομηλιτή μου πως δεν μπορώ να το προφέρω καθόλου και γελούσα. μετά βέβαια έβλεπα μια συνάντηση με γιατρό ο οποίος μου ξαναέλεγε πως με αυτές τις τιμές (αποτελέσματα εξετάσεων) δεν έχεις πρόβλημα, αλλά υπάρχει η τάση για αύξηση, οπότε αν συνεχίσεις με τον ίδιο ρυθμό, θα έχεις σίγουρα πρόβλημα, και του είπα δηλαδή να μην πίνω, και μου λέει να μην πίνεις - πιές οτιδήποτε, είπε χαρακτιριστικά, αλλά όχι αλκοόλ. είναι βέβαια αστεία αυτή η φράση κάπως, καθώς είναι σαν να σου λέει κάποιος - είσαι απόλυτα ελεύθερος - μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, εκτός από Α, Β και Γ.

έφτιαξα ένα ραπ τραγούδι λόγω μέρας

(πήγαινα για κάτι ίσως πιο χαρούμενο
 αλλά ως συνήθως παρασύρθηκα)

τα χρώματα
που η ποικιλία και η εναλλαγή τους
μου μοιάζει χαρούμενη
και βάφει με μια αισιοδοξία
τα σκαλοπάτια μιας ψυχής

οι σκιές από τις εναλλαγές
των επιπέδων που δημιουργούνται
άθελά τους από τον φωτισμό
ενός προτζέκτορα

το βρήκε
και παίζει μαζί του
ένα παιδί -
κάθεται στο ξεθωριασμένο δωμάτιο
και μυρίζει την καμμένη σκόνη
παρατηρεί τα κομματάκια της
να αιωρούνται
φωτισμένα βάναυσα
από τις ανελέητες ακτίνες Χ..

τι λέγαμε;
α, τα σκαλοπάτια μιας ψυχής

**************

που με την σειρά τους
μοιάζουν με τα
πλήκτρα πιάνου
μαθηματικά,
μονόχρωμα
ορθόδοξα
αρμονικά
και τις σχισμές
ανάμεσά τους
τα κενά και τις βρωμιές
που αφήνει ο χρόνος
που δεν συμβάλλουν
στην δημιουργία ήχου

δωρα ενός μη λειτουργικού
θεού που δεν κάνει τίποτα
είναι απλά εκεί

και χρησιμεύει μόνο
σε ανθρώπους
που ίσως να θέλουν
να δώσουν έναν τόνο σκιερό
σε μια αφήγηση χρωματιστή

που κείται κοιμάται
χωρίς ψυχή περιμένοντας
σαν τον πινόκιο
μήπως την
ζωντανέψει κάτι

έτοιμο για μια νέα περιπέτεια
στην χώρα των αισθήσεων
και των απαντήσεων
και των απαρνήσεων
απαρίθμιση αναμνήσεων

*********

που δεν είναι μαζί μας πια
και το "μαζί" να βγαίνει
σαν παράταιρη κραυγή

να χάνεται
να παραιτείται
και να σβήνει τελειωτικά

ένα κενό που αδυνατώ
να το γεμίσω, έτσι λέω

(δεν ξέρω αν σε γνώρισα ποτέ)

τον εαυτό μου αγαπώ
δεν είσαι εσύ
είναι η εικόνα σου
το σωσίβιο που
ήσουνα για μένα

εκείνο ήταν μέρος
του εαυτού μου
και όχι εσύ
τι ήσουν εσύ;

δεν ξέρω αν σε γνώρισα ποτέ

επιπόλαιη συμπλήρωση
επιθυμία για επούλωση

**********

γράφω-σβήνω
τα γρατζουνάω
τα αφήνω

(δεν ξέρω αν σε γνώρισα ποτέ)

η φάση μου - η αφασία του υπερπέραν

τα λόγια να τα φυσσάς
και να σκορπίζουν
μια ξενέρα

είναι κάποιες λέξεις σαν τις άλλες.
μια τυχαία έκφραση
μιας απελπισμένης αδύναμης μανιέρας

θα πάω και θα τις κάνω
ένα ραπ τραγούδι μιας μέρας
που να ταιριάζει με την άνοιξη
το πάσχα και την τσίκνα στον αέρα
που θα αγαλιάζει τον λύκο στην ψυχή μου.

tiptoetan · ενα ραπ τραγούδι μιας μέρας

το σάββατο

καθώς έφτιαξα έναν ντεκάφ
και κάθισα στην λιτή μου καρέκλα
συνειδητοποίησα πως τελικά δεν κατάφερα
να μην κάτσω μια μέρα σε αυτήν
μπροστά σε αυτή την οθόνη που την αγαπώ
στα κρύσταλλα ΛΕΔ, τα χρώματα της θάλασσας
και του ηλιοβασιλέματος πάνω στην επιφάνεια εργασίας
που με συνοδεύει και τις ώρες που δεν εργάζομαι.

σκέφθηκα μια προοπτική να βάλω ράφια στον τοίχο
πάνω στην θέση εργασίας, σε αυτόν τον τοίχο που
μοιάζει άδειος, τόσος χώρος προς εργαλειοποίηση άχρηστος.
σκεφτόμουν την άλλη βιβλιοθήκη που υπερχειλίζει,
όχι ακριβώς επειδή διαβάζω πολύ, αλλά επειδή διστάζω
να ξεφορτωθώ βιβλία πολλών δεκαετιών

γιατί θυμάμαι να πετυχαίνω βιβλία έξω και μέσα
στους σκουπιδοτενεκέδες, τους πολιτισμένους και καθαρούς
μπλε και πράσινους κάδους,
και κάποιες φορές τα βλέπω και νιώθω απλά κρίμα,

σαν να είναι βιβλία που πέθαναν. παλιά κάποια απ' αυτά τα έπαιρνα
αλλά τώρα σκέφτομαι πως δεν είχε νόημα.
μερικές φορές σκέφτομαι το ίδιο για γατιά στον δρόμο.
δεν χρειάζεται να λυπάμαι ούτε γατιά, ούτε βιβλία, ίσως.

την έσπασα την προοπτική αυτή των ραφιών σε δύο δυσάρεστα πραγματάκια:
α) η ιδέα του να τρυπάω τον τοίχο
β) η ιδέα ότι δεν έχω αποδεχτεί αυτή την γειτονιά και αυτό το διαμέρισμα για σπίτι

έχω στερήσει τον εαυτό μου από την χαρά του ναι φτιάχνω τον χώρο μου γιατί
αυτόν τον χώρο το βλέπω σαν πάντα κάτι προσωρινό
όπως άλλωστε είναι και το λογικό καθώς είμαστε όλοι προσωρινοί σε αυτή την ζωή.
δεν μου βοηθάει αυτό όμως, ούτε κανέναν άλλον.

απλά σκέφτομαι μερικές φορές πως αυτή η ζωή είναι δικιά μου ζωή και μόνο
και αυτό που έχει σημασία είναι να την περνάω καλά,
γιατί δεν θα ξέρω πλήρως την ικανοποίηση κανενός και καμίας
παρά μόνο την δικιά μου.. δεν μιλάω για ευχαρίστηση, ηδονή - μιλάω για ικανοποίηση.

ικανοποίηση.
αυτοϊκανοποίηση,
χεχ, δεν κάνει διαφορά. ίσως.

σήμερα είναι Σάββατο, ημέρα αφιερωμένη στην καθαριότητα. επειδή γέρασα πάλιωσα άφησα απ' έξω την καθαριότητα της τουαλέτας και θα την κάνω μάλλον αύριο. αυτά τα μαλλιαρά χαλιά στο σαλόνι μου τρώνε όλη την ενέργεια. αν και πιο πριν για ώρες περιφερόμουν ανάμεσα στα δωμάτια, μεταφέροντας και συγυρίζοντας βλακίτσες και ξεσκονίζοντας, σαν να υπνοβατούσα, σκεπτόμενος τις μικρές ιστορίες πίσω από φιγουράκια και πράγματα, τσαλακωμένες αποδείξεις, βιβλία από δω και από κει που τα έβγαλα για να τα διαβάσω και δεν κατάφερα να τα διαβάσω. μερικές φορές το συγύρισμα είναι σαν να βάζεις λίγο πίσω σε ράφια τα πολλά παιχνίδια που τα είχες βγάλει όλα φόρα παρτίδα σε μια ξέφρενη μέρα που ήσουν ολομόναχος και έπρεπε κάπως να διασκεδάσεις τον εαυτό σου.. σαν να μαζεύεις σπασμένα κομμάτια του εαυτού σου λέγοντας ξανά και ξανά ότι ενδεχομένως τώρα θα κάνεις μια νέα αρχή

σκεφτόμουν τις λέξεις που με χαρακτήριζαν σε διάφορες περιόδους της ζωής μου.

μπορεί να είναι τα
"συγγνώμη",
"ευχαριστώ",
"τίποτα",
και το "γιατί;"

ίσως όχι ακριβώς με αυτή την σειρά, και αποκομμένα από το βαρύ τους υπόβαθρο, σαν να έχουν άλλη σημασία και να μην είναι τόσο σημαντικά πια. φτιάχνουν και άλλο νόημα - κάτσε να πω προς διευκρίνιση - το τίποτα είναι ακριβώς το τίποτα - δεν συμβαίνει τίποτα - δεν ξέρω τίποτα. και το γιατί παραπονεμένο ρυτιδιασμένο μια βλακεία άμα το σκεφθείς και όμως είναι εκεί και κάθεται.

νομίζω πως τις έχω ξεπεράσει και δεν είμαι πλέον αυτές οι λέξεις, τις ατενίζω ωστόσο τώρα σαν παλιές φωτογραφίες, βουτώντας και ξεβουτώντας από τα κύματα της ζωής στο χρόνο παρελθόντα. κάπως κάποιες φορές προσπαθώ να τα συγυρίσω και αυτά στο μυαλό μου αλλά δεν γίνεται είναι απλά αυτά και πέρασαν.