αν ο δαρβίνος ήταν αλμπίνος ΚΑΙ πιπίνος ΚΑΙ έφτιαχνε ανέκδοτα

σκέφθηκα καινούργιες λέξεις και εκφράσεις
όπως "respect the unexpected", "expect respect", "guitar ratiug -> guitar r...ig" (α, αυτό υπάρχει ήδη... - έχει όμως μια αρμονία σαν έκφραση που πλησιάζει το "gi..r rig" με την ίδια ομορφιά με τις λέξεις που κάπου είχα δει έναν χαρακτηρισμό γι' αυτές που δεν τον θυμάμαι πιά - όπως το όνομα 'άννα' που αποτελείται από δύο συλλαβές όπου η μία είναι ο κυριολεκτικός αναγραμματισμός της άλλης - βάλε στην μηχανή αναζήτησης "λέξεις που τελειώνουν με το ανάποδο της αρχής τους" και δεν θα βρείς τίποτα (ίσως όμως βρεις αυτό εδώ το γλυκούλικο μπλογκ και ποστ και δεν συμμαζεύεται) - άντε και βγάλε άκρη να εκπαιδεύσεις το ΑΙ (με το οποίο δεν κάνουμε καλή παρέα))

αλλά ίσως για κανέναν δεν θα έχουν σημασία αυτές οι εκφράσεις (όπως και οτιδήποτε που μπορεί να κατεβάσει το κεφάλι μου να γράψω. όπως είπαμε γράφω για την ωφέλεια του γραψίματος. που επίσης να γραφόταν αφέλεια, θα ίσχυε ίσως. (σκέφθηκα και τις αφέλειες, και έχω αρχίσει να έχω και απ' αυτές, μου είπε σήμερα η μητέρα μου ότι άρχισα να ασπρίζω με επιτάχυνση))

όπως δεν έχουν σημασία για μένα (αυτές οι εκφράσεις)

γιατί να έχουν για κανένα;

τα καμμένα και τα σβησμένα
από τον σχολικό μαύρο πίνακα
γράμματα στον αναγνώστη,
βρυσιές και απεικονίσεις
αναπαραγωγικών οργάνων
ανθρώπινου σώματος
μυρωδιά της κοιμωλίας
τα ευάκουα ώτα.. (κοίταξα στην ορθογραφία, τελικά μια άλλη λέξη την γράφω λάθος, αλλά είναι αυτό το cute λάθος που κάνουμε εμείς οι κατά τα άλλα μορφωμένοι

.. ξένοι

και ξενητεμένοι αναγνώστες γραμμάτων
που ξεχάσαμε να γράφουμε με την ίδια σπιρτάδα
όπως τότε, όταν γράφαμε τα ποιήματα|
προς και για τις μούσες των καιρών
και των γεννιών που ευλογάμε τώρα
όπως τότε που δεν είχαμε παρά τις πέντε τρίχες
που όμως τις δείχναμε - κοίτα φίλε μεγάλωσα.

τα videoclips είναι αυτό που μας έχει μείνει για να θυμόμαστε τα παλιά.

και οι παλιές φωτογραφίες;

είναι πια εκτός μόδας, όπως τα βιντεοκλιπς στις γεννιές που δεν είναι σαν την δικιά μου. αν και με το ίδιο ενδιαφέρον ταξιδεύουμε στον χρόνο αντικρίζοντας ένα από εκείνα τα πολύ πολύ παλιά βίντεοντοκουμέντα, αναμετρόμενοι με τα βλέμματα των ανθρώπων του τότε που κοιτάζουν την κάμερα λες και γνωρίζουν ότι κοιτούν μέσα στην χοάνη του μέλλοντος και αμέτρητους ανθρώπους και τα βλέμματα τα δικά τους.

έβλεπα πάλι την αφιέρωση του pitchfork για τα 250 καλύτερα τραγούδια των 90'ς - ξαναθυμήθηκα πόσο ωραία είναι, κυρίως λόγω των κιλών από άχριστες/χρήσιμες πληροφορίες-curios για τα κομμάτια που αναφέρει. για μένα ανακάλυψα για σήμερα τις κομματάρες που είχαν βγάλει οι En Vogue, καθώς και το αφόρητα όμορφο "that's the way love goes" της Janet Jackson που το θυμήθηκα μετά από πολύ καιρό. πρέπει να είδα νούμερα 170 μέχρι 140?

θα ήθελα να πω περισσότερα για το πως είμαι αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ, εδώ. είναι αστείο - που και καλά σταμάτησα να μπαίνω στο facebook για να μην γαλουχώ την ψευδαίσθηση ότι επικοινωνώ μέσω εκείνης της πλατφόρμας, και τώρα γράφω εδώ που επικοινωνώ ακόμα λιγότερο με ανθρώπους, εκτρέφοντας μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ότι μπορεί κάποιος να με διαβάζει - τώρα ή σε ένα απόμακρο μέλλον. (πλέον το να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον το θεωρούμε πολυτέλεια; )

είναι δύο μέρες που κάθομαι στο σπίτι
έχει πονέσει ο κόλος μου κυριολεκτικά από το πολύ κάθισμα
τελος πάντων για να μην πολυλογώ.
δεν θα πολυλογήσω.
γεια σας.

δεν το ήξερα αυτό.....

αυτό το ήξερα ...

δεν υπάρχει ενδιαφέρον

26/01/2025

ξεφύλλιζα κάποια βιβλία το σάββατο σε βιβλιοπωλείο της προτίμησής μου, και έπεσα πάνω σε ένα με το ημερολόγιο της Susan Sontag, και μου θύμισε δικό μου ημερολόγιο, όχι ακριβώς αυτό εδώ, αλλά ένα άλλο που είναι περισσότερο σημειωματάριο. καλά εντάξει εννοείται ότι είμαι μακριά ούτε κατά την διάνοια σαν κάτι που θα πλησίαζε την Σόνταγκ, κατ' αρχάς το όνομα μου είναι Φραϊταγκ (ένα κρύο αστείο, μπρρ)

μου είπε ο Τ. πως ακούει συχνά το Grand Declaration Of War των Mayhem, και θυμήθηκα να το ανασύρω στο spotify και να το ακούσω, μιας και δεν είχε τύχει ποτέ. και ίσως να καταλήγω ότι δεν είμαι για τέτοιο high lore, υψιλή τέχνη. προτιμώ πιο γήινα πράγματα, δεν ξέρω τόσο πολύ από φιλοσοφία για να θαυμάζω τον λόγο ύπαρξης και τον τρόπο εκτέλεσης αυτών των κομματιών. τεχνικά πολύ καλά παιγμένα, και φτιαγμένα, το αναγνωρίζω (θα ήταν ίσως ιεροσυλία να πω κάτι διαφορετικό, εξάλλου, τι είμαι εγώ για να κρίνω ιστορικά άλμπουμς) - αλλά δεν με συνεπαίρνει.

γενικά όλο αυτό το τρομακτικό evil metal δεν με εξιτάρει καθόλου. προτιμώ το death metal της οργής, κάτι που ίσως να έχει κοινό με την (hc) punk. τα black μου τα θέλω ολίγον ρομαντικά. και ναι, αν υπάρχει χώρος για απόγνωση - τόσο το καλύτερο.

είναι αστεία η σύμπτωση αλλά στο refrain του Goetia των Triptykon, λέει κάτι για το under the freezing sun - είναι ενδιαφέρον επειδή οι celtic frost, συνέχεια των οποίων είναι το triptykon, φυσικά υπήρχαν πριν από το freezing moon των mayhem. (ελπίζω να μην λέω καμια βλακεία). μπορεί να μην υπάρχει καμια σύνδεση κιόλας. too evil και το τρυπτικον για μένα. εκτός από κάποια σημεία που θα μπορούσαν να είναι από το Gothic των Paradise Lost (των οποίων επίσης επιρροή ήταν οι κλασσικοί δίσκοι των celtic(s) - με τους c.f. δεν κόλλησα ποτέ...) (πόσα name droppings θα κάνει αυτός;) (και ποιόν ενδιαφέρει όλο αυτό το πράγμα;) (writing for writing's sake? είχαμε και την γνωστή φράση "art for art's sake" στην κουβέντα μου με τον Τ. το Σάββατο - τώρα σκέφτομαι πως τα σάββατα που βρίσκομαι με τον Τ. στο μυαλό μου είναι ικανά να μετονομαστούν σε Τ. Σάββατα σε αντίθεση με το Μ. Σάββατο) (το οποίο πλησιάζει και θα ρθει κάποια στιγμή, αφού ο καιρός όλο επιταχύνεται και περνάει πολύ γρήγορα)

(από τα βάθη του χρόνου όταν την Τσαλιγοπούλου την έλεγαν Ελενίτσα στο εξώφυλλο - μάλλον είναι η μοναδική περίπτωση) (παπαπα αυτό το ύψος της φωνής μου σηκώνει τις τρίχες στο κεφάλι)

θα ήθελα να μπορώ να κάνω τον σταυρό μου όπως κάνει η Αλέξια στο παρακάτω βιντεοκλίπ - κουνόντας έτσι τα ισχύα. θα ήθελα επίσης να λύνονται πράγματα έτσι απλά με ένα "ορκίζομαι". παλιά όταν είμασταν παιδιά ορκιζόμασταν στο μικρό μας δάχτυλο ή στο μπροστινό δόντι. βάζαμε το νυχάκι του μεγάλου δαχτύλου πίσω από το ένα από τα δύο μπροστινά πάνω δόντια και το τραβούσαμε ώστε να φύγει το δάχτυλο κάνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο. μεγάλη αυθεντία να ορκιστείς έτσι. αποκλείεται να έλεγες ψέμματα.

δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτή την ανάρτηση. όπως έλεγαν μερικοί συγγραφείς σε υπότιτλους κεφαλαίων των δημιουργημάτων τους: Κεφάλαιο ΣΤ' - Σε αυτό το κεφάλαιο δεν συμβαίνει τίποτα. και ας μην αναφέρω τι δεν έκανα.

Υ.Γ. άκουσα και το άλμπουμ που έβγαλε το '24 η Kim Gordon και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε σε κρητικούς (συγκεκριμένα και όχι στερεοελλαδήτες... άλλο κρύο αστέρι.. εμ.. αστείο από τον δικό σας, με εκτίμηση, φίλο) - μου προκάλεσε σχεδόν αποστροφή το ότι ο τρόπος της απαγγελίας της έμοιαζε τόσο πολύ με τις απαγγελίες που έχουμε χιλιοακούσει, χιλιολατρέψει στους sonic youth - δεν λέω, δικό της σήμα κατατεθέν - μου φάνηκε όμως κάτι σαν επανάληψη, και δεν είναι και ότι δεν έχουμε ξανακούσει τέτοιους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς.

καπηταγών (μπλό)

καρδιοχτύπα με μέχρι να ισιώσω
στεριώσω μέσα στην γλυκιά μου πάλη
αθάνατο βαρύ φορτίο
να πάρω πάνω μου και πάλι

αλησβερίσια με αγγέλους
η ηγεσία δεν μου δίνει χάρη
αναρωτήθηκα αν πρέπει
δαγκωματιές στην Πέτρου Ράλλη

(ξεκίνησε καλούτσικα και κατέληξε σε φιάσκο, όπως συνηθίζεται, κυρίες και κύριοι)

ο τίτλος είναι από το τραγούδι που το λέει η καίτη, που λέγεται μπλοκ επιταγών. (είχα κι εγώ ένα τέτοιο ένα φεγγάρι - θυμάμαι επίσης να το ακυρώνω μια μέρα, μαζί με άλλους χαρούμενους σαν κι εμένα, με ένα μηχάνημα σχεδόν βιομηχανικό που έβαζε τρύπες σε χοντρές στοίβες χαρτιών)
επίσης ακούω την άντζυ, την κίτσα, και την δέσποινα, που ακούγεται κάπως παράφωνα μέσα σε αυτή την λίστα των υποκοριστικών; 

μετά από κάποιες μέρες άκουσα πριν από λίγο σε ραδιόφωνο το "μην ορκίζεσαι" της αρβανητάκη, και μου κόλλησε. αυτή όμως και η τσαλιγοπούλου δεν ήταν στο ύψος οι φωνές που αγαπούσα. ποιός ξέρει, μπορεί να αγαπήσω ακόμα;

δεν ξέρω.

τελευταία χαζεύω την σειρά home improvement, για το nostalgia value που έχει. αλλά μερικές φορές μου αρέσει και για άλλους λόγους. όχι προφανώς για τον έκδηλο σεξισμό με την έννοια του διαχωρισμού των φύλων και αναπαραγωγή διαφυλικών στερεοτύπων, που υπάρχει και είναι έντονος. αλλά για τον τρόπο που μέσα στις παραπάνω συνθήκες (ας τις πούμε συνθήκες) δείχνει τρόπους που βρίσκουν οι χαρακτήρες να συμφιλιώνονται, να κατανοούν τελικά τις ανάγκες του άλλου και να αγαπούν. το παρακάτω επεισόδιο έχει σημασία καθώς εμπεριέχει μια ωραία κουβέντα που κάνει όπως πάντα ο γείτονας πίσω από την μάντρα στον ήρωα - για την φύση της αντρικής διάδρασης όταν είναι σε ομάδα μεταξύ τους. για τον ανταγωνισμό που περικλείει και (το προσθέτω εγώ) ενστινκτώδης, σε μορφή χιονοστοιβάδας, υποταγή τους σε αυτόν.

ζαντες

και αν το διαβασετε κ νομιζετε πως δεν καταλαβαινετε τιποτα, δικιο θα εχετε. μερικες φορες γραφω ακαταλαβιστηκα γιατι μιλαω με σας μεσα στον εαυτο μου, ή μιλαω στον εαυτο μου μεσα απο σας. και ποιοι ειστε εσεις, κυριοι και κυριες; ειναι σαν τον ηρωα στο zero theorem που για τον εαυτο του μιλουσε παντα σε πληθυντικο. (αυτον τον προλογο τον εγραψα την επομενη μερα, απο κινητο, λιγο πριν κοιμηθω)

another name for a band: (ANFAB: from now on (FNO)) "heyruvim"
and no, it's not a kind of russian VI iMproved fork (... folk it could be?)
(let me use a programmer's jargon, where fork is not a dining fork, and VI is not a roman numerical value of 6 but an arcane abbreviation i no longer remember the meaning of - "vim" is a Unix/Linux text editor)
(thereof)

είναι έτσι γραφτό που πολλές φορές ειμαι καταραμένος με το να μην μπορώ να επιλέξω σε ποιά γλώσσα να (κατα)γράψω την επόμενή μου σκέψη - και πάλι, κάποιος θα πει πως είμαι άδικος καθώς δεν πρόκειται για κατάρα, αλλά για ευχή, για προνόμιο ουσιαστικά - καθώ απλώς έχω πιο πολλές επιλογές από έναν άνθρωπο που π.χ. ξέρει μόνο μια γλώσσα ή/και δεν θέλει καθολου να καταγράφει τις σκέψεις του (ή δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλα δεν έχει καθόλου χρόνο να το αφιερώσει στην καταγραφή των σκέψεών του)

ΟΚ, είμαι μεγάλος προνομιούχος αυτής της υπόθεσης. έχω ένα καινούργιο λάπτοπ όπου προσπαθώ να εγκαταστήσω το neoVim. τι θα γίνει με μένα και τους ΝΕΟλογισμούς μου; το μυαλό μου είναι παντού και πουθενά (σαν να), μόνο που ο Χατζής/Μαρινέλλα το έλεγαν για σένα...

συμφωνώ και επαυξάνω.. αν και μπορεί να μην φαίνεται και πολύ. τελεία και παύλα. υπέροχο τραγούδι.

είμαι έτοιμος να στερεώσω ενα ξυλάκι που κρατά τις χορδές της κλασσικής μου κιθάρας και είχε ξεκολλήσει, με κόλλα γενικής χρήσης, βαριέμαι να την τρίψω. γενικά μάλλον βαριέμαι. όλα είναι σε μια κατάσταση μισοδιάλυσης εδώ. βρήκα την κόλλα, για να την βρω έβγαλα τα μισά πράγματα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας (ένα απ' αυτά τα ντουλάπια όπως της Μόνικα στα Φιλαράκια όπου έβγαζε οτιδήποτε έβρισκε κατά το καθάρισμα και δεν ήθελε να πετάξει και το έκρυβε έτσι...) - και δεν ήθελα να τα βάλω μέσα αλλά να τα ξεσκαρτάρω, αλλά άφησα και αυτό στην μέση καθώς βαρέθηκα.

μάλιστα, νομίζω ότι θα σηκωθώ πάλι και θα πάρω τους δρόμους... ωραία κομμάτια ρε γαμώτο...... (όλα ξεκίνησαν βέβαια από την προχθεσινή συλλογή και το "πως θα γλυτώσουμε, θέ μου, ο ένας απ' τον άλλον" - τραγελαθικός σχεδόν τίτλος, δεδομένου ότι περικλείει και την δυσκολία και την προσύλωση - έτσι όπως το ακούω τουλάχιστον..)

ανακάλυψα ότι οι σκηροί μου δίσκοι παραπαίουν, και απογοητεύηκα καθώς φαντάστηκα ότι με τίποτα δεν θα μπορώ να είμαι 100% σίγουρος για την ασφάλεια / αιωνιότητα των δεδομένων μου - εξάλλου, όταν πεθάνω, δεν θα έχουν καμία ιστορία και κανείς δεν θα νοιάζεται γι' αυτά. θα είναι όπως οι αναμνήσεις που για κάποιους ανθρώπους δεν έχουν καμία δεσπόζουσα θέση στις ζωές τους - με την έννοια ότι προτιμούν να ζουν στο παρόν.

καρτερώ

ουδέν νέο από το μέτωπο
μόνο κάτι εσωτερικά πράγματα
για τα οποία δεν θέλω να επεκταθώ

(μετά από δύο μέρες)
είναι ένα θαλπωρό σάββατο στο οποίο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτε αξιόλογο να κάνω. προσπαθώ να καταλάβω αν όντως θέλω να πάω βόλτα στο κέντρο, και αν πάω, ποιός θα είναι ο λόγος. όλα αυτά είναι λόγια άδεια, χωρίς ουσία, - και αν το δέχομαι, τότε γιατί τα γράφω; γιατί μου αρέσει ο ήχος των πλήκτρων; γιατί θέλω να εμβαθύνω και άλλο στην εκμάθηση του εαυτού μου να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου σε μια μορφή προσητή σε έναν τρίτο αναγνώστη; (κάτσε ρε τον δεύτερο που τον βρήκες; )

δεν ξέρω.

σκεφτόμουν τις προάλλες διάφορες άλλες βλακείες. π.χ. ότι μου έχει κολλήσει τελευταία και διακρίνω (ακούω) να καταλήγουν με νοητό φωνήεν - ή να τραβούν κάπως το σύμφωνο σαν να ακούγεται σαν φωνήεν μετά από απότομες καταλήξεις (δανεισμένων επί τω πλείστω) λέξεων σε σύμφωνα (κιόλας διπλά σύμφωνα) - όπως τράμπ(ε) - δυσκολεύομαι να βρω τώρα άλλες λέξεις τέτοιου είδους - αλλά τις ακούω συνέχεια γύρω μου. αυτό έρχεται σε αντίθεση με το π.χ. "ν" που βάζανε στα ουδέτερα στην καθαρεύουσα, όπως π.χ. το μνημόνιον αντί για μνημόνιο. σύμφωνα με την δική μου σκέψη πιο πριν κάποιοι θα το τραβούσανε και θα λέγανε μνημονιον(ε).... και θα ακουγόντουσαν πιο πολύ σαν να μιλάνε ιταλικά. όχι;

δεν ξέρω.

τις προάλλες με την κυρία Χ που ψάχναμε για έλτον τζών, θυμήθηκα τα δύο κομμάτια του που δεν θυμόμουν πιο πριν και μου αρέσουν πάρα πολύ, κυρίως επειδή είναι ψιλο 90'ς ή τα πρωτοάκουσα τότε και τα χιλιοάκουγα τότε σε διάφορα σημεία της πραγματικότητας - είναι το "sorry seems to be the hardest word" και το "sacrifice"

(παω για βόλτα βαρέθηκα και όπου με βγάλει...) (ξέρω που θα με βγάλει)

(μετά από κάποιες ώρες) έβγαλε η βόλτα εκεί που ήξερα, ή, έστω, σε ένα από τα μέρη που ήξερα. πήρα cd, όχι δίσκους, (και, λες, μήπως, να πρωτοτυπώ, τώρα που τα cd είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα από τους δίσκους; ) (ο γάτος με καλεί πάλι για προσοχή...)

πήρα / βρήκα κάτι ελληνικά (αν)επίκαιρα (που είναι πάντα επίκαιρα), μαζί με κάτι άλλα, και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρακτηρίσω τα άλλα ως συμπλήρωμα στα ελληνικά ή τα ελληνικά ως συμπλήρωμα στα άλλα, ή το πως θα το έλεγα στον μαγαζάτορα (που πάντα θα με έκρινε, καθώς θα είχα σημασία, σύμφωνα με την εσωτερική μου τοποθέτηση)

(μέσα στα ελληνικά ήταν και η "στου αιώνα την παράγκα" του μικρούτσικου/μητροπάνου - δεν ξέρω, δεν είμαι ειδήμων, αλλά ίσως να είναι από τους κλασσικότερους και πιο αντιπροσωπευτικούς ελληνικούς μουσικούς δίσκους, με την κλασσική "ρόζα" και άλλα τραγούδια σε στοίχους άλκη αλκαίου, και άλλων..)

αυτό που θα ήθελα να πω ήταν κάτι άλλο.

περνώντας από ένα μέρος πο λεγόταν "αμφιθέατρο" σκέφθηκα πως γιατί δεν υπάρχει και ένα "αντιθέατρο", που δεν θα ήταν ανάγκι να είναι ενάντια στο θέατρο, αλλά να είναι ένα θέατρο όπου θα μπορούσαμε να πάμε εσύ κι εγώ χωρίς καμία δεύτερη σκέψη ("θέατρο της ζωής" λέγεται αυτό, θα μου πει καμια οξυδερκής καμμένη ψυχή, και είμαστε κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές σε αυτό από την γέννησή μας και όλα αυτά τα παρόμοια...)

σκέφτομαι τι άλλο σκεφτόμουν και δεν θυμάμαι, και προσπάθησα να θυμηθώ το πως έφτασα στο σπίτι (καθώς δεν θυμόμουν ακριβώς). και τελικά είχα κατέβει σε μεταγενέστερη στάση του μετρό, για να περάσω από ένα σουπερμάρκετ (ένας από τους λόγους είναι ότι αυτό το σουπερμάρκετ διαθέτει δημόσιες τουαλέτες, δώξα τω θεώ)

τελικά τα μουσικά άλμπουμ που αγοράζουμε - όταν πρόκειται για δισκοβόλτες όπου παίρνεις σβάρνα ότι σου τραβήξει ιδιαίτερη προσοχή (ψυχοθεραπεία, γαρ...) - ίσως να είναι σαν τις φωτογραφίες που τραβάμε και επιλέγουμε κάποιες απ' αυτές σαν δείγμα της καλλητεχνικής μας προσωπικότητας. κάποια είναι σκάρτα, κάποια δεν μας άρεσαν, και κάποια - και ας δεν μας άρεσαν και ήταν σκάρτα, τα επιλέξαμε να τα αγοράσουμε να τα ακούσουμε για την σύνδεση αυτών με την κοινωνία, την ιστορία (εννοείται και το προσωπικό μας σύμπαν) και το τωρινό γίγνεσθαι....)

ένα από τα παραπάνω ήταν τελικα σημερα το "τηλεφώνησέ μου" του βασίλη καρρά. χθες/προχθές άκουσα έναν άλλον δίσκο, μια συλλογή, που την κατέβασα λαθραία, με τις ελληνικές 90'ς επιτυχίες, και βρήκα διαμάντια, όπως το "δηλητήριο" του καρρά με την κωνσταντίνα, το "νυχτολούλουδο" της βανδή, το "μαργαρίτες" της άντζελας δημητρίου. μου αρέσουν πολύ αυτά τα τραγούδια όχι επειδή κρίνω κατά κάποιο τρόπο θετικά το μουσικό τους περιεχόμενο, αλλά επειδή είναι τα τραγούδια που με συνδέουν με τον τόπο και τον χρόνο, τέρμα και παύλα.

ωχ θεέ μου, μαζί με το "αντιθέατρο", ας κρατήσουμε και το "αστροπίθηκος" αν και νομίζω ότι αυτό υπάρχει ήδη, δεν γίνεται να μην το έχει ξανασκεφθεί κάποιος. καθώς γράφω αυτές τις λέξεις τα μεγαλωμένα νύχια στα δάχτυλά μου ακουμπάνε και κάνουν ευχάριστο κλακ κλακ με ένα ευπρόσδεκτο tactile αίσθημα που δεν ξέρω για πότε θα κρατήσει.

χαιρετισμούς από το υπερπέραν του αστροπίθηκου και της ρημαγμένης ανθρώπινης υπόστασης. μ' αγαπάει ή δεν μ' αγαπάει; έχει σημασία, και ακριβώς με αυτή την έννοια; ίσως όχι. αλλά ας κρατήσουμε το φαντασιακό στοιχείο και την στιγνή ψυχρή φιλοσόφηση, ή, αν θέλετε, θερμή ακραία αμπελοφιλοσοφία.

μαρτ

12/01/2025 ... το μόνο που θυμάμαι αυτή την στιγμή από το όνειρο της νυκτός είναι να κοιτάζω κρυφά τα δάχτυλα μιας συναδέλφου που έγραφε κάτι σε πληκτρολόγιο αφωσιομένη στην οθόνη του υπολογιστή, και να τα συγκρίνω νοητικά με τα δικά μου, σε μια φαντασμαγορική αναπαράσταση του Thing από το Addams Family, ενός χεριού αποκομμένου από τον καρπό και πάνω από το υπόλοιπο σώμα. 

... το άλλο που θυμάμαι είναι να βλέπω έναν μισοάδειο κεσεδάκι από καπνό, να βλέπω ότι το έχει αφήσει μια γυναίκα που καθόταν πριν λίγο στο μπαρ, να το πιέζω με το χέρι για να δω αν έχει κάτι μέσα ή αν το άφησε για πέταμα, και αφού διαπιστώσω ότι έχει μείνει λίγος καπνός, να σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο να βγω έξω και να κηνυγήσω αυτή την γυναίκα - και θαρρώ πως τελικά βγήκα έξω αλλά δεν θυμάμαι αν την πρόλαβα, τι της είπα, και την αντίδρασή της (με αυτή την σειρά).

... δεν ειναι καλο μονο το να ανεβαζουμε τα μανικια - εχει σημασια να τα εχουμε κατεβασμενα π.χ. για να σκουπιζουμε υγρα σημαδια που αφησε το βρεγμενο χερι πανω σε πληκτρολογιο (και δεν μιλάω για τις μύξες), ή για να ζεσταίνουμε τα χέρια μας όταν κάνει κρύο ή για να τα κρύβουμε γενικώς όταν ντρεπόμαστε πολύ

... (με ευκαιρία της ανακάλυψης του κυκλώματος που πουλούσε προστασία σε οίκους ανοχής) μου προξενεί ενδιαφέρον με ίσως μια δόση χαιρεκακίας να παρατηρώ την αμηχανία των αστυνομικών αρχών όταν διαπιστώνουν παραβάσεις ή και χειρότερα πράγματα (βλέπε οργανωμένα κυκλώματα) που διαπράττονται από εν ενεργεία ή εν αποστρατία στελέχη τους

14/01/2025 σήμερα ζήτησα κανονική άδεια, αποφασίζοντας έτσι να σπάσω δυναμικά την ρουτίνα της αναμονής για το ερχόμενο σαββατοκύριακο 

να εξηγήσω - το ερχόμενο ή το επόμενο ή απλώς "αυτό" το σαββατοκύριακο ως ενδεχόμενο (ποτέ δεν είσαι σίγουρος) διάλειμα από την ρουτίνα της συνεχόμενης (καθημερινής πλην του σαββατοΚυριάκου) εναλλαγής δουλειάς και "αδουλείας" - της περιόδου εκείνης μέσα στην άγρυπνη μέρα δηλαδή όπου έχω σταματήσει την δουλειά και δεν έχω τι άλλο να κάνω (δεν βρίσκω ενδιαφέρον να κάνω τίποτα) και περιφέρομαι άσκοπα από εδώ και από εκεί

σαββατοΚυριάκος μη.. ΙτσεΤάκης (it's a Takis όπως λέμε it's a boy! - φύλο ανατεθέν κατά την γέννηση, πανάθεμά σε..) (γιατί το κεφάλι μου δεν "εκρίγνηται" αυτή την στιγμή; (και δεν είναι ότι δεν προσέχω όταν κάνω τα ορθογραφικά λάθη - ξέρω ότι τα κάνω και επωμίζομαι όλο το βάρος - απλώς επιλέγω να μην ανοίξω το λεξικό ή να διαφοροποιήσω την διαδικασία της συγγραφής μιας γραμμής κειμένου για να κρύψω άλλη μια άχρηστη λεπτομέρεια))

άνοιξα αυτό εδώ το ποστ για να γράψω για το σημερινό όνειρο - και καθώς η ώρα έχει περάσει, από αυτό το όνειρο τα μόνα που έχουν μείνει στην μνήμη μου είναι ίσως λιγότερα και από τα ελάχιστα επιπλεούμενα κομμάτια ξύλου μετά από συντρηβή ενός καραβιού σε τρικυμία (θέλω να φανταστείτε το καράβι να ήταν από σίδηρο και πλαστικό και καθόλου ξύλο)

στο όνειρο το σημερινό, καθώς είχα κοιμηθεί με πλήρης επίγνωση του ότι σήμερα δεν θα δούλευα και δεν θα πίεζα τον εαυτό μου να ξυπνήσω το πρωί, είχα δει μια τεράστια περιπέτεια ή ανασκόπηση περιπετειών. ήταν από αυτά τα όνειρα που όταν ξυπνάς νομίζεις ότι έχεις πάει για διακοπές στην καραϊβική και μετά στην κίνα και γύρισες σώος και αβλαβής, έτοιμος να (ξανά)αντιμετωπίσεις την πενιχρή καθημερινότητα με εντελώς διαφορετικό μάτι. ποιό ήταν το περιεχόμενο αυτών των περιπετειών; σάν πως θυμάμαι. ίσως να υπήρχαν 1-2 φυσικές καταστροφές - είναι το μόνο σίγουρο. ίσως να υπήρχαν 1-2 αποθανόντες συγγενείς με τους οποίους βρισκόμουν σε διάδραση (λες να σημαίνει κάτι - με είχαν πρίξει στο παρελθόν οι σκέψεις περί αυτού, και τι πρέπει να κάνεις για να ξορκίσεις το κακό..) τίποτε άλλο δεν μου έρχεται. πλέον βαριέμαι να βγάλω κινητό και να το σημειώνω το όνειρο την ώρα που είναι ακόμα ζεστό και φρέσκο... καθώς όταν είναι μπαγιάτικο δεν τρώγεται και δεν αναδύεται στην επιφάνεια της μνήμης καθόλου μα καθόλου..

στα άλλα νέα - το σημερινό συνθηματικό είναι : ρασσβέτ. (ωχ τι τα λέω και φάω τον μπελά μου αύριο που θα με περάσουν για πράχτωρα, και άντε να εξηγήσεις σε ανθρώπους χωρίς χιούμορ την σημασία της ψυχικής υγείας και της τραγικομικότητας αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελούν και οι ίδιοι)

εύχομαι να είστε καλά. μπορεί να μην ξέρω που πουλάν καρδιές, δίνω φιλιά και αγαλιές όμως, αρκεί να παραμείνουμε σε σχέση ανώνυμη, ασφαλής και περιτοιχισμένη. σε λίγο θα έρθει και ο Μάρτης.

(οι παρακάτω στίχοι είναι από το παραπάνω τραγούδι ενός πολύ αγαπημένου καλλητέχνη, αλεξέϊ ρουμιάντσεβ (μαθαίνω ότι είμαστε και συνομίληκοι, τον περνάω κάποιους μήνες), που ηγείται του πρότζεκτ "пионерлагерь пыльная радуга" που στην μετάφραση σημαίνει "κατασκήνωση σκονισμένο ουράνιο τόξο" - σαν αναφορά στις παιδικές κατασκηνώσεις στην Σοβιετική Ένωση, η μνήμη των οποίων σιγά σιγά φεύγει με τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς που είμασταν από τους τελευταίους ένοικους αυτών των κατασκηνώσεων στην εποχή της διάλυσης της ΕΣΣΔ)

Трубки из руки
Злые, душные койки
Гнили швы строки
Дождь обгладывал стройки
Мутный взгляд в мечту
Серебристые склоны
Мир встречал весну
Ампутировав кроны

σωλινώσεις από το χέρι
θυμωμένες, κουφόβραστες κλήνες
σάπιζαν τα ράμματα της γραμμής του τετράστιχου
ενώ η βροχή έγλυφε ως το μεδούλι τα γυαπιά των οικοδομών
θωλό βλέμμα στην ελπίδα
αστραφτίζουσες πλαγιές
ο κόσμος συναντούσε την άνοιξη
αποψιλώνοντας φυλλωσιές 

Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали мы...

εξαφανίζοντας μέσα στον Μάρτη
προσπαθώντας να θυμηθούμε τα όνειρα...
εξαφανιζόμενοι μέσα στον Μάρτη
θυμούμενοι τα όνειρά μας...

Станет сердце злей
Станет меньше, чем было
Выжгут в бельмах дней
Твоё имя чернила
Под дождём из глаз
Превратившийся в рану
В каждой клетке грязь
Я умру или встану

η καρδιά θα αποκτηνωθεί
θα γίνει μικρότερη απότι ήταν
μέσα στις καρατάκτες των ημερών
θα χαράξει το ονομά σου το μελάνι
κάτω από την βροχή από τα μάτια
έχοντας γίνει όλος πληγή
σε κάθε μου κύτταρο η λάσπη
θα πεθάνω ή θα σηκωθώ

Исчезали в марте
Вспоминая сны
Исчезали мы...

εξαφανιζόμενοι μέσα στον Μάρτη
προσπαθούσαμε να θυμηθούμε τα όνειρα
εξαφανιζόμασταν εμείς...

αβαρούμ

χθες βγήκα έξω και τα έκανα πάλι γιόλο και λίμπα. με αποτέλεσμα το πρωί να μην μπορώ να δουλέψω καθόλου, να είμαι εντελώς άχριστος, και να ξαναπέσω να κοιμηθώ, ζητώντας άδεια από την σημαία. σημειωτέον ότι όλες αυτές τις εκφράσεις που χρησιμοποιώ (συμπεριλαμβανομένου του "σημειωτέον", "λίμπα", "άδεια από σημαία") τις ξέρω μόνο επιφανειακώς - εν πάσει περιπτώσει για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά (il primo bacio όπως το 'λεγε η Μίνα στο "noi due", δεν περίμενα να υπάρχει και άρθρο στο wikiHow για το πως να κάνεις το πρώτο φιλί)

μην με περνάτε για στιγνό εκμεταλλευτή του εργοδότη μου, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις συμπληρώνω και με το παραπάνω τις χαμένες ώρες εργασίας άλλες στιγμές. μην σας πως ότι αυτό γίνεται έτσι και αλλιώς είτε χάνω ή δεν χάνω τις κανονικές ώρες εργασίας.

ο λόγος που τα έκανα έτσι χάλια χθες ήταν εκείνη η κυρία Χ (κυριολεκτικά καθώς μας έχει πει πως το όνομά της δεν έχει σημασία) η οποία πήγε και κάθισε δίπλα μας σε γνωστό μέρος που πηγαίνω που και που για μια-δυο-τρεις μπύρες. έτσι καθόμασταν οι τρεις μας (αργό βράδυ, κανείς άλλος σε εκείνο το μέρος) και ανταλλάζαμε πληροφορίες για τις ζωές μας. η άποψη της Χ (καθώς κάποια στιγμή περάσαμε στο ενικό, ευτυχώς) είναι ότι κανείς δεν πρέπει να ξέρει πράγματα που έχουμε μέσα μας. ότι πρέπει να είναι μυστικά. τέλος πάντων δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε εδώ. ο καθένας ας είναι με την άποψή του και αυτό που του ταιριάζει. γι' αυτό δεν μάθαμε για την Χ και πολλά, και αυτά που μάθαμε δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να τα πιστέψω.

τέλος πάντων δεν ήταν και από τις πιο εύκολες βραδιές, αλλά ως γνήσιος μαζώχας που είμαι, ήθελα να κάτσω και να αργήσω να γυρίσω σπίτι, καταστρέφοντας την επόμενη μέρα, για να πιω όλο το περίεργο ποτήρι της επικοινωνίας με την Χ. που ήθελε να ακούσει κάτι ρομαντικό, αλλά δικό της ρομαντικό, ήθελε να ακούσει ιταλικά, ελτον τζών, με τραβούσε πέρα δώθε από τον υπολογιστή με την μουσική (τον οποίο κατέλαβα επειδή με άφησε το σεφ) την μια για να βάλω κάτι, την άλλη να μην πειράξω τίποτε άλλο και να μην αλλάξω αυτό που παίζει. υπάρχει περίπτωση να την χάοσα κάποια στιγμή

έτσι κάπως άχριστα πέρασε εκείνο το βράδυ, με δικές μου διαπιστώσεις για την εσωτερική μοναξιά του καθενός μας που διαπερνά σηκώτια και σπλήνες.

δθβ

rejection 
               as                             zone
                             a safety

data                      
                                       mouth               

                  stream
pus(h)             

don't you (forget about me) (forgot about you mix)

сухой хруст веток под сидением
зеленоватое призрение
паук полный воодушевления
он разговаривает с тенью
под луной
что давеча имела отношение
к моей изисканной манере
пить пиво и казаться бременем
я никогда не буду счастлив
(за спиной)

σήμερα έβλεπα πως είχαν διαρρίξει
το σπίτι της α. και της το εξιστορρούσα
από μακριά καθώς εκείνη έλειπε για καιρό

τα νύχια μου πάλι άρχισαν να μεγαλώνουν
και πάλι άρχισα να μην θέλω να τα κόβω
σαν το μούσι ένα πράγμα
τα βασανίζω τα πειράζω σφύγγω το χέρι
σε γροθιά και τα νύχια μπίζουν ευχάριστα
μέσα στην παλάμι και νιώθω ότι ακόμα
υπάρχω.

γιατί να θέλω να δυσφημώ τον εαυτό μου;
γιατί κουράστηκα να κάνω fail τα expectations.
γιατί κουράστηκα να προσπαθώ να τηρώ αυτόν τον ρόλο.
μπορεί να μην προσπάθησα ποτέ.
γιατί ήθελα πάντα να με αγαπήσει κάποιος χωρίς λόγο.

emotional timeout

emotional timeout - έτσι θα έλεγα τον επόμενό μου δίσκο, ή την επόμενή μου ανησυχ΄... ούπς - εννοώ - επιτυχία. 

κάθε φορά που θα ανναστατώνομαι, πολύ ή λίγο, θα λέω "emotional timeout", θα κάνω και το σήμα με το Τ με τις δύο κάθετες παλάμες (βαριούνται και το κάνουν να μοιάζε με Τ ελαφροπεσμένο διαγώνια, ένα Τ μεθυσμένο), και θα διαφεύγω στην φούσκα(λα) μου

σήμερα έβλεπα (στον ύπνο μου) το πάρτυ του Ά.. ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος καθώς είμαι λίγο άρρωστος και σήμερα ήταν η νύχτα του ιδρώνω για να γίνω καλά, οπότε γενικά γινόμουν μούσκεμα, ξύπναγα, άλλαζα, και έπεφτα πάλι σε μουσκεμένο κρεββάτι. πίσω στο όνειρο. αλλά μισό να εξηγήσω κάτι άλλο ακόμα.

για την προϊστορία, ο Α. στα αλήθεια έχει πάρτυ, στο οποίο με έχει καλέσει και μου έχει πει να μην τολμήσω να μην έρθω. γι' αυτό πρέπει να πάω, αρρώστια ή ξεαρρώστια. (από κάτι τέτοια κάπιοι με βγάζουν και πολύ αδύναμο χαρακτήρα - ΟΚ - λέω εγώ - (παρεξηγούμαι) 

- (μέσα μου προσπαθώ να το εκλογιγεύσω και να πω ότι είτε παίρνω πάρα πολύ κυριολεκτικά αυτό που μου λέει ο άλλος, - δηλαδή ότι παίρνω επώμου μου μια ευθύνη πολύ συγκεκριμένη και πολύ σημαντική γιατί αλλιώς θα χαλάσει ο κόσμος, επειδή έχω τόση σημασία - βλέπετε - δεν είναι ότι ΠΙΣΤΕΥΩ ότι έχω σημασία - αλλά όταν ο άλλος μου λέει "μην τολμήσεις" προσπαθώ να μπω στην λογική του ότι ναι, θα χαλάσει ο κόσμος αν δεν έρθω - όχι επειδή έχω τόση σημασία - αλλά επειδή μου είπε κάτι κυριολεκτικό ο άλλος και ότι έχει γι' αυτόν σημασία. 

- (επίσης, το σκεφτόμουν τώρα που έκανα ένα ντους που δεν μου πολυαρέσει να κάνω τελευταία, καθώς είναι χειμώνας, και κάνει κρύο, και είμαι και κρυωμένος κάπως - σκεφτόμουν πως κάποιοι άλλοι μπορούν να πουν καλοπροαίρετα, όσο δηλαδή αυτό μπορεί να γίνει, πως αυτός θέλει και λίγο ζόρι και ξύλο για να τον βγάλουμε λίγο να επικοινωνήσει με κόσμο. ρε γαμώτο ναι μέχρι και εγώ το έχω σκεφθεί, πως μπορεί να θέλω λίγο δράμα ρε παιδί μου, ή όπως το λένε "θέλω ειδική πρόσκληση" ή και "παρακάλι". όμως δεν είναι έτσι. ας μην επεκταθώ - αλλά οφείλω να έχω λίγο σεβασμό στον εαυτό μου και να μην πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. (επειδή όντως δεν συμβαίνει ή επειδή δεν θέλω να συμβαίνει; - ή δεν θέλω να "φανεί" πως συμβαίνει; ασε μαμησέ τα... όλο το πράγμα είναι παράλογο από την αρχή και όλο μαζί..)

έμαθα ότι τα βιβλία ΑΡΛΕΚΙΝ τα βγάζει μια εκδοτική που λέγεται ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ. τι είναι αυτό, κάτι σαν το ΑΜΠΙΜΠΑΣ; ή το "ονομάσαμε το συγκρότημά μας ΣΟΒΘΟΡ γιατί το ΒΟΘΡΟΣ ήταν ήδη πιασμένο (άσε που το "σοβθορ" μοιάζει σχεδόν με το "σοφτκορ") (και ναι, δεν αναφέρομαι στην ποιότητα των βιβλίων Bell/ΑΡΛΕΚΙΝ, αλλά στην οικειότητα που έχω με το είδος μουσικής που θα μπορούσε να είναι κοιτίδα για ένα συγκρότημα με ένα τέτοιο όνομα)

πίσω στο όνειρο #2.

ήταν σε κάποιο εξοχικό του σπίτι, και στην αρχή ήμουν μόνος μου εκεί και αυτός ερχόταν και έφευγε, και σε κάποια φάση άρχισαν να έρχονται φίλοι του, άνθρωποι που δεν γνωρίζω ή τους ήξερα δια προσώπου μόνο και δεν είχαμε μιλήσει ποτέ. εδώ και με τον ίδιο τον Α. μιλάμε σπάνια, και είναι ζήτημα αν έχω γνωρίσει ή δει φατσικώς δύο φίλους του. 

μετά η κατάσταση έγινε κάτι σαν πάρτυ, ήρθε και ο Α., γινόταν φάση κάτι σαν εστιατόριο, με μακρόστερνα (έκανα αυτό το λάθος, αλλά τελικά μου άρεσε αυτή η λέξη - "μακρόστερνος" - πολύ μεγαλεπίβολη) τραπέζια - και κάποια στιγμή όλα κατέληξαν πάλι σε κάτι σαν περιπέτεια, στο κλασσικό μοτίβο που πρέπει να το έχω ξαναδεί - υπήρχε ένα ξενοδοχείο όπου έμενα σχετικά μόνιμα, ή για μεγάλα διαστήματα, και υπήρχε υπόγειο σαν εστιατόριο σε διπλανή πόρτα, και υπήρχε μια τουαλέτα εκεί που για κάποιο λόγο έδινα οδηγίες σε μια κυρία που θυμάμαι για το που είναι η τουαλέτα.

πριν λίγο μάλιστα προσπαθούσα να θυμηθώ αν στο όνειρο θυμάμαι κάποιο χαρακτηριστικό ή κάποιο αντικείμενο που να θυμίζει κάποιο δώρο - θα μπορούσα στην πραγματικότητα να βρω ένα τέτοιο δώρο ή κάτι που να του μοιάζει. θα είχε μια πολύ ωραία μεταφυσική χροιά. σου κάνω δώρο κάτι που είδα στον ύπνο μου να σου κάνω δώρο. τελικά επειδή δεν το θυμάμαι, δεν θα κάνω κανένα δώρο πάλι (επειδή η μνήμη είναι αυτή που μετουσιώνει πράγματα να αποκτούν διάσταση στον κόσμο μας ερχόμενα από τον κόσμο των ονείρων.. είπα μια μπούρδα κι εγώ)

κατά την διάρκεια της μέρας θυμήθηκα ότι κάποια στιγμή ο Α. δεν ήταν καλά, σαν να είχε φάει πάρα πολύ, και γύρω από το στόμα του ήταν ενας μεγάλος στρογγυλός λεκές από σάλτσα σαν να έτρωγε κάτι με τα μόύτρα που λέει ο λόγος. και δυσανασχετούσε. μετά δεν θυμάμαι τι έγινε.

Τ. emotional timeout.

στην πράξη όταν έκανα τα παραπάνω timeout, επέστρεφα στον κώδικά μου που μαζοχιστικά πειράζω (μπλα μπλα μπλά censored) (θυμήθηκα αυτό από το LSL1 - το πρώτο leisure suit larry, που το παίζαμε παιδάκια και μας φαινόταν και πολύ αστείο, βέβαια εγώ δεν θυμάμαι και κανέναν να μπορώ να μοιραστώ το γέλιο - παρά τα γραφικά εμείς τότε χτίζαμε κόσμους ολόκληρους από φαντασία - αχαχ ειδικά όταν είχες ένα τέτοιο αστείο μαύρο κουτί που μικραινε και μεγάλωνε - μην πω ότι τα πρώτα πορνό τα ζωγραφίζαμε εμείς οι ίδιοι - το δικό μου το θυμάμαι χαρακτηριστικά.)