ζαντες

και αν το διαβασετε κ νομιζετε πως δεν καταλαβαινετε τιποτα, δικιο θα εχετε. μερικες φορες γραφω ακαταλαβιστηκα γιατι μιλαω με σας μεσα στον εαυτο μου, ή μιλαω στον εαυτο μου μεσα απο σας. και ποιοι ειστε εσεις, κυριοι και κυριες; ειναι σαν τον ηρωα στο zero theorem που για τον εαυτο του μιλουσε παντα σε πληθυντικο. (αυτον τον προλογο τον εγραψα την επομενη μερα, απο κινητο, λιγο πριν κοιμηθω)

another name for a band: (ANFAB: from now on (FNO)) "heyruvim"
and no, it's not a kind of russian VI iMproved fork (... folk it could be?)
(let me use a programmer's jargon, where fork is not a dining fork, and VI is not a roman numerical value of 6 but an arcane abbreviation i no longer remember the meaning of - "vim" is a Unix/Linux text editor)
(thereof)

είναι έτσι γραφτό που πολλές φορές ειμαι καταραμένος με το να μην μπορώ να επιλέξω σε ποιά γλώσσα να (κατα)γράψω την επόμενή μου σκέψη - και πάλι, κάποιος θα πει πως είμαι άδικος καθώς δεν πρόκειται για κατάρα, αλλά για ευχή, για προνόμιο ουσιαστικά - καθώ απλώς έχω πιο πολλές επιλογές από έναν άνθρωπο που π.χ. ξέρει μόνο μια γλώσσα ή/και δεν θέλει καθολου να καταγράφει τις σκέψεις του (ή δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλα δεν έχει καθόλου χρόνο να το αφιερώσει στην καταγραφή των σκέψεών του)

ΟΚ, είμαι μεγάλος προνομιούχος αυτής της υπόθεσης. έχω ένα καινούργιο λάπτοπ όπου προσπαθώ να εγκαταστήσω το neoVim. τι θα γίνει με μένα και τους ΝΕΟλογισμούς μου; το μυαλό μου είναι παντού και πουθενά (σαν να), μόνο που ο Χατζής/Μαρινέλλα το έλεγαν για σένα...

συμφωνώ και επαυξάνω.. αν και μπορεί να μην φαίνεται και πολύ. τελεία και παύλα. υπέροχο τραγούδι.

είμαι έτοιμος να στερεώσω ενα ξυλάκι που κρατά τις χορδές της κλασσικής μου κιθάρας και είχε ξεκολλήσει, με κόλλα γενικής χρήσης, βαριέμαι να την τρίψω. γενικά μάλλον βαριέμαι. όλα είναι σε μια κατάσταση μισοδιάλυσης εδώ. βρήκα την κόλλα, για να την βρω έβγαλα τα μισά πράγματα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας (ένα απ' αυτά τα ντουλάπια όπως της Μόνικα στα Φιλαράκια όπου έβγαζε οτιδήποτε έβρισκε κατά το καθάρισμα και δεν ήθελε να πετάξει και το έκρυβε έτσι...) - και δεν ήθελα να τα βάλω μέσα αλλά να τα ξεσκαρτάρω, αλλά άφησα και αυτό στην μέση καθώς βαρέθηκα.

μάλιστα, νομίζω ότι θα σηκωθώ πάλι και θα πάρω τους δρόμους... ωραία κομμάτια ρε γαμώτο...... (όλα ξεκίνησαν βέβαια από την προχθεσινή συλλογή και το "πως θα γλυτώσουμε, θέ μου, ο ένας απ' τον άλλον" - τραγελαθικός σχεδόν τίτλος, δεδομένου ότι περικλείει και την δυσκολία και την προσύλωση - έτσι όπως το ακούω τουλάχιστον..)

ανακάλυψα ότι οι σκηροί μου δίσκοι παραπαίουν, και απογοητεύηκα καθώς φαντάστηκα ότι με τίποτα δεν θα μπορώ να είμαι 100% σίγουρος για την ασφάλεια / αιωνιότητα των δεδομένων μου - εξάλλου, όταν πεθάνω, δεν θα έχουν καμία ιστορία και κανείς δεν θα νοιάζεται γι' αυτά. θα είναι όπως οι αναμνήσεις που για κάποιους ανθρώπους δεν έχουν καμία δεσπόζουσα θέση στις ζωές τους - με την έννοια ότι προτιμούν να ζουν στο παρόν.