προσοχή όλα τα κείμενα αυτού του μπλογκ, ειδικά όσα είναι γραμμένα στην γλώσσα Ελληνική, είναι ακραία ανορθόγραφα, οπότε προχωράτε προσεκτικά ή προσπεράστε ελεύθερα.

μυξ (κι εγώ λίγο τώρα)

ίσως να περάσω σε μορφή σημειοταρίου προς τον εαυτό μου ένα πράγμα, δεν νομίζω να είμαι καλά ή απλώς δεν έχω διάθεση να σκάψω μέσα μου για να γράψω κάτι. γι' αυτό επιστρέφω σε κάτι που σημείωνα στο κινητό σε μια εφαρμογή για τις σημειώσεις (note to selves?).

ένα γράμμα της προκοπής δεν είμαι καν έτοιμος να γράψω. μια ψυχική δύναμη και συγκέντρωση την θέλει. απλώς δεν έχω σε κάποιον άλλον να το δείξω παρά μόνο στον εαυτό μου. και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα έχει κανένα νόημα μιας και σαν να είναι ότι όλα έχουν ειπωθεί. απλώς για κάποιο λόγο έχω την πονεμένη εντύπωση ότι ξαφνικά κάποια στιγμή στο μέλλον κάποιος θα μου πει - μα γιατί δεν μίλαγες γι' αυτα που ένιωθες; δεν θέλω να μιλάω αν νιώθω ότι ... βασικά δεν έχω κάτι για το οποίο να θέλω να παρακαλέσω κάποιον. άμα δεν υπάρχει, δεν υπάρχει, προσπάθησα λίγο αλλά δεν πείθει, ίσως να μην προσπάθησα αρκετά, αλλά μέχρι εκεί φαίνεται να μπορώ. και είμαι και εγώ από τους πρώτους που θα έλεγα ότι αυτά τα πράγματα δεν χρειάζονται πειθώ. ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. god i wish there was something. there was something long ago. but not anymore. θα το κάνουμε στίχο αυτό μια μέρα, - και θα είναι ένας πασηκοινότυπος στίχος, μάλλον.

τέλος πάντων και τώρα μπορώ να περάσω στα (ακόμα) πιο ασήμαντα. σήμερα σημείωσα πως "καλυτερα απο ολους και πιο πολλα χρονια με υγεια θα ζησουν οι περιπτεραδες και αλλοι δυστυχοι (ή κατα αλλους ευτυχεις και ευστοχοι επιχειρηματιες) που κρατανε το μαγαζι τους ανοιχτο την πρωτοχρονια και αλλες τετοιες χαρουμενες γιορτες, καθως θα εχουν ακουσει τοσα χρονια πολλα μαζεμενα σε μια περιοδο ολιγων ημερων οσο κανενας μας" (προσθέτω ότι ίσως κάποιοι από μας έχουν τόσους φίλους και γνωστούς που επιθυμούν να στείλουν χρόνια πολλά όσο πολλούς πελάτες έχουν οι περιπτεράδες αυτές τις μέρες. εγώ σίγουρα δεν είμαι απ' αυτούς και δεν θα ήθελα να είμαι και ας μην επεκταθώ άλλο σε αυτό το θέμα)

στα άλλα νέα - διάβασα αυτό το άρθρο στην εποχή. μιλάει για την αφύπνηση της ταξικής συνείδησης. έχει αρκετούς περίεργους όρους και αναφορές σε γνωστές προσωπικότητες με συγγραφικό και φιλοσοφικό έργο. δεν είμαι σίγουρος ότι το κατάλαβα καλά - ίσως να το ξαναδιαβάσω. μου άρεσε και το σημείωσα την ώρα που το διάβαζα, τώρα όμως δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από αυτό, ούτε την γενική ιδέα όπου ήθελε να καταλήξει.... https://www.epohi.gr/article/50886/anasygkrothsh-ths-taxikhs-syneidhshs

με έχει εκπλήξει πάλι ευχάριστα η λίστα με τα προτεινόμετα του spotify. είναι αυτό που λέμε "αξίζει τα λεφτά του" ή ότι έχουν βρεί έναν ωραίο αποδοτικό τρόπο να λειτουργεί το AI προς την ευχαρίστηση του πελάτη. παλιότερα είχαν υπάρξει μοντέλα κλπ. όπως το pandora (νομίζω) και κάτι music genome και last.fm που νομίζω ότι πάνω σε αυτά πάτησε το spotify, δεν είναι και καμία ανακάλυψη. πάλι στο ίδιο corporate στοιχείο κολυμπάμε, και ίδιους "φίλους" μας πασσάρουνε. άμα τα έχεις καλά με την μουσική βιομηχανία, ένα πράγμα - ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

άκουσα ευχάριστα την διασκευή που έκαναν οι αγαπητοί (ιταλοί) lacuna coil στο "stars" των αγαπημένων dubstar (άσε που δημιουργείται μπέρδεμα με τους αγαπημένους "stars" που δεν έχουν καμμία σχέση). φαίνεται πως την έκαναν κάποτε πολύ παλιά, αλλά δεν το είχα πάρει ποτέ χαμπάρι. επίσης ανακάλυψα με έκπληξη ότι και οι δύο συμπατριώτες (όχι με μένα, μεταξύ τους) τραγουδισταί από paradise lost και my dying bride έχουν projects που κάνουν crossover στην pop, μόνο που ενώ παλιά το έκαναν με τα κυρίως τους συγκροτήματα, τώρα το κάνουν σαν sidejobs. στους HOST οι Holmes/Macintosh, και στους High Paraside ο Aaron που-δεν-θυμάμαι-το-επώνυμό-του-αλλά-και-το-μικρό-αρκεί.

επίσης ανακάλυψα το my radio για πολλά ελληνικά. ίσως να υπάρχουν και άλλα αλλά αυτό μου φάνηκε πιο οικείο από τα άλλα. (ναι είναι μέρος της προσωπικής μου οδύσσειας)

το άλλο που σκεφτόμουν ακόγοντας τα μπαμ μπουμ για την αλλαγή της χρονιάς (και δεν βρίσκοντας κανένα απολύτως λόγο να γιορτάσω οτιδήποτε) ότι όσο πιο σκατά γινόμαστε οικονομικά, πολιτισμικά, πολιτικά, τόσο ενδεχομένως θα θέλουμε να γιορτάσουμε ξέφρενα τις γιορτές που μας έχουν απομείνει. ότι οι γιορτές επινοήθηκαν για να μας δίνουν μικρές γλυκές χαρές, δηλαδή ψίχουλα στο στώμα, για να μην γκρινιάζουμε και πολύ.

έπειτα... ουφ με κούρασε πολύ το V for Vendetta. το διαβάζω στην ορίτζιναλ αγγλική έκδοση και κάπου ήδη από την μέση έχω χάσει λίγο το νόημα, δεν καταλαβαίνω ποιός είναι ποιός και τι κάνουν όλοι αυτοί ο ένας στον άλλον. προσπαθώ να το τελειώσω μπας και βγάλω ένα γενικό νόημα (η αρχική μου υποψία και υπόθεση ίσως να στέκει όμως).

τα άλλα αξιοσημείωτα - αφού τα σημείωσα - για να το ξεχάσω.. είναι:

βαιανα μοανα - για ποιό λόγο στην ελλάδα την moana (γνωστό disney long feature cartoon που βγήκει και το sequel του πρόσφατα) την είπανε βαϊάνα μπορεί να μου εξηγήσει κανέις;

захуенно опиздевший - είναι μια σχεδόν βρυσιά στα ρώσικα αλλά αστεία λίγο γιατί περιγράφει το πάτο του πάτου και είναι πολύ άσχημη έκφραση, ας πούμε... κακό κακό, ανδρέα...

walkng as stimming - σκεφτόμουν πως σε κάποιες περιπτώσεις το περπάτημα πέρα δώθε είναι εντελώς stimming - a repetitive action that puts one in a semblance of a comfort zone, - κάτι που το έμαθα στις συνεδρίες/βιντεάκια για το φάσμα αυτισμού.

polyphia - μου τους είπε ο Νίκος από το Λονδίνο που τον πέτυχα κάποια στιγμή στο σπιρτόκουτο και ξέχασα να τον χαιρετήσω παρόλο που μάλλον δεν θα τον έβλεπα πριν πάρει τον πίσω δρόμο (the side alley) (αστιεύομαι) - αυτοί και καλά έχουν επιτυχία και παίζουν κάτι σαν prog και είναι περίπου ίσως ίδιας συνομοταξίας με sleep token που έχουν και αυτοί πολύ πέραση (ασε μαμησέ τα)

something must break now - ίσως να το ξαναέγραψα κάποτε πιο πριν - ότι ακούγοντας αυτό το τραγούδι των joy division σκέφτομαι τον σπασμένο μου κώδικα...

και ακούγοντας το body and soul των sisters, σκέφτομαι τα Oracle DB package specifications & package bodies.

μου είπε η δήμητρα να ακούσω το "παράλληλη αγάπη" της άντζυς σαμίου - πράγμα που δεν έχω κάνει ακόμα. αλλά το κάνω ακριβώς αυτή την στιγμή.... ΟΚ ναι νομίζω το έχουμε ξανακούσει. κάψιμο. τέρμα. άσε.

μου είπε η δήμητρα επίσης πως την άντζυ την έχει επιλέξει κάποιος μαίτρ της μοδιστικής κάπου στα ξένα, την είχε επιλέξει για την ελληνική της μύτη, ζηγωματικά και άλλα στοιχεία που δεν θυμάμαι (καλά και τα πρώτα ίσως να τα σκέφθηκα μόνος μου - η δήμητρα είπε απλά για τα "ελληνικά χαρακτηριστικά του προσώπου") 

ο λάμπρος (ουφ πάλι ξεχνάω, ελπίζω έτσι να τον λένε τον άνθρωπο) ο πυροσβέστης παίζοντας το κλαρίνο του ανέφερε το ragtime του milos forman και είπε σε όποιον ενδιαφέρει, να πάει να το δει..

ο δημήτρης πάλι, έχοντας ρωτήσει αν μου αρέσει ο will farrell, μου πρότεινε να δω το "stranger tham fiction" που μάλλον βλέπεται λίγο πιο εύκολα από τα άλλα του...

την πρωτοχρονια/χριστούγεννα είδα τα city of lost children / delicatessen του jeunet, 




police academy 1-4 (σχεδόν - ναι, τα κατέβασα σε καλή πχιότητα και ήθελα να δω με καλύτερο μάτι.. (δικαιολογίες...)),


men at work (άλλο καμμένο πράγμα) - και βλέπω που και που το "home improvment", μια επίσης αμερικάνικη σειρά από το 1991 με πολύ nostalgia value.

 Και εδώ το blackwell series (adventure games) (είναι από το 2 που δεν θυμάμαι πως το λένε - που παίζεις την θεία της Rosangela που είναι και chain smoker) wallpaper. Έβαλα τον κέρσορα για να μοιάζει με δάκρυ, αλλά δεν θυμόμουν ακριβως από που κατεβαίνουν τα δάκρυα, από το μέρος του ματιού που είναι κοντά στην μύτη, ή το αντίθετο. βέβαια όταν τρέχουν πολύ, φαντάζομαι ότι κατεβαίνουν από παντού. ένα δάκρυ είναι πιο dignified και σιωπιλό και σόκινγκ. δεν ξέρω καν πως να το χαρακτηρίσω. όχι, όλα τα δάκρυα είναι σόκινγκ. μόνο που δεν μπορούμε να κλαίμε πάντα, και όχι μπροστά σε οποιονδήποτε, αλλά και σε όποιον κλαίμε μπροστά, δεν σημαίνει και ότι πρέπει να παίρνει αυτός τα πάνω του. (Γι' αυτό και κάνουμε ένα edit hosts για να τελειώνουμε με τις αυταπάτες)

No comments:

Post a Comment