δεν υπάρχει ενδιαφέρον

26/01/2025

ξεφύλλιζα κάποια βιβλία το σάββατο σε βιβλιοπωλείο της προτίμησής μου, και έπεσα πάνω σε ένα με το ημερολόγιο της Susan Sontag, και μου θύμισε δικό μου ημερολόγιο, όχι ακριβώς αυτό εδώ, αλλά ένα άλλο που είναι περισσότερο σημειωματάριο. καλά εντάξει εννοείται ότι είμαι μακριά ούτε κατά την διάνοια σαν κάτι που θα πλησίαζε την Σόνταγκ, κατ' αρχάς το όνομα μου είναι Φραϊταγκ (ένα κρύο αστείο, μπρρ)

μου είπε ο Τ. πως ακούει συχνά το Grand Declaration Of War των Mayhem, και θυμήθηκα να το ανασύρω στο spotify και να το ακούσω, μιας και δεν είχε τύχει ποτέ. και ίσως να καταλήγω ότι δεν είμαι για τέτοιο high lore, υψιλή τέχνη. προτιμώ πιο γήινα πράγματα, δεν ξέρω τόσο πολύ από φιλοσοφία για να θαυμάζω τον λόγο ύπαρξης και τον τρόπο εκτέλεσης αυτών των κομματιών. τεχνικά πολύ καλά παιγμένα, και φτιαγμένα, το αναγνωρίζω (θα ήταν ίσως ιεροσυλία να πω κάτι διαφορετικό, εξάλλου, τι είμαι εγώ για να κρίνω ιστορικά άλμπουμς) - αλλά δεν με συνεπαίρνει.

γενικά όλο αυτό το τρομακτικό evil metal δεν με εξιτάρει καθόλου. προτιμώ το death metal της οργής, κάτι που ίσως να έχει κοινό με την (hc) punk. τα black μου τα θέλω ολίγον ρομαντικά. και ναι, αν υπάρχει χώρος για απόγνωση - τόσο το καλύτερο.

είναι αστεία η σύμπτωση αλλά στο refrain του Goetia των Triptykon, λέει κάτι για το under the freezing sun - είναι ενδιαφέρον επειδή οι celtic frost, συνέχεια των οποίων είναι το triptykon, φυσικά υπήρχαν πριν από το freezing moon των mayhem. (ελπίζω να μην λέω καμια βλακεία). μπορεί να μην υπάρχει καμια σύνδεση κιόλας. too evil και το τρυπτικον για μένα. εκτός από κάποια σημεία που θα μπορούσαν να είναι από το Gothic των Paradise Lost (των οποίων επίσης επιρροή ήταν οι κλασσικοί δίσκοι των celtic(s) - με τους c.f. δεν κόλλησα ποτέ...) (πόσα name droppings θα κάνει αυτός;) (και ποιόν ενδιαφέρει όλο αυτό το πράγμα;) (writing for writing's sake? είχαμε και την γνωστή φράση "art for art's sake" στην κουβέντα μου με τον Τ. το Σάββατο - τώρα σκέφτομαι πως τα σάββατα που βρίσκομαι με τον Τ. στο μυαλό μου είναι ικανά να μετονομαστούν σε Τ. Σάββατα σε αντίθεση με το Μ. Σάββατο) (το οποίο πλησιάζει και θα ρθει κάποια στιγμή, αφού ο καιρός όλο επιταχύνεται και περνάει πολύ γρήγορα)

(από τα βάθη του χρόνου όταν την Τσαλιγοπούλου την έλεγαν Ελενίτσα στο εξώφυλλο - μάλλον είναι η μοναδική περίπτωση) (παπαπα αυτό το ύψος της φωνής μου σηκώνει τις τρίχες στο κεφάλι)

θα ήθελα να μπορώ να κάνω τον σταυρό μου όπως κάνει η Αλέξια στο παρακάτω βιντεοκλίπ - κουνόντας έτσι τα ισχύα. θα ήθελα επίσης να λύνονται πράγματα έτσι απλά με ένα "ορκίζομαι". παλιά όταν είμασταν παιδιά ορκιζόμασταν στο μικρό μας δάχτυλο ή στο μπροστινό δόντι. βάζαμε το νυχάκι του μεγάλου δαχτύλου πίσω από το ένα από τα δύο μπροστινά πάνω δόντια και το τραβούσαμε ώστε να φύγει το δάχτυλο κάνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο. μεγάλη αυθεντία να ορκιστείς έτσι. αποκλείεται να έλεγες ψέμματα.

δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτή την ανάρτηση. όπως έλεγαν μερικοί συγγραφείς σε υπότιτλους κεφαλαίων των δημιουργημάτων τους: Κεφάλαιο ΣΤ' - Σε αυτό το κεφάλαιο δεν συμβαίνει τίποτα. και ας μην αναφέρω τι δεν έκανα.

Υ.Γ. άκουσα και το άλμπουμ που έβγαλε το '24 η Kim Gordon και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άρεσε σε κρητικούς (συγκεκριμένα και όχι στερεοελλαδήτες... άλλο κρύο αστέρι.. εμ.. αστείο από τον δικό σας, με εκτίμηση, φίλο) - μου προκάλεσε σχεδόν αποστροφή το ότι ο τρόπος της απαγγελίας της έμοιαζε τόσο πολύ με τις απαγγελίες που έχουμε χιλιοακούσει, χιλιολατρέψει στους sonic youth - δεν λέω, δικό της σήμα κατατεθέν - μου φάνηκε όμως κάτι σαν επανάληψη, και δεν είναι και ότι δεν έχουμε ξανακούσει τέτοιους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς.