καρτερώ

ουδέν νέο από το μέτωπο
μόνο κάτι εσωτερικά πράγματα
για τα οποία δεν θέλω να επεκταθώ

(μετά από δύο μέρες)
είναι ένα θαλπωρό σάββατο στο οποίο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτε αξιόλογο να κάνω. προσπαθώ να καταλάβω αν όντως θέλω να πάω βόλτα στο κέντρο, και αν πάω, ποιός θα είναι ο λόγος. όλα αυτά είναι λόγια άδεια, χωρίς ουσία, - και αν το δέχομαι, τότε γιατί τα γράφω; γιατί μου αρέσει ο ήχος των πλήκτρων; γιατί θέλω να εμβαθύνω και άλλο στην εκμάθηση του εαυτού μου να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου σε μια μορφή προσητή σε έναν τρίτο αναγνώστη; (κάτσε ρε τον δεύτερο που τον βρήκες; )

δεν ξέρω.

σκεφτόμουν τις προάλλες διάφορες άλλες βλακείες. π.χ. ότι μου έχει κολλήσει τελευταία και διακρίνω (ακούω) να καταλήγουν με νοητό φωνήεν - ή να τραβούν κάπως το σύμφωνο σαν να ακούγεται σαν φωνήεν μετά από απότομες καταλήξεις (δανεισμένων επί τω πλείστω) λέξεων σε σύμφωνα (κιόλας διπλά σύμφωνα) - όπως τράμπ(ε) - δυσκολεύομαι να βρω τώρα άλλες λέξεις τέτοιου είδους - αλλά τις ακούω συνέχεια γύρω μου. αυτό έρχεται σε αντίθεση με το π.χ. "ν" που βάζανε στα ουδέτερα στην καθαρεύουσα, όπως π.χ. το μνημόνιον αντί για μνημόνιο. σύμφωνα με την δική μου σκέψη πιο πριν κάποιοι θα το τραβούσανε και θα λέγανε μνημονιον(ε).... και θα ακουγόντουσαν πιο πολύ σαν να μιλάνε ιταλικά. όχι;

δεν ξέρω.

τις προάλλες με την κυρία Χ που ψάχναμε για έλτον τζών, θυμήθηκα τα δύο κομμάτια του που δεν θυμόμουν πιο πριν και μου αρέσουν πάρα πολύ, κυρίως επειδή είναι ψιλο 90'ς ή τα πρωτοάκουσα τότε και τα χιλιοάκουγα τότε σε διάφορα σημεία της πραγματικότητας - είναι το "sorry seems to be the hardest word" και το "sacrifice"

(παω για βόλτα βαρέθηκα και όπου με βγάλει...) (ξέρω που θα με βγάλει)

(μετά από κάποιες ώρες) έβγαλε η βόλτα εκεί που ήξερα, ή, έστω, σε ένα από τα μέρη που ήξερα. πήρα cd, όχι δίσκους, (και, λες, μήπως, να πρωτοτυπώ, τώρα που τα cd είναι σε ακόμη χειρότερη μοίρα από τους δίσκους; ) (ο γάτος με καλεί πάλι για προσοχή...)

πήρα / βρήκα κάτι ελληνικά (αν)επίκαιρα (που είναι πάντα επίκαιρα), μαζί με κάτι άλλα, και δεν ξέρω αν πρέπει να χαρακτηρίσω τα άλλα ως συμπλήρωμα στα ελληνικά ή τα ελληνικά ως συμπλήρωμα στα άλλα, ή το πως θα το έλεγα στον μαγαζάτορα (που πάντα θα με έκρινε, καθώς θα είχα σημασία, σύμφωνα με την εσωτερική μου τοποθέτηση)

(μέσα στα ελληνικά ήταν και η "στου αιώνα την παράγκα" του μικρούτσικου/μητροπάνου - δεν ξέρω, δεν είμαι ειδήμων, αλλά ίσως να είναι από τους κλασσικότερους και πιο αντιπροσωπευτικούς ελληνικούς μουσικούς δίσκους, με την κλασσική "ρόζα" και άλλα τραγούδια σε στοίχους άλκη αλκαίου, και άλλων..)

αυτό που θα ήθελα να πω ήταν κάτι άλλο.

περνώντας από ένα μέρος πο λεγόταν "αμφιθέατρο" σκέφθηκα πως γιατί δεν υπάρχει και ένα "αντιθέατρο", που δεν θα ήταν ανάγκι να είναι ενάντια στο θέατρο, αλλά να είναι ένα θέατρο όπου θα μπορούσαμε να πάμε εσύ κι εγώ χωρίς καμία δεύτερη σκέψη ("θέατρο της ζωής" λέγεται αυτό, θα μου πει καμια οξυδερκής καμμένη ψυχή, και είμαστε κομπάρσοι ή πρωταγωνιστές σε αυτό από την γέννησή μας και όλα αυτά τα παρόμοια...)

σκέφτομαι τι άλλο σκεφτόμουν και δεν θυμάμαι, και προσπάθησα να θυμηθώ το πως έφτασα στο σπίτι (καθώς δεν θυμόμουν ακριβώς). και τελικά είχα κατέβει σε μεταγενέστερη στάση του μετρό, για να περάσω από ένα σουπερμάρκετ (ένας από τους λόγους είναι ότι αυτό το σουπερμάρκετ διαθέτει δημόσιες τουαλέτες, δώξα τω θεώ)

τελικά τα μουσικά άλμπουμ που αγοράζουμε - όταν πρόκειται για δισκοβόλτες όπου παίρνεις σβάρνα ότι σου τραβήξει ιδιαίτερη προσοχή (ψυχοθεραπεία, γαρ...) - ίσως να είναι σαν τις φωτογραφίες που τραβάμε και επιλέγουμε κάποιες απ' αυτές σαν δείγμα της καλλητεχνικής μας προσωπικότητας. κάποια είναι σκάρτα, κάποια δεν μας άρεσαν, και κάποια - και ας δεν μας άρεσαν και ήταν σκάρτα, τα επιλέξαμε να τα αγοράσουμε να τα ακούσουμε για την σύνδεση αυτών με την κοινωνία, την ιστορία (εννοείται και το προσωπικό μας σύμπαν) και το τωρινό γίγνεσθαι....)

ένα από τα παραπάνω ήταν τελικα σημερα το "τηλεφώνησέ μου" του βασίλη καρρά. χθες/προχθές άκουσα έναν άλλον δίσκο, μια συλλογή, που την κατέβασα λαθραία, με τις ελληνικές 90'ς επιτυχίες, και βρήκα διαμάντια, όπως το "δηλητήριο" του καρρά με την κωνσταντίνα, το "νυχτολούλουδο" της βανδή, το "μαργαρίτες" της άντζελας δημητρίου. μου αρέσουν πολύ αυτά τα τραγούδια όχι επειδή κρίνω κατά κάποιο τρόπο θετικά το μουσικό τους περιεχόμενο, αλλά επειδή είναι τα τραγούδια που με συνδέουν με τον τόπο και τον χρόνο, τέρμα και παύλα.

ωχ θεέ μου, μαζί με το "αντιθέατρο", ας κρατήσουμε και το "αστροπίθηκος" αν και νομίζω ότι αυτό υπάρχει ήδη, δεν γίνεται να μην το έχει ξανασκεφθεί κάποιος. καθώς γράφω αυτές τις λέξεις τα μεγαλωμένα νύχια στα δάχτυλά μου ακουμπάνε και κάνουν ευχάριστο κλακ κλακ με ένα ευπρόσδεκτο tactile αίσθημα που δεν ξέρω για πότε θα κρατήσει.

χαιρετισμούς από το υπερπέραν του αστροπίθηκου και της ρημαγμένης ανθρώπινης υπόστασης. μ' αγαπάει ή δεν μ' αγαπάει; έχει σημασία, και ακριβώς με αυτή την έννοια; ίσως όχι. αλλά ας κρατήσουμε το φαντασιακό στοιχείο και την στιγνή ψυχρή φιλοσόφηση, ή, αν θέλετε, θερμή ακραία αμπελοφιλοσοφία.