flood me

ένας καλύτερος τρόπος του να αποφεύγεις να φαίνεται πολύ αυτό που έχεις γράψει είναι να γράψεις ακόμα πιο πολύ, ώστε να δημιουργήσεις κατά κάποιο τρόπο ένα flood από πληροφορία (ειδικεύομαι στην άχρηστη κυρίως πληροφορία) (από πότε η αξία της πληροφορίας άρχισε να προσδιορίζεται ως γραμμικά και ευθέως ανάλογη της χρηστικότητάς της; )

γράψε και άλλα τέτοια να ξεχαστεί(ς). ιδού η ομορφιά ενός ιστολογίου-ως-ημερολόγιο, όπου συγγραφέας-δημιουργός εξισώνεται κυριολεκτικά με τον αναγνώστη-αποδέκτη, και ολοκληρώνεται όμορφα η έννοια της φουσκάλας (στο πόδι, στο χέρι, δεν έχει σημασία) - ή, αν προτιμάτε, της φούσκας που την ονόμασα φουσκάλα για να δώσω και μια πινελιά αισθήματος πόνου σε όλη την υπόθεση

ένας ακόμα καλύτερος τρόπος να μην φαίνεται αυτό που έχεις γράψει είναι να μην γράψεις ποτέ τίποτα. ή να γράψεις κάτι που δεν είναι αυτό που θα ήθελες να γράψεις και μετά θα ντρεπόσουν ή θα φοβόσουν γι' αυτό. αλλά το θες πολύ, να μην το κρατάς μέσα σου και να το γράψεις κάπου. όχι σε έναν τοίχο φυλακής - όπου μέχρι και εκεί, τα γράφεις με την επίγνωση ότι μπορεί να τα διαβάσει είτε ο επόμενος κρατούμενος, ή οι γεννιές που θα ακολουθήσουν και θα δουν την φυλακή ως ένα μουσείο.

)what about writing parentheses like this?( )antipodes would like that!(

ήρθε ένας συνάδελφος και μου είπε πως είδε ένα σοβιετικό έργο αλλά δεν θυμόταν το όνομά του, και του ζήτησα να μου πει την υπόθεση, και με το που ξεκίνησε, μάντεψα την ταινία που δεν ήταν άλλη από την πολύ γνωστή πρωτοχρονιάτικη αγαπημένη "irony of fate". του έδωσα και δύο άχρηστες πληροφορίες, και τον ευχαρίστησα για το μοίρασμα. η μύτη μου αρχίζει και αφήνει ποτάμια τώρα πια. έχω πάει στο γραφείο (και μοιράζω ευχές) (NOT) (hot) )μοιράζω αρρωστίλα ίσως; ( οι άχριστες πληροφορίες που έδωσα είναι ότι 1) η ηθοποιός που πρωταγωνιστεί είναι Πολωνή και 2) αυτή που κάνει την φωνή της, ιδίως εκεί που τραγουδάει, είναι η Άλλα Πουγκατσιόβα, η ντίβα της ρωσικής / σοβιετικής ψυχαγωγίας, η νούμερο ένα τραγουδίστρια από εκείθε, κάτι αντίστοιχο της Νταλιντά της Γαλλίας και Μίνα της Ιταλίας. Πρέπει να φτιάξουμε μια λίστα με τις νούμερο ένα τραγουδίστριες/ντίβες της κάθε χώρας, τουλάχιστον των χωρών για τις οποίες ξέρουμε κατιτίς (σημειώνω...)

μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το μασκινγκ είναι θέμα του φάσματος, ή γενικά το κάνω επειδή είμαι χαμαλέων (χάμω + λέων) ή αν θέλετε το έμπλαστρο λέοντος που το βάζουμε στις πατούσες (χάμω) επίσης χαμωλέων = λέων που συμπεριφέρεται κατώτερα των περιστάσεων και απογοητεύει. μπορεί να είμαι εγώ όλα αυτά; αμέ. μπορεί να παριστάνω το φάσμα με τις λίστες που παραθέτω, αλλά μπορεί να το κάνω επειδή θέλω να μοιάσω με το φάσμα. ή μπορεί να είμαι το φάσμα με λιγότερο διαδεδομένα χαρκτηριστικά και να θέλω να "ομογενοποιηθώ" έτσι με την κρατούσα αντίληψη για τα χαρακτηριστικά του φάσματος.

σήμερα στον ύπνο μου προσπαθούσα να προλάβω να πηγαίνω σε γυμναστήριο, για καποεϊρα, ζω στο κεφάλι μου όλα τα σενάρια της επιστροφής μου στις αθλητικές δραστηριότητες (μιας και τα έχω παρατήσει όλα εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο), βλέπετε. μια αργούσα, μια ξεκανόνιζα, μια έκανα το μισό μάθημα και μετά έφευγα, μια βαριόμουν, μια φοβόμουν και ντρεπόμουν. όπως δηλαδή θα έκανα και κανονικά

υπάρχει ποτέ περίπτωση να είμαστε τελείως ελεύθεροι; ας πούμε να μπορώ να γράψω εδώ σε αυτό το blog ότι πραγματικά μου έρχεται; χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο; μήπως ο τρόπος που μεγαλώνουμε μας προγραμματίζει τόσο πολύ για το masking που απλά δεν μπορούμε; εγώ εν προκειμένω; σε τι διαφέρω εγώ τόσο πολύ από τους άλλους που χρειάζεται να προσδιορίζω κάθε φορά ότι μιλάω μόνο για μένα; και όμως διαφέρω πολύ, το έχω καταλάβει στην πράξη. (τώρα παραμιλάω).

empty words. όπως empty rooms. θα είχε πλάκα να υπήρχε σε κάποιο μεταλλάδικο μια βραδιά μια φορά το μήνα ή δίμηνο, που να παίζει μέταλ και χαρντ ροκ μπαλλάντες μόνο. θα ήταν αληθινό μπαρ ναυάγιο. επίσης θα μαζευόντουσαν εκεί οι γερόλυκοι με τα δερμάτινα και τις αλυσίδες και θα κλαίγανε ομαδικά πίνοντας γουίσκι. αν και μάλλον για τέτοια ντέρτια οι μεταλλάδες πηγαίνουν στα σκυλάδικα και τα λαϊκά, αφού ... (τέτοιοι είστε..., εδώ έχω να το πω) - άνευ σημασίας το τελευταίο σε παρένθεση απλώς γράφω ότι μου σκάει στο μυαλό και ας μην βγάζει νόημα - τέλος πάντων γυρνώντας στην προηγούμενη οπτασία, θα έκλαιγε και ο θάνος εκεί. γενικά θα κλαίγαμε όλοι και όλες. με μαύρα δάκρυα σε σχήμα μαύρου γυαλιού. ένα σε κάθε μάτι. και στην καρδιά το μάτι του κυκλώνα. κάντο ποίημα τώρα να σε χαρώ.

για πόση ώρα θα λέω βλακείες. είναι να μην έχω ανοιχτό το μπλόγκερ καθώς δουλεύω (και χαζεύω). (συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κο..μπλόγκερ και οι αριθμοί)