το κανώ με το κανίς

ευχές για τις καλές γιορτές από την ΑΑΔΕ (στο inbox μου) είναι της ίδιας συνομοταξίας με την αστυνομική κλούβα που είναι στολισμένη με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες στο εσωτερικό της (στον κοσμο μου).

ζω την μπλε περίοδο (των γιορτών). είναι απόλυτα άοσμη, άχρωμη και άγευστη, καθώς την φρόντισα και την απολύμανα καλά.

έχουμε από τους πιο άχριστους άχαρους καιρούς αυτές τις μέρες (το άδειο διήμερο των Χριστουγέννων) (του Χρήστου και του Μανώλη), βρέχει σχεδόν ολομερίς και φυσσάει και κάνει κρύο, χωρίς να φτάνει η θερμοκρασία πιο χαμυλά ώστε να χιονίσει και να γλυκάνει.

γι' αυτό ανατρέχω στο τεφτέρι με τις παλιές σημειώσεις, το buffer μου. στο ΣΚΑΙ μιλούν για τις λευκές σφαίρες σε γράμματα στην Αμερική. η μάνα μου λέει για παρακολουθήσεις και απαγορεύσεις χρήσης VPN στην Ρωσία και προσπαθώ να της πω ότι γενικά δεν το κάνουν μόνο εκεί, και πιθανώς να το κάνουν και εδώ αλλά να μην το ξέρουμε, οπότε θυμώνει με κάτι τέτοια - εγώ δεν τα λέω επειδή το δικαιολογώ, το λέω για να μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε στην κοιτίδα και φωτεινότοπο της δημοκρατίας και λογικότητας και ελευθερίας. στην συνέχεια των ειδήσεων - δολιοφθορές σε υποθαλάσσια καλώδια στην Βαλτική και χώρες της Βαλτικής σε έκτακτη κατάσταση (μην πω έξαλλη; αχ και πόσα λαϊκά άσματα θα έχουν γραφτεί με τίτλο "κατάσταση εκτάκτου ανάγκης").

πέφτω σε ένα πρόχειρο στο ηλεκτρονικό μου σταχτοδοχείο.. εμ.. εννοώ εκεί που κρατιούνται τα πρόχειρα στο ηλεκτρονικό γραμματοκυβότιο.

αυτό το πρόχειρο draft (όπως στην ντραφτ μπύρα - κάποτε την λέγαμε έτσι, μετά την λέγαμε βαρελήσια, μετα βριλίσια και μετά τα λέγαμε γενικότερα..) λέγεται "για το αρχείο #245" και απευθυνόταν κάποια στιγμή σε σένα (εγώ σαν να υπήρξα μια wannabe αδερφή ψυχή, μια φαντασίωση που ήθελα να διατηρώ με το έτσι θέλω παρά τις συζητήσεις / διαβεβαιώσεις / διαπιστώσεις για το αντίθετο..)

τα χέρια μου, και συγκεκριμένα τα δάχτυλα, είναι σαν να είναι περικυκλωμένα με ρεύματα κρύου αέρα, σαν να φοράνε λεπτά γάντια που αντί να σε ζεσταίνουν, σε κρυώνουν. λες να μπαίνω σε έναν κόσμο ανάποδο; όπως στην αλίκη στην χώρα των θαυμάτων που κάποια στιγμή μιλούσαν για τους αντίποδους, δηλαδή αυτούς που μένουν στην διαμετρικά αντίθετη άκρη της γης και σε σχέση με μας περπατούν ανάποδα (και όλα τα υπόλοιπα πράγματα τα κάνουν (δηλαδή δεν τα κάνουν) ανάποδα.. (παραθέτω ένα τραγούδι για τους αντίποδες από μια μουσική παράσταση για την Αλίκη στην ΕΣΣΔ (κυριολεκτικά, σχεδόν))

μετά το παράτησα (το αρχείο.. εμ.. το κείμενο που ξεκίνησε σαν μικρό γράμμα - γενικά τα παράτησα όλα) ή μάλλον το συνέχισα (μπαίνοντας ή βάζοντας στο ή βγαίνοντας από το αρχείο), κανένα ιδιαίτερο ή φρέσκο νόημα (που θα ήταν καλοδεχούμενο, θαρρώ) δεν προέκυπτε έτσι και αλλιώς, οπότε άρχισα να βάζω άλλες σκόρπιες σκέψεις. λοιπόν ξεκινώ.

"... πίτσα παπαδοπούλου - μη μιλάς. το άκουσα σε ένα ραδιόφωνο τυχαίο και μου σε θύμισε..."

"... μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο,
μη μιλάς, θα φύγω σε ένα τέταρτο ..."

αυτό ήταν. μετά άρχισα να γράφω άλλες βλακείες. όπως:

" ... κάποια στιγμή έπαιξα ένα point-and-click adventure με το όνομα charnel house trilogy. και ήθελα να μοιραστώ με κάποιον πως η καρδιά μου σπαρταριζόταν όταν έβλεπα την ηρωίδα του να φεύγει από το σπίτι μέσα στο μπουρίνι με κοντομάνικο χωρίς να πάρει καν το παλτό της. χωρίς να κοιτάζει καν στην γωνία που ήταν κρεμασμένο μπροστά ακριβώς στην φάτσα της. και κάπου λέγαμε για "τρύπες" στην πλοκή. εννοείται πως ήταν ο λόγος που σταμάτησα να παίζω αυτό το παιχνίδι (που με demo έμοιαζε περισσότερο, στο μήκος, η αλήθεια είναι) λόγω του cringey factor του χειμόνας, χιόνι, κοντομάνικο, όλα λάθος. ποιός (δεν) το σκέφθηκε αυτό;

15/11/2024

ουφ. ξέχασα τι ήθελα να γράψω, αφού ανέτρεξα σε όλα τα προηγούμενα drafts πραγμάτων ξεχασμένων πια. με τον ίδιο τρόπο ανατρέχω σε σκόρπια σωσμένες φωτογραφίες και αναπολώ (εξετάζω) τα παλιά στιγμιότυπα.

(edit: εδώ που τα λέμε, ανακάλυψα ένα σεβαστό κενό μεταξύ περίπου 2010 και 2015 στις φωτογραφίες που κρατώ από τα κινητά μου - και με ανησυχεί αρκετά - το 2010 είχα δεχτεί δύο επιθέσεις με σκοπό την κλοπή και στην δεύτερη μου το είχαν αφαιρέσει

εκείνο το κινητό ήταν μάρκας Sony Ericsson και είχε πορτούλα που άνοιγε μπροστά σε κάμερα, η οποία η κάμερα ήταν πολύ καλή για τα δεδομένα της εποχής (και του budget μου) - δεν ήταν smartphone

τις φωτογραφίες από τα κινητά είθισται να τις κρατάω σε subfolders με γλυκούλια ονόματα, ίσως επειδή και καλά προσωποποιώ τις συσκευές, φετιχιστής που είμαι

το folder με τις φοτογραφίες από το παραπάνω κινητό το ονόμαζα "sonia" - αχ τώρα μου έρχεται σιγά σιγά, ότι το επόμενό μου κινητό ήταν Samsung και το είχα μέχρι την στιγμή που με είδαν με αυτό στην ρωσία και μου χάρησαν ένα πιο καινούργιο LG - το folder αυτουνού το έλεγα "лягушкин" που παραπέμπει στο όνομα Βατραχακόπουλος - το samsung έχω προλάβει να το πω τίποτα; μου διαφεύγει τελείως αυτή την στιγμή.

το τωρινό μου το κινητό το λέω απλά Ρήμη και έχει σαν wallpaper την Kathy Rain με το τσιγάρο στο στώμα (εξ άλλου το ίδιο wallpaper είχε και το LG) (θυμήθηκα ότι Rain λέγανε την romantic fling του Woody Allen στο "husbands and wives" (ή ήταν το "crimes and misdemeanors"? (πως τους ξέρω όλους τους τίτλους τι καλός που είμαι) - το όνομά της το έδωσαν οι γωνείς της (ποιός άλλος) καθώς (νομίζω πως) ήθελε να τους παρουσιάσει ο W.A. σαν πολύ "into art" τυπάκια νεογιορκέζους)))..))))

|      συσκευή      |    εποχή      | folder με φωτο    |

|-------------------|---------------|----------------------|

|Ericsson            | 2001-2007 | -                           |

|Sony-Ericsson  | 2008-2010 | sonia                     |

|Samsung           | 2011-2016 | ?                           |

|LG                    | 2016-2021 | liagushkin            |
|RealMe             | 2021-now  | rimi                      | 

|-------------------|---------------|----------------------|

|Nikon F65        | 2007-now   | hoo                      | 
|Nikon D3000   | 2010-now   | nika                      | 

|-------------------|---------------|----------------------|

(τέλος του edit και επιστροφή στο μακρινό 15/11/2024)

ήθελα να γράψω για τα όνειρα. χθες είχα δει την γιαγιά μου την μια - σε ένα σκηνικό πιο πολύπλοκο, να πηγαίνουμε πέρα δώθε κλπ, την είδα σε ένα σπίτι, να καθεται και να τρώει πατατάκια, και κάποια στιγμή να της φεύγουν και να σκορπίζουν μερικά στο πάτωμα, και να λέω μην ανησυχείς και να τα σκουπίζω. και είχα mental note στο κεφάλι μου εκείνη την ώρα να θυμηθώ να δω τι σημαίνει να βλέπω να σκουπίζω πατατάκια από το πάτωμα με την συγχωρεμένη γιαγια μου (την μια). 

σήμερα είδα την δεύτερη. δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή πως την είδα. και αν μιλούσαμε. νομίζω πως μιλούσαμε. περπάταγα μόνος μου και μιλούσαμε στο τηλέφωνο. δεν ήταν κάτι ενδιαφέρον για μένα αλλά διατηρούσα την κουβέντα για να της κρατήσω παρέα. 

εκτός από αυτό όμως είδα και κάπου να περπατάω επί της συγγρού στο ύψος που φιλιούνται με την καλληρόης, και να ακούω black metal σε live εκτέλεση και πάω εκεί σε ένα στενό και βρίσκω ένα μαγαζί ψιλομοδάτο απ' αυτά τα ναι μεν αλλά δε, να διοργανώνει κάποια DIY βραδυά, και να σερβίρει μπύρες και κάτι πιτάκια - που περνούσαν από τα μάτια μου αλλά δεν έπαιρνα καθώς δεν ήξερα αν ήταν δωρεάν (μάλλον ήταν) - και σκεφτόμουν μέσα μου αν θα πάρω μια μπύρα (και νομίζω τελικά αποφάσισα να πω μια - αυτό θα έγινε όμως μετά αφού τελείωσε το όνειρο)

και τα παρακάτω μάλλον ήταν κάτι σαν όνειρο που το είδα κάπου, και το ξαναβλέπω έκτοτε κατά περιόδους.

" ... σε νιώθω διαφορετική, μην προσβάσιμη πάλι. μπορεί να είναι μια δικιά μου διεργασία.
νιώθω όλο και περισσότερο ότι δεν με θες, τουλάχιστον αυτή την περίοδο. νιώθω ότι αν δεν σου γράψω ή δεν πάρω τηλέφωνο, δεν θα με αναζητήσεις. θέλω να κάνω αυτό το πείραμα. και αν αποτύχει; ίσως να μην αλλάξει κάτι. ή ίσως να μου δωθεί ευκαιρία να σου πω ότι μου λείπεις, μου λείπει η επαφή μαζί σου, όσο και αν δεν με κάλυπτε ψυχολογικά και σωματικά ... "

" ... υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να μην σε σκέφτομαι πολύ, κοινώς, να σε ξεχνάω. να το ξέρεις αυτό, ότι όταν δεν με βλέπεις και δεν σου μιλάω, δεν σημαίνει ότι δεν σε σκέφτομαι, και αν δεν σε σκέφτομαι, δεν σημαίνει ότι το κάνω από έλλειψη ενδιαφέροντος (πρώτα συνειδητά το κάνουμε, μετά, δυστυχώς, βγαίνει και ασυνείδητα - αυτό δεν είναι και το επιθυμητό, δυστυχώς; ) ... "

H@liLu!)A ένα password που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ

gossamer tears σαν φαντασιακό συγκρότημα που ίσως να είδα σε όνειρο

vs

"μακώ", ένα είδος ευρώ με το οποίο πληρώνεσαι για τις χαμένες ώρες εργασίας στις οποίες δεν έκανες τίποτα ή τις οποίες έχασες από τον ύπνο σου δουλεύοντας μετά από ένα σχετικό ξενύχτι ("αντιμακώ" αυτό - ποιά να είναι η ισοτιμία; )

where does a deceased person go to find their backups?  to drove.google.com (off course) for god's sake! άγιες μέρες που να 'ναι.

θα γράψω μια μέρα ένα βιβλίο που θα λέγεται "τα αστεία με τα οποία δεν γέλασε ποτέ κανείς" (το "κανώ με το κανίς" κανένας; ) και θα είναι γεμάτο από μακαβριότητες; έμαθα πρόσφατα και την έννοια του risqué - προσβλητικό, cringey humour, αν μπορεί να το πει κανείς χιούμορ κάτι τέτοιο.

αν επιζήσω και αυτό το hangover. ίσως κάποτε να ξαναγράψω κάτι.

καπυμπάρα

κάπνισμα μπύρα
η ρουτίνα της μετακίνησης με το μετρό
των διαδοχικών (προβλέψιμων) σταθμών και στόχων
που πετυχαίνεις
επιλογών του πως θα διανύσεις τον χρόνο σου
που παίρνεις έπειτα από γενική συνέλευση
των οργάνων, του σηκωτιού της σπλήνας
και του νου
αυτού του νου που δεν μπορεί να αποφασίσει
και δρα αυτοκαταστροφικά
σαν ένας τρελαμένος τύραννος (τύραννος από "τυρί" (και "άννα";)
αγαπημένος τύραννος στο φαντασιακό τερτίπι παραισθήσεων
υποθέσεων και παραιτήσεων

να βγω άραγε απόψε
και τι θέλω να κάνω, και που θέλω να πάω,
και μήπως τα βαριέμαι όλα, και όλους
μα με τραβάει η ηρεμία της ρουτίνας
και με τσιγκλάει η πιθανότητα έκθεσης
σε ξένους κόσμους, της εμφάνισης του δικού μου;
ίσως να πάω έτσι και αλλιώς και ας βαριέμαι
και δεν έχω κάποιον να συναντήσω
για να απογοητευτώ και να έχω λόγο να μην πάω
μια άλλη φορά που θα έχω το αντίστοιχο δήλιμμα
αν και συνήθως δεν πηγαίνω όταν είμαι πραγματικά
κουρασμένος. άλλες φορές προφανώς δεν έχω
τίποτε άλλο καλύτερο να κάνω, κάτι που
να με γεμίζει δηλαδή.

πάω να κάνω ένα ντους.
(το screenshot είναι από το αγαπημένο Blackwell Legacy)

γαρδούμπαστη

χορεύοντας στο σκοτάδι
στο επίμονο ρυθμό του φελίς ναβιντάντ
(στο εσωτερικό αυτί)
που για κάποιο λόγο ακούγεται
σαν μια κραυγή πολέμου
(with us or against us)
(θύμα που έγινε θύτης)
(σκέπτομαι το ισραήλ)
όλες οι έννοιες να αντιστρέφονται
και να είναι ανταλλάξιμες και ρευστές
και πλέον δεν ξέρεις που να στυρηχθείς
σε αυτή την δύνη του ναβινταντικού χωρού

ετοιμάζομαι ψυχικά
να αναμετρηθώ αύριο
με τις ορδές εξαγριωμένα χαρούμενων ορκ
που θα πολυορκούν το κάστρο
των φιλήσυχων ΙΚΕΑ
(ιαματικών κενταύρων ειδικής αμόλης),
μέρες γιορτινές που είναι
ανάμεσα (και μέσα) σε γλυκούς πολέμους
όλων των ειδών και εκτάσεων

σήμερα νιώθω σαν να μου βγαίνει η κούραση των ημερών
νιώθω απαίσια ίσως επειδή βγήκα χθες και κοιμήθηκα αργά
και είχα μια δύσκολη εβδομάδα στην δουλειά
και αύριο έχω να κάνω αυτή την υποχρέωση
που σε πολλούς θα ακουγόταν αστεία
και θα με ονόμαζαν τεμπέλη και αχάριστο
που την βλέπω σαν βάρος
μας είχε εκπαιδεύσει ο Μάνος ωστόσο
να μην μας πειράζει να μας λένε αχάριστους
γιατί τέτοιοι είμαστε
ή κάτι τέτοιοι (παρόμιοι)
δεν φταίει ο Μάνος
δεν φταίει κανείς, νομίζω,
είναι το ζοφερό φως της πραγματικότητας
και της φούσκας στην οποία ζω

με ενοχλούν λίγο τα δόντια, μετά τα σφραγίσματα,
τρώω ακόμα κινέζικες σούπες και συνεχίζω να πίνω μπίρες
ξύιρσα το μούσι, το μαλλί όχι ακόμα,
και αφήνω νύχια μέχρι που θα αρχίσουν να κυρτώνουν
ανάποδα και να με ενοχλούν δημιουργόντας ρήγος
κατά ποικίλους τρόπους

είναι πιο κατανοητό
να χωρίζεις τις προτάσεις σου
σε γραμμές και τετράστιχα
όπως και με τα προβλήματα
που είναι πιο εύκολο να τα
λύνεις one at a time
κι έτσι και καλά λέμε
μπουρδίτσες για να περνάει η ώρα
(όπως πάντα
 τα γειώνεις όλα
 και αφαιρείς από όλα την ουσία
 και αυτοαναιρείσαι)

σαψαρίλα

έξω στο δρόμο έχει μια τέτοια ησυχία που μου δημιουργεί τεράστεια ανασφάλεια και αν-ησυχία - σαν να περιμένουμε να σκάσει Η βόμβα, ή η Βόμβα, ή απλώς μια βόμβα που όποιου μεγέθους και να είναι, θα είναι εξίσου καταστροφική για τον ψυχικό μας (μου) (σου) κόσμο καθώς θα διαλυθεί η φαντασιακή θεώρηση του δίχτυ ασφαλείας γύρω μας και της καλοσύνης και της λογικότητας που μας περιβάλλει.

είναι σαν να την προσκαλώ σχεδόν... και συνεχίζω να φοβάμαι

κέξωμος

πλησιάζουν τα χρηστούγεννα
τα άπλυτα μαλλιά μου αρχίζουν και βαραίνουν
είδα πολύ κόσμο αυτό το σάββατο
δεν είδα κανέναν σήμερα, που να έχει σημασία.

τα χέρια μου κρυώνουν, η θερμοκρασία έξω κατεβαίνει.

λίγο πιο πριν που είχα βγει για περπάτημα, ψιχάλιζε, αλλά με αυτόν τον τρόπο που δεν είναι ακριβώς βροχή αλλά σαν σταγόνες που σχηματίζονται στον αέρα από το περίσστευμα υγρασίας.

άκουσα σήμερα πάλι Στο Κόκκινο που ξαναάρχισε εκπομπές μετά από απεργίες, αποχωρήσεις κ.α. και έπεσα πάνω σε δύο τραγούδια που μου άρεσαν πάρα πάρα πολύ - απορώ με αυτή την φάση της μουσικής που ότι και να κάνεις, θα υπάρχει πάντα κάτι που δεν έχεις ξαναακούσει / δεν το ήξερες, και είναι ικανό να σε εντυπωσιάσει βαθιά. σε κόσμο και ζωή που ζω όπου έχω κατεβάσει το volume (που ποτέ δεν ήταν ψιλά) και γενικώς δεν έχω κάνένα expectation από οτιδήποτε, είναι κάτι ιδιαίτερο να βρίσκω πράγματα που να μπορούν να με αγγίξουν έτσι. έστω και αν είναι αυτό το αόριστο άγγιγμα στις χορδές της ψυχής ή της ακουστικής αντίληψης, δεν ξέρω κι εγώ τι. αυτό το κομμάτι το έχουν πει βλέπω πολλές πολλές καλλητέχνιδες - υπάρχει και αυτή η εκτέλεση από Βίκυ Μοσχολιού που είχα ξεχάσει το βάρος της φωνής της .... απίστευτο τραγούδι. Μου θύμισε το "memory" από το Cats του Andrew Lloyd Weber, μόνο που αυτό εδώ το περνά για πολλά χρόνια.. πολυ συγκινητική και η Β.Μ. (black metal) και το μελαγχολικό της βλέμμα (πλακίζω.. πλακεύω, αλλά κανείς δεν έχει όρεξη να γελάσει τώρα, ιδίως εκείνη που θα ήθελα να βρίσκει λίγο πλάκα στα λόγια μου) (εδώ μελαγχολούμε.. εμμ.. χειροκροτάμε)

Αρχικά το παραπάνω κομμάτι το άκουσα σε μια εκπομπή Στο Κόκκινο που μάλλον έκανε κάποιο αφιέρωμα σε ελληνικά τραγούδια που τα έκαναν διασκευή στο εξωτερικό, ή κάτι τέτοιο - και είχε βάλει την εκτέλεση του "μη τον ρωτάς τον ουρανό" από την Brenda Lee, στο "All Alone Am I" (πολύ ωραίο και αυτό..)

Πιο πριν ο Θανάσης Λαζαρίδης στην δική του εκπομπή έβαλε αυτό το πολύ ωραίο επίσης κομμάτι που μου θύμισε πολλά - κάτι σε soft rock εκείνης της εποχής όπως Carly Simon, Carole King.. Carlos Santana (όχι κάνω πλάκα πάλι γιατί προσπαθούσα να σκεφθώ και άλλου καλλητέχνες που να ξεκινάει το μικρό τους από Car...) (τέλος πάντων πολύ πολύ ωραίο κομμάτι..) είναι η ώρα να πηγαίνω για ύπνο. καληνύχτα σας :/

αγαμέμνων αμνών

δουλεύω πάνω σε υπολογιστή, είναι το πλέον απαραίτητο εργαλείο της δουλειάς μου. γι' αυτό κάποια στιγμή στην εταιρεία άρχισαν να μας δίνουν δικό τους laptop, αντί για desktop μηχανήματα που είχαμε στα γραφεία. με την τηλεργασία κιόλας τα λάπτοπ έγιναν αναντικατάστατα. αρχικά μου είχαν δώσει ένα lenovo. μετά μου έδωσαν ένα dell. μετά πρόσφατα ξαναπήρα ένα dell. τώρα που αγόρασα για μένα ένα refurbished μοντέλο, βγήκε σκάρτο, με ένα well-known πρόβλημα. 

σπάσιμο - θα πρέπει να το γυρνάω πίσω. και τώρα που το σκέφτομαι, η έκφραση "γυρνάω" αντί να "γυρίσω" είναι σκόπιμη, με την έννοια ότι για μένα αυτό μοιάζει με μια μακριά διαδικασία η οποία ξεκινάει από την εμφάνιση ανάγκης και την σκέψη ότι πρέπει να το γυρίσω, συνεχίζεται με την παραμονή της σκέψεις σε κάποιο μέρος του μυαλού και συνεχόμενη επιστροφή σε αυτή, σαν τα hesitation wounds, ή τον τρόπο που βρέχεις πρώτα τα χέρια στην θάλασσα για να συνηθίσει το κρύο το σώμα, και τελειώνοντας μετά την εκτέλεση της διαδικασίας, αναμασώντας τις λεπτομέρειές της και τις προεκτάσεις της.

σκεπτόμενος τις διάφορες διεργασίες τις οποίες τις αποφεύγω ακριβώς για τους ίδιους λόγους, θυμάμαι πολλές. τις θυμάμαι με πόνο γιατί επειδή ακριβώς τις αποφεύγω, είναι ικανός ο άλλος να σου προσάψει τα χαρακτηριστικά της τεμπελιάς, της ατολμίας, της αργοσχολίας, όλα αυτά με τα οποία δεν την βγάζεις καθαρή σε ετούτη την κοινωνία. είναι διεργασίας που ο άλλος ίσως να μην έδινε σημασία καν να σκεφθεί πως θα μπορούσαν να επιφέρουν δυσκολία. όπως το να παραγγέλνω κάτι που εμπεριέχει την παραλαβή του από ένα κούριερ. ή τώρα που το σκέφτομαι, αγορά ενός τυλιχτού σουβλακίου. έχω πάρα πολύ καιρό να πάρω σουβλάκι - δεν γνωρίζω πια ούτε καν την τιμή στην οποία έχουν πάει. δεν μπαίνω καν σε μαγαζιά που τα πουλάνε επειδή δεν θέλω να περάσω αυτή την διαδικασία της παραγγελίας, και της αναμονής μέχρι να την φτιάξουν, της συνεχόμενης αγονίας μήπως αυτό που φτιάχνουν είναι δικό μου, και πότε θα με φωνάξουν, και το ίδιο το γεγονός του να βάζω κάποιον να μου φτάξει κάτι, έστω και με ανταλλαγή με μια αμοιβή (η οποία πάντα δεν μου φαίνεται αρκετή για την δουλειά που κάνει)

έχω μεγαλώσει μαλλιά και μούσια και χθες κυκλοφόρησα κιόλας με το μάλλινο φουτεράκι μου made in pakistan που μου το είχε χαρίσει πολύ παλιά ο αποχαιρετήσας θείος μου από ένα ταξίδι που είχε πάει τότε στην Τουρκία. αυτό το φουτεράκι πάντα μου θυμίζει κάτι τύπους σε κάποιο χωριό από ταινία του κουστούριτσα. γι' αυτό το χρησιμοποιώ αποκλειστικά σαν πιτζάμα στο σπίτι. εκτός από φορές που θα το αφήσω πάνω μου έχοντας βγει για μια εφημερίδα ώστε να γυρίσω αμέσως, και αλλάζοντας γνώμη και πηγαίνοντας για οχτώ ώρες στο κέντρο χωρίς ξεκάθαρο στόχο. περνάω την περίοδο του "παρατάω τον εαυτό μου, και το δείχνω σε όλους; " (το τελευταίο το πρόσθεσα τώρα, και γι' αυτό έχει και ενα ερωτηματικό, κάποιος που έχει μια επιφανειακή μόνο επαφή με την έννοια του νάρκισσου, ίσως να έβρισκε ναρκισσιστικά στοιχεία σε αυτό)

ωστόσο το να "δείχνω σε όλους" περιέχει μια επιθυμία μοιράσματος και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, χωρίς συγκεκριμένα λόγια ούτε συγκεκριμένους αποδέκτες. κάποιος θα το χαρακτήριζε αυτό μη εποικοδομητικό ίσως. εγώ θα προτιμούσα αυτή την στιγμή απλώς να το αφήσω εκεί, στο ότι είναι μια επιθυμία για μοίρασμα. αυτά που λέω.

επειδή λείπει το and also the trees - so this is silence από το γιουτούμπ, ας βάλουμε αυτό εδώ (πάλι)

κοδυοψ

... μια κορνίζα δύο όψεων ... θα έχει πολλές χρήσεις για τις οποίες δεν έχω σκεφθεί ακόμα εκτενώς... η μία εξ αιτίας της οποίας την σκέφθηκα αυτή την κορνίζα είναι ότι τα παιδιά του παιδικού μου φίλου κάποια στιγμή όταν τους επισκέφθηκα μου χάρισαν δύο ζωγραφιές. μια ο ένας, με τον αϊνσταϊν, και μια η μικρότερη του κόρη, με κάτι που δεν θυμάμαι τι είναι - κάποια ανθρωπάκια, νομίζω. εκείνη και οι γωνείς της και τα αδέρφια της και ίσως κάπου και εγώ; κάτι τέτοιο, ίσως - υποθέτω καθώς δεν μου κάνει καμια φοβερή εντύπωση ούτε με συγκινεί, καθώς υπόδειγμα ψυχρού παγερού ανθρώπου. θα τις βάζω αυτές τις ζωγραφιές σε κορνίζα διπλής όψεως για να μην είναι κανείς παρεξηγημένος. θα αλλάζω την όψη μια φορά τον μήνα. και αν έρθουν για επίσκεψη και οι δυό τους, θα την αλλάζω σε ισόποσα χρονικά διαστήματα.

νιαουρίζει ο γάτος μου ... όταν μου φωνάζει έτσι μου την σπάει πάρα πολύ. μερικές φορές κάθεται και νιαουρίζει επίμονα, και δεν είναι ότι θέλει κάτι ακριβώς. έτσι νομίζω. απλώς τον συνήθισα έτσι από τότε που τον βρήκα στο δρόμο. νιαούριζε πάρα πολύ έντονα και με περιτριγυρνούσε. με έκανε ουσιαστικά να τον πάρω, να τον περιθάλψω και να τον φέρω σπίτι. από τότε νιαουρίζει έτσι αρκετά συχνά. κάποια στιγμή σταματάει όταν (φαινομενικά) δεν τον προσέχω. αλλά μέσα στο κεφάλι μου περνάω έναν γολγοθά. συνήθως δεν αντέχω και τον ακολουθώ στην κουζίνα όπου θα μου ζητήσει να του βάλω φαγητό. τρώει παραπάνω από ότι ενδείκνυται. παλιότερα προσπαθούσα να παίζουμε παιχνίδια και να του αποσπάω την προσοχή από το φαγητό που φαντάζομαι πως είναι από τα λίγα comfort zones του. τώρα τα έχω παρατήσει όλα.

... μερικές φορές λέω ότι όταν θα ακούω το κομμάτι "something must break now", ή, μάλλον, το ανάποδο, όταν κάθε τρεις και λίγο θα σπάνε τα unit/integration tests μου επειδή 1) τα έχω γράψει όπως να' ναι και 2) τα test frameworks αλλάζουν κάθε τόσο με άκομψο τρόπο, θα  σκέφτομαι αυτό το κομμάτι. θα το σκέφτομαι πριν αρχίζουν και σπάνε. άρα δηλαδή θα το σκέφτομαι συνέχεια. από τα πιο ominous σκοτεινά κομμάτια in my little black book.

ικανοποιήθηκα τώρα; έγραψα το daily quota οφ κενές λέξεις; όπως τότε που στην πρώτη μου χαζή νυχτερινή έξοδο, σε ατμοσφαιρικό μέταλ πάρτυ (δεν μπορώ να φανταστώ και όμως γινόντουσαν τέτοια τότε), χόρεψα όπως να' ναι ένα κομμάτι, ήταν από το aegis των theatre of tragedy, και πρέπει να φαινόταν πολύ χάλια, υπήρχε και ένα ρομαντικό ενδιαφέρον μέσα σε όλο αυτό το χάλι, και με ρώτησε εκείνο, "ικανοποιήθηκες"; κάτι τέτοιο. δεν ξέρω, από φαντασιοπληξία δεν ξέφυγα ποτέ, όλα στο κεφάλι μου ήταν πάντα ότι να' ναι λάθος και φαντασιακά.

νιώθω σκατά, περνάω σκατά, θέλω να μου πεις ψέμματα. ψίγματα αλήθειας.

blur of a dream

i had this dream today. i don't remember it very well, because it has already became very blurry and scattered in small episodes and/or visions. i think we were travelling a lot between faraway places. by plain mostly. family members, i think there was my late father's wife and their children, john and p. - there was a slightly incestious part in my thoughts in this dream - anyway, you know how everything mixes up in that land - and there was protective part too, in the way i felt towards some people, and there was homosexual part too, but without actually anything sexual going on, i just saw p hugging me for sleep and holding me and it was kind of comforting. i literally saw him doing a shower in front of a makeshift tent place where everybody was sleeping, and him taking out a razor and shaving his breast as if getting rid of his maleness. it was an interesting vivid dream. there were this travel interparts where we were constantly kind of in a hurry, trying to get on time, me phoning to the airport asking what time we should be there and calming down, then being in a hurry again, then crossing the road with a small kid, and maybe i was small too then, and that kid knew how to pass the pedestrian crossing quickly, and she (was it she?) was waiting for me on the other side, and then we waited for everybody else together. 

beronmess

πρώτα προετοιμαζόμαστε ψυχικά για το πέρασμα του χρόνου αντικρίζοντας τις ετικέτες των προϊόντων που καταναλώνουμε για φαγητό. συνήθως οι ημερομηνίες λήξης είναι μελλοντικές, όχι αρκετά μακρινές ώστε να φαντάζουν απλησίαστες. εξ' άλλου στο πρόσφατο παρελθόν μου θυμάμαι ουκ ολίγα προϊόντα που είτε έφαγα ή πέταξα που η ημερομηνία λήξης τους έχει περάσει πριν πολύ ή λίγο καιρό. γι' αυτό και οι μελλοντικές ημερομηνίες λήξης μου μοιάζουν πολύ κοντινές - ωστόσο γνωρίζουμε ότι και από μια στιγμή στην άλλη όλα μπορούν να αλλάξουν, οπότε τι νόημα έχει να αναστοχάζομαι το πόσο μακρινές ή κοντινές μοιάζουν οι ημερομηνίες που αναφέρονται στο μέλλον; μια κοντινή σχετικά ημερομηνία μπορεί να είναι το ίδιο απρόβλεπτη με μια μακρινή, αν και αν συλλογιστούμε κάπως στατιστικά, όσο πιο μακριά είναι μια ημερομηνία, τόσο πιο πολλές μικρές απρόβλεπτες στιγμές περιλαμβάνει, άρα είναι ακόμα πιο απρόβλεπτη από όσο απρόβλεπτη είναι η επόμενη κοντινή μελλοντική στιγμή. γι' αυτό έχουμε τον μητσοτάκη να προπονείται στην σταθερή καθησυχαστική του φωνή και να μην εμφανίζεται και πολύ συχνά σε πάνελ με απρόβλεπτες ερωτήσεις γιατί μπορεί να ξεφύγει εύκολα. μου είναι απίστευτα αντιπαθής. όπως εγώ μπορεί να είμαι σε αυτόν. μίλαγα εδώ για πιθανότητες. ποιά η πιθανότητα να με γνωρίσει μια μέρα ο μητσοτάκης (εαν δεν με ξέρει ήδη) ώστε να του είμαι αντιπαθής;

τελικά δεν ήρθε η NATάσα σήμερα, βρήκε ένα μικρό γατάκι στο δρόμο άρρωστο ή χτυπημένο και θα το πήγαινε σε κτηνίατρο με σκοπό να το κρατήσει. οπότε (όπως ήθελα) κάθησα μόνος στην ησυχία και ηρεμία και γράφω άλλο ένα ποστ με βλακείες. σκέφτομαι να εφαρμόσω καινούργιο στυλ και αντί να γράφω από πάνω προς τα κάτω, να γράφω "προς τα μέσα" δηλαδή να γράψω 2 παραγράφους και μετά να  συμπληρώνω στην μέση και ενδιάμεσα. καλά, το ξέρω, το έχουν κάνει άλλοι πολλοί. ειδικά τώρα που το κάνεις αυτό πιο εύκολα στον υπολογιστή. (ΝΑΤ είναι επειδή έχω κάψει τον εγκέφαλό μου σήμερα προσπαθώντας να καταλάβω πως να κάνω route τα requests προς το Internet από συγκεκριμένο VPN και μόνο)

κάποιος μαγειρεύει (ή μαγείρευε, βλέπετε, γραφή προς τα μέσα και το παρόν που εξανεμίζεται σταθερά και απαράλλαχτα, σχεδόν λεπιδοειδώς, χωρίς οίκτο ή στιγμιαία αμφιβολία), αναρωτιέμαι τι (μαγείρευαν). έχει ενδιαφέρον να μαθαίνουμε τις διαφορετικές μυρωδιές και να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το είδος του φαγητού. αν και συνήθως όλα ξεκινούν από τσιγγαρισμένο κρεμμύδι.

στο καθιερωμένο ξύπνημα που μου έκανε ο μύτης σήμερα, θυμόμουν ακόμα το όνειρο που έβλεπα. είχε ένα ενδιαφέρον, σκεφτόμουν τότε πως είχε ενδιαφέρον, τώρα όμως δεν μπορώ να το θυμηθώ. πως συμβαίνει που τα όνειρα αποθηκεύονται στην πιο RAM από την RAM μνήμη (βραχύβια, την βρήκα την λέξη), και δεν τα θυμόμαστε ποτέ αφού περάσουν κάποιες ώρες.. 

αφού τον συνόδεψα τον μύτη στην κουζίνα και αφού διαπίστωσα ότι είχε κάτι να φάει, και τον έκλεισα μέσα, ακολουθώντας την ρουτίνα μου, ξανακοιμήθηκα για μια-δύο ώρες ακόμα, και δύσκολα ξυπνούσα παρόλο που χτυπούσε το ξυπνητήρι. έβλεπα κάτι τεχνικό. φτιάχναμε κάτι και έπρεπε να το τελειώσουμε. μπορεί και να κάνω λάθος αλλά δεν θα το καταλάβει σίγουρα ποτέ κανένας (πόσα πράγματα δεν θα δει ποτέ κανένας καθώς μόνος μάρτυρας αυτών ήμουν εγώ; και αφού συνέβη το ξέχασα κιόλας; η πραγματικότητα του gaslighting από το στώμα του σύμπαντος)

αφού ξύπνησα κατάλαβα ότι μου έλειπε το κοκκαλάκι των μαλλιών. έχω ένα τριπλό κοκκαλάκι και κάποιες φορές το βγάζω και κάποιες φορές κοιμάμαι με αυτό. το τριπλό αυτό πράγμα αποτελείται από τρία χρώματα, μαύρο, καφέ και μωβ. πρώτα είχα ένα κοκκαλάκι, μετά φορούσα ένα δεύτερο στο χέρι γιατί μου αρέσει να φοράω κάτι που να μου σφύγγει τον καρπό (βρήκα επιβεβαίωση του ότι το κάνουν και άλλοι στο βιβλίο "unmasking autism") - αλλά είχε χαλαρώσει το ένα, μετά το άλλο, οπότε βρήκα και τρίτο και τα χρησιμοποιούσα και τα τρία μαζί για να μαζεύω τα μαλλιά.

τα μαλλιά αυτά έχουν πλάκα γιατί όταν τα λούζω, φαίνονται πολύ λίγα. μετά στεγνώνουν και φουντώνουν και φαίνονται πολλά. στην πράξη δεν είναι. αλλά μην αποσπάω την προσοχή μου από το πολύ ενδιαφέρον θέμα του τριπλού κοκκαλακίου (και δεν έπιασα καν το θέμα γιατί το λένε έτσι αφού δεν μοιάζει καθόλου με κόκκαλο, τουλάχιστον σε αυτή την υφασμάτινη μορφή - ή μήπως το μπερδεύω με το "λαστιχάκι"; και το κοκκαλάκι είναι αυτό που είναι σαν ραβδάκι που επίσης πιάνει τα μαλλιά; τέλος πάντων)

σήμερα αυτή η ψυχροχρωματική επινόηση κάπου είχε πέσει και δεν το έβρισκα. πήγα στην τουαλέτα και αφού κατούρησα, είδα ότι έπεσε μέσα στην λεκάνι το ένα από τα τρία κοκκαλάκια. δεν ξύνισα καθόλου και το έβγαλα το κοκκαλάκι από το κατουρημένο νερό. μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό, καθώς διαφορετικά η τουαλέτα θα βούλωνε. δεν ξέρω αν θα ξύνιζα αν το κάτουρο ήταν αλλουνού. αλλά νομίζω τέτοια θέματα τα έχουμε ξεπεράσει. με το κόπρανο ας πούμε θα δυσκολευόμουν πιο πολύ. θυμάμαι πως με τα ούρα κάναμε κομπρέσες σε χτυπημένο πόδι με εσωτερικό αιμάτωμα (δικό μου το πόδι, δικό μου το κάτουρο, η μητέρα μου έκανε την επικούρηση - μάλιστα, όλοι μαζί). εντάξει το πέταξα το κοκκαλάκι αυτό μετά. από τα υπόλοιπα 2 το ένα το βρήκα κάπου στο πάτωμα, το 3ο αγνοείται ακόμα. 

μετά με έπιασε σύνδρομο καθαριότητας που παθαίνω κάθε φορά πριν έρθει η καθαρίστρια. γιατί δεν κάνει να βλέπει το χάος το δικό μου. αλλά έκανα και εσωτερικό καθάρισμα (κάτι σαν στο μυαλό - αλλά ήταν μέσα στην τσάντα που κουβαλώ) και έβγαλα όλα τα πράγματα για τα οποία άλλοι αστιεύονται χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως "η τσάντα του σπορ μπίλλυ" (το οποίο σαν κινούμενο σχέδιο δεν το έχω δει ποτέ) (ήταν αυτό στοιχείο του σπορ μπίλλυ με αυτιστική αξία; φυσικά - είναι από τις αξίες που προβάλλει η κοινωνία αρκεί να είναι χρήσιμες γι' αυτήν; ) τα έβγαλα και φωτογραφία τα πράγματα που έβγαλα γιατί μου φαινόντουσαν αστεία έτσι όπως τα άπλωσα - μοιάζουν με φωτογραφίες αστυνομικού ρεπορτάζ με το τάδε οπλοστάσιο που βρήκανε στο τάδε σπίτι. γαμησέ τα.

μιας και είπα αυτό, μετά από μια μαλακία, καθόμουν και σκεφτόμουν. στήθος με υλικό μέσα. πωπω πως αντέχουν να βάζουν πράγματα μέσα κάτω από το δέρμα. και ενέσεις μπότοξ. και όλα αυτά για να συμφωνούν (συμφωνούμε) με το ερωτικό κατεστημένο. θυμήθηκα την επιστημονοφανταστική έννοια implants. καλά implants κάνουν και άλλη δουλειά. αλλα και στην κυριολεκτική έννοια εγώ έχω ένα οδοντικό implant χωμένο μέσα στο κόκκαλο και το ούλο. δεν θα συγκινήσει κανέναν ερωτικά. δεν ξέρω. жизнь иногда бывает реальной жопой. μάλλον γράφω βλακείες. πέφτω στο επίπεδο.

κάποιος πήγε και πόσταρε comment κάτω από ένα δικό μου κομμάτι που είχα ανεβάσει πριν από 800 χρόνια στο γιουτιούμπ. μέσα σε 14 χρόνια που είναι εκεί, είχε 46 views. ναι, όχι, δεν έγινε viral. μερικές φορές σκέφτομαι πως τότε ακόμα ήταν πιο ... τέλος πάντων δεν ντρεπόμουν τότε να γράφω έτσι, ούτε να τραγουδάω χωρίς στίχους, ασυναρτησίες που μου ερχόντουσαν εκείνη την στιγμή. και αυτό κάποιος θα μπορούσε να το πει laziness. ίσως να έχει και αυτό αυτιστική αξία. that was my thing. μετά που προσπάθησα λίγο να τα σουλουπώσω τα πράγματα, μερικές φορές γι' αυτά συγκεκριμένα ντρέπομαι περισσότερο, ίσως να είναι προϊόν masking και αυτά. αυτό είναι το πολύ παλιό, όταν έγραφα με μικρόφωνο για βιντεοκλήσεις και δεν αισθανόμουν embarassed να σπάω την φωνή μου.

μόνο κάτι παλιοπρογραμματισταράδες σαν κι εμένα που ακούνε ενίοτε μπλακ μέταλ (και έχουν προλάβει να παίξουν με το Microsoft Access) μπορούν να χαμογελάσουν με ονόματα συγκροτημάτων όπως Windir και Northwind. χωρίς ιδιαίτερο βάρος ή σημασία αυτή η επισήμανση, έτσι και αλλιώς στην μέταλ κοινότητα πάντα αισθανόμουν τρελός outsider. όπως και παντού. αν και τώρα που το σκέφτομαι, προσφέρεται το μπλακ ιδιαίτερα να φτιάχνει κανείς δικό του ιδιαίτερο special interest από μουσικές που δεν τις ακούει κανείς άλλος πέρα από μια χούφτα ανθρώπων, για λόγους που δεν μπορείς να εξηγήσεις καν.

το τραγούδι της Γιάνκα

μετάφραση 10/04/2017

και εμεις θα παμε μαζί σου να περπατήσουμε πάνω στις γραμμές του τραμ
θα αράξουμε λίγο πάνω στους σωλίνες κοντά στην αρχή της κυκλικής λεοφόρου.
τον ζεστό απαλό αέρα θα μας κάνει ο μαύρος καπνός απο την καπνοδόχο του εργοστασίου
ο οδηγός αστέρας θα είναι για μας το κίτρινο πιάτο των φώτων της διάβασης των πεζών

αν τα καταφέρουμε, τότε ως την νύχτα δεν θα γυρίσουμε στο κλουβί
πρέπει να γνωρίζουμε πως μέσα σε δύο λεπτά να θαβόμαστε κάτω απο την γή,
για να παραμένουμε εκεί, όταν θα αρχίσουν να περνάνε πάνω απο μας τα γκρί αυτοκίνητα,
παίρνοντας μαζί τους όποιον δεν ήξερε και δεν ήθελε να κιλιέται μέσα στις λάσπες.

αν προλάβουμε, θα συνεχίσουμε τον δρόμο μας μπρούμιτα πάνω στις γραμμές.
εσυ θα προσέξεις τον ουρανό, εγώ την λάσπη πάνω στις σόλες σου.
θα πρέπει να κάψουμε τα ρούχα μας στον φούρνο, αν γυρίσουμε.
αν δεν μας συναντήσουν στην είσοδο τα μπλε μπερέτα.

αν μας συναντήσουν, εσύ δεν θα πεις τίποτα για το ότι περπατούσαμε στις ράγες του τραμ.
αυτό είναι ως γνωστόν το πρώτο σημάδι μιας εγκληματικής ενέργειας, ή σχιζοφρενείας,
και απο το πορτραίτο του στον τοίχο θα μας χαμογελάει ο σηδερούν ο Φέληξ. (* ο Τζντερζίνσκι - ιδρυτής του μετέπειτα ΚαΓκεΜπε)

αυτό θα κρατήσει πολύ, θα είναι πολύ δίκαια
τιμωρία για το ότι κάναμε την βόλτα πάνω στις ράγες του τραμ.
θα μας εκτελέσουν για το ότι περπατούσαμε πάνω στις ράγες του τραμ.

θα μας εκτελέσουν για το ότι μαζί σου κάναμε βόλτα πάνω στις ράγες του τραμ.

 

doreminess

μέσα σε φαινόμενη αδιαφορία..
χθες έκανα έναν αριθμό από δουλειές κοινωνικές δηλαδή έβαλα βούλα σε ορισμένα check boxes και έκανα επίσης βράδυ όπως παλιά δηλαδή βγήκα έξω και ήπια μπύρες και πιο πριν και πιο μετά από αυτό. πρέπει να κοιτάξω λίγο τον καιρό. πέρασε ή φαίνεται να περνάει αισίως η περίοδος αυτοαπομόνωσης καθώς περιμένω μεθαύριο να πληρωθώ και να έχω ας πούμε μια ανάσα οικονομική και έτσι. κατά τα άλλα χειμώνιασε και δεν θέλω να κάνω μπάνιο. γενικά οι βαθιές σκέψεις εξαφανίστηκαν, έμειναν επιφανειακές εκφράσεις και ανάγκες, εύκολη τροφή, για σώμα και σκέψεις, εύκολη κατανάλωση, κόμφορτ και ανέσεις για την όσο το δυνατόν πιο ανόδυνη πάροδο του χρόνου μέσα στην ησυχία του σπιτιού σου. πως έχω καταντήσει έτσι, άδειος. μόνο δυσνόητα ποιήματα μπορώ να γράφω πια, που όλο και κάποιο νόημα θα βγάζουν σε όποιον προσπαθήσει να το βρει, και ας την στιγμή που τα γράφω εμένα δεν μου βγάζουν κανένα νόημα, ή νόημα με την σέσσουλα, ρέγουλα κ.ο.κ.

σήμερα το μεσημέρι μου κρύωναν τα χέρια και τα πόδια. τα χέρια πιο πολύ. πήγα στο μεγάλο δωμάτιο και άρχισα να κάνω κάτι jumping jacks όπως μας έμαθε η νάνσυ. μετά κοίταξα αριστερά και η ματιά μου έπεσε σε κάτι βιβλία, από εκείνα σε ελληνική έκδοση τα οποία δεν τα έχω διαβάσει και πολύ. τα είχα αγοράσει ή μαζέψει από κάπου, με σκοπό να τα διαβάσω, αλλά δεν το κατάφερα ποτέ.

και όμως εκείνος ο άνθρωπος την ηρεμούσε. δεν μου φεύγει από το μυαλό αυτή η σκέψη, απλά σαν έκφραση, μαζί με τις προεκτάσεις.

αύριο είναι η μέρα που έρχεται η Νατάσα για να καθαρίσει το σπίτι. θα προτιμούσα να μην ερχότανε και να καθόμουν ήρεμα ήσυχα μόνος μου. όταν πληρωθώ θα δώσω στην μητέρα μου τα μισά χρήματα που της χρωστάω. και τα άλλα μισά πιο μετά. έρχονται τα χριστούγεννα και εγώ κοιτάζω γύρω μου στο έδαφος, διακρίνοντας σχήματα και μορφές στο ψιλό χαλίκι της ασφάλτου.

βαριέμαι κάπως. είναι η ζωή που έχω διαλέξει για μένα. ποτέ δεν έθετα στόχους, ή οι στόχοι μου ήταν πάντα μικροί, ορατοί και χειροπιαστοί. έχω την αίσθηση ότι προχωρούσα πάντα όπου με πήγαινε το ρεύμα. και γιατί όχι, θα έλεγε κανείς, είναι απλώς ένας από τους μερικούς τρόπους που μπορεί να διαλέξει να ζήσει κανείς. το νόημα που δίνουμε στην ζωή μας το διαλέγει ο καθένας από μάς σύμφωνα με την δική του κοσμοθεωρία και δικούς του τρόπους. έτσι; δεν ξέρω. κάπως έτσι βρήκα απόηχους των παραπάνω στην ταινία slaughterhouse five. μιλούσε για τον πόλεμο αλλά ως σειρά αναμνήσεων που κάποια στιγμή κατέληγαν σε ένα ημιφανταστικό παρόν όπου η πραγματικότητα (παρόν, παρελθόν και το μέλλον) και το όνειρο είχαν πια αναμειχθεί.

αυτή την εβδομάδα επειδή έπαιξα κάτι ατμοσφαιρικά πρόσφατα, το spotify μου πρότεινε τέτοια, και ένα απ' αυτά είναι το εξής που μου άρεσε αρκετά - ταιριάζει και με το slaughterhouse 5 που ανέφερα. το συγκρότημα λέγεται "the foreshadowing" και το κομμάτι - "lost soldiers". το άλλο που ξεχώρισα ήταν μια συνεργασία των evereve με τον τραγουδιστή των love like blood από το δεύτερο τους δίσκο, το stormbirds.

redomness

δεν νιώθω τίποτα.
το να μην νιώθεις τίποτα
πως μπορεί να πονάει;

δεν μπορεί να πονάει,
δεν πονάς στ' αλήθεια
ή νιώθεις κάτι
που δεν είναι τίποτα;

δεν θα σου πω εγώ
μια σκέτη αδιαφορία
είμαι εγώ

δεν υπάρχω

domnesra

το κεφάλι μου άδειο από σκέψεις, και γεμάτο συγχρόνως ανησυχίες. η ουκρανία έριξε πυραύλους στην ρωσία, η ρωσία είναι βέβαιο πως θα απαντήσει, εγώ είμαι ρώσος και ζω στην δύση (θα το κάνω αυτό τραγούδι κι έτσι, αν ζήσω και αν προλάβω - κάτι ήξεραν οι πρόγονοί μας και χάραζαν τα απομνημονεύματά τους σε πέτρες, πόσα χρόνια ζει μια πέτρα και πόσο ένας σκληρός δίσκος (πως λειτουργεί; δεν είναι καν σαν το βινύλιο όπου υπάρχουν φυσικά grooves – μαγνητίζεται και απομαγνητίζεται (γιατί δεν μαγνητίζομαι εγώ; γιατί δεν φτιάχνομαι από μαγνητικό υλικό.. σκάρτο μοντέλο) μια μέρα που θα ξεχάσουμε όλοι τα password μας θα μοιάζει με μέρα που θα έχουν απομαγνητιστεί όλοι οι σκληροί δίσκοι του κόσμου. κι ένας πυρηνικός όλεθρος όσο μακριά και καθόλου λογικός και να φαίνεται μια μέρα απλά θα συμβεί, με ένα γλυκό τάακ. και θα είναι απλά μια από τις ανθρώπινες τρέλες. όχι κάτι το ανησυχητικό καθώς συνηθίζεται σε ον που το λέμε άνθρωπο. προετοιμαζόμαστε όλη μας την ζωή ένα) για τον θάνατο και δύο) για πρόωρο θάνατο μέσα σε μια ξαφνική ολοκληρωτική καταστροφή. εμείς όταν λέμε εννοώ ποιοί; θα έχω πάντα δικαιολογία την ταινία zero theorem και τον πρωταγωνιστή που το έλεγε αναφερόμενος στον εαυτό του. επίσης το “εμείς” είναι ενα κόλπο να αποποιείσαι την προσωπική ευθύνη, έτσι δεν είναι; σπλιτ προσωπικότητα και όλοι αυτοί οι ψυχολογικοί όροι που μόνο φαντάζομαι τι σημαίνουν, και μάλλον τα φαντάζομαι λάθος. έχω βάλει και γράφω σε LibreOffice Writer για να έχω την πολυτέλεια του αυτόματου διορθωτή. δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε πια χωρίς βοηθήματα (εμείς).

αναμουχλεύω (αχ αυτόματε διορθωτή μου μην με κάνεις να χαμογελάω λιγότερο με αυτά τα λάθη στις λέξεις) τις σκέψεις μου για να βρω θέμα προς συζήτηση. σήμερα πήγα στην πορεία / απεργιακή συγκέντρωση. χθες ήπια ενα ποτήρι κρασί σπίτι, και σήμερα πήρα δυο μπύρες από το περίπτερο καθώς γυρνούσα στο σπίτι. δεν το θεωρώ παρεκτροπή, εξ’ άλλου [προ καιρού είχα φτάσει στο συμπέρασμα] ότι ούτε η λύση της καθολικής αποχής από το αλκοόλ δεν θα στεκόταν για πολύ και δεν έχω καν την ιδιοσυγκρασία να συντηρώ μια τέτοια λύση, με την λογική των παρασήμων όπως στους ΑΑ, της αντιπαράθεσης της “καθαρότητας” με το καθημερινό δέλεαρ της κατανάλωσης, σαν ένα είδος καθημερινής μάχης μεταξύ του καλού και του κακού – δεν μπορώ μια τέτοια απλοποίηση (μήπως προσπαθώ να αποποιηθώ τις ευθύνες της μη αντοχής μου σε μια προοπτική απόλυτης καθαρότητας; μα και οι ίδιες οι λέξεις όπως η “καθαρότητα” πόσο άσχημα ακούγονται – γιατί προφανώς θυμίζουν άλλες έννοιες και άλλες καταβολές, αλλά για κάποιο λόγο και πάλι κάπου … γιατί τα γράφω όλα αυτά δεν ξέρω. γιατί νομίζω ότι μιλάω σε κάποιον, μάλλον γι’ αυτό. και σκέφτομαι τους μυριάδες τρόπους που διαφορετικοί άνθρωποι θα επιλέξουν / θα έχουν να βγάλουν συμπεράσματα για το ποιόν μου / για το τι έχω να πω.

αυτό που έχω να πω είναι ένα τίποτα (κοντινοί άνθρωποι είναι εκείνοι που θα καταλαβαίνουν κάποια εσωτερικά αστεία; και πως αυτά τα εσωτερικά αστεία αποξενώνουν άλλους ανθρώπους / τους κάνουν να απογοητεύονται επειδή δεν μετέχουν σε αυτό το εσωτερικό αστείο; μάλλον είναι η ιδέα μου γιατί απλώς τους το εξηγείς. και δεν βγάζεις δικά σου συμπεράσματα για το πως νιώθουν – όχι όχι αυτό δεν πρέπει να γίνεται, όμως το κάνω συνέχεια και ζημιώνομαι και ζημιώνω)

εκ των υστέρων είχα πει μέσα μου πω το tiptoetan είναι μια παράφραση του “τίποτα” – στην πράξη όντως όμως είναι ένα τίποτα, μια λέξη που δεν σημαίνει κάτι. άντε πάλι με τις μυθολογίες των ονομασιών και των νικ νεημς. θυμήθηκα κάτι και πόσταρα στο autastic που είναι ένα community forum για ενήλικες στο φάσμα. νιώθω λίγο μοναξιά εκεί γιατί έχει κυρίως ανθρώπους από αμερική και αγγλία, νομίζω. δεν γράφω σε κανένα άλλο φόρουμ αυτή την περίοδο (καμία περίοδο; και τι περίοδο… πάντα μάλλον είναι οι περίοδοι ότι να’ ναι..)

στην απεργιακή συγκέντρωση κάποια στιγμή εμφανίστηκαν οι εποχικοί πυροσβέστες που ζητούσαν μονιμοποίηση και έφαγαν το παπούτσι του υπουργού “τους” (ή κάτι τέτοιο – ήθελα να εκφραστώ αλλιώς) – και ζήτησαν απλά ένα χειροκρότημα από τους συγκεντρωμένους ανθρώπους, και συγκινήθηκα ρε γαμώτο γιατί ένα χειροκρότημα είναι το λιγότερο, το ελάχιστο, το ταπεινότερο που μπορεί να ζητήσει κανείς κάνοντας αυτή την δουλειά – και το είχαν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα τους κρατήσει όμως στα πόδια αυτό το πράγμα – πόσο σκατά τα έχουμε κάνει, που θα σταματήσουμε πριν τα διαλύσουμε όλα μα όλα; και διάφορες άλλες σκέψεις έχω αλλά δεν είναι αρκετά ώριμες για να τις πω..

επίσης νομίζω πρώτη φορά στην ζωή μου και εγώ επιτέλους σήκωσα χέρι και έδειξα κωλοδάχτυλο σε άνθρωπο που έμπαινε σε υπόγειο πάρκινγκ και έβριζε μια κοπέλα που περνούσε μπροστά του και τον καθυστερούσε και έλεγε κάτι μπουρου μπούρου πρωί με τον καφέ μπουρου μπούρου, και μετά πετάει και ένα “βλαμμένη” – ε δεν μπορούσα να μην κάνω τίποτα και του έδειξα δάχτυλο που δεν ξέρω αν το είδε καθώς έμπαινε στο πάρκινγκ και είπα το μόνο που βρήκα να πω και ήταν ένα “μαλάκα”, μπορεί και με προφορά – μπορεί να μην ακούστηκε καν σαν βρισιά. μπορεί να μην το άκουσε ή να νόμιζε ότι το είπα σε κάποιον άλλον. ή μπορεί να είχε συνηθίσει τόσο πολύ αυτή την λέξη που απλώς έπαψε να ξεχωρίζει μέσα στο white noise των ανθρωπάκων γύρω του. καλά, δεν έκατσα κιόλας να δω αν το άκουσε ή όχι – απλώς συνέχιζα να προχωράω με την αδρεναλίνη να κάνει ένα μικρό spike – αλλά εντάξει και λίγο περήφανος (έλεος, γράφεται με “η” αυτό!) που επιτέλους μου βγήκε και αυτό. το είχα άχτι από τότε που ίσως το 2005 ή κάπου εκεί μια κοπέλα (η “aggie”) έγραψε σε ένα φόρουμ πως περνούσε την πανεπιστημίου και κάποιος με αμάξι δεν σταμάτησε και του σήκωσε και αυτή κλδάχτυλο και πόσο καθαρτικά ένιωθε και από τότε ήθελα να το κάνω και εγώ αλλά δεν μου ερχότανε. μου ήρθε επιτέλους (ενηλικιώθηκα; δεν νομίζω… δυστυχώς..) ίσως (λες; ) να επηρεάστηκα και από το “unmasking autism” και μια σχετικά παρόμοια (πολύ πιο σύνθετη που απαιτούσε πολύ περισσότερη ψυχραιμία και θάρρος) φάση που περιέγραφε συγγραφέας και πόσο καλά ένιωθε μετά..

το σημερινό ραντομ κομμάτι πάει στον david byrne.

randomness

και αν πάρω μια απόφαση να γράφω εδώ κάθε μέρα, ή σχεδόν κάθε μέρα, ή όσο συχνά μπορώ, ψυχαναγκαστικά, λες να καταφέρω να βγάλω λέξεις από μέσα μου σαν μια κρεατομηχανή (ω ναι πως δεν την έχω προλάβει, την έχω γυρίσει και εγώ, την έχω καθαρίσει, έχω χώσει κομμάτια κρέατος μέσα της. έχει ένα σπιράλ πράγμα μέσα που το έχω ξεχάσει και τώρα το θυμάμαι. το σπιράλ γυρνάει και σπρόχνει κομμάτια κρέατος προς την έξοδο με τις οπές, και όλα αναγκάζονται και γίνονται σαν μακαρόνια, ευτυχώς που ήταν χειροκίνητη η μηχανή που είχε η γιαγιά μου)

μπορεί να γράφω εδώ ράντομ πράγματα και να ακούω τις ράντομ λίστες μου, κάθε μέρα διαφορετικές για να έχει νόημα η τυχαία επιλογή και να μου λέει κάτι ιδιαίτερο, από εκείνα τα πράγματα που δεν ξέρω (/ δεν μπορώ/ δεν θέλω) να πω στον εαυτό μου.

κάποια στιγμή θα βαρεθώ να το κάνω Υ, και θα αρχίσω να καπνίζω και να πίνω ασταμάτητα για χρόνο Χ. δεν υπάρχει Σωτηρία. ή όπως το δει κανείς, γενικά. αν έκανα podcast θα είχα ντραπεί πολύ. μετά θα κοιτούσα το βίντεο και θα το μελετούσα για μέρες ώρες χρόνια ατελείωτα, εαυτιστικά και καθόλου έξυπνα. για να αρχίσουν όλα να αποκτάνε νόημα, θα πρέπει όλα πρώτα να χάσουν όλο το νόημα, ή να προσεγγίσουν το πάτος της έλλειψης νοήματος όσο το δυνατόν περισσότερο. και άλλες τέτοιες κλαπαριές. για να έχει νόημα η θεραπεία στους ανώνυμους αλκοολικούς, πρέπει να φτάσεις στην συνειδητοποίηση ότι έχεις φτάσει στο πάτο. γι' αυτό δεν έφτασα ποτέ στους ΑΑ. όπως δεν έφτασα πουθενά (εντάξει υπερβάλλω κι έτσι για δραματοποίηση που μου αρέσει πολυ)

γελάω με την λίστα την ράντομ την σημερινή.
the source feat. candi stanton - you got the love (ας τα να πάνε πως φτιάχνανε επιτυχίες παλιά.. τα παίρνανε από άλλους τα βάζανε πάνω σε άλλα τρακς αλλωνών, γενικώς μια εξαίσια σαλάτα και ο ορισμός της σωστής τέχνης για τα πλήθη who knows λέω τις αμπλακίτσες μου)
the art of parties - central room (κλασσικό, και εννοείται πως βρήκα την λεπτομέρειά μου - ο ντράμερ έπαιζε και στους spitfire του lead me on, και μετά στους raw silk, δυο κλασσικά ελληνικά μέταλ projects)
american analog set - born on the cusp (από ένα μοναδικό άλμπουμ που είχα ακούσει απ' αυτούς αυτό το κομμάτι είχα σταμπάρει - ίσως επειδή βρίσκεται σε πολλά σημεία, είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να βρεθεί στην ράντομ λίστα, αν και γενικά δεν με συγκινεί.. τελικά καταλήγω)
modern rites - nothing left to give (καλούτσικο, και όχι πολύ βαρετό, ούτε υπερβολικά καραevil, modern black - κάποτε το είχα τσιμπίσει από προτεινόμενα στο μπαντκαμπ - τώρα βέβαια βλέπω είναι ένα ψιλο pun για ancient rites στο όνομα; - τους ξαναάκουσα λίγο και τους τελευταίους προσπαθώντας να καταλάβω γιατί δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα παρόλο που ήταν από τα πρώτα μου αποκτήματα το άλμπουμ τους στην αθώα γλυκειά νιότη (βέβαια το ράντομνεςς δεν το απολαμβάνεις αλλιώς χωρίς να διαχέεσαι και να ξεχειλώνεις) - απλά.. ναι.. χμ. διάφορα έρχονται κατά νου - δεν μπορώ άλλο να σκέφτομαι δυνατά (συχτιριάζομαι - από τα αγαπημένα μου πράγματα τότε προέρχονται από ανθρώπους που δεν θα ήθελα και πααααρα πολύ να τους πιάσω κουβέντα τώρα)
desireless & operation of the sun - morning wood (και όμως, απάντηση στα δύο ερωτήματα - ναι και ναι - καλά, η δεύτερη είναι δικιά μου)
νίκος ξυλούρης - μπαρμπα γιάννη μακρυγιάννη (δεν μας τα έγραψες καλά - κάτι τέτοιο; )
darkside - the only shrine i've seen (να πηγαίνει αυτό με το μόρνινγκ γουδ μια χαρά - αλλά πέραν της πλάκας ωραίο κομματάκι και δεν το είχα προσέξει, έχει και david lynchian φωνητικά πολύ ωραία)

και για να καταλήξουμε on the sufficiently morbid note όπως συνηθίζουν οι ράντομ λίστες -
stiv bators - the last year (αυτό που λέμε, struck a nerve)

ραντομνες

μερικές φορές σημειώνω τις σκέψεις μου είτε σε drafts στο email, ή σε σημειωματάριο στο κινητό. πάνε τα μπλοκάκια. ή δεν πάνε, μήπως μου έχει λείψει και πάω να αποκτήσω ένα και πάλι. αλλά ναι, τι λέω, έχω - απλώς είναι ένα τόσο μεγάλο που μοιάζει με μικρό βιβλίο, σαν εκείνα της εστίας με σκληρό εξώφυλλο. αλλά είναι τόσο φοβηστικά γεμάτο από άδειες σελίδες που μάλλον με τρομάζει. επίσης έχει πράγματα που υποτίθεται τα σημείωνα για να τα θυμάμαι για πάντα, μα δεν θέλω να τα διαβάσω γιατί με αηδιάζουν με την έννοια του ότι με πονούν, και αλλιώς πονούσα τότε και αλλιώς πονάω τώρα, και ενίοτε πονάμε για την επανάληψη εν τέλει του πόνου του παλιού, γιατί τον έχουμε ξεχάσει και δεν υπάρχει κάτι άλλο έντονο που να δίνει τροφή για σκέψη ή και την καρδιά (ποιό είναι αυτό το μυστικό, γιατί το κάνουμε αυτό το πράγμα, που σου λέει ο άλλος, κοίταξε μην φας πάλι τα μούτρα σου, και εσυ τον χαβά σου, ναι, θέλω να τα φάω - και δεν είναι και κανένα πέσιμο με τα μούρα, ούτε γάτα ούτε ζημιά, δηλαδή ένα τίποτα, θα αναλογιστούμε τις ζημιές στην τελική δίκη ον δε ντέθμπεντ που λέει και ο καλλητέχνης). και έτσι λοιπόν αφήνω τις κενές σελίδες κενές και σημειώνω μόνο με πάτημα των κουμπιών, μπιπ μπιπ, είσαι και ντιπ (αλλάκας) - για πλάκα το λέω, κανονικά δεν είμαι.

ανατρέχω στις παλιές σκέψεις όπως στα άλμπουμε με τις φωτογραφίες. τα αρχεία με φωτογραφικό υλικό τα κρατάω από περίπου 2006, από τότε που απέκτησα ουσιαστικά φωτογραφική μηχανή της προκοπής και κινητό με φακό που σωζότανε. μερικές φορές όταν με πιάνουν μελαγχολίες από εκείνες τις αδιάφορες όπου απλά κοιτάς τον τοίχο και δεν θες να κάνεις τίποτα άλλο, γιατί όλα φαίνονται χωρίς ενδιαφέρον - ανοίγω random folders με φωτογραφίες από παλιά, και τις περιεργάζομαι. μερικές φορές προσέχω μικρές λεπτομέρειες. πιο πολύ μου κάνουν εντύπωση πρόσωπα, φυσικά - και επειδή πάντα ντρεπόμουν να τραβάω πρόσωπα άλλων - μόνο δικών μου ανθρώπων, όσων δεν ντρεπόντουσαν ούτε αυτοί - ... τέλος πάντων να φανταστείτε πως νομίζω ότι ντρέπομαι να περιεργάζομαι πρόσωπα άλλων μέχρι και σε φωτογραφίες που ήδη τράβηξα. εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι το μόνο πρόσωπο που δεν ντρέπομαι να το περιεργάζομαι σε όλες τους τις εκφάνσεις, είναι φυσικά μονάχα δικό μου. δεν είναι ναρκισσισμός. είναι μια περίεργη εμμονή, σαν δυσπιστία, μια προσπάθεια να ταιριάξω αυτό το πρόσωπο που βλέπω σε φωτογραφίες, με τον εαυτό μου.

στις σκέψεις όμως ήμουν, όχι στις φωτογραφίες. και στο πόσο τα ενώνει όλα το randomness. τελευταία επιλέγω επίσης να ακούω random τραγούδια από την συλλογή των μπ3 μου. δεν είναι ακριβώς random γιατί αρκετά από τα μπ3 τα έχω ακούσει και τα έχω εκτιμήσει και υπάρχει λόγος που τα έχω. αλλά είναι και πολλά που δεν ξέρω ή δεν έχω ακούσει καθόλου ή τόσο λίγες φορές που δεν τα θυμάμαι. κάποια είναι ωραία - και πολλές φορές σκέφτομαι - πως τα ταίριαξε έτσι καλά ο μπαγάσας ο random αλγόριθμος. είναι σαν να παίζεις με ξυλάκια και ανατρέχεις στις συμβουλές / απαντήσεις σε εκείνο το βιβλίο το κινέζικο που φιγουράρει και στο "man in the high castle" του φίλιπ ντικ. ίσως όπως μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να εκτιμάμε όλο και περισσότερο το randomness. έως στο να βρίσκουμε νόημα στο randomness? αφού δεν βρίσκουμε νόημα κάπου αλλού; δεν ξέρω.... όπως λέμε, και ως γνωστό, ο χρόνος θα δείξει και πάντα θα δείχνει. ένα ταιριαστό κομμάτι από την σημερινή ράντομ λίστα ήταν και αυτό.

any news?

σκεφτόμουν διάφορους παράξενους τρόπους για να διαφοροποιηθώ. σκέφθηκα μήπως έτσι θα ξεκινούσα ένα ποίημα αλλά μετά το (τα) παράτησα. το (την) πάτησα. ίσως να πρέπει να πάψω να γράφω παράξενα εαν θέλω να γίνω κατανοητός. μα ίσως και να μην θέλω. άλλα γράφω εδώ και αλλιώς θα μιλήσω στους φίλους μου (τι είναι φίλοι για σένα; - μια ερώτηση που καίει) (πενίντα ευρώ) (α, και εσύ το λες; ) κάποιος μου έλεγε για κάποιον που στην γραφή του δεν έβαζε καθόλου σημεία στίξης (ή αντίστιξης) και του είχα πει τότε πως μου θύμιζε εκείνος (ο άλλος) τον χαρακτήρα από το βιβλίο του Ph... Stephen King που διάβασα πρόσφατα (The Stand), εκείνον που δεν είχε το καλύτερο τέλος, αλλά σίγουρα υπήρχαν και χειρότερα τέλη εκεί σε αυτό το βιβλίο. γενικώς η ύπαρξη είναι γεμάτη από όχι πολύ καλά τέλη. γενικά το γεγονός της ύπαρξης των τελών ή του τέλους είναι δύσκολο να το χονέψει κανείς. και κάπου εδώ ερχόμαστε στο συγκρότημα "woods of ypres" που ανακάλυψα πρόσφατα που μιλάει αρκετά για τέλη, και μακάρι μονάχα να ήταν τέλη κυκλοφορίας. έχουν ένα τραγούδι που απλά λέει κάτι σαν "i was buried in mount pleasant cemetery, alone and unceremoniously, among the monuments and the trees, at the heart of the city". κανονικά θα έπρεπε να το μεταφράσω. βασικά αυτοί ας πούμε είναι σαν katatonia μια γενια ή λίγο λιγότερο μπροστά στο χρόνο, σαν να έχουν ακούσει και λίγο nu_metal και emo και είναι λιγότερο ντεμοντέ και παλιομοδίτες τρογλοδίτες που δεν ξέρουν από σμάρτφων. το χειρότερο που με συγκλόνησε είναι ότι ο τύπος πέθανε - και εντάξει πολλοί πεθαίνουν (they die - they (will always) die - το γνωστό αστείο που λέγαμε στο σχολείο για τους anathema με τον Σπυρόπουλο) - αλλά αυτός τραγουδούσε κιόλας για τον θάνατο, και δεν είχε και την καλύτερη άποψη για την ζωή γενικότερα, σύμφωνα με τους στίχους του. αλλά και πάλι. δεν ξέρω. είναι στενάχορο να συνειδητοποιείς ότι κάποιος πέθανε (όλοι πεθαίνουν - γαμισέ τα) αλλά και εγώ δεν θέλω να πεθάνω, αλλά μια μέρα θα πεθάνω και είναι το μόνο σίγουρο σε αυτή την μάταιη ζωή (πόσο χιλιοφορεμένη έχει καταντήσει αυτή η έκφραση).

αυτό που γράφω τώρα είναι σαν μια μηχανή παραγωγής σκουπιδιών. ή ο ποπός. γράφω για να περάσει η ώρα, κυριολεκτικά. και να απολαύσω την τιποτοσύνη της ρίψης λέξεων άνευ νοήματος. απολαμβάνω την αφθονία άχριστου χρόνου που μου απομένει (μέχρι να πεθάνω (κι εγώ)) (they die)

είδα αποτελέσματα αιματολογικών που κάνω κάθε χρόνο και δεν είναι και πολύ καλές και όλα οδηγούν στην βεβαιότητα του γεγονότος ότι πρέπει να κόψω τις μπύρες. και να συνειδητοποιήσω την αξία αυτής της ζωής χωρίς μέθη, και διαφορα τετοια πραγματα. επίσης μου τελείωσαν τα λεφτά και είπα να κλειστώ για όσο μπορώ μέσα στο σπίτι. είναι σαν να πηγαίνω για ένα μακρινό ταξίδι, μόνο που είναι το ανάποδο (και όμως τόσο ποδινό). μεσα στο σπίτι χωρίς ούτε μια μπύρα, χωρίς την δυνατότητα διαφυγής, τι άλλο θα δούν τα μάτια μας. θα στάζω φαρμάκι και θα μεθάω με το ρευματάκι που θα κάνει από το ένα μισόκλειστο παράθυρο στο άλλο, και δεν θα ξέρει κανείς για την ύπαρξή μου ή την ανυπαρξία μου, και δεν θα νοιάζεται. σιγά σιγά μπορείς να καταφέρεις να αποξενωθείς από όλο τον κόσμο, και να απομακρυνθείς τόσο πολύ που κανείς να μην βρίσκει παράξενο το ότι έχει να ακούσει από σένα 6 μήνες ή και ένα χρόνο. ο χρόνος χάνει την αξία του και την σημασία του όταν τον βρίσκεις σε αφθονία περιμένοντας να ... τίποτα. αστιεύομαι. δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται την ύπαρξη αυτού εδώ του блог οπότε μπορώ να μένω ήσυχος και να γράφω ελεύθερα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα ανησυχήσω κανέναν.

"είμαι στο φάσμα αυτισμού και είμαι ένα case study" είπε εκείνος στον τοίχο και ο τοίχος άνοιξε πλατιά το χαμόγελό του, χαρμόσυνα και χωρίς βιασύνη.

"μοναξιά είναι μια αίσθηση που την δημιουργούμε εμείς" (έχω μια αίσθηση, μια έκτη αίσθηση) είπε ο άγνωστος αναβάτης που αρέσκεται στο να μπουρδολογεί και να γεννά εκφράσεις που ακούγονται όμορφες και όμως δεν υποδηλώνουν τίποτα.

υπάρχω. έχω αρκετά παιχνίδια στον υπολογιστή για να με συντροφεύσουν μέχρι το σώμα μου να γίνει λαπάς και να χυθώ από την καρέκλα σαν ένα οξύ πράσινο όπως το αίμα των εξωγήινων στο εξ φαηλς. είχα απομακρυνθεί αρκετά από τα παιχνίδια αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να τα ξανααγαλιάσω. το πρώτο πράγμα που έπαιξα, το the charnel house trilogy, με εκνεύρισε απίστευτα όταν η ηρωϊδα πήγε να πάρει τρένο μια μέρα που είχε χιονοθύελλα σε μια πόλη Χ, και έφυγε από το σπίτι χωρίς καν να φορέσει το παλτό της που ήταν κρεμασμένο στο καλόγερο ΜΠΡΟΣΤΑ της. και δεν γύρισε ποτέ για να το πάρει. και στην επόμενη σκηνή ήταν έτσι με το κοντομάνικο σε μια αποβάθρα όπου ΧΙΟΝΙΖΕ. και ψιλοτουρτούριζε και αυτοαγαλιαζόταν. ναι ρε κοπέλα μου, οι δημιουργοί σου τι πίνανε όταν σε φτιάξανε; η ψυχή μου πονούσε και αγανακτιζόταν έτσι γι' αυτήν που έκανα Quit.

το facebook κάθε φορά το σκέφτομαι να το ξαναεπισκεφθώ (για να μην μου κάνουν hijack τον λογαριασμό, όχι τίποτε άλλο..) και κάθε φορά ξενερώνω και κάτι με σταματάει από το να το επαναφέρω. η πολλή ανουσιότητα, ή ο φόβος αντιμετώπισής της. η υπερπληροφόρηση δίχως νόημα. χάσιμο χρόνου.

γιατί να το κάνεις όταν έχεις γίνει εξπέρ στο χάσιμο χρόνου και με άλλους τρόπους, με λιγότερο μικρότερο φτωχότερο ψηφιακό φτερωτό αποτύπωμα;

για την ταυτότητα φύλου

Ένα ενδιαφέρον άθρο εδώ για ένα συνέδριο που διοργανώθηκε στην Αθήνα και πραγματοποιήθηκε τον Οκτ. 2024. Χωρίς να έχω επαφή με την τρανς κοινότητα αναγνωρίζω τους προβληματισμούς γύρω από την ταυτότητα του φύλου και πιστεύω ότι οι γνώμες ειδικά των τρανς ατόμων πρέπει να ακούγονται με προσοχή και σεβασμό, και όχι να "αγαλιάζονται" και να καλύπτονται / ακυρώνονται από ψυχιάτρους με αμφιλεγόμενες μεθόδους προσέγγυσης και αντιμετώπισης της αμφισβήτησης της ταυτότητας φύλου. Ακολουθεί screenshot και εδώ το link στο κανονικό (εκτενές) άρθρο.

νιέτ - ντα

κατήργησα το facebook, με όποιο προσωρινό τρόπο σου προσφέρει, τέλος πάντων, να το "καταργήσεις".. πέρασαν κάποιοι μήνες, και αρχίζει να μου λείπει, με την έννοια ότι νιώθω μοναξιά που δεν μπορώ να την συμπληρώσω λίγο από εκεί, με εκείνη την ψευδαίσθηση μιας κατά κάποιο τρόπο επικοινωνίας / διαδρασης με το κοινωνικό υπερπέραν (αρκετά πρόσφατα το περιορίζαμε σε/ορίζαμε ως "κοινωνική φούσκα" - πάντα με μπέρδευε όμως αυτός ο όρος καθώς σαν έννοια δεν περιέχει το "σκάσιμο" της φούσκας, αλλά τον περιορισμό του εαυτού σου μέσα της)

έχω καιρό να αμπελοφιλοσοφήσω. και θυμήθηκα το μπλογκ μου αυτό, το ασφαλές μέρος όπου δεν θα μου πει κανείς "γιατί είσαι εδώ", ούτε "γιατί μου γράφεις αυτές τις αράδες, που στο κάτω κάτω δεν έχουν και πολύ νόημα". οπότε είμαι εδώ και γράφω αυτές τις αράδες που δεν έχουν και πολύ νόημα, πέρα από το να με φέρνουν σαν ένα σωσίβιο στην επιφάνεια της θάλασσας (αυτή που χάλασα για να σε βρω) (χάλασα άραγε καμια θάλασσα ή έστω ένα ποτάμι για να σε βρω; μάλλον οχι/ναι/δεν γνωρίζω/δεν απαντώ/μήπως άρχισα να κουράζομαι/όπως είναι σύνηθες στο φύλο μου; (το αντρικό ή το άλιεν, δεν είμαι σίγουρος ούτε γι' αυτό )

άντε πάλι και κάθομαι και κλαίγομαι. πολύ συνήθειο το έχω. μερικές φορές το έχω ανάγκη, και είναι κάπως λυτρωτικό να μπορείς να το κάνεις όταν κανείς δεν κοιτάζει, έχοντας όμως την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος αποδέκτης, ο μυθικός μελλοντικός αναγνώστης. δηλαδή η ομιλία δεν είναι εντελώς εσωτερική (εγώ με τον εαυτό μου) περνώντας από ένα minimal φίλτρο και δημιουργόντας μια αίσθηση επικοινωνίας / απομάκρυνσης του αδειάσματος της μοναξιάς (και ας ο αναγνώστης δεν υπάρξει, νιώθω ότι μιλάω σε κάποιον, και άρα υπάρχει στο φαντασιακό μου σύμπαν - και τουλάχιστον, ως προς τις θεραπευτικές του ιδιώτητες, κρατάει μια υπόσταση πιο στέρεα από μια καταφανής φαντασίωση / ανθυποβολή) (ήσουν ένα ψέμα και μισό, θα ξεπρόβαλλε μια πονεμένη φωνή από κάποιο λαϊκό νταλκάδικο τραγούδι)

αυτό το καλοκαίρι έμαθα πολλές καινούργιες λέξεις όπως ο νταλκάς, και γενικά αρκετά τραγούδια που συνδέονται με την καψούρα. παλιότερα δεν τα είχα σε πολλή εκτίμηση. τώρα ναι, τα εκτιμώ, αν και μερικές φορές συνεχίζω να νιώθω ότι εκείνα τα τραγούδια και τα συναισθήματα που περιγράφονται σε αυτά είναι υπεράνω μου (ξέρω ή δεν ξέρω να αγαπώ; και αν αγαπώ με τον τρόπο μου, λογικό να με συνθλήβει το ότι ο τρόπος αυτός δεν είναι και δικός σου.. έχω κάνει πολλές μαλακίες, είπαμε, και δεν ξέρω πως να τες αποπληρώσω, μάλλον δεν αποπληρώνονται καν, ισόβια καθειρξη στην φυλακή της συνείδησης.

[2 εβδομάδες πιο μετά]
είχα κρατήσει το παραπάνω κείμενο ως draft. πολλά drafts στην ζωή μου γενικά, προσωρινά κείμενα ως ιδέες προς ανάπτυξη ή προσωρινές ιδέες που δεν ευδοκιμούν, ή μόνιμες ιδέες ως εμμονές; δεν ξέρω. ο ήχος των πλήκτρων, το πως χτυπάνε τα δάχτυλα τα κουμπιά του πληκτρολογίου, φανερώνουν μια ένταση κρυμμένη βαθιά, έναν φόβο που δεν θέλει να βγει και μια αβεβαιότητα που δεν θέλω (φοβάμαι) να την αποδεχτώ. γιατί μιλάω τόσο μη ξεκάθαρα, ομιχλοδώς γραμμένα (μιλάω γράφοντας, γράφω ομιλώντας) (στα παλιά των υποδημάτων μου; νοτ)

ποιό είναι το πρόβλημα, δεν κατάλαβα.
δεν υπάρχει πρόβλημα. μόνο ένας προβληματισμός.
δεν πειράζει, καλό είναι να προβληματιζόμαστε που και που.
πόκο α πόκο.

διάβαζα το αρχικό κείμενο και σκιάχτηκα για το πόσο δυσνόητο είναι. όσο δυσνόητος και ο εσωτερικός μου κόσμος, ή ίσως κατανοητός αλλά εσκεμμένα δυσνόητος γιατί φοβάμαι την αλήθεια (την ποιά; ) έχω απογοητευτεί και από αυτό που λέμε "αλήθεια", καθώς δεν είμαι σίγουρος πιά για το ποιά είναι αυτή η περιβόητη αλήθεια. προς τι ο προβληματισμός; ε, τα γνωστά, μόνο εγώ ξέρω. και δεν θα το πω. (κάθε βράδυ στα μπαράκια ω-ω έτσι είμαι και γω..)

η κιθαριστική πένα είναι πολύτιμη για την κίνηση της προς τα πάνω, όχι την προς τα κάτω.

μας ήρθε απότομα το κρύο, όχι τίποτε το φοβερό (το πρόλαβα το κρύο στην ρωσία) - και νομίζω ότι κρύωσα. ένας πονοκέφαλος που νομίζεις ότι το κεφάλι είναι κάπως μπουκωμένο. και δεν βγήκα έξω και γι' αυτό γράφω εδώ στο κρυφό μου παγκόσμια ορατό ιστό για να πιάνονται τα ανυποψίαστα θηράματα (ψέματα λέω, έτσι για να ζωντανέψω την κουβέντα, σιγά μην ήμουν και κανένας κυνηγός - αντικείμενο αγαπημένων δασοφυλάκων)

πέθανε ο πατέρας μου (29-30/09/2024, 65 έφτασε). δεν λέω ότι τον "έχασα" ή τον "χάσαμε" καθώς τον είχα κάπως "χαμένο" από καιρό, και ούτε είμασταν πολλοί για να έχω την συνείδηση του πλήθους και να μιλάω στον πλυθιντικό. τον αγαπούσα ωστόσο τόσο ώστε να είμαι η σκιά του όταν τον έβλεπα. συγκράτησα από πριν από χρόνια φράση του, ως απάντηση στο ευχαριστώ μου όταν με πήγαινε βόλτα στην γειτονιά του - ότι όταν γίνει εκείνος γέρος, θα τον πηγαίνω εγώ βόλτα. δεν κατάφερε να με προσελκύσει να γυρίσω ρωσία και να μείνω κοντά του, δεν καταφέραμε να τον γυροκομήσω. η ροή της ιστορίας είναι κάπως μονόπλευρη, και πράγματα που έγιναν δεν ξαναγίνονται / δεν ξαναέρχονται / δεν αλλάζουν - και αφού δεν τα προλάβαμε, δεν τα προλάβαμε. πήγα και τον είδα επειδή είχε την διαύγεια και καλοσύνη η ξαδέρφη του να με φωνάξει να έρθω. τον πρόλαβα. μετά από κάποιες μέρες πέθανε. σήμερα πέρασα έξω από μια εκκλησία, σκέφθηκα να μπω λίγο μέσα να ανάψω κερί, αλλά μετά σκέφθηκα, γιατί να το κάνω, λες και πιστεύω εγώ ή πίστευε αυτός. συμβολική σημασία έχουν αυτές οι κινήσεις, για να εξηλεώνουν την δική μας συνείδηση. αφού καταλαβαίνουμε πως λειτουργούν αυτά τα πράγματα, γιατί να το κάνουμε; (έχουμε εναλλακτική; δεν νομίζω...)

στην παρακάτω φωτογραφία (δεν ξέρω ποιός την τράβηξε - καθώς τις πιο πολλές συνήθως τις τραβούσε ο ίδιος) είναι νιόπαντρος με την μητέρα μου, φαίνεται και η βέρα (και το βλέμμα), και είναι στο καινούργιο σπιτικό τους που βρισκόταν στο κέντρο κέντρο της πόλης, στην περιβόητη οδό που φέρνει το όνομα της "Παρόδου 1905 Έτους" (σε μια άλλη Άλφαβιλ) - δεν έζησαν πολύ εκεί, κανένα χρόνο ίσως δύο - όταν γεννήθηκα εγώ είμασταν ανάμεσα σε σπίτια δικών μου παππούδων, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαθέτω, εκτός και τα έχω μπερδέψει ήδη.

 

 

μετά σκέφθηκα, πρέπει να μάθω να προσέχω τον εαυτό μου, γιατί δεν θα τον προσέξει κανένας άλλος. είναι ψιλονόμος. εκτός και αν αποδεχτούμε ότι η ζωή μας (τέτοιων σαν κι εμένα) είναι μια αργή αυτοκτονία (καθώς είναι ζωή δίχως σκοπό; )

απλά δωμάτια αγνώστων

αυτό ξεκίνησε ως post στο facebook αλλά μετά κοίταγα την παγκόσμια επικαιρότητα σε ειδήσεις και ξενέρωσε η ψυχή μου και είπα μέσα μου τι σκαλίζω κι εγώ τα δικά μου μικρά καθημερινά πικράκια όταν γίνονται γύρω τερατουργήματα - και το αφαίρεσα - κι όμως ήθελα να το κρατήσω μιας και αφιέρωσα λίγο χρόνο σε αυτό και, μπορεί να πει κανείς, το αγάπησα (με τον τρόπο μου)

me searching for a page named ... "other  people's everyday room interiors" (excluding interior design ideas etc.) (μου κάνει εντύπωση πως δεν βρίσκω κάτι άμεσα) - αυτά που βλέπουμε δηλαδή όταν η ματιά μας πέφτει (κατά τύχη) σε ενα παράθυρο εισογείου και είναι ανοιχτές οι κουρτίνες. θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μου για τέτοιες ματιές. δεν είναι voyeurism, θαρρώ. βέβαια στην σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου σκέφτομαι πως ίσως να είναι τρόπος διαφυγής από το δικό μου δωμάτιο και το δικό μου interior whatever (εδώ παραθέτω το youtube videoclip Μαρια Βουμβάκη - Ένα δικό σου δωμάτιο', στο οποίο κάποιος είχε την ευγένεια να προσθέσει τους στίχους οι οποίοι είναι κάπως αποπνικτικοί, καταλλήλως βεβαίως για να συνοδέψουν όπως πρέπει την παραπάνω παράγραφο) (links δεν παραθέτουμε, οικογένειες δεν θίγουμε) (links πεθαίνουν - stars die - porcupine tree)

P.S.: και αναρωτιόμουν αν το εισόγειο γράφεται με "ό" ή "ώ". θα ήταν μισό λάθος ή ένα ή δύο; ποιά η διαβάθμιση της βαρύτητας του λάθους; είναι όπως του παραπτώματος σε δικαστήριο (πλημμέλημα - κακούργημα); μια ζωή υπόδικος στο δικαστήριο του μυαλού μου - σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα "μια ζωή υπόδικοι στο δικαστήριο του μυαλού μας" but now i've lost that loving feeling, ή όπως έλεγε ο Matt Elliott/3rd Eye Foundation, "i've lost that loving feline"

σκεφτόμουν μήπως μεταφέρω αυτό το blog πουθενά αλλού, κοίταγα τους έλληνες hosters, μετά σκεφτόμουν γμτ και αν ήθελα να πειραματιστώ με java κλπ. και κοίταξα λίγο AWS αλλά χαόθηκα τελείως (ως συνήθως) και σκεφτόμουν την λύση του Γιώργου.. ("Γιώργος" όπως ένα μηχάνημα, μια ανακάλυψη ντόπιων επιστημόνων, με σαφείς προδιαγραφές και cost/value efficiency)

σκεφτόμουν αν και τι νόημα θα είχε ενα blog όπου να μπορώ να καταγράφω πραγματικά ότι θέλω και να κρατάω και τα ονόματα όπως είναι τουλάχιστον με τα αρχικά τους. αν έπρεπε να το κάνω private, θα είχε νόημα για μένα; νομίζω από την πρώτη εγγραφή σε ενα οποιοδήποτε προσωπικό μου diary, είχα πάντα την ελπίδα ότι τις γραμμές που γράφω θα τις διάβαζε και κάποιος άλλος εκτός από μένα, κάποιος που θα είχε μέσα του ενδιαφέρον για μένα, και άρα θα αποτελούσε ενδιαφέρον για μένα; μια μελλοντική ανάγνωση από μια άλλη ύπαρξη που θα δημιουργούσε ένα νόημα για μένα στο παρόν; ίσως κάπως έτσι να απομυστικοποιείται η φάση που μου προκαλούσε πάντα απορία και πονοκεφάλιασμα, για ποιό λόγο θέλουν άνθρωποι να αφήνουν πίσω τους πράγματα όταν πεθάνουν; και επίσης δεν έβρισκα νόημα γενικά της ύπαρξης αν δεν αφεθούν πράγματα πίσω μας.. μια παραδοξότητα δηλαδή. και βλέπω τώρα ότι ουσιαστικά δημιουργόντας παρακαταθήκη είναι σαν να νοηματοδοτείς την τωρινή σου ύπαρξη.. που, βέβαια, θα μπορούσε να είναι μια άλλη ψευδαίσθηση, προϊόν ανθυποβολής, όπως για άλλους είναι πραγματική η πίστη στον Θεό (για άλλους είναι όντως πραγματική, δεν το αμφισβητώ, αλλά για μένα μάλλον δεν είναι)

ίσως να ήθελα να φτιάξω για πλάκα μια πλατφόρμα όπου θα μπορούσα να γράφω ένα κείμενο και να παραθέτω μαζί του φωτογραφίες κλπ... και μάλλον δεν θα είχε νόημα να παθαίνει ανονυμοποίηση καθώς από τα συμφραζόμενα μπορείς να βγάλεις άκρη και να καταλάβεις για ποιούς μιλώ. τελος πάντων για άλλη ώρα ετούτο το brainstorming. για άλλη ώρα και η ανούσια λεπτομέρεια.

τελικά έχει νόημα έστω κάτι; δεν ξέρω. χθες καθόμουν σε ενα παγκάκι και είχα πάρει μια μπύρα και έτριψα λίγο το πρόσωπό μου δύο φορές με ολόκληρες τις παλάμες, και ήρθε μια κοπέλα δίπλα μου και με ρώτησε αν όλα καλά και αφού αναγκαστικά την κοίταξα απορημένος, με ξαναρώτησε αν όλα καλά και μου εξήγησε ότι ρωτάει επειδή της φάνηκε πως έχω κάτι. της εξήγησα πως όλα καλά, και ίσα ίσα είχα μόλις "ολοκληρώσει όλες τις πιο δύσκολες αποστολές" και ήμουν καλά - και την ευχαρίστησα οπότε εκείνη έφυγε. μετά το σκεφτόμουν και έλεγα μέσα μου πως εκείνη την στιγμή που ήρθε και με ρώτησε σκεφτόμουν έναν γολγοθά, όχι ακριβώς τόσο πονεμένο, αλλά ρέμβαζα ονειροπολόντας για ένα υποθετικό γεγονός που θα ήταν μάλλον τραγελαθικό. έλεγα πως αν πήγαινα και έβρισκα έναν τύπο που πρόσφατα χώρισε ενα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο και του εξηγούσα να μην κάνει αυτό το λάθος (θα γινόμασταν φίλοι πιο πριν και θα είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη του - άγνωστο το πως).... τέλος πάντων δεν μπορώ να γράψω εδώ δημόσια αυτά τα πράγματα και είναι κρίμα καθώς θα ήθελα πολύ να τα πω κάπου. και το χαρτί μου φαίνεται απρόσωπο και πολύ μοναχικό. και εξομολόγηση δεν λειτουργεί για μένα. γι' αυτό τα κρατάω μέσα μου όπως όλοι ίσως... μετά τα ξεχνάω, μετά τα ανασκαλεύω, τα ξεχνάω πάλι.. αυτά...

διάφορα σκόρπια

11/05/2023 how about making that ubiqutous "hello world" program into prettier, nastier and truer "hell world"?

18/12/2023 πέθανε και η άλλη μου η γιαγιά.

20/12/2023 aborym - πήγα να τους ψάξω αφού για κάποιο λόγο τους έψαχνα και άκουγα να αναφέρονται 2-3 φορές στο σημερινό μου όνειρο. σίγουρα θα τους είχε πάρει το αυτί μου και στην πραγματικότητα, αλλά δεν θυμάμαι να τους είχα ψάξει ποτέ ώστε να μου είχαν αποθηκευτεί σε κάποιο σημείο της μνύμης μου. νοσυρό black με industrial overtones. not exactly my cup of tea... γιατί;

20/12/2023 μόλις παρατήρησα με το μάτι του εσωτερικου μου μυαλού ότι οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούμε τα laptop μας ως tools of trade, σαν άλλοι κιθαρίστες, βάζουμε (ή θέλουμε να βάλουμε) stickers πάνω τους για να δηλώσουμε την ταυτότητά μας (rainbow unicorn κλπ). άρα είτε ως κιθαρίστας ή ως προγραμματιστής, υπάρχει χώρος για αυτοεπίδειξη, και έχοντας το ένα, δεν χρειάζεται να κυνηγάς το άλλο (εκτός και αν φυσικά έχεις και τα δύο).

20/12/2023
- "φιλαράκι, θα μου συγχρονίσεις τα δεδομένα;"
- "συγχρονίσως"

05/05/2024 (το ορθόδοξ πάσχα)
που πάνε οι ιστορίες που λέμε, όταν πεθαίνουμε; (πεθάνω) (who knows where the time goes όπως λένε οι fairport convention - χθες έβαλα το autopsy και μου έχει ξανακολλήσει το πόσο ωραίο είναι

που πάνε τα facebook posts όταν πεθάνουμε; (πεθάνω) (φοβάμαι να ανοίγω σελίδες προφίλ ανθρώπων που έχουν αποβιώσει.. γι' αυτό ίσως δεν θα ήθελα στοχαστικά κείμενα ας πούμε να τα δημοσίευα εκεί, γιατί νομίζω ότι έτσι με μένα και το προφίλ μου θα ξεψυχίσουν και αυτά - και εδώ, θα μου πεις, γιατί να μην πάθουν το ίδιο... θα ήθελα να πιστεύω ότι εδώ αποκτούν μια δικιά τους υπόσταση; ναι/ όχι/ ίσως/ σκασίλαμας/

γιατί ζηλεύουμε (λίγο εκεί βαθιά); (ζηλεύω) (πετάει το fb προτεινόμενα προφίλ ανθρώπων δεν ξέρω με ποιό αλγόριθμο και περνάνε ονόματα και λες, μήπως εκείνος ή εκείνη είναι εκείνος ή εκείνη που.. ας το δεν πρέπει να λέω..)

ποιό το νόημα του blues; (ακούω isaac hayes - βρήκα τυχαία την δικιά του εκτέλεση στο "i just don't know what to do with myself" - και δεν είχα ανακαλύψει του πόσο γλυκά τραγούδια έχει - μια κάποια φάση είχα αγοράσει το shaft, καλό ήταν αλλά δεν με έκανε να συνεχίσω σε εκείνο το μοτίβο)

γιατί το ελληνικό ερωτηματικό αντί του άλλου (το λάθος και το σωστό; το δικό μας ή το ξένο; με έκανε να σκεφθώ πόσο δεν μου αρέσει να με πιέζουν για το σωστό, και να κάνω το λάθος επίτηδες, είτε πρόκειται για αναγραφή σε greeklish, ή χρήση ερωτηματικού ή χρήση κεφαλαίου στην αρχή της πρότασης - και πόσο αυτό συνδέεται με έλλειψη δικής μου "εθνικής" συνείδησης επειδή μεγάλωσα σε εκείνο το κενό ανάμεσα σε χώρες που ονομάζεται (από κάποιους - αναρωτιέμαι αν και από μένα) "ξερίζωμα", και εκτός "εθνικών" κοινοτήτων)

ώρες ώρες θέλω να αρχίσω ένα private blog στο οποίο να καταγράφω πράγματα χωρίς να λογοκρίνω. απλώς σκέφτομαι για ποιό λόγο και ποιός θα το διαβάσει και αν πρέπει κλπ... ωστόσο μου αρέσει σαν ιδέα. απλώς όπως και να έχει, είτε private ή public, λογοκριμμένο ή όχι, πάντα αυτά που θα λέω θα περιέχουν την μισή αλήθεια (ή εκείνο το μέρος της αλήθειας που την λένε πως είναι πάντα στην μέση; - αλλά μόνο την μια πλευρά της; άσε, μπέρδεμα) γιατί πάντα θα παραλείπω κάτι, και στις εξηγήσεις πάντα κάτι θα το εξηγώ μονόπλευρα ή θα έχω καταλάβει κάτι λάθος.. όπως δηλαδή ακριβώς λειτουργεί και ο εγκέφαλος καθώς σκέφτεται... μερικές φορές σκέφτομαι τερατουργήματα.. αυτό φοβάμαι.. μερικές φορές κάποια πράγματα δεν πρέπει να βλέπουν το φως της... ποιανής; σιγά βρε παιδί μου τι σκέφτεσαι και συ, και σιγά τα τερατουργήματα.

σιγά.. :/ μερικές φορές θέλω απλώς να αφήνω τον εαυτό μου να γράφει. είναι από τα λίγα πράγματα που κάνω ίσως κάπως ικανοποιητικά "πηγαία" αν όχι καλά.

κατι

 οι σκεψεις μου για σημερα. αυτοεξωριστηκα λιγο απο το σπιτι, και - γιατι να το κρυβω αλλοστε - ξαναηρθα λιγο στην πραγματικη μου διασταση - οπου η αυτοεξορια (εξοριξη - ορεξη! μπρρ ειρωνευομαι - οσο για την αρθ.. ορθογραφια - εχω ξεπερασει και αυτο το σταδιο αυτη την στιγμη (αν κ εχω ακουσει πως η ορθογραφια εχει να κανει κ με τον σεβασμο προς τον αναγνωστη - αλλα οσοι αντεξετε να διαβασετε να ξερετε πως απλως ειναι μια φαση που παρεμβαινει στην ροη της σκεψης μου και για χαρη αυτης δηλ. "κατα τα αλλα" θα ηθελα να σας σεβομαι)) - πραγματικη διασταση λοιπον οπου η αυτοεξορια δεν εχει να κανει με το γεωγραφικο μερος οπου βρισκομαι - αλλα κατα βαθος ειναι πανταχου παρουσα κ το θυμηθηκα ξανακουγοντας το happy song των bring me the horizon στην παρουσα συγκυρια της περιπλανησης. στο κεντρο της αθηνας το τριημερο (πως να το πω τωρα.. ας πουμε το τριημερο που μας προεκυψε λογω της επετιου του ευαγγελισμου της θεοτοκου που συμπιπτει με την μια εκ των δυο εθνικους επετιους κλπ.) που (το κεντρο της αθηνας - που αυτη την στιγμη εχει επικεντρωθει για μενα στο κουκακι - high life πλεον) ειναι μια περιεργη μιξη ανθρωπων μη καθημερινων για μενα - τουριστων κ διαφορων περιοικων που νομιζω ξεμειναν εδω κατα λαθος ή κατ' επιλογη ισως της ιδιας αυτοεξοριας που περιγραφω (ναι θα ηθελα φυσικα να κανω προβολη ως επιθυμια για προσεγγυση)

και που εχω να παω να "βοσκησω" (που οπως θυμαμαι ειναι ενας ευστοχος χαρακτηρισμος που χρησιμοποιουσε μια φιλη μου του καποτε, καποτε) - ειπα να βοσκησω στα μη-in δισκαδικα του μονστηριακιου (λογω της ιδιαιτεροτητας της αγορας της ηφαιστου) και στα (λιγα) μερη που εξακολουθουν να μου ειναι οικεια κ τα βρηκα ανοιχτα (το παλπ μπαρ εκειθε οπου καθομαι αυτη την στιγμη) (ξεκινησα να γραφω αυτο το κειμενο πιο πριν κατα τις λαθραιες στασεις) (ειναι μια αραχνουλα που μου κανει παρεα επισης, εκτος απο σας, φανταστικε μου αναγνωστη - η οποια αρχικα κατεβηκε στο σβερκο μου κ τωρα αφου την αμολησα πανω στο τραπεζι, ξαναβρηκε τροπο να πεσει πανω μου κ τωρα ειναι καπου πανω στο παντελονι κ θα πρεπει να παψω να την σκεφτομαι κ θα ελπιζω οτι θα βρει τον δρομο της χωρις να σκοτωθει απο μενα κατα λαθος (θα καθομαι παγωμενος κ αν θα αρχισει να πλεκει ιστο - τι να κανω - δεν θα μπορω να καθομαι εδω για παντα) ))))

αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι.. αγορασα κατι cd παλι, για το ενα το αγορασα ξανα που το ανακαλυψα εκ των υστερων - και ειναι η λαιλαπα πλεον που με κυνηγα γιατι δεν θυμαμαι τι εχω κ τι δεν εχω - αλλα χαλαλι καθως you know - δυο ευρω. δυστυχως ολα αυτα τα κουτακια με cd - θα σκονιζονται σπιτι μου κ οταν πεθανω στην καλυτερη περιπτωση θα καταληξουν σε ενα τετοιο μερος στο μοναστηρακι - κ θα τα παρει ενας αλλος φαντασιοπληκτος ή κ οχι - θα σκονιζονται εκει - ή θα ειναι στην χωματερη (το οποιο μαλλον θα ειναι πολυ περιπετειωδης μερος - θυμαμαι το τελος της πρωτης σεζον του breaking bad - εκει το αφησα). πραγματα ως συνεχιση της υπερφυαλης φαντασιακης μας υπαρξης ή κατι τετοιο.. εχω ομως να σκεφτομαι με περιφανεια οτι ισως να αναγνωριζουν σε αυτο το δισκαδικο την πολυπλευρη μου εκλεκτικοτητα καθως πηρα κ angelo branduardi (εκεινο το αλμπουμ που ειχε και μαχαιριτσα) και exploited. (i wish i had discovered them earlier - οταν το αιμα μου κυλουσε πιο θερμα) (ειχε ενα μεγαλο παγκο με πανκ cds και ειπα μεσα μου πως κι ετσι κ γιατι; - μαυριλα - θα πεθανε ή (θα πεθανε το πανκ μεσα του) κανενας πανκ connoiseur (ή οπως λεγεται) - μα ειχε κατι cd που δεν τα θυμομουν απο τοτε που μου ειχαν στειλει σπιτι εναν παχυ καταλογο οταν ημουν λυκειο κ εστειλα απ αυτα τα IRS ή δεν ξερω τι - κ τοτε απλα το κοιτουσα και μελετουσα τιτλους συγκροτηματων - ηταν το αντιστοιχο discogs του τοτε - κ απ αυτα τα cd ειχε εδω κατι ονοματα πολυ αραχνιασμενα στην συνειδηση μου - gigantor?!!! new bomb turks?!!! wtf??; - τεσπα απ αυτα μονο εξπλοιτεντ πηρα που τους αγνατευα προχθες στο spotify κ μου εκαναν εντυπωση γιατι μου αρεσαν αρκετα.

κ δεν σας ειπα τιποτε για το εικοσαευρο "παλιας κοπης" (2002 εγραφε - κ μοιαζει οντος πολυ διαφορετικο) που βρεθηκε στα χερια μου κ περασα μερες χωρις να τολμησω να το δωσω καπου κ τελικα τεχνιέντος το ξεφορτωθηκα στο δισκαδικο αφου προσφερθηκα να αφησω τον αριθμο κινητου μου σε περιπτωση που αποδεχθει σκαρτο (ενταξει το καναμε αβαβα μετα) - κ μετα νιωθω διασκεδαστικος κ αστειος - σε καποιους - με ενα περιεργο τροπο - κ σας λεω πως ειμαι στο φασμα αυτισμου - αλλα ειναι σαν να μην το ειπα - γιατι νιωθω οτι τα εκλαμβανουν ολοι σαν δικαιολογηση μιας "πιο περιεργης στασης κ αντιληψης για τον εξω κοσμο" κ ισως ενδομυχα το χρησιμοποιω σαν εξηγηση κ δικαιολογηση - αλλα μαλλον αλλοι δεν το δεχονται με την εννοια οτι θελουν να παλεψω σε αυτον τον κοσμο με ισους ορους με τους υπολοιπους - κ νομιζω οτι το κανω - αλλα συναμα νιωθω πολυ alien οπως κ να εχει.

αχ. σαν πολυ δεν μονολογησα; γεια σας. καλη παναγια να εχετε. τελος ασματος.